Calum

Sophie

Michael

Adult Sophie

Belinda

Teen Girl 1

Teen Girl 2

Olly

Toby

Ocean Park Father

Magistraal debuut dat traag begint maar zich haast achteloos onder je huid nestelt en je aan het eind verpletterd achterlaat. Over het ouderschap en hoe je als kind naar je ouders kijkt en dat beeld gaandeweg in je leven moet bijstellen, verpakt als ongrijpbare herinnering.

De zomerse, nostalgische sfeer zorgt voor herkenning en de 2 hoofdrolspelers imponeren allebei met een naturelle, ongedwongen vertolking. Weergaloze film.

Een portret dat nergens heen lijkt te gaan, maar dankzij de gefragmenteerde naturelle benadering toch de hele speelduur weet te boeien. Onderhuids speelt er zich wel vanalles af, maar dat mag je als kijker grotendeels zelf invullen.

Dit in tegenstelling tot zo’n volledig ‘gemaakt’ drama als C’mon C’mon waarbij een de relatie van een ouder (oom in dat geval) tot kind centraal staat. Die laatste vind ik dan weer vreselijk nep.

Sterk 3,5

Sterk drama die heel suggestief is, waardoor ik tot zeker de helft van de film niet in de gaten had wat er nu precies zou gebeuren/aan de hand was, maar langzaam aan kom je er toch achter wat er aan scheelt. Het laatste deel van de film is ongelofelijk sterk en raakte me wel. Bijzondere film

Het is een leuk stel; vader Calum en zijn 11-jarige dochter Sophie op vakantie in een Turks resort. Het ziet er vrolijk uit met cocktails, strandbedjes en een stralende zon. Toch hangt er iets droevigs om Calum heen, hoe Sophie ook haar best doet er een onvergetelijke vakantie van te maken. En dat iets wordt benadrukt door de ontregelende soundtrack. Het eerste deel lijkt er weinig te gebeuren, maar toch kruipt Aftersun dan onder de huid. Wat is er toch met Calum aan de hand? Is hij depressief, mist hij zijn ex, de moeder van Sophie? Debuterend regisseur Charlotte geeft geen pasklare antwoorden, is die zin is het geen makkelijke film, maar laat de duiding over aan de kijker. En dat is subtiel en razend knap uitgevoerd.

"Don't you ever feel like... you've just done a whole amazing day and then you come home and feel tired and down and... it feels like your organs don't work, they're just tired, and everything is tired. Like you're sinking. I don't know, it's weird.”

Tijdens alle presentaties van de jaarlijsten van verschillende gebruikers op het forum (van ook een paar door mij gewaardeerde leden), werd mijn nieuwsgierigheid naar deze film toch nog eens gewekt. Ik heb de film al eens eerder geprobeerd te kijken, toen ben ik na een gegeven moment (ik zag gisteren na twintig minuten zo'n beetje) afgehaakt met kijken, omdat het me eigenlijk niet veel deed. Gisteravond via Pathé thuis toch nog maar even vier euro neergelegd om de film alsnog een kans te geven, alleen had ik toch wel een beetje hetzelfde gevoel. De films wist voor mijn gevoel nergens echt mijn emotie goed vast te klammen, en dat is juist wel iets wat ik had gehoopt en verwacht met deze film.

Toch zal je wel mogen verwachten dat een film als dit juist in mijn straatbeeld zal passen. Ik zie bijvoorbeeld mijn vader ook al ruim vijftien jaar niet meer, en spreek hem ook niet. Van hem heb ik dan wel geen fijne herinneringen en kan ik ook niet door middel van beelden met een fijne herinnering terugdenken aan hem, ik heb natuurlijk wel echt wat meegemaakt met hem en ook voor mij is hij vervreemd. Jammer dat ik eigenlijk nergens bepaalde linkjes kan leggen met hem, niet op de manier zoals de film probeert te vertellen. Helaas leg ik ook niet veel verbanden in de film, wat ik misschien achteraf juist wel weer jammer vind en volgens mij legt de film veel mogelijkheden om juist wel verbanden te leggen.

Ik vraag me wel één ding af, je ziet tussen doorbepaalde donkere beelden opkomen van mensen in een donkere kamer? En je ziet vervolgens die vader ook door een deur heen lopen wat lijkt op op dezelfde kamer, ik kan alleen niet plaatsen wat het is, of wat het moet voorstellen?

Qua acteerwerk was het prima overigens. Ik vond zowel Paul Mescal als Frankie Corio het erg leuk doen in de film en hun chemie samen was erg tof. De film is zeker heel erg sfeervol, op eigenlijk alle momenten wel. Toch vond ik het misschien vaak toch wat te traag, al moet ik wel eerlijk zijn dat die ander halfuur voorbijvlogen, en dan heb ik zelf tussendoor nog eens gestopt om snel een nummer mee te pakken via de TOP2000 (eigenlijk alleen toen Iron Maiden voorbijkwam). Dus de film is nogal wisselvallig, aan de ene kant is dit echt niet wat voor mij maar, als ik misschien het concept of het onderwerp wat meer had gevoeld en er wat meer door geraakt werd, dat de film echt veel winst bij mij kunnen pakken. Dus ik hou mijn deuren wagenwijd open voor deze cinema!

Wat was dit??? Zal wel aan mij liggen…ik snap hier HELEMAAL niets van.

Ik blijf met een heel groot vraagteken op mijn gezicht zitten. Je kan erin interpreteren tot je erbij neervalt…pffff. Nee echt niet mijn genre!

Brok in mijn keel, fantastisch debuut van Wells.

Paul Mescal en Frankie Corio zijn verbluffend goed en op elkaar ingespeeld in deze melancholische film waarmee de Schots regisseuse Charlotte Wells, als debuut, beslist indruk maakte.

Kon ik mij aanvankelijk moeilijk in de film inleven, nadien ging dat des te beter en was het volop genieten van het intiem gebeuren tussen vader en dochter, hun gelukkige, vriendschappelijke momenten al duiken er toch passages op waarop het duidelijk is dat het verleden sporen van spijt heeft nagelaten.

Intelligente voorstelling van een samen zijn van twee mensen dat wellicht geen herhaling zal kennen.

Mooi, traag, realistisch en redelijk vrij voor eigen interpretatie.

Persoonlijk vond ik de karakters en het verhaal redelijk duidelijk. De vader die worstelt met zichzelf, zoekt uitvluchten in drank, drugs en dansen maar heeft wel een goed besef heeft dat hij de verantwoording over zijn kind moet nemen. Hij doet zijn best om zijn dochter te geven wat hij vroeger heeft gemist (scene met zijn verhaal over zijn elfde verjaardag) maar vluchten in zijn oude gewoontes is makkelijker.

Het open einde is mooi weergegeven, de vader is compleet uit beeld of leeft niet meer, enkel de herinneringen blijven.

Het acteerwerk vind ik buitengewoon goed, na All of us Strangers is dit mijn tweede film met Mescal en ik ben wederom onder de indruk.

Mijn eerste registratie voor de MM Vrouwelijke Regisseurs Challenge 2025. En wat een perfecte aftrap voor deze challenge, aangezien hier in vele elementen toch de hand van een vrouwelijke regisseur in te herkennen valt. Charlotte Wells schijnt de film gemodelleerd te hebben naar een eigen jeugdherinnering van een vakantie en in haar werkwijze beroept ze zich misschien eerder op vernuftig gedoseerde vaagheid dan subtiliteit, maar het eindresultaat mag er zeker wezen.

In Aftersun schetst ze een beeld van jonge vader Calum en zijn 11-jarige dochter Sophie, die samen een vakantie doorbrengen in een resort in Turkije. Een bestemming die soms wat te wensen over lijkt te laten maar ze maken er allebei welwillend het beste van, met uiteenlopende activiteiten en triviale gesprekken die getuigen van wederzijdse aandacht. Hun dynamiek vormt wel een klein ideaalplaatje: ze plagen elkaar, stellen uitdagende vragen, verschillen soms van mening en bewegen zelfs wat van elkaar af (zoals iedereen op vakantie soms even zijn metgezel beu kan zijn), maar onder iedere interactie is een duidelijk fundament van liefde voelbaar. Mescal en Corio spelen geweldig naturel en hun chemie is onmiskenbaar.

In de anekdotische eerste helft worden door het duo gemaakte videobeelden versneden met dromerige, haast afwezige shots van ruisende bladeren, sereen kabbelend water en kleine, inventieve fragmenten van het zonnige oord die de perfecte constructie van een herinnering imiteert. Hoe sterker de herinnering, hoe vollediger de scene zo lijkt het maar ook de assemblage van korte momentjes en gesprekjes leveren een optelsom van een gekoesterde tijd.

Pas in de tweede helft komt het gewicht van de herinneringen meer in beeld en krijgen we steeds meer terloopse hints gevoerd over de innerlijke belevingswereld van vader Calum en dewaarschijnlijke verwijdering tussen het tweetal op latere leeftijd. Ook hier laat Wells ons gissen naar de exacte toedracht van dieverwijdering, maar ze is zoals gezegd nogal nadrukkelijk in het bestempelen vande eindigheid van deze last dance. Bleef het aanvankelijk wat onduidelijk uit welke hoek de dreiging verwacht kon worden, uiteindelijk schuilt er inleefbare tragiek in het moois zelf.

Zowel een eerbetoon aan de kracht van herinneringen als een gevoelige behandeling van de feilbaarheid een mens volledig te kunnen doorgronden, zelfs (of vooral) als het je vader betreft. Ik bewonder de manier waarop Wells ons meeneemt in wat voelt als een hoogst persoonlijk verhaal maar dat ze er toch een snaar mee weet te raken die universele taal spreekt, omdat we allemaal ergens vandaan komen en allemaal nostalgisch terug kunnen denken aan de (gedeelde) momenten die ons gevormd hebben, hoe ongrijpbaar zo’n herbeleving na jaren ook moge worden. En hoe schrijnend het voelt wanneer we er door omstandigheden vuriger naar terugverlangen. Die prachtige tagline ook: Memory burns.

4*