Di tos les payis d' l' Urope, l' Espagne est seur li pus oridjinå. Li voyaedjeu ki n' l' a måy vizité sel riprezinte come ene contrêye sour di l' Itåleye. Mins a schipe a-t i passé lesPirenêyes k' i s' croet pierdou e-n èn ôte monde.
Såf les provinces do boird del mer, l' Espagne, c' est on payis severe et hôtin, côpé d' montagnes pelakes et sins verdeures, et d' grandissîmès plinnes.
Il î fwait påjhûle come e-n ene celule di covint. Sins håyes ni bouxhons, les préreyes n' oyèt måy l' andoûlant gazouyaedje delfåbite u d' l'ôrimiele, mins dzeu les cresteas, lesaigues et lesmoxhets brigandèt tant ki l' djournêye est longue, firs di esse les rwès des djårdéns sins limite do bleu cir.
E plin cour do payis, li voyaedjeu si piede télfeye des eures et des eures divins des stårêyes di tere å blé, ki l' anoyeus dongtaedje des påtes, maxhî ås côps d' serinete des crikions, hossèt todi. Mins cwand, moirt nåjhi do roter so les hadrineusès voyes, i s' rischape ashiou sol groubiote d' on horea, il a bea cweri après l' payizan k' a tcherwé, rahené, rôlé, semé ces tchamps la. I n' voet rén si ç' n' est al fene copete d' ene montagne, on viyaedje k' a l' air d' on ni abandné, etouré d' ene rwene di rampår et d' ene tour d' awaite, k' el disfindént, do vî tins, disconte les Arabes.[1]
.svg)
.svg)
