Stine

Teit

Nemo

Aangekocht door September Film Distribution. Release in 2023.

Superposition 2023 #IFFR2023

Ben je op zoek naar een thriller die aardig met je mind fuckt kijk dan komend jaar ook Superposition eens. Het begin/ de aanleiding was wat ver gezocht, maar toen de film eenmaal op gang kwam had ik toch wel de smaak te pakken. Het einde was gaaf maar kon wellicht nog harder. Kortom: genoeg over na te praten. Fraaie debuutfilm.

De intro en de q and a werd gedaan door een tonnetje ronde, tevens komisch interviewende Duitser. Olaf Möller is mij nu bekend.

Leuke eerste filmervaring op het IFFR dit jaar.

Vanaf 3 augustus 2023 in de bioscoop.

In de quantummechanica staat superpositie voor het idee (met name bekend door middel van ‘Schrödingers kat’) dat een deeltje in twee posities kan zijn tot de meting de golffunctie ineen doet storten met één positie als gevolg. In een andere interpretatie van de quantummechanica wordt dit ineenstorten ontkend zodat beide uitkomsten even reëel zijn waardoor de werkelijkheid als het ware vertakt in parallele universums met mogelijke interferentie van universums die sterk op elkaar lijken. Dit idee van het multiversum is erg populair in science fiction en bv. de films Everything Everywhere All at Once (2022) alsmede de Spider-verse-films zijn erop gebaseerd (het concept past goed bij het postmodernisme dat een ‘maximalisme’ hanteert tegenover het moderne minimalisme/abstractie).

In deze film wordt het idee – dat ook als zodanig wordt benoemd en waar ook de titel naar verwijst – gebruikt voor een psychologisch drama waarin een typisch millenial-stel zich terugtrekt uit de gejaagde beschaving om in de natuur ‘zichzelf’ (en elkaar) te vinden. Eerlijkheid en isolatie zijn de uitgangspunten van het experiment (ze zijn in het verleden zeker niet eerlijk tegen elkaar en zichzelf geweest zodat ze valse versies van zichzelf hebben gepresenteerd), maar leiden al snel tot conflict, eerst met elkaar en daarna met hun dubbelgangers (de dubbelganger is een veel voorkomend motief van vervreemding in het postmodernisme) die ze er ontdekken: twee parallelle werelden in het multiversum blijken te interfereren waarbij er twee verschillende versies van henzelf samenkomen en zo elkaar letterlijk de spiegel kunnen voorhouden (de film doet ook denken aan Bergmans Persona (1966)). Als typische millenials blijken ze narcistisch en egoïstischen eigenlijk niet in staat tot een relatie (waarbij de alternatieve versie van hun partner aantrekkelijker lijkt).

De film heeft de vorm van een thriller en dat werkt een tijd goed maar wanneer ze eindelijk doorhebben wat er aan de hand is verliest de film spanning en voert de film op een wat warrige wijze naar de uitkomst om weer naar het ene universum terug te keren. Toch zijn het idee en de uitwerking best aardig.

Dappere poging van de Denen om een intelligente psychologische horror te maken. Maar als je veel horror hebt gezien kijk je hier niet van op. Halverwege de film lijkt het alsof de regisseur geen keuzes kan maken. De film wordt stuurloos en gaat alle kanten op. Dat gaat ten koste van de geloofwaardigheid.

Knappe debuut film van Caroline Lyngbye.

Het onheilspellende sfeertje is vanaf het eerste shot al sterk voelbaar.

Het concept is mijn ogen erg origineel en uitstekend uitgewerkt.

Het acteerwerk en het camera werk is van hoog niveau en de film bevat een hoop prachtige shots.

Het einde is pakkend en zet je na afloop wel eventjes aan het denken.

****

Omdat ik de voorbije weken de twee films vanInvasion of the body snatchers gezien heb, moest ik hier telkens aan denken. Niet dat deze verder veel gemeen hebben met deze film, maar toch.

Wel een prima film die voorts weinig verklaart van het hoe of wat. Het gebeurt gewoon. Ik vond het verder wel lang duren dat men niet doorhad dat de anderen in hetzelfde schuitje zaten. De gelijkenissen waren zo treffend dat men toch meteen moest doorhebben dat er iets vreemds aan de hand was waar niemand schuld aan had.

Open en interessant einde ook waarbij ik vermoed dat hetoriginele koppel zeg maar de kleine van dieanderen terug mee hebben. Deoriginele Nemo is wellichtverongelukt ofzo, enfin, dat denk ik toch daar er maar eentje van meer rondliep. Niet voor iedereen weggelegd denk ik wegens vrij traag, maar ik zat meteen in de film.

Los van dit alles, wat een irritant koppel, stuk voor stuk. Zo gaat het er dus aan toe in een bloedeloos huwelijk...

Naast drama en thriller zeker niet de mysterie- en psychologische elementen onderschatten. Een apart verhaal waarin een aantal karakters zichzelf letterlijk tegenkomen en veel over zichzelf en hun partners leren. Het slot was vrij duidelijkmet het vinden van een kinderhandschoentje. Een redelijk beklemmend geheel; dit had zomaar een film van Shyamalan kunnen zijn, dus petje af voor Lyngbye.

Heel aparte film

Het eerste gedeelte is best ok maar dan wordt het zo mysterieus dat je toch wilt zien hoe het afloopt

3.0 ***