Max Lowe

Hazari Pal

Joan Bethel

Kamla H. Pal

Amrita H. Pal

Ashok Ghatak

Anouar

Poomina

Ghatak - Godfather

Chomotkar

Lang geleden een keer gezien. Vond het toen wel een aardige film.

Aardige drama met veel mooie shots en een redelijk boeiend verhaal. Patrick Swayze is goed op dreef maar het is vooral Om Puri die erg in zijn rol zit, ook de rest van de cast levert geloofwaardig acteerwerk. Jammer dat de film op sommige momenten iets te zoetsappig is en naar het einde toe begon het verhaal een beetje eentonig te worden.

***

Prachtige film, door door de muziek van Enio Morricone op een hoger plan wordt gebracht. Ik vraag me af of de muziek voor alle films van Joffe gedaan heeft. BijFat Man and Little Boy enThe Mission in ieder geval wel.

City of Joy.

Prima filmpje die eigenlijk in alle opzichten werkt, alleen duurt het veel te lang. Op de een of andere manier heeft de film een drang om elk klein los probleem/idee/dialoog in de film af te ronden. Er wordt niks over gelaten aan eigen fantasie of eigen invulling. Nee, alle kleine problemen van begin tot eind worden besproken en behandelt. Als kijker hoef je niet bang te zijn voor een onvolledig verhaal of een te kort aan eigen fantasie. City of Joy geeft je het allemaal.

Het verhaal is nogal goedkoop, op verkeerde momenten feel-good, maar weet toch te pakken de eerste 90 minuten. Wanneer de film zich meer richt op de bewoners van deze schuilplaats word het allemaal net iets te gemaakt, waardoor je als kijker eigenlijk al klaar was met de film, en er dan op eens weer wat nieuwe verhaallijnen bij komen, nieuwe problematiek, waardoor je naar gevoel een andere film erbij krijgt.

Film is prima onderhoudend en heeft vooral een mooi verhaal plus visueel zit het er allemaal erg mooi uit. Zowel de mooie als arme kant van deze krottenwijken komen prima in beeld. Ook kent de film verschillende personages met karakter. Het maakt het allemaal wat verteerbaarder.

Al met al een prima filmpje, had wat minder in gemogen en wat meer karakter qua film zelf. City of Joy probeert te veel in de smaak te vallen, op zich wel met succes. Maar soms is het iets te geforceerd waardoor het te langdradig en te gemaakt over komt. 3 sterren

Verdient een veel beter gemiddelde en verdient het vooral om gezien te worden. De boodschappen zijn niet erg filosofisch; eerlijk is de film verder wel. Een dokter verliest zin in het leven en vindt de zin terug door de armen in de City of Joy, een bidonville, te helpen in hun dagelijkse last. De street life sfeer van Calcutta wordt getrouw weergegeven met drukke steegjes, de rickshaws, het sociale gekissebis. Ik vond ook de vriendschap tussen Hasari en de dokter een mooie toevoeging. Dat mensen in staat zijn om elkaar als mens te zien, los van culturele en religieuze verschillen vind ik zelf ook een van de mooiste dingen die het leven kan bieden. Dan heb je ook nog de verregaande intimidaties van een lokale peetvader, die ervoor zorgt dat het niet langdradig wordt. Ondanks ik dit een heel deftige film vind, wordt het nergens rauw, waardoor het soms overkomt alsof iedereen net iets te vrolijk is en aan het lachen. Ik heb niks tegen positief zijn, maar de hardheid van het bestaan in de slums kwam hierdoor niet altijd even realistisch over.

City of Joy gaat over een Amerikaanse arts Max Lowe (Patrick Swayze) die het geloof in zichzelf volledig kwijt is nadat een patient op de operatietafel sterft. Hij is klaar met dokter zijn en gaat naar India om daar zijn teleurstelling te verdrinken maar in plaats daarvan raakt hij betrokken bij een Free Clinic van Joan Bethel(Pauline Collins) en raakt hij bevriend met Hasari (Om Puri) die met zijn gezin ook net in de slum zijn komen wonen maar hij wekt ook de toorn van de lokale slumlord(Art Malik). Regisseur Roland Joffe heeft na The Killing Fields met City of Joy wederom een pracht van een film gemaakt. De slums van India komen tot leven op je scherm en ondanks al zijn poverheid en vuil krijg je er toch een warm gevoel van omdat je net als Max gegrepen wordt door de immer vriendelijke bewoners van de slums. De prachtige soundtrack van wijlen Ennio Morricone draagt hier ook zeker aan bij. Zijn muziek heeft iets magisch waardoor het was alsof de zon door de grijze wolken doorbrak en zijn stralen de grauwe slums en zijn povere bewoners van een gouden gloed voorzag. Swayze toont dat hij meer kon dan uitsmijter of dansleraar spelen. Hij weet de getroubleerde en ook ietwat arrogante Max Lowe tot leven te brengen. Ook Pauline Collins en Om Puri spelen goed. Helaas is het personage van Hasari's vrouw Kamala (Shabana Azmi) een beetje afgeraffeld.

Blijft een prachtige en aandoenlijke film.

Waarin Patrick Swayze een ijzer sterke rol,neerzet als een arts, die na het overlijden van een kind, tijdens een operatie een instorting krijgt.

En naar India vertrekt voor verwerking.

En daar de armoede en wanhoop en hoop ziet, van de bewoners die leven in bittere armoede en onderdrukking.

En besluit hij een vrouw te helpen, die de in armoede verkerende mensen wil helpen.

Om een ziekenhuis op te zetten.

En vraagt zei de hulp aan Max.

Die in allerlei verwikkelingen terecht komt.

Een schitterende film.

City of Joy is maar een al te bekend titel en vooral poster uit de jaren'90 waar ik dan vooral de uitgave met de riskja bedoel waar Swayze alle ledematen in de lucht heeft. Interesse had ik er destijds niet voor want als 13-jarige kijk je dan toch naar andere dingen en later kwam het er eigenlijk ook nooit van want bij mijn weten is de film nooit op tv geweest en kom ik de film eigenlijk nooit bij de kringloop tegen. Toen dat vorige week wel gebeurde hoefde ik er niet lang over na te denken.

Verrassend is meteen al dat de film van Roland Joffe is die toch zeker niet de gemakkelijkste films maakt en qua naam zeker een bepaalde verwachting schept, buiten dat zijn de geschapen voorwaarden duidelijk met de jonge arts Max die de weg een beetje kwijt is en in het kader van soul searching in India belandt waar hem nog heel wat te wachten staat. Het beeld dat volgt van het drukke Calcutta met zijn straatjes, drukte, riksja's en armoede wordt prima voorgegeven, zeg maar dat het geheel een bepaalde vibe en sfeer heeft die bij het geheel past. Daarna is het vooral een beetje hinken op twee gedachten waar de strijd met de gangster van één kant een beetje teveel is, waar met alle reeds aanwezige verhaallijnen, karakters en strijd te overleven, dit net iets to much is en ook een beetje cliche. Van de andere kant is dat extra randje ook wel weer een beetje nodig aangezien meer dan twee uren een hele ruk is om interessant te houden.

Aardig zijn op zijn minst de gebruiken en tradities zoals het geval rond de trouwerij, is de cast ook prima waar Swayze op zijn Swayze's is, maar vooral Art Malik, ook bekend als de extremist in True Lies, een prima bad guy neerzet en Om Puri ook niet bepaald misselijk is als riskja. Het tijdsbeeld en de sfeer is zoals reeds gezegd goed neergezet, en zijn er tal van maatschappelijke en sociale problemen in een dergelijke setting met karakter Max die zich, zoals te verwachten is, hervindt. Kwalitatief mankeert er dan ook weinig aan de film en mag de in beeld gebrachte lepra kolonie, en hoe daarmee omgegaan wordt, best even benoemd worden als sterk. Maar daar is het dan ook mee gezegd rond een film die verre van slecht is maar wel iets extra's mist, een bepaalde factor of pinch waardoor het je nog net even extra aangrijpt. Een 3,00 gemiddeld voor deze film vind ik wel te laag dus wat mij betreft een mooi cijfer met een 3,5.