Movatterモバイル変換

57 captures

27 May 2000 - 03 Oct 2025

Nov	DEC	Jan
	15
2009	2010	2011

success

fail

About this capture

COLLECTED BY

Organization:Alexa Crawls

Starting in 1996,Alexa Internet has been donating their crawl data to the Internet Archive. Flowing in every day, these data are added to theWayback Machine after an embargo period.

Collection:Alexa Crawls

Starting in 1996,Alexa Internet has been donating their crawl data to the Internet Archive. Flowing in every day, these data are added to theWayback Machine after an embargo period.

TIMESTAMPS

Ontstaan van de PKK
Begin jaren zeventig kwam er verandering in de situatie. Eenkleine groep gaf in 1973 een verklaring uit waarin werd gewezenop de eigen identiteit van het Kurdische volk. Deze groep,waaruit later de Arbeiderspartij van Kurdistan (PKK) zouontstaan, stond onder leiding van de Kurdische student AbdullahÖcalan. Met de uitgave van deze verklaring begon een nieuweperiode voor Kurdistan. Een periode waarin alles in dienst kwamte staan van de nationale bevrijding.
Eerdere Kurdische bewegingen namen genoegen met gematigde eisenzoals 'water en elektriciteit' voor het oosten. Van revolutionairdenken was geen sprake. Gelijktijdig werd het kemalisme doorTurks links niet juist geanalyseerd. Velen zagen het kemalismeals een progressieve beweging, terwijl diens ware aard extreem-nationalistisch en fascistisch is. Door dit alles was eenstabiele organisatie onmogelijk van de grond te krijgen, met alsresultaat dat het voor de Turkse staat vrij gemakkelijk was ombewegingen te ontmantelen en de leiders te vermoorden.
Tijdens het ontstaan van de nieuwe beweging waren de ideeënen de inzet van de huidige algemeen voorzitter, AbdullahÖcalan, doorslaggevend. Hij formuleerde en ontwikkelde depolitieke lijn en de eerste groep werd door zijn aanhangersopgebouwd. Abdullah Öcalan studeerde in die tijdpoliticologie aan de Universiteit van Ankara. Hij deed onderzoeknaar de situatie waarin de Kurden zich bevonden, en volgde degebeurtenissen in de wereld op de voet.
Sommige van de mensen rond Öcalan waren actief in linkseTurkse partijen of organisaties als Dev Gen‡ (RevolutionaireJeugd), anderen kwamen elkaar tegen tijdens bijeenkomsten van deRevolutionaire Culturele Verenigingen van het Oosten (DDKO). Zehadden allemaal één ding gemeen, ze geloofden datde Kurdische kwestie door hervormingen kon worden opgelost. Hunactiviteiten waren vooral tot de cultuur beperkt. Het onderzoekdat Abdullah Öcalan deed ging veel dieper. Hij benaderde dekwestie vanuit een historische en politieke invalshoek. Hijgeloofde dat er naar een moderne en beschaafde oplossing gezochtmoest worden. Al in 1972 zette hij de Kurdische kwestie op deagenda tijdens een lezing over de Turkse grondwet. Dit was hetbegin van een belangrijk politiek offensief. Het was een moedigedaad om, in een tijd dat de Kurdische kwestie werd doodgezwegen,een offensief te beginnen in een Turkse universiteit met eenlezing getiteld "Turkije is niet één natie, erbestaat ook nog een Kurdische natie".
Op wetenschappelijke wijze neemt de groep de eigen, van zichzelfvervreemde, zichzelf ontkennende Kurdische realiteit, onder deloep. Het doel is om door een gedisciplineerde wijze vanorganiseren de basis te leggen voor een ingrijpende veranderingvan de persoonlijkheid en de maatschappij van de Kurden. InKurdistan moet de socialistische mens geschapen worden. Uit dezetijd stamt de uitspraak van Abdullah Öcalan: "Onzeenige redding is het wetenschappelijk socialisme". Derealistische beoordeling van de ervaringen van andere revolutiesin de wereld, met inbegrip van het reëel bestaandesocialisme, speelde een belangrijke rol in de ontwikkeling van deeigen strijd. Na lange ideologische discussies luidde deuitgangspositie: "Kurdistan is een kolonie, het volk moetworden bevrijd van deze koloniale heerschappij".
De groep volgde een duidelijk politiek in de strijd tegen hetfascisme. De actieve patriotten in de studentengemeenschap wonnenveel aanhangers. Abdullah Öcalan ontmoette Ali HaydarKaytan, Cemil Bayik, Haki Karer en Kemal Pir in die tijd voor deeerste keer. De groep studenten zette hun activiteiten voort inde studentenorganisatie Revolutionaire Hogeschool VerenigingAnkara (ADYÖD); de ontmoetingsplaats voor alleantifascistische studenten.Turks links probeerde hetKurdische offensief te blokkeren, en er brak een enormideologisch gevecht uit. De PKK in oprichting vocht voor debevrijding van Kurdistan, maar verwierp nationaal chauvinisme enracisme. Deze politiek bracht Haki Karer en Kemal Pir, tweeTurken uit het Zwarte Zeegebied, ertoe Abdullah Öcalan tevolgen. Deze twee belangrijke revolutionairen, die later hetleven zouden geven voor de Kurdische zaak, waren ervan overtuigddat de politieke lijn die Abdullah Öcalan volgde de juistewas.
Leden van de groep organiseerden een bijeenkomst in Dikmen, eenberoemde wijk van Ankara, die door 25 personen werd bijgewoond.Op deze bijeenkomst werd besloten met politiek werk in Kurdistante beginnen. Het plan was om een aantal activiteiten teorganiseren in de grotere Kurdische steden. Cemil Bayik ging naarUrfa, Kemal Pir naar Mus, Hakki Karer naar Batman, en Ali HaydarKaytan naar Dersim. Er werd een begin gemaakt met het organiserenvan activiteiten. Er was bijna geen geschrevenpropagandamateriaal, dus de politieke ideeën moesten vooralmiddels persoonlijke gesprekken worden overgebracht. Hetpolitieke werk onder de jonge studenten had al snel een groteuitstraling onder de arbeiders en de boeren. De studenten kwamenvooral uit de kleine dorpen en de arme klassen. Invloed op destudenten leidde vanzelf tot invloed op hun families.In 1977werd er een algemene vergadering gehouden om de politiekeactiviteiten te evalueren. Honderd vertegenwoordigers metverschillende achtergronden en beroepen namen aan de vergaderingdeel. Vertegenwoordigers van andere linkse organisaties waren alsgast uitgenodigd. Het was duidelijk dat de groep zich aan hetontwikkelen was tot een zelfverzekerde politieke organisatie meteen groeiende aanhang.
Na deze vergadering werden de leidende kaders naar andereKurdische steden gestuurd. In het voorjaar van 1977 reisdeAbdullah Öcalan door heel Kurdistan. Het was een succesvollecampagne, en een waardevolle ervaring tijdens welke veelpolitieke lessen werden geleerd. Hij hield zijn eerstebijeenkomst in het geheim op de berg Ararat, en de opkomst wasenorm. Bijeenkomsten werden later georganiseerd in Erzurum,Dersim, Elazig en Antep. Vertegenwoordigers van de omliggendegebieden en steden woonden deze bijeenkomsten bij.
Vol zelfvertrouwen keerde Abdullah Öcalan terug naar Ankara.De Turkse staat en de geheime dienst hielden de activiteiten vande groep intussen angstvallig in het oog. Een geheim agent, depiloot Necati uit Agri, infiltreerde de groep, met als doel deorganisatie te vernietigen. In 1977 probeerde Necati in Ankaraeen incident uit te lokken, maar de leden van de groep werdentijdig gewaarschuwd en konden zodoende aan hun arrestatieontkomen. Necati verdween daarna.
Onder de andere agenten die door de geheime dienst werdengestuurd, bevond zich Kesire Yildirim die zich met AbdullahÖcalan had verloofd. De Turkse staat hoopte dat een huwelijkde PKK-leider als revolutionair zou neutraliseren. Öcalanwas al in een vroeg stadium op de hoogte van de activiteiten vanYildirim en gebruikte deze kennis om haar familie in Dersim bijde strijd te betrekken.
In Kurdistan begon de MIT, de Turkse geheime dienst, een campagneom de leiders van de groep de vermoorden. Het eerste slachtofferwas Haki Karer die op 18 maart 1977 in Antep het slachtoffer werdvan verraad. Hij werd vermoord door Alayttin Kaplan, een lid vande geheime dienst die zichzelf uitgaf voor een revolutionair. Demoord op Haki Karer had een enorm effect op de groep. Dezepolitieke moord maakte duidelijk dat de Turksevernietigingspolitiek geen grondwettelijke hervormingen inKurdistan toestond. De moord betekende het begin van de oorlog inKurdistan door de Turkse staat.
Abdullah Öcalan bestudeerde de ontwikkelingen nauwkeurig enging verder met de opbouw van de politieke organisatie. In deherfst van 1977 publiceerde hij het manifest 'De weg naar deKurdische Revolutie' en het eerste partijprogramma van de PKK.Deze beide documenten waren het ideologische raamwerk van de PKKen de basis van de strijd voor de opbouw van een nationalebevrijdingsbeweging. De prioriteit van de beweging kwam in hetmanifest en in het programma duidelijk naar voren:
"Omdat de nationale tegenstelling de hoofdtegenstelling is,is deze tegenstelling de doorslaggevende factor bij de oplossingvan een aantal maatschappelijke tegenstellingen. Zo lang denationale tegenstelling onopgelost blijft, kunnen anderemaatschappelijke tegenstellingen niet worden opgelost. De eerstestap richting een revolutie in het land moet noodzakelijkerwijseen nationaal karakter hebben. Het tweede aspect van de revolutieis het democratische aspect. Het doel van de democratischerevolutie is de opheffing van de nog uit de Middeleeuwenstammende conflicten, waaronder de feodale en compradoreuitbuiting, de stammenstructuur, het religieus sektarisme en deaan slavernij grenzende uitbuiting van de vrouw. Met de oplossingvan deze conflicten zal de maatschappij een democratisch karakterkrijgen." (eerste partijprogramma PKK, september 1977)

De staatsgreep van 1980
Het politieke werk dat werd uitgevoerd onder de naamRevolutionairen van Kurdistan, kreeg meer en meer invloed op hetKurdische volk. In dezelfde periode begonnen de aanvallen van deTurkse staat en de Partij van de Nationalistische Actie (MHP),een extreem-nationalistische en fascistische partij die nauwebanden had met de staat. Er braken ook gevechten uit tussenrevolutionairen en feodale landeigenaren, onder meer in Hilvan enSiverek. Op 18 mei 1978 werd Halil Çavgun, een Kurdischeleider, door toedoen van de landeigenaren vermoord. Naaraanleiding van deze aanslag werden er werden grote bijeenkomstengeorganiseerd in Erzurum, Dersim, Elazig en Antep. Dit leverde derevolutionaire groep veel nieuwe aanhangers op.
Het oprichtingscongres van de PKK werd gehouden op 27 november1978, onder moeilijke omstandigheden, in Fis, een dorp in deomgeving van Lice in de provincie Diyarbakir. Het congres werdbijgewoond door 25 mensen. Op dit historische congres werd hetprogramma en de taakstelling van de PKK bediscussieerd envastgesteld. De organisatiestructuur van de beweging werduitgewerkt.
De oprichting van de PKK was het begin van nieuwe hoop voorKurdistan, dat geen georganiseerde vertegenwoordigers had engebogen ging onder het juk van zware koloniale repressie. Dat wasook de reden waarom het Kurdische volk de PKK en zijnorganisaties zo snel accepteerde en met volle overgave gingdeelnemen aan de activiteiten.
De PKK groeide uit tot een beweging met een snel groter wordendemassabasis. De Turkse militaire aanvallen gingen intussen gewoondoor. De meest gewelddadige aanvallen werden uitgevoerd door defascistische staatsorganisaties en de feodale landheren. Dezeaanvallen maakten de realiteit van het leven in Kurdistanduidelijk. Het is onmogelijk in Kurdistan te leven zonder tevechten. De staat had de mensen gedwongen om te capituleren en testerven. Het volk moest vechten voor het naakte bestaan.
Uit zelfbescherming tegen de staatsterreur begon de PKK eengewapende strijd op kleine schaal. Deze tactiek werd bekend alsgewapende propaganda. De organisatie weerde zich gewapenderhandtegen fascisten en collaborateurs. Deze offensieve opvatting werddoor Abdullah Öcalan doorgezet. Terwijl de buitenstaanderszich nog vrolijk maakten over de opvattingen van de'Apoïsten', werden de normen en waarden van de PKK verderontwikkeld.
Aan het begin van de jaren tachtig was Turkije in de greep vaneen economische en politieke recessie. De krediet- en geldbronnenvan de staat begonnen op te drogen, en veel mensen leefden inarmoede. Op het politieke vlak bleek het onmogelijk een presidentte kiezen. Het parlement was in een impasse terechtgekomen.Al deze problemen maakten het land rijp voor een militairestaatsgreep. In een communiqué in januari 1980 dreigde hetleger tot actie over te gaan. Turkije kent overigens een langegeschiedenis van militaire staatsgrepen. Op 12 september 1980voerde het Turkse leger, geleid door vijf generaals, de derdestaatsgreep uit. Er waren een aantal redenen voor de staatsgreep.De eerste was de groeiende vrijheidsstrijd in Kurdistan. Dat ditde belangrijkste reden was werd bevestigd door het hoofd van demilitaire junta, Kenan Evren. Ten tweede begon de revolutionairedemocratische beweging in Turkije een bedreiging te vormen voorde staat. Er waren vuurgevechten tussen revolutionairen enfascisten. Ten derde zat Turkije in een diepe economische enpolitieke crisis. En ten vierde had de revolutie in Iran destatus quo in het Midden-Oosten veranderd ten nadele van de VS.De belangen van de VS kwamen in het gedrang en de Amerikaanseregering wilde niet ook nog eens de controle over Turkijeverliezen. De VS speelde een actieve rol bij de machtsgreep doorhet leger.

Na de militaire Junta
De partijleiding kwam onder druk te staan vanwege de enorme groeivan de partij en het aantal leden aan de ene kant en de verhogingvan het aantal aanvallen door de Turkse staat aan de andere kant.De partijorganisaties vonden het moeilijk om op de nieuweontwikkelingen te reageren. Er waren problemen met de scholingvan het kader. Abdullah Öcalan erkende de problemen en in dezomer van 1979 ging hij naar het buitenland. In Syrië enLibanon maakte hij contact met de Palestijnen. Later begon eengroep activisten, waaronder Kemal Pir, Mahsum Korkmaz en DelilDogan met de opbouw van een organisatie in Libanon.
Na de militaire staatsgreep ontketende de junta een nieuwe golfvan repressie en aanvallen op de bevolking. Tienduizenden mensenwerden gearresteerd, en duizenden mensen werden gemarteld in degevangenissen en geëxecuteerd. De PKK riep een aantalkaderleden terug. Het betrof een tactische terugtocht. Zebetekende niet dat de PKK het land verliet, maar het maakte debeweging mogelijk om acties op een veel grotere schaal voor tebereiden. Het ging om een tijdelijke maatregel. In die tijdverdwenen veel linkse Turkse en Kurdische reformistische groepennaar het buitenland, vooral naar Europa. Al deze groepen hebbenin de loop van tijd van hun eigen land afstand genomen, en zijnvolledig geïntegreerd in Europa. De PKK volgde een andereweg, en trof een aantal voorbereidingen voor het voeren van eenintensieve guerrilla-oorlog in het Midden-Oosten.
De eerste conferentie van de PKK werd gehouden van 15 tot 26 juli1981 in Libanon. Na afloop werden een aantal politieke enmilitaire scholingprojecten opgezet. Ook werd er een voorlopigeleiding gekozen die het tweede congres moest voorbereiden.Terwijl deze voorbereidingen werden getroffen, werd de band metde plaatselijke revolutionaire krachten sterker. In juli 1981viel het Israëlische leger Libanon binnen. Alle PKK-eenhedenin Libanon namen deel aan de strijd tegen de aanvallende vijand.Van de PKK-leden die aan de strijd deelnamen sneuvelden er elf.Intussen ging het theoretisch werk van de beweging gewoon door.Een groot aantal boeken en rapporten, die verschillende problemenvan de revolutie in Kurdistan belichtten, werden gepubliceerd.Dit werk werd vooral in het buitenland gedaan, maar het werk inKurdistan maakte ook vorderingen. De gevangenis van Diyarbakirwerd het centrum van het verzet. PKK-gevangenen weigerden tecapituleren en organiseerden zichzelf.
In korte tijd werden 31 PKK-gevangenen in de gevangenis vermoord.Ondanks de repressie gingen de protestacties in de gevangenisdoor. Mazlum Dogan (21 maart 1982), Hayri Durmus en Kemal Pir(september 1982), allen medeoprichters van de PKK, vonden bijdeze protesten de dood. Mazlum Dogan stak het afval in zijn celin brand tijdens Newroz en hing zichzelf daarna op. Kemal Pir enHayri Durmus overleefden een hongerstaking niet.
Het tweede congres van de PKK werd gehouden van 20 tot 25augustus 1982 bij de stad Dara aan de grens met Syrië enJordanië. Op dit congres werd duidelijk dat de politieke enorganisatorische voorbereidingen in een ver gevorderd stadiumwaren, en dat de tijd was aangebroken om de partijkaders naarKurdistan terug te laten keren. Pogingen van reformisten om deorganisatie naar Europa te verplaatsen werden afgeslagen. Kort nahet congres trokken kleine eenheden Kurdistan binnen. Sommigeeenheden werden in Zuid-Kurdistan gestationeerd. De Botan-regiowerd aangewezen als centrale basis voor de guerrillaoorlog en erwerd een besluit genomen om de strijd uit te breiden naar anderegebieden.
In het begin werden gewapende propagandagroepen de gebiedeningestuurd om contact te maken met de plaatselijke bevolking enom steunpunten te organiseren voor de guerrillaoorlog. De eersteacties gingen van start op 15 augustus 1984. Op die dag vieleneenheden van de Bevrijdingseenheden van Kurdistan (HRK) Eruh enSemdinli aan. Beide plaatsen werden bezet. Deze aanvallen warenhet startsignaal voor de guerrillaoorlog. De aanvallen werdengeleid door Mahsum Korkmaz, beter bekend als Agit. Hij vieltijdens Newroz in 1986 als martelaar.

Na 1984
De acties op 15 augustus, waren uiterst belangrijk. De kracht vanhet volk begon af te nemen onder de druk van de dictatuur van 12september. De acties van 15 augustus gaven het volk kracht ennieuwe hoop. Wat nog belangrijker was: de legendarischeautoriteit van het Turkse leger in Kurdistan was aan het wankelengebracht. De acties brachten de Kurdische kwestie ook onder deaandacht van de internationale gemeenschap. Op het militaire vlakzorgden de guerrilla-acties voor een aantal belangrijkeervaringen. De oorlog breidde zich uit naar de provincies buitenhet Botangebied.
Na de acties van 15 augustus namen de aanvallen door de Turksestaat toe en bereikten een nieuw niveau van gewelddadigheid. Depolitiek die de staat in Kurdistan voerde was de politiek van de'speciale oorlogvoering'. Deze vorm van oorlogvoering, die deimperialisten vaak gebruiken tegen nationalebevrijdingsbewegingen, werd snel ingevoerd in Kurdistan. Onderhet dorpswachtersysteem werden 40.000 Kurden betaald om wapens tedragen. Het werd nu duidelijk hoe de 'laat de Kurden de Kurdenvernietigen' tactiek er in de praktijk uitzag. Tweederde van hetTurkse leger (350.000 soldaten), uitgerust met de meest modernewapens, waaronder tanks en pantserwagens uit Duitsland engevechtsvliegtuigen uit de VS, werden naar Kurdistan gestuurd.Psychologische oorlogvoering werd één van debelangrijkste wapens die de Turkse staat, nationaal eninternationaal, tegen de PKK gebruikte. Het hele propaganda-apparaat van de staat en de media - die door de staat werdgecontroleerd - werden ingezet om de PKK als 'terroristische'organisatie af te schilderen.
De PKK breidde zich verder uit; op 21 maart 1985 werd hetNationale Bevrijdingsfront van Kurdistan (ERNK) opgericht. Hetderde congres van de PKK, dat werd gehouden van 25 tot 30 oktober1986 in Libanon, maakte een analyse van de activiteiten van deafgelopen periode. Er werden belangrijke beslissingen genomenvoor de toekomst. Zo werd besloten tot de oprichting van hetVolksbevrijdingsleger van Kurdistan (ARGK), dat de HRK-eenhedenging vervangen. Dit was nodig omdat er een enorme toeloop naar deguerrilla was en de HRK-structuur niet meer voldeed. Het ARGKkreeg een eigen rekruteringsregelgeving, die een verdere stap inde institutionalisering van de guerrilla betekende.

Internationale aanvallen op PKK
In maart 1986 werd de Zweedse minister-president, Olof Palme,vermoord. De Turkse geheime dienst MIT, de Zweedse geheimepolitie SÄPO en de CIA probeerden de PKK de moord in deschoenen te schuiven. Op deze manier werd een poging ondernomenom de nog jonge PKK internationaal te isoleren. Maar het werd alsnel duidelijk dat de PKK niets met de moord op Olof Palme temaken had. De beschuldiging was een onderdeel van depsychologische oorlogvoering.
Duitsland en andere landen gebruikten dezelfde tactiek. Leugenswerden de wereld ingestuurd om de PKK in diskrediet te brengen.De Duitse staat probeerde dit te bereiken door middel van onderandere de pers. In 1987 werden democratische activiteiten inDuitsland door de politie onderdrukt. Valse verklaringenafgegeven door gekochte getuigen werden gebruikt om PKK-leden tearresteren. In februari 1988 werden twintig Kurdische politiekeleiders gearresteerd op basis van valse verklaringen en inisoleercellen opgesloten.
De Kurdische rechtszaak in Düsseldorf ging op 24 oktober1989 van start. Er werd een speciale rechtszaal gebouwd, diemiljoenen Mark kostte, en de rechtszaak trok veel publiciteit. Deautoriteiten moesten de aanklacht tegen zestien mensen intrekken,toen bleek dat er absoluut geen bewijzen waren. De rechtszaaktegen vier andere Kurden werd voortgezet. De hele zaak was korenop de molen van de Turkse staat en Duitsland werd beloond metnieuwe investeringsmogelijkheden in Turkije.

Colloboratie en verzet
Het vierde congres van de PKK werd van 25 tot 30 december 1990gehouden in de bergen van Kurdistan. Dit congres kwam, aan devooravond van de golfoorlog, op een belangrijk moment. Hetcongres besloot gebruik te maken van de mogelijkheden die degolfoorlog zou bieden. Een aantal Kurdische organisaties kwamenop 4 januari 1991 bijeen met als doel het opzetten van eenNationaal Congres. Nadat de oorlog was begonnen, en onder drukvan de VS en Turkije, trokken de andere organisaties (waaronderde PUK en de KDP) zich terug. Het idee van eenheid in de strijdwerd afgewezen.
De leiding van de PKK had dit eigenlijk al verwacht, want op 15oktober 1990 schreef de beweging: "De houding van deKurdische verzetsgroepen uit het door Irak bezette deel van onsland is de klassieke houding van de Kurdische heersende klasse.Zij zien de lijn van collaboratie met de vijand als strategischelement van hun politiek. Hun huidige positie is dus eenduidelijke poging om toenadering tot het imperialisme te zoeken.Uit deze houding spreekt dat de Kurden nooit iets anders zullenzijn dan pionnen op een schaakbord. De enige correcte houdingtegenover de imperialistische-kolonialistische oorlog is eennationale opstand."
Intussen had de organisatie het vertrouwen van de bevolkingherwonnen en de activiteiten namen verder toe. Personen die tenonrechte waren veroordeeld in de afgelopen partijgeschiedeniswerden op het vierde congres gerehabiliteerd. Deze rehabilitatievond plaats in het kader van een omvangrijke zelfkritiek van dePKK tegenover het volk. Op het congres werd ook de ineenstortingen de fouten van het reële socialisme geanalyseerd. Ookwerden er maatregelen genomen om de kaderscholingen teverbeteren, zodat dezelfde fouten niet meer in de PKK zoudenkunnen voorkomen en om de revolutionaire ontwikkeling teverzekeren.
Na het vierde congres groeide het aantal leden van de PKK enorm.De Kurdische intifada genaamd 'serhildan' werd uitgebreid naaralle steden. Iedere repressieve actie van de Turkse staat werdbeantwoord met demonstraties en boycotacties, waaronderwinkelsluitingen. De viering van Newroz werd verboden, maar hetvolk maakte het verbod krachteloos door met duizenden mensen aande vieringen ervan deel te nemen. In 1991 hield de PKK eenconferentie over het verzet in de gevangenissen. Dit verzet wasin de partijgeschiedenis tot dan toe een eenmalige gebeurtenisgeweest. Op de conferentie werden de acties van de politiekegevangenen beoordeeld, hun strijdbare geest besproken, en devoortzetting van deze strijdbaarheid veiliggesteld.
Binnen de partij en de met haar verbonden organisaties vonden indeze periode vernieuwingen plaats: in de strijd tegen het linksesektarisme en het rechtse reformisme, in het leven binnen departij, met betrekking tot de voortgaande centralisatie van dePKK, binnen de relaties tussen de partijleden en bij hetorganiseren van de ARGK. De PKK verankerde zich in grotere,nieuwe terreinen van de Kurdische maatschappij. Het interne enexterne doel van de PKK kristalliseerde zich duidelijk uit en devoorwaarden werden gecreëerd voor de verwezenlijking vandeze doelen. Over contacten tussen PUK-leider Celal Talabani ende Turkse en Amerikaanse leiders in die tijd schreef de PKK:"Het volk is het belangrijkste fundament van iedererevolutionaire beweging. Geen tactiek, geen gunstigeinternationale status quo, en zeker geen imperialistische steunkunnen deze rol vervangen."
1992 was het jaar van de waarheid voor Kurdistan. Eén jaareerder was de regering-Özal, die mogelijkheden tot eenoplossing van de Kurdische kwestie zag en wilde praten, aan dekant gezet. Op 20 oktober 1991 werden er verkiezingen gehouden,en de coalitieregering van Demirel (DYP) en Inönü (SHP)kwam aan de macht. Deze coalitie gebruikte het masker van dedemocratie om steun te verwerven in het Westen. Begin 1992 zagende plannen van de Turkse staat er als volgt uit: de specialeoorlogvoering moest worden uitgebreid, de opstanden moestenworden teruggedrongen, de massale steun van het volk voor destrijd moest met militaire operaties worden vernietigd, en de PKKmoest geïsoleerd worden. Het Newrozfeest van 1992 werd doorde Turkse staat aangegrepen voor een massamoord. Meer dan honderdvreedzame demonstranten werden vermoord. Later werden een aantalsteden, waaronder Kulp en Sirnak, vanuit de lucht gebombardeerd.Turks nationalisme en chauvinisme werd door de staataangewakkerd.
Op 15 mei 1992 werd in Tasdelen de basis van de Turksegendarmerie aangevallen. Deze aanval riep een halt toe aan hetTurkse offensief. De ARGK-eenheden die de aanval uitvoerden,brachten hevige verliezen toe aan het Turkse leger. De ARGKmaakte belangrijke militaire vorderingen in 1992. Er werdencommando- en controlecentra opgezet in de Kurdische provincies.Dit gaf de organisatie de mogelijkheid de oorlog uit te breidennaar andere gebieden. Een andere belangrijke gebeurtenis in 1992was de verkiezing voor het Kurdisch Nationaal Parlement.Driehonderd mensen uit de vier Kurdische gebieden en uit hetbuitenland werden verkozen als leden van het Nationaal Parlement.Dit was een belangrijke stap op weg naar een nationale regeringvan Kurdistan.
In 1992 werd de PKK sterker en machtiger in de oorlog tegen deTurkse staat. In Zuid-Kurdistan waren er in september 1992gewapende confrontaties met de KDP, de PUK en het Turkse leger.Deze confrontaties leidden tot een verzwakking van de guerrillain dit gebied vanwege de militaire en tactische gebreken, waaropAbdullah Öcalan al van tevoren op had gewezen. De kans om demacht te grijpen in Zuid-Kurdistan werd niet benut.

Staakt-het-vuren
In 1993 later kondigde de PKK een eenzijdige wapenstilstand af,die niet door de Turkse staat werd beantwoord. Hierdoor raakte destaat in een impasse die alleen de militaire optie open liet. Destaat paste haar oorlogsmethoden hierop aan en de onderdrukkingvan de bevolking nam in hevigheid toe. Er werden zware wapensingezet om de guerrilla tot overgave te dwingen. Het resultaatwas echter een hernieuwde en enorme toeloop naar de guerrilla ende verdere van de PKK.
Het vijfde congres van de PKK, dat begin 1995 werd gehouden,hield zich vooral bezig met het uitwerken van tactieken diebeantwoordden aan de nieuwe situatie. Het congres veroordeeldeiedere praktijk binnen de PKK die zou kunnen bijdragen tot haarliquidatie. Tijdens de discussie over dit onderwerp kwamen er eengroot aantal klassenvijandige opvattingen naar voren. Debesluiten van het congres plaatsten het doorzetten van departijlijn en de wijze waarop de daarmee gecreëerdemogelijkheden werden benut op de voorgrond.
"Terwijl de kleinburgerlijke stromingen op verschillendemanieren in het zuiden en het noordwesten van Kurdistan naarvoren komen, heeft onze partij, de PKK, een revolutionaire ennationale lijn van arbeiders en werknemers gecreëerd. Hetontstaan van onze partij als een revolutionaire socialistischevoorhoede en gelijktijdig als een moderne nationalebevrijdingsbeweging is een keerpunt in de geschiedenis vanKurdistan. Zij geeft het begin van een nieuwe fase aan, een fasedie het einde betekent van de koloniale hegemonie en het eindevan de nationale vernietiging. Een fase die door middel vanverzet de nationale identiteit verdedigt en de nationalebevrijdingsstrijd propageert." (tweede PKK-partijprogramma,1995)
Op alle terreinen van de strijd en het leven zouden de regels ennormen van de PKK moeten gelden. Onder andere doorvolksopstanden, de zogenaamde 'serhildans', zou het grijpen vande macht door het volk - en het daarmee creëren van bevrijdegebieden - moeten worden nagestreefd.
Omdat de Turkse staat vergeefs had geprobeerd het vijfde congreste voorkomen, probeerde zij het in praktijk brengen van debesluiten te belemmeren. Daartoe werd een offensief gestart, dathet niveau van de invasie van Cyprus oversteeg. Ten gevolge vandit offensief, de Çelik-operatie, leed de guerrilla echtervrijwel geen verliezen. Abdullah Öcalan had haar namelijk alvan tevoren zien aankomen en de nodige maatregelen getroffen. Hetresultaat was dat Turkije in een nog grotere economische crisisterecht kwam, en dat haar buitenlandbeleid onder druk kwam testaan.
De bevrijdingsstrijd van het Kurdische volk had zich historischgezien in korte tijd sterk ontwikkeld, ondanks de velefascistische aanvallen, ondanks talloze gebreken, deonervarenheid van de beweging, ondanks liquidatiepogingen vaninterne en externe tegenstanders, de nog niet bereikteoverwinning op de met het systeem verbonden persoonlijkheid, enhet volharden van delen van het volk in het ongeorganiseerdzijn.
In de kritieke fasen van haar geschiedenis, wanneer de PKK werdbedreigd met neergang en vernietiging, werd door ingrijpen van departijleiding de crisis overwonnen. Diens inzet en tot dan toeontwikkelde perspectieven tonen de capaciteiten en deeigenschappen die voor een succesvolle politiek noodzakelijkzijn. Alleen deze vertoonde strijd- en leefwijze heeft er toegeleid dat het grijpen van de macht door de bevolking in denabije toekomst zou kunnen worden bereikt.
Deze korte beschrijving van de geschiedenis van de PKK maakt hetvolgende duidelijk:
De oorlog in Kurdistan is het resultaat van de Turkseontkenningspolitiek en het daarmee samenhangende brute engewelddadige optreden van de Turkse staat. Sinds haar oprichtingheeft de Turkse staat geprobeerd de Kurdische kwestie met geweldop te lossen. Dit is niet gelukt. De PKK werd opgericht als eenpolitieke organisatie. De gewapende strijd was nooit het doel vande PKK, maar een politieke tactiek die nodig was om deorganisatie en het Kurdische volk te beschermen tegen demoordpartijen van de Turkse staat.
Internationale druk is nodig om de Turkse staat te dwingen dezeonmenselijke oorlog te stoppen. Regeringen, parlementen,politieke partijen, mensenrechtenorganisaties en antifascistischeorganisaties moeten hun eis voor een politieke oplossing nogduidelijker laten horen. Een oplossing die het recht opzelfbeschikking van het Kurdische volk erkent.