Waar Hellraiser met zijn relatief beperkte orkest en orkestratie (de melodieen en het thema werden voornamelijk verwoord met een string-sectie en blazers) vooral een persoonlijke hel creerde, reizen we in Hellbound af naar de hel zelf. Een waarschijnlijk groter budget voor de score maakte het mogelijk een grootser orkest te nemen, compleet met koor, om deze sinistere wereld om te zetten in de muziek. Hierdoor klinkt alles epischer, gothischer, maar vooral: intenser.
Een groter orkest betekent vaak al snel een mooier geluid. Maar wordt de score er daar ook beter op? In het geval van Hellbound: ja. Want juist hierdoor klinkt alles holler, overweldigender en wordt je sneller meegetrokken in deze wereld. Bovendien wordt hier gebruik gemaakt van meer instrumenten, een bredere variatie hierin, wat de score meerdere lagen in de muziek geeft. Voeg hier nog aan toe dat Young nieuwe thema's heeft bedacht (meest prominent een groots thema voor het koor, en een bijna lieflijk gevoelig thema, wat op zijn geheel eigen wijze ook weer evil klinkt, zeker als je tegen het einde van de score komt) en het resultaat is het hoogtepunt uit zijn carriere.
Ook leuk is het slimme gebruik van stereo effecten in vooral de carrousel-achtige tracks; het heen en weer geschommel van links naar rechts in de kermis-muziek, en het in en uitfaden hiervan, heeft een erg sterk effect. Wanneer hier ook nog een donkere schaduw door donkere tonen overheen valt, is het kippenveleffect compleet en gegarandeerd (of ik moet er nu toch serieus over nadenken mijn verwarming 's avonds in mijn kamer aan te zetten).
Het contrast tussen het persoonlijke, kleine orkest in deel 1 en de grootsheid van deel 2 zorgen er al voor dat deze scores verre van hetzelfde klinken. Beiden hebben een eigen klank, maar zijn toch, door enkele subtiele verwijzingen in de thema's en dezelfde basisaanpak in sfeereffecten, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ook zijn er voordelen voor de eerste score te bedenken; Hellraiser had een persoonlijker gevoel, wat een zekere charme meegaf, die Hellbound weer miste. Zo zijn beide scores geweldig, op hun eigen manier. De Hellraiser scores blijven, wat mij betreft, dan ook DE hoogtepunten uit Christopher Youngs carriere.
