Bastien

Chloé

Violette

Bryan

Louise

Stan

Romain

Oliver

Titi

Paul

Vanaf 2023 in de bioscoop (Cherry Pickers Filmdistributie)

EDIT: vanaf 9 maart 2023 in de bioscoop.

De releases van Saint Omer en Falcon Lake zijn verwisseld, dus Saint Omer is vanaf 9-3 te zien maar Falcon Lake toch vanaf vandaag al.

In de zomerzon van een droomvakantie aan het meer verkennen twee tieners hun ontluikende seksualiteit. De omgeving is adembenemend en sprookjesachtig, en toch krijgen donkere gevoelens steeds meer de overhand. Klopt het verhaal dat een lichaam is gevonden langs de oever van Falcon Lake? Verwacht een suggestief coming-of-agedrama in de geest vanA Ghost Story.

Lees verder

Hoge cijfers (deze site, NRC) dus uiteindelijk nog snel deze film meegepakt gisteravond hoewel deze in eerse instantie niet op mijn netvlies stond. Nou, die hoge cijfers zag ik er niet in maar dit is wel een prima film. Deels coming-of-age en zomers, maar met een behoorlijk donker filter, spooky muziek, een benauwende aspect ratio van 1,33:1 geschoten op 16mm en die locaties waardoor de film als horror doet aanvoelen. Dat is goed gedaan en werkt voor een deel ook wel. Dat verontrustende gevoel zit er de hele tijd. Verder prima geacteerd, vooral door die jongen; zijn blikken zijn steeds enorm veelzeggend en je ziet heel veel gebeuren in zijn hoofd.

Anderzijds richting het einde lijkt me de film wat stuurloos te worden en nergens heen te gaan en werd ik er wat ongeduldig van. Verder excelleert de film ook nergens echt. Wat hier voor 90% gebeurt is al veel vaker gedaan en ook beter. Die laatste 10%,het einde, de twist, zie je dan niet vaak in zulke films maar is ook niet heel origineel*. Niet dat ik dit per se zag aankomen maar ik was er ook niet van ondersteboven. 3,5*.

*Althans, ik ben er nog niet helemaal over uit ofBastien aan het eind sterft of al een tijdje is overleden, enkele jaren daarvoor in dat meer. Voor beide valt wat te zeggen, voor beide ook niet. Iemand een goed idee? Misschien juist die verwarring maakt dat de impact wat minder is.

Fraaie coming of age. Prachtig geschoten op 16mm. Joseph Engel die Bastien speelt is een revelatie. Hij weet fantastisch zonder woorden te acteren en heerlijk heen en weer te schakelen tussen kind en jong volwassene wat je op die leeftijd hebt. Verder is de film bijna helemaal Chloe en Bastien. De ouders zijn bijfiguren. En dat worden ze ook vaak meer en meer op die leeftijd.

Het einde mag je zelf invullen. Er wordt gesuggereerd dat Bastien dood is a la A Ghost Story (ook de dode jongen verhalen van Chloe wijzen daarop). Maar het kan ook dienen als een metaforische letterlijke coming of age, waarin Bastien de verbinding met zijn familie meer verbreekt en zelfstandiger in het leven staat.

Het regent trouwens goede debuten van vrouwen de laatste tijd. Dit is er weer een.

De film begint met een horrorvibe: het opent met een mysterieus vrouwelijk wezen dat ’s nachts uit een meer tevoorschijn komt waarna Bastien kennismaakt met het meisje Chloé dat aldoor in het water is – ook ’s nachts – waarbij zij het heeft over een geest in het water en een tiener die in het meer zou zijn verdronken. Ook laat zij Bastien, die juist watervrees heeft, graag schrikken en bovenal wil zij Bastien verleiden tot seks waarvoor hij wel zijn angst moet overwinnen. Zo is al binnen een paar minuten duidelijk – de film is niet bepaald subtiel – dat Chloé een (water)nimf is, het mythologisch wezen dat bv. meren bevolkt en bezielt en dat een gevaarlijke aantrekkingskracht op mannen uitoefent die hen als het ware betovert en verdrinkt, en dat Bastien haar slachtoffer wordt. Overigens, ook heeft de film even een feministische vibe omdat deze keer een meisje seksueel jaagt op een jongere jongen in plaats van dat een oudere man jaagt op jonge meisjes. In het kader van de huidige ophef over Pim Lammers: Nabokov’sLolita - Vladimir Nabokov (1955) gaat over een meisje dat in de roman expliciet wordt aangeduid als een nimf – ze is als het ware de geest van Amerika vol reclame en verleiding – omdat zij de oudere man verleidt en in verdoemenis stort (ze verleidt niet actief maar hij projecteert zijn fantasieën op haar, zoals dat wellicht altijd gaat in de liefde, zodat hij in feite zichzelf betovert).

Maar meteen als zo snel duidelijk is gemaakt waar de film over gaat, verliest de film haar horrorvibe of feministische omkering en verzandt de film in een eindeloze toenadering tussen de twee onzekere pubers zonder originaliteit, spanning of verheffing: de ‘ontluikende’ liefde is vooral banaal en oninteressant. Gegeven de premisse is de afloop, inclusief het bovennatuurlijke aspect, ook weinig verrassend. Zo zakt de film toch een beetje als een pudding in elkaar.

Nog even een algemene opmerking: wat deze film doet zie je tegenwoordig vaak en is de omkering van de mythe. Oorspronkelijk werd de mythe (of sprookje c.q. religieuze tekst) verteld en de scherpzinnige toehoorder begreep dat het vertelde een metafoor dus voorstelling is voor een diepe waarheid (zoals in het geval van de nimf dat meisjes verleidelijk kunnen zijn en mannen in het verderf kunnen storten), maar het past bij het postmodernisme dat het onderscheid tussen realiteit en fictie (betekenis) wordt opgeheven: de mythe krijgt een belichaming in een realistische, banale setting waarbij het mythische een bovennatuurlijk aspect geeft, resulterend in een magisch realisme (zonder de terror van de gothic novel). In plaats van dat het bovennatuurlijke bij wijze van beeldspraak een betekenis geeft aan het natuurlijke, wordt gepoogd het natuurlijke zelf opnieuw te betoveren. Voor mij werkt dat meestal niet.Undine (Film, 2020) is trouwens ook zo’n film waarin de mythe van de waternimf wordt omgekeerd in een magisch realisme.

De ontluikende seksualiteit van de 13-jarige Bastien [Joseph Engels] tijdens een zomer nabij Falcon Lake. Hij maakt kennis met de 16-jarige Chloé [Sara Montpetit] die volop met hem (en de 19-jarige Oliver [Anthony Therrien] flirt... en daar blijft het niet bij! Verder gebeurt er overigens niks interessants. Le Bon doet haar uiterste best om de meest controversiële momenten zo braaf mogelijk te filmen. Ik haakte af op het moment dat Bastien en Chloé samen in bad gingen met hun ondergoed nog aan. Een bij vlagen ontzettend saaie mislukking gebaseerd op het stripboek ‘Une Soeur’ van Bastien Vivès. Je kunt nog zo hard "Kill... Die..." roepen, Jason komt helaas niet opdraven om deze vervelende tieners een kopje kleiner te maken.

Heerlijke sfeervolle film over een manipulatief meisje en een, iets jongere, onzekere jongen, die tijdens een vakantie elkaar (weer) tegenkomen. Het meisje is duidelijk verder in haar seksuele ontwikkeling dan de jongen, en wat dat betreft liggen de verlangens niet helemaal gelijk.
De geheimzinnigheid over een zelfmoord eerder bij het meer waar de vakantie aan gehouden wordt (in welk land is me overigens onduidelijk) wordt geweldig uitgebuit. Simpele shots van bosweggetjes of een schemer over het meer krijgen een griezelige lading.
Watmjk87 zegt, dat het ook mogelijk is datde jongen al enkele jaren eerder verdronken is, dat gaat me wat te ver. Daarvoor zijn de, spaarzame, gesprekjes tussen Bastien en bijvoorbeeld die oudere jongens, of de ouders/het broertje, toch te duidelijk. Dat zou dan foppen van de kijker zijn.

Als verhaal wellicht niet heel interessant, maar de sfeer maakt heel veel goed voor mij.

Een jonge tiener –nog groen achter zijn oren– leert tijdens een vakantie aan de oevers van een afgelegen meer een meisje kennen. Met plagerig gedrag weet zij hem seksueel telkens weer uit te dagen, waardoor zijn puberale onzekerheid alsmaar groter wordt. Een mooi coming-of-age drama over ontluikende seksualiteit met een uitstekende hoofdrol van Joseph Engel. Prima regiedebuut van de Canadese actrice Charlotte Le Bron.

Dit grandioze speelfilmdebuut van Charlotte Le Bon speelt zich af in een prachtige feeërieke vakantiesetting aan het titulaire meer. De setting behoort toe aan twee jonge protagonisten gespeeld door Joseph Engel en Sara Montpetit. Aan de rand van hun leefwereld en die van de kijker zijn af en toe wat volwassen personages te zien die de ouders verbeelden. Hun rol is zijdelings en heel prominent komen zij nooit in beeld. De film draait helemaal om Engel en Montpetit en hun leefwereld. Derhalve zijn in de belangrijke bijrollen slechts andere tieners te zien.
Met veel gevoel begeleidt Le Bon het paar tijdens de vakantie en vertelt van hun gevoelens en verlangens. Het levert een film op die soms spannend en zwoel, soms temperamentvol en soms ook wat duister aanvoelt. Voor dat laatste zorgt een hardnekkige legende die is verbonden aan het meer. Een legende die spreekt van een verdronken jongen en zijn geestverschijning. Een verhaal dat op de achtergrond af en toe als een spannende sidekick opduikt maar nooit in de weg staat van de personages en hun aardse behoeften, verlangens en dromen.
Goed acteerwerk van Engel en Montpetit. Zij verbeelden het protagonistenpaar. Een paar dat een bijzondere relatie onderhoudt en dat geloofwaardig doet. Het is immers niet vanzelfsprekend dat een 16-jarig meisje omgaat met een 13-jarige jongen. In absolute zin zijn dat niet veel jaren, maar in de tienerwereld vertegenwoordigen beide leeftijden verschillende werelden. In Falcon Lake is dat verschil af en toe zichtbaar als Engels door Montpetit in haar wereld wordt meegetrokken en hij zich daarin wat ongemakkelijk beweegt.
De film zit dicht op de personages. Het is gemakkelijk en enerverend om in hun ervaringen, verlangens en dromen mee te gaan. Het is prettig om met beiden door de bosrijke omgeving te zwerven, een feestje te bezoeken en ervaringen te delen. De film sluit af met een surrealistisch getinte scènereeks waarover je nog wat kunt speculeren. Meerdere interpretaties zijn uiteraard mogelijk. Ik vond de gedachte dat Engel zijn gelukkige vakantietijd steeds weer opnieuw herbeleefd als geest de meest opwekkende gedachte.
Fijne film.

Knap debuut hoor. Prachtige cinematografie, meerdere mooie steady shots, en een zeer goede en passende soundtrack.

Wat hou ik ook van het karakter van de beelden. De kleuren, de lichte korrel, de keuze voor het niét-scherpe.

Het verhaal is ondergeschikt, maar blijft overeind. Het is zowiezo een film die het veel meer van z'n sfeer moet hebben, en op de acteerprestaties valt niets op te merken.

Daarom de verdiende 4*!

Precies zoals het moet.

Coming of age is, zoals bekend, een thema wat bij mij altijd de interesse opwekt. Maar inmiddels hebben we al een hoop vrolijkheid en zorgeloosheid, of problemen in milde vormen mogen meemaken. Falcon Lake is eigenlijk het type coming of age zoals het eigenlijk zou moeten horen. Want een duister randje hangt er altijd over heen. Ook al lijkt het allemaal normaal.

Volgens mij is dit ook een van de eerste of weinige Frans-Canadese films die ik heb gezien. Maar de inkopper is een feit. De vrouwelijke regisseuse Charlotte De Bon weet met haar debuut een magistraal en donker sprookje neer te zetten en een ode aan een jeugdliefde dat echt is, en misschien door de echtheid niet altijd even over rozen gaat. We volgen een vakantiecollectief die er in de zomer op uittrekt en de heil vindt in een wereld van bos en rivier. Een van de collectieven is de 13 jarige dromerige Bastian. De locatie is nou niet echt voor hem weggelegd want deze jongeman kampt door een bijna verdrinkingservaring uit zijn jeugd met diepe watervrees. Onder het gezelschap valt ook de eigenzinnige 16 jarige Chloé. Een mooi maar excentriek meisje dat bizarre eigenschappen erop nahoudt en een soort obsessie lijkt te hebben met pijn en bijna dood-ervaringen. Bastien raakt in de ban van haar wereld. Ze wil hem in beginsel een beetje leren dat water echt niet gevaarlijk is, maar aan de andere kant is er recent nog een jong meisje in de buurt dood gevonden. Verdronken, vermoord? Dat mag je denk ik zelf invullen.

Chloé valt teveel in smaak van twee hebberige tienerjongens, maar het doel lijkt toch op Bastien gericht, en andersom. Voor Bastien lijkt er een wereld open te gaan terwijl Chloé door haar leeftijd al niet zo veel dingen vreemd zijn. Er is een kleine drie jaar leeftijdsverschil, in vergelijking met tien jaar geleden wordt dat, als je onder de achttien bent, maatschappelijk gezien geheel onterecht als niet passend gezien, waardoor het ook jammer is dat dat aspect het meeste op gaat vallen. Want als je het wegdenkt dan krijg je hier een liefdesverhaal te zien dat juist door het mysterie en de kleine leeftijdskloof zo onbeschrijfelijk mooi is. Het zou ongepast klinken maar die compilatiescene dat als een soort overwinning geld nadat Chloe en Bastien elkaar van elkaars maagdelijkheid hebben ontdaanis echt zo'n magistrale diepe voorbeeld en eigenlijk ook zoals het hoort te zijn. Althans... zolang het mag duren.

En door de donkere, inderdaad haast dreigende sfeer, dat wordt aangedikt met schemerige filters en onheilspellende muziek, is de regisseuse er zeker niet vies van om men te laten zien dat de realiteit van tieners geen sprookje zou moeten zijn als hoe het wordt bepaald. Ik zelf zou het niet als voorgekauwde trauma zien, maar als een indrukwekkende ervaring meenemen in mijn leven... Alhoewel, totdat...

Het knappe en misschien ook verontrustende is dat er veel zaken open gehouden worden. We komen maar niet te weten wat er eigenlijk zich precies voordoet, maar krijgen ondertussen wel heimelijke verwijzingen door die alle kanten op zouden kunnen gaan.Ik lees hier over verwijzingen met waternimfen, en ja, echt veel duidelijkheid over dat gerucht over dat gevonden meisje krijg je ook niet. Zou Chloé er de geest van zijn? En dan het einde? Is Chloé of Bastian dood, is het een droom, een visioen, een metafoor... Wie zal het zeggen?

Wat het ook mag zijn; Falcon Lake is een film waar je stil van wordt. Haast als een nieuwe generatie voor coming of age met precies de juiste raakvlakken met jeugdrollen van het leven. De montage en de lonk naar horror doen de rest. Maar is het horror? Wat is het nou in hemelsnaam eigenlijk?

5,0*

Deze nieuwe en relatief onbekende film werd opgenomen in de MM tot 1000 lijst van 2023. Ik begrijp hierbij ook waarom. Weliswaar erg hoog in de 900 en ik vermoed dat deze er binnen twee jaar wordt uitgegooid, maar de film heef wel iets. Het lijkt een luchtige coming of age van een tiener die volop zijn seksualiteit ontdekt via een vakantiemeisje ergens aan een Canadees meer.

Er hangt ook een zweem van mysterie rond de film zonder die echt expliciet naar voren te laten treden. Toch slaagt Le Bon erin de film onderhoudend en boeiend te brengen. Hier en daar wordt ereen (vals) beeld van een spookgedaante toegevoegd welk best geslaagd is.

De climax komt op het einde. Ik las hier al vele theorieën. Ik hou het bij de dood van de jongen na een tragisch zwemongeval. Zijn geest (ziel) waart echter nog rond het meer. Het meisje gaf halfweg de film ook mee dat ze geesten ervaart in haar omgeving, zonder echt hiervoor tastbaar bewijs te hebben. De slotscène geeft ook weer dat ze aanwezigheid van Bastien voelt.

Ook bij mij is deze film terecht gekomen dankzij de MovieMeter top 1000 lijst van dit jaar, inderdaad vrij hoog in de lijst dus ik verwacht niet dat hij er volgende editie nog in staat maar, ik snap best wel waarom hij erin staat. Althans voor liefhebbers van het genre is het zeker een goede film, denk ik tenminste. Ik ben namelijk niet zo bekend in dit genre, en deze film in zijn totaliteit is eigenlijk vrij ver buiten mijn comfortzone, ik zou niet zo snel films als dit opzetten. Toch door de notering, en ik me ook wat meer wil verdiepen in genres buiten horror en actie heb ik hem gisteravond aangezet, aangezien ik ook mijn 2022 lijstje even wil afmaken, die na deze film nog maar een paar films bevat.

Ikzelf ben dus niet zo van het romantische gedeelte maar, door de coming-of-age gedeelte weet de film ook daarmee best interessant te zijn. Dit toch omdat je met veel dingen jezelf herkent met de vakantieliefdes, zeker de eerste vakantieliefde. Ook hier zie je natuurlijk de vele ups en- downs van zo'n reis.

De setting, is prachtig. Mooie natuurbeelden en ook heel sfeervol gefilmd. Daar weet Le Bon zich echt wel raad mee en dat wist ook wel echt te verbazen. Dat maakt dit toch een prachtige film. Het verhaal vond ik prima, echter zoals ik al zei zit het zover buiten mijn comfortzone dat ik toch wel veel moeite moest nemen voor deze film wat, misschien soms wat storend kon zijn. Ik heb me wel vermaakt, al zal het denk ik wel weer even enige tijd kosten voor ik nog zo'n film aan zet. Acteerwerk is overigens ook sterk, er zijn maar weinig films waar ik kinder/tieners niet irritant in vind.

Ik was vergeten dat deze in de MM top 1000 stond, maar hij stond op mijn watchlijst en trok mijn aandacht. Ik had wel hoge verwachtingen van deze film. Zeer blij dan ook dat deze ingelost zijn. Wat een film!

Er zijn weinig films waar ik het gevoel heb dat ik in de film wil leven, of wil versmelten met de film, maar dit is er zo één van. Bijna elk aspect van de film ligt of raakt mij. De esthetiek, cinematografie, gebruik van geluid, muziekkeuze, sfeer/vibe. Het zit allemaal goed. Het is ook echt ervaringscinema waarbij er eigenlijk niet echt gek veel moet gebeuren om toch je aandacht vast te grijpen, en ook een film die op een natuurlijke wijze overkomt, niet geforceerd, gewoon het leven zoals het is, maar toch wel waarin je je kan verliezen of kan wegdromen. En dan ook met misschien een heel licht donker mysterieus surrealistisch randje. Maar niet overweldigend. Lekker dromerig.

Voor mij één van de hoogtepunten van het decennium zo ver, met misschien het - zeker in stijl - vrij gelijkaardige en iets meer bekendeAftersun (Film, 2022). Liefhebbers van die film zullen dit ook zeker kunnen smaken. En de mensen die dit de top 1000 hebben ingestemd, verdienen een standbeeld wat mij betreft. Of toch op zijn minst veel lof, waardering en respect.

Met 4,5* van mij erbij hoop ik dat hij er nog in staat de volgende editie. Wat een pracht, ik ben er stil van.

Echt een wonderschone film. In eerste instantie vond ik het einde ietwat teleurstellend en niet bij de rest van de film passen. Dat die jongen verdrinkt en zich dan als geestverschijning aan het meisje toont. Dat gaat niet meer over ontwikkelingskwesties maar over iets bovennatuurlijks. Maar ik las een interview met de regisseuse waarin zij meer symboliek aan het einde (en de rest van de film) toekent.Het overlijden staat voor het afrekenen met de onschuld en de bovennatuurlijke horrorachtige elementen voor puberale angsten. Veel mooier wat mij betreft, en past perfect in het geheel, maakt de film nog mooier.

Enorm sfeervol gemaakt dit. Dat korrelige beeld in combinatie met de kleuren en de omgeving. Dat zijdelingse verschijnen van de volwassenen. Hoe overtuigend de belevingswereld van de tieners wordt neergezet. Het naargeestige in combinatie met het melancholische. Het acteerwerk. Meesterwerkje!

Film die in mijn hoofd blijft rondspoken. In het begin vroeg ik mij nog af waarom iedereen deze film zo speciaal vond. Sterk zeker, maar niet speciaal. Maar gaandeweg het verhaal begon het allemaal in elkaar te klikken, en zeker het laatste gedeelte maakt deze film zo magisch. Gedurfd van de regisseur (zeker voor een debuutfilm), maar zeer geslaagd. Complimenten ook voor de fenomenale score. Zeker die laatste scene wint aan kracht door alleen al de score.

Wow,dat einde had ik niet zien aankomen, eigenlijk. Ik lees hier meerdere eventuele interpretaties, maar ik vermoed dat Bastien daadwerkelijk is verdronken in het meer. Voor wie zouden anders die kaarsjes en knuffels in de laatste scène zijn…?
Prachtig coming of age-verhaal en zeer mooi gefotografeerd. De haunting score verdient ook zeker een vermelding. Ik ken regisseuse Charlotte Le Bon niet zozeer als actrice, maar ken wel haar korte film “Judith Hotel”, en daarmee bewees zij al dat ze een filmmaakster is om rekening mee te houden.
De twee jonge hoofdrolspelers Joseph Engel en Sara Montpetit vond ik een verademing om naar te kijken.
4*

Falcon Lake is volgens mij niet zo multi-interpretabel als sommigen hier doen voorkomen. Los van symboliek en diepere betekenissen, maar de film laat toch vrij duidelijk zien datBastien verdrinkt en nadien helemaal aan het eind terugkeert als geest. Met terugwerkende kracht vallen dan heel veel scenes op hun plek (bijvoorbeeldhet poseren met een laken om en ook de boob-flash waterscene). Dat is mooi gedaan. Ook mooi is de interactie tussen Bastien en Chloe. Chloe mag dan lichamelijk volgroeid zijn en door de oudere jongens geseksualiseerd worden, ze is geestelijk veel meer verwant aan de jongere Bastien. Deze asymmetrie in de relatie weet Charlotte Le Bon geloofwaardig te maken. Waarbij het perspectief steeds bij Bastien ligt, wat Chloe voor de kijker net zo goed raadselachtig maakt als ze dat voor Bastien is.Falcon Lake kenmerkt zich daarnaast door de opnames op 16 mm film, wat toch wel weer eens fijn is in een tijd waarin digitaal de norm is geworden. Het geeft karakter aan de beelden. Ik heb op zich niks tegen digitaal, maar het oogt toch vaak een stuk sterieler. Goeie film dit, ruime 3,5*.

Originele film met een beklemmende sfeer, zeker voor een coming-of-age verhaal.

Chloé vind ik een beetje een irritant kind, met haar ongezonde obsessies.

De locatie heeft iets onheilspellends. Dat komt ook door de manier van filmen en de hints die de film geeft over het naderende onheil.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik liever de kwetsbare en naïeve romantiek van Éric Rohmer zie.

Het is nogal een beklemmende sfeer en dat vind ik moeilijk om te zien in combinatie met adolescenten die plezier hebben. Het geeft iets ongemakkelijks. Je wenst de personages een zorgeloze vakantie toe in een badplaats.

Het einde is heel bijzonder gefilmd.

Ik vond er niet veel aan, eigenlijk gebeurt er helemaal niets bijzonders. Je moet van dit soort films houden, niet echt mijn ding.

Het was leuk mee te kijken op een wat grimmige vakantiebestemming en de opgroeiende jeugd zijn best te zien doen er een vakantie vol drank, sigaretten en sex van te maken. Bastien is wat jonger, nog een groentje en heeft een klik met de oudere Chloé, die duidelijk al wat meer heeft mee gemaakt. Heel veel gebeurt er echter niet, maar amusant blijft het wel. Het is pas bij het slot dat er een mysterieuze sfeer sterk echt wordt. Falcon Lake kon mijn verwachtingen toch niet helemaal inlossen.

Ik vond het niet zo'n mooie film. Zat lik niets in. Bastien en Chloë aan het meer en ... Nee vond het wat te saai. Sorry. (na 18 min stilgelegd)

Veel waardering hier voor deze Frans/Canadese coming-of-age film. Of is het horror, of een thriller, ik weet het niet precies. Ik ben minder enthousiast dan de meesten hier, die er van alles in terugvinden. Ik kwam niet verder dan: jongen viert vakantie met z'n ouders en broertje in een huisje aan een meer en leert daar een meisje kennen. Jongen vindt meisje aardig en meisje vindt jongen aardig. Ze doen wat spelletjes en rommelen een beetje met elkaar. Dat is het wel zo ongeveer. Verder gebeurt er niet zo veel en het tempo van de film is tenenkrommend traag.

Op de achtergrond speelt nog een thema over een geest die in het water zou huizen en over een tiener die in het verleden in het meer is verdronken. Maar dat blijft vaag. De jongen en het meisje spelen ook graag bosgeest. Het meisje daagt de jongen uit, zoals meisjes nu eenmaal doen. Verder een veel te lange sequentie van een dansfeest, voor de kijker niet interessant. En dan het slot, die truc heb ik vaker voorbij zien komen. Je moet er van houden, en ik hou er niet van.