Yunanistan Kilisesi, Yunan Anayasası tarafından, Doğu Ortodoksluğunun açıkça bir devlet dini olarak tanındığı[9] dünyadaki tek ülke olan Yunanistan'da hakim din olarak tanınmaktadır.[10]
Diğer kısa formatlar: dd-mm-yyyy, dd/mm/yyyy
.eu domaini de diğerAvrupa Birliği üye ülkeleriyle paylaşıldığı için kullanılmaktadır.
GünümüzdeTürkçede bu ülkeyi ve halkını tanımlamak için kullanılan Yunanistan ve Yunan kelimeleriArapça (اليونان,al-Yūnān),Farsça (یونان,Yūnān) veİbranicede (יוון,Yavan) de olduğu gibi Anadolu'da bulunanİyonyalılara atfen ortaya çıkmıştır ve Yakın Doğu'daki Helenleri ifade eder.[11] İngilizce, Fransızca ve Almanca da dâhil olmak üzereBatı Avrupa'da konuşulan dillerde iseİtalya'nın güneyindekiGrek kolonilerine atfen "Grek" (Γραικοί,Graikoí) ismi yaygınlaşmıştır.[11] Yunan kavimleri ve şehirleri kendilerini Helenler diye tanımlamıştır. Bugünkü Yunanistan'ın ismi de "Helen ülkesi" anlamındaKatarevusa'da Hellás (Ἑλλάς) veModern Yunanca'da Elláda'dır (Ελλάδα).[11] Bununla birlikte Helenler,Roma veBizans İmparatorluğu döneminde kendilerini Romalı (Ρωμιοί,Romioi) olarak adlandırmışlar;Selçuklular veOsmanlılar tarafından bu yüzden Rum diye anılmışlardır.[11] Helen ismi 1830'da Yunanistan'ın bağımsız bir devlet olarak kurulmasına kadar tarihe karışmış ve yeni kurulan devletin, köklerini doğrudanEski Yunan medeniyetine dayandırdığından Hellas adını yeniden canlandırmıştır.[11]
Yunanistan'ın güneyindekiManya'dakiApidima Mağarası'nın 200.000 yıl öncesine tarihlenen, Afrika dışındaki erken modern insanın en eski kalıntılarını içerdiği öne sürülür.[14] Ancak diğerleri kalıntılarınarkaik insanları temsil ettiğini öne sürer.[15][11]
Yunanistan'da, MÖ 7. binyıldan kalmaneolitik yerleşimler,[17] Avrupa'daki en eski yerleşimlerdir. Zira Yunanistan, tarımınYakın Doğu'dan Avrupa'ya yayıldığı güzergâh üzerindedir.[18]
Yunanistan, MÖ 3200 civarındaEge Denizi adalarındaKiklad kültürüyle başlayıp,[19] Girit'teMinos medeniyeti (MÖ 2700-1500),[20][21] ve ardından ana karadaki Miken uygarlığı (MÖ 1600-1100), Avrupa'daki ilk ileri medeniyetlerin bulunduğu yerdir ve Batı medeniyetinin doğduğu yer olarak kabul edilir.[21][22][23]
Bu medeniyetlerin kullandıkları çeşitli yazılar vardı: Bunlardan ikisi Minosluların kullandığıLinear A ve Mikenlilerin kullandığı veYunancanın onaylanmış en eski biçimi olanLinear B'dir.[24] ÇağdaşHitit ve Mısır kayıtları, Yunanistan ana karasında yerleşik bir "Büyük Kral"ın yönetimi altında tek bir devletin varlığını öne sürer.[25][26]
Tunç kullanan ve Yunanca konuşanlar MÖ 2.000 civarında geldi veMiken,Tirins vePilos'taki müstahkem saraylar etrafında günümüzdeMiken uygarlığı olarak adlandırılan bir kültür gelişti.[11][27] Medeniyetleri MÖ 1200 civarındaBronz Çağı'nın Çöküşü ile sona erdi ve bunu yüzyıllarca süren "karanlık çağ" izledi.[11][13] Bu dönemin sonunda, MÖ 800 civarında, şehir devletleri ortaya çıktı ve YunanlarAkdeniz veKaradeniz kıyılarındaki koloni kurmaya başladılar.[11][12]
Miken uygarlığının çöküşü, yazılı kayıtların bulunmadığıYunan Karanlık Çağı'nı başlattı. Karanlık Çağların sonu geleneksel olarak ilkOlimpiyat Oyunlarının yapıldığı MÖ 776 yılına tarihlenir.[28]
Klasik dönem,Atina ve diğer şehir devletlerinin büyük düşünürler ve sanatçılar yetiştirdiği ve dünyanın ilk demokrasilerini yarattığıaltın çağdır.[29] Bu dönem;Akropolis ve diğer büyük tapınakların inşa edildiği,Sofokles,Euripides veEshilos tarafından büyük trajedilerin yaratıldığı veAristoteles vePlaton tarafından ünlü felsefe okullarının kurulduğu dönemdir.[30]
MÖ 508'deKleisthenis,Atina'da dünyanın ilkdemokratik hükûmet sistemini kurdu.[34][35] Ancak, bu dönem aynı zamanda dolambaçlı siyaset, savaş ve kan dökülen bir dönemdi.[29]
MÖ 500'e gelindiğindePers İmparatorluğu, Küçük Asya ve Makedonya'daki Yunan şehir devletlerine hükmediyordu.[36]
Küçük Asya'daki Yunan şehir devletlerinin Pers yönetimini devirme girişimleribaşarısız oldu ve Persler MÖ 492'deYunanistan ana karasındaki eyaletleri işgal etti ancak MÖ 490'dakiMaraton Muharebesi'ndeki yenilginin ardından geri çekilmek zorunda kaldılar. Buna yanıt olarak Yunan şehir devletleri,Truva Savaşı'nın efsanevi birliğinden bu yana Yunan devletlerinin kaydedilen ilk birliği olanSparta liderliğinde MÖ 481'de Helen Birliği'ni kurdular.[37][38]
Perslerin ikinciYunanistan istilası MÖ 480-79'da YunanlarınSalamis'de veİstefe yakınlarındakiPlataea'da Pers ordusunu yenerek ortadan kaldırıldı ve Pers tehdidine son verildi.[29] Bu, Perslerin sonunda tüm Avrupa topraklarından çekilmesine işaret ediyordu.
Yunan-Pers Savaşlarındaki Yunan zaferleri tarihte çok önemli bir andır.[39] Sonrasındaki 50 yıllık barış, Batı medeniyetinin birçok temelini atan ufuk açıcı bir dönem olanAtina'nın Altın Çağı olarak bilinir.
Bu zaferi, şehir devletlerindenAtina,Sparta veİstefe'in iktidar için boğuştuğu bir dönem izledi.[29] Siyasi birliğin olmayışı Yunan devletleri arasında sık sık çatışmalara neden oluyordu. Yunanlar arası en yıkıcı savaş,Atina İmparatorluğu'nun çöküşüne veSparta ve daha sonra Teb hegemonyasının ortaya çıkışına işaret edenPeloponez Savaşı'ydı (MÖ 431-404).[40] Atina ve Sparta arasındaki Peloponez Savaşı MÖ 431'de başladı ve Sparta'nın 27 yıl sonra Atina'yı boyun eğdirmesiyle sona erdi.[29] Sparta, MÖ 371'deThebai tarafından yenildi.[29]
MÖ 4. yüzyılda aralarındaki sürekli savaşlar nedeniyle zayıflayan Yunanpolisleri, Helen Birliği olarak bilinen bir ittifakla KralII. Filip'in yönetimindekiMakedon krallığınınyükselen gücüne boyun eğdirildi.[41] Bölünmüş ve zayıflamış şehir devletleri MÖ 338'de Makedonya KralıII. Filip tarafından kolayca fethedildi.[29] II. Filip, şehir devletlerini fethinden iki yıl sonra öldürüldü.[30]
Filip'in MÖ 336'da öldürülmesinin ardından, oğlu ve Makedonya kralıBüyük İskender,Pers İmparatorluğu'na karşı birPanhelenik seferin başına geçti ve Pers İmparatorluğunu ortadan kaldırdı. Savaşta yenilgiye uğramadan, MÖ 323'teki zamansız ölümüne kadarİndus kıyılarına doğru yürüdü.[42]İskender, babası tarafından inşa edilen imparatorluğu Hindistan alt kıtasına kadar genişletti.[30] Saltanatı, Yunan dili, dini ve kültürünün fethedilen topraklara yayılmasıyla birlikte Yunan kültürel hegemonya dönemini getirdi.[30]
MÖ 323'te ölümünden sonra, İskender'in generalleri imparatorluğu kendi aralarında bölerek Yunan dilini ve kültürünü antik dünyaya yayan ve Roma'nın Yunanistan'ı fethine kadar süren bir diziHelenistik krallık yarattı.[30] İskender'in imparatorluğuHelenistik Dönemi başlatacak şekilde parçalandı. Kendi aralarındaki şiddetli çatışmaların ardındanİskender ve haleflerinden sonra gelen generaller,Mısır'dakiPtolemaioslar ve Suriye,Mezopotamya veİran'dakiSeleukoslar gibi fethettiği bölgelerde büyük kişisel krallıklar kurdular.[43] Yunanların,İskenderiye veAntakya gibi bu krallıkların yeni kurulanpolislerine, yönetici bir azınlığın üyeleri olarakYunanca'nınkoine olarak bilinen yerel formunu takip eden yüzyıllarda yerleşmeleri sonucunda Yunan kültürüyayıldı. Yunanlar ise Doğu tanrılarını ve kültlerini benimsediler.[44] Yunan bilimi, teknolojisi ve matematiği Helenistik dönemde zirveye ulaştı.[45]MakedonlarınAntigonos krallarından özerkliklerini ve bağımsızlıklarını korumayı arzulayan Yunanistan'ın birçokpolisikoina veyasympoliteiai (federasyonlar) hâlinde birleşirken Doğu ile ekonomik ilişkiler kurulduktan sonra zengin birineuergetai tabakası iç yaşamına hâkim oldu.[46]
Yaklaşık MÖ 200'den itibarenRoma Cumhuriyeti Yunan işlerine giderek daha fazla karışmaya başladı veMakedonya'yla bir dizi savaşa girdi.[48] Makedonya'nın MÖ 168'dekiPidna Muharebesi'ndeki yenilgisi, Antigonos gücünün sona erdiğinin sinyalini verdi.[49]
Romalılar, MÖ 146'daKorint'in yağmalanmasıyla Yunanistan'ın nihai kontrolünü ele geçirdikten sonra Yunanistan,Roma İmparatorluğu'nun kültür merkezi hâline geldi.[50]Korint,Jül Sezar altında görkemli bir şekilde yeniden inşa edildi ve büyük bir eyalet başkenti oldu.[50]Delfi veDodona gibi kutsal yerler Romalı turistleri çekti ve ticaret gelişti.[50]
Roma Yunanistanı: Roma'nın yükselen gücü, Yunanistan'ın MÖ 146'da Korint'in yağmalanmasından sonra bir Roma eyaleti hâline gelmesiyle sonuçlandı ve bunu görece bir sakinlik dönemi izledi.[51]
MÖ 146'da Makedonya Roma tarafından bir eyalet olarak ilhak edildi ve Yunanistan'ın geri kalanı Roma himayesi altına alındı.[48][52]
Yunan kültürünün ateşli hayranları olan Romalılar, oğullarını eğitim görmeleri için Atina'ya göndererek burayı bir kültür merkezi haline getirirken Roma imparatorları şehre ve ülkenin diğer bölgelerine büyük anıtlar bağışladı.[51]
Süreç, MÖ 27'de imparatorAugustus'un Yunanistan'ın geri kalanını ilhak etmesi ve burayısenato eyaletiAchaea olarak oluşturmasıyla tamamlandı.[52] Romalılar, askeri üstünlüklerine rağmen Yunan kültürüne hayran kaldılar ve ondanbüyük ölçüde etkilendiler, bu nedenleHoratius'ın ünlü ifadesi şuydu: "Yunanistan, ele geçirilmiş olmasına rağmen, vahşi fatihini esir aldı".[53]Homeros'un destanlarıVergilius'unAeneis'ine ilham kaynağı oldu ve GençSeneca gibi yazarlar Yunan üsluplarını kullanarak yazdılar.Scipio Africanus gibi Romalı kahramanlar felsefe okudu ve Yunan kültürünü ve bilimini takip edilecek bir örnek olarak gördüler. Benzer şekilde, çoğuRoma imparatoru, doğası gereği Yunan olan şeylere hayrandı.
Hristiyanlık bu dönemde bölgeye tanıtıldı,Pavlus MS 49-61 döneminde bölgeyi dolaştı.[51]
Doğu Roma İmparatorluğu'nda İstanbul'un önemi nedeniyle 529'da İmparatorJustinianus'unAtina'daki akademileri kapatmasıylaAtina hızla gerilemeye başladı.
MS 323'teİmparatorKonstantin, imparatorluk başkentini Bizans şehrine taşıdı ve adınıKonstantinopolis olarak değiştirdi.[51] Yakın zamanda din değiştiren biri olarak Hristiyanlığı resmi devlet dini hâline getirdi. Konstantin'in halefleri büyük kiliseler ve manastırlar inşa ettiler ama aynı zamanda Antik Yunan kültürünün, dininin ve felsefesinin son kıvılcımlarını da söndürdüler.[51]
Doğu Roma İmparatorluğu'nda İstanbul'un önemi nedeniyle Yunan dünyasının siyasi, dinî ve kültürel merkezi olmuş olanAtina hızla gerilemeye başladı.[51]Atina'daki Yeni Platonculuk Akademisi'nin 529'da İmparatorJustinianus tarafından kapatılmasıylaAtina, bir taşra kasabasına geriledi.[51]
13. yüzyılda doğudan yeni bir tehdit büyümeye başladı.[11] Osmanlı Türkleri 1430'daSelanik'i ele geçirdi ve yirmi üç yıl sonra 1453'teİstanbul'un çok önemli fethiBizans İmparatorluğu'nu sona erdirdi.[11]
Gelecek 200 yıl boyuncaVenedik Cumhuriyeti ile ana kara Yunanistan ve adalar üzerinde çatışan Osmanlı Devleti,Kıbrıs'ı veGirit'i sırasıyla 1571 ve 1670'te ele geçirdi.[56][11]
Osmanlı Devleti Yunanistan'daMillet sistemini uygulamış; millet sistemi altında dinlerini ve dillerini koruyan Yunanlar, Osmanlı topraklarının dünya ekonomisine entegrasyonu döneminde büyük bir tüccar ağı geliştirmiştir.[11]
Osmanlı Devleti, Yunanistan'ı aldığındaMillet sistemini uygulamış; Yunanların dinlerini, dillerini, görünüşlerini değiştirmelerine zorlanmamıştır.[11] Tüccar Yunan seçkinleri, Osmanlı otoritesinin gerilemesi sürecinde Batı'dan gelen milliyetçilik ve liberalizm ruhunu Yunan topraklarına taşıdılar.[11]
Osmanlı yönetimine karşıYunan Bağımsızlık Savaşı, 1821'de başladı ve neredeyse on yıl sürdü.[11] Başarı, büyük ölçüde yabancıların müdahalesi sayesinde geldi. Fransa, Rusya ve İngiltere müdahale edip Osmanlı donanmasını Navarin'de batırana kadar Osmanlılar üstünlüğü ele geçirmeye yakın görünüyordu. 1821'de Osmanlılar yeni Yunan Cumhuriyeti'ne bağımsızlık vermeye zorlandı ancakTürkiye batı, orta ve kuzey ana karasının çoğunu elinde tuttu.[11] Bu dönem aynı zamanda tüm Yunan halkını tek bir bayrak altında toplamayı amaçlayan "Megalo İdea"nın de başlangıcıydı.[57][11] Cumhuriyetin ilk cumhurbaşkanı Kapodistrias, 1831'de suikasta uğradı verejim çöktü.[11]
Büyük Güçler,Bavyera prensiOtto'yuHelenlerin Kralı olarak kabul ettirdi.[11] Otto, devletin başkentiniAtina'ya taşıdı ve şehri büyük Neo-Klasik tarzda yeniden inşa etmeye başladı.[11] 1863'te liberal subaylar ve politikacılar tarafından devrilen Otto'nun yerine Danimarka doğumluI. Yeoryos Büyük Güçler tarafından atandı ve yönetim biçimi anayasal meşrutiyet olarak değiştirildi.[11] Sonraki yüzyılda Yunanistan, 1910'da başbakan seçilenVenizelos'un başarılı siyaseti ile toprak ve nüfus bakımından iki katına yakın büyüdü.[11]
Yunanistan'da modernleşme 19. yüzyılın ikinci yarısında hız kazandı.[11] Buharlı gemiler yelkenli gemilerin yerini almaya başladı ve ilk demiryolu 1869'daAtina ilePire arasında açıldı.[11] Ancak Yunan politikacılar için amaç,Osmanlı İmparatorluğu'nun elindeki toprakların kurtarılmasıydı.[11]
1917'deMegali İdea'nın (“Büyük Fikir”) destekçileri, Yunanistan'ınTürkiye'nin büyük etnik Rum nüfusa sahip bölgelerini ele geçirmesini istedi ve hattaİstanbul'u yeniden fethetmeyi hayal etti.[57][11] Ancak,Anadolu'nun Yunanistan tarafından işgali, Yunan tarih yazımında "Anadolu Felaketi" (Μικρασιατική καταστροφή,Mikrasiatiki katastrofi) olarak adlandırılan yenilgiyle sonuçlandı.[57][11]
Bu yenilgi, Yunanistan'daII. Dünya Savaşı'na kadar devam eden bir istikrarsızlık dönemine yol açtı.[11] Askerî yönetim,KralII. Georgios'u ülkeyi terk etmeye zorladı.[11] 1924'te,Osmanlılar'dan kurtuluşun anma günü olarak kutlandığı 25 Mart günü Yunanistan'da cumhuriyet ilan edildi.[11] Yapılan seçimlerin ardındanVenizelos yönetime geldi.[11]
Yakın dönem: İkinci Dünya Savaşı ve Yunan İç Savaşı
Yoksul mülteciler 1923'te Türkiye'den Atina ve Selanik'e akın etti ve 1920'ler ve 1930'lar bir yoksulluk, yoksunluk ve siyasi kaos zamanıydı.[11] 1936'da Generalİoannis Metaksas, demokratik özgürlük pahasına bir miktar istikrar getiren otoriter bir4 Ağustos Rejimi'ni (Καθεστώς της 4ης Αυγούστου,Kathestós tis tetragtis Avgoústou) kurdu.[58][11]
İşgalin 1944'te sona ermesiyle rahatlayan Yunanistan'da,milliyetçi gruplar vekomünistler arasında çatışmalar başladı.[11] Üç yıllık biriç savaş yaşandı.[11] Savaş Yunanistan'ı yoksul, istikrarsız ve bölünmüş durumda bıraktı. Daha sonra siyasi istikrarsızlık baş gösterdi.[11]
Bu istikrarsızlıktan yararlanan bir grup ordu subayı, 1967'de hükûmeti devirdi ve "Albaylar Cuntası" (Χούντα των Συνταγματαρχών,Choúnta ton Syntagmatarchón) olarak bilinen cemiyeti kurarak Kral II. Konstantin'i devirdi.[11] Atina'da biröğrenci ayaklanmasının acımasızca bastırıldığı 1973 yılına kadar çok az direniş oldu. Diktatörlüğün Kıbrıs hükûmetine karşıdarbeyi desteklemesi,Kıbrıs Harekatı'na ve adanın bölünmesine yol açtı ve Yunanistan'da rejimin çöküşüne yol açan siyasi bir krizi tetikledi.[11] Monarşiyi geri getirmemeyi seçen birhalk oylamasının ardından 11 Haziran 1975'te demokratik vecumhuriyetçi bir anayasa ilan edildi.[11]
Yunanistan, 1981'deAvrupa Topluluğu'na (şimdiAvrupa Birliği) katıldı ve AT fonları, ülkenin altyapısının büyük ölçüde iyileştirilmesine yardımcı oldu.[11] Paket turizm de hızla yükseldi ve 1990'lar patlama yıllarıydı.[11] Ancak 2010 yılında yıllarca devam eden sorumsuz borçlanma, ekonominin neredeyse çöküşüne yol açtı.[11] Hükûmet, alacaklılarına mali kurtarma için yalvarmak ve kamu harcamalarını kısmak zorunda kaldı ve bu datoplumsal huzursuzluğa neden oldu; ancak on yıllık kemer sıkma politikasının ardından ekonomi toparlanma belirtileri göstermeye başladı.
Kıta Yunanistan'ı, kuzeydeDinar Alpleri'nin bir uzantısı olanPindus Dağları'nın hâkimiyetindedir.[11] Pindus, Yunanistan'ı yüksek yağış alan batı bölgesi ve az yağış alan doğu bölgesi olarak ikiye ayırır.[11]
Yunanistan'daki en yüksek dağ, antik tanrıların efsanevi evi olan ve 2917 metre yüksekliğindekiOlimpos Dağı'dır.[11]
Diğer önemli sıradağlar, kuzeydekiRodoplar ve güneydeki Peloponez Dağları'dır.[11] BiriTeselya'da, diğeriOrta Makedonya'da olmak üzere iki ana ova vardır.[59]
En büyük ve en kalabalık adası Girit'tir. Ana karadan 60 m genişliğindeki Euripus Boğazı'yla ayrılanEğriboz Adası Yunanistan'ın ikinci en büyük adasıdır. Eğriboz AdasınıMidilli veRodos Adaları izler.
Yunan adaları geleneksel olarak şöyle gruplanır: Atina yakınlarındaki Saronik Körfezi'ndekiSaron Adaları, Tavşan Adaları (Kiklatlar), Ege Denizi'nin ortasını kaplayan büyük adalar yığını,Kuzey Ege Adaları, Türkiye'nin batı kıyılarındaki adalar grubu, güneydoğuda Girit ile Türkiye arasındaOn İki Ada, Sporades, kuzeydoğu Euboea kıyılarında küçük ada grubu ve İyonya Denizi'nde ana karanın batısında yer alan İyon Adaları.
Yunanistan'ın Köppen İklim TürleriLefkada'da Akdeniz manzarası
Yunanistan'da hâkim iklim büyük ölçüdeAkdeniz iklimidir: Yazları sıcak ve kurak, kışları ılık ve yağışlı geçer.[59][11]
Kuzey ve iç kesimlerinde kışların daha sert geçtiği ülkede, kışın genellikle ılık, nemli, batı rüzgarlarının etkisi görülür.[59][11] Kuzeyden esenBora ise sıklıkla soğuk hava dalgalarına neden olur.[59][11]
Yıllık ortalama yağış miktarı,Pindus Dağları'nın etkisiyle genellikle batıdan doğuya ve kuzeyden güneye gittikçe azalır.[59][11] Yağış miktarının en yüksek olduğu kuzeybatıda yer alanKorfu'da 1320 milimetreyi bulan yıllık yağış,Atina'da 400 mm.,Girit'te ise 640 mm. civarındadır.[59][11]
Başbakan,hükûmetin başıdır ve geniş yetkilere sahiptir, ancak yasama organının güvenini yönetebilmelidir.[11] İkincisi, tek kamaralı Yunan Parlamentosu, doğrudangenel oyla dört yıllığına seçilen 300 milletvekilinden oluşur; anayasayı değiştirme yetkisine sahiptir.[11] Oy kullanmak zorunludur.[11]Yunan seçim sisteminin ayırt edici bir özelliği, görevdeki hükûmetlerin seçim yasasını kendi siyasi avantajlarına uyacak şekilde değiştirmesi uygulamasıdır.[11] Bununla birlikte, 2001'deki bir başka anayasa revizyonu turu, siyasi operasyonlarda daha fazla şeffaflık sağlayarak siyasi suistimallere karşı güvenceler getirdi.[11]
Geleneksel siyasetin birçok unsuru, özellikle de parti sisteminin kişilik temelli doğası Yunanistan'da kalmıştır.[11] Partiler büyük ölçüde liderlerinin karizmasına bağlıdır ve himaye her düzeyde önemlidir.[11]
21. yüzyılın başlarında başlıca siyasi partiler arasındaYeni Demokrasi (Nea Dimokratia; ND),Panhelenik Sosyalist Hareket (PASOK),Radikal Sol Koalisyon (SYRIZA) veYunanistan Komünist Partisi (KKE) vardı.[11] Kıdemli muhafazakâr politikacıKonstantinos Karamanlis tarafından kurulan Yeni Demokrasi, devletin gücünü sınırlamayı ve özel girişimleri ve piyasa ekonomisini teşvik etmeyi amaçlayan “neoliberal” politikaları sürekli olarak destekledi.[11] PASOK, bağımsız bir dış politikaya ve değiştirilmiş bir sosyalizm biçimine olan güçlü bağlılığını sürdürdü.[11]
2011 yılındaKallikratis Planı adı verilen plana göre idari olarak yeniden düzenlenen Yunanistan, her birinin başkanı merkezi hükûmet tarafından atanan yediapokentroménes dioikíseis'e ("merkezi olmayan yönetim") bölünmüştür.[61] Bu birimler ayrıca, önceki idari yapı altında var olan 13 coğrafi çapı (bölge) yansıtan 13periferiye ("bölge") ayrılmıştır.[61] Yerel yönetimin bir sonraki düzeyinde, 74perifereiakés enótites ("bölgesel birim") bulunur.[61] Son olarak, bu idari birimlerin en küçüğü 325dímoi'dir ("belediye").[61]
Tarihsel olarak Yunan dış politikası bir dizi zıt kutup aracılığıyla daha iyi anlaşılabilir.[11] 1922'ye kadar Yunanistan, güneydoğu Avrupa'daki bölgesel statükodan memnun olmayan ve mümkün olduğunca çok sayıda Osmanlı Rumu'nu bünyesine katmak için genişlemeye çalışan revizyonist bir devletti.[11] Bağımsız varlığının ilk yarısında Yunanistan'ın dış politikası, saldırgan dürtüleri ve ülkenin sınırlı kaynakları arasında tehlikeli bir dengeleme eylemiydi.[11] 1922'dekiKüçük Asya Felaketi'nin ardından Yunanistan, bölgedeki sınırların zorla değiştirilmesine şiddetle karşı çıkan muhafazakâr bir güç hâline geldi.[11]
1947'den sonraAmerika Birleşik Devletleri, Akdeniz'deki baskın deniz gücü ve Yunanistan'ın hamisi olarak İngiltere'nin yerini aldı.[11] İngiltere ve ABD ile ittifak, Yunanistan'a, Balkan komşularıyla karşılaştırıldığında ülkenin liberal ve demokratik geleneklerinin güçlendirilmesi de dâhil olmak üzere çeşitli tali faydalar sağladı.[11] 1950'lerden bu yana Yunanistan'ın ana dış politika sorunu, Yunanistan'ınEge,Trakya veKıbrıs'ta Helenizm'e karşı "doğudan gelen tehlike"dir (Türkiye).[11] Yunan halkı, ABD ve Avrupa Birliği'nin Türkiye'yi dizginlemek için yeterli çabayı göstermediğini hissetse de Yunanistan, Türkiye nedeniyle Batı ittifakına daha da bağımlı hâle gelmiştir.[11]
1989'daSoğuk Savaş'ın sona ermesiyleGüneydoğu Avrupa'nın en zengin ve en eski demokrasisi olan Yunanistan, ABD'nin Ortadoğu ve Kafkasya kadar önem atfettiğiBalkanlar'da kendi nüfuz alanını yaratmaya girişti.[11] Sınır değişikliklerinden korkan Yunanistan, eskiYugoslavya'nın parçalanmasına karşı çıkarakSlobodan Miloseviç'in politikalarına destek verdi.[11] Son olarak, 1991'den beri Yunanistan,Makedon milliyetçiliğini etkisiz hâle getirmek için yalnız bir diplomatik politika izledi.[11]
Yunanistan, Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri'ndeki müttefikleri ile ortaklığını yenilemeye çalışırken, özellikle 1999'dan sonra Türkiye'nin Avrupalılaşması ile bir angajman politikası benimsemiştir.[11]
Yunanistan Silahlı Kuvvetleri muharebe birliği konumları Lejand: kırmızı – piyade, yeşil – mekanize, sarı – zırhlı, mor – hava kuvvetleri büyük raptiye – tümen, küçük raptiye – tugay
Yunan Silahlı Kuvvetleri, Yunan Ulusal Savunma Genelkurmay Başkanlığı (Yunanca: Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας – ΓΕΕΘΑ) tarafından denetlenir ve sivil yetkiMilli Savunma Bakanlığındadır. Yunan silahlı kuvvetleri şu üç bölümden oluşur:[62]
Ayrıca Yunanistan, denizde kolluk kuvvetleri, arama ve kurtarma ve liman operasyonları içinYunan Sahil Güvenlik görevini sürdürür. Savaş sırasında donanmayı destekleyebilmesine rağmen, Yunan Sahil Güvenliği Denizcilik bakanlığına bağlıdır.
Yunan askerî personeli, 142.700'ü aktif, 221.350 yedek olmak üzere toplam 364.050 kişidir. Yunanistan, silahlı kuvvetlerde hizmet eden vatandaşların sayısına göredünyada 28. sıradadır. Zorunlu askeri hizmet Kara kuvvetlerinde dokuz ay, Donanma ve Hava kuvvetlerinde bir yıldır.[63]
Ayrıca, Stratejik olarak hassas alanlarda yaşayan 18 ila 60 yaş arasındaki Yunan erkeklerinin Ulusal Muhafızlarda yarı zamanlı olarak hizmet etmesi istenebilir.
NATO üyesi olarak Yunan ordusunun NATO görevlerine katılımı asgari seviyede olmasına rağmen, ittifakın himayesindeki tatbikatlara ve konuşlandırmalara katılır.[64]
Yunanistan, ordusuna yılda 7 milyar ABD dolarının üzerinde veya GSYİH'nın yüzde 2,3'ünü harcar. Mutlak terimlerle isesavunma harcamalarına göre ülkeler listesinde dünya 24.'sü, kişi başına askeri harcamada dünya 7.'sidir ve NATO'da ABD'den sonra en üst ikinci sıradadır. Yunanistan, GSYİH'nın yüzde 2'si olan minimum savunma harcaması hedefini karşılayan veya geçen beş NATO ülkesinden biridir.
Genellikle "yüksek gelirli" olarak tanımlanan Yunanistan, Avrupa Birliği'nde en az gelişmiş ekonomilerden biri olarak kalmıştır.[11] 2021 yılına gelindiğinde Yunanistan'ın kişi başına geliri,Avrupa Birliği ortalamasının %51'ine denk gelmektedir.[11]
Yunan ekonomik büyümesi geleneksel olarak çoğunlukla endüstri ve tarım dışı sektörlere dayanır.[11] Yunan devleti, üretime yatırım yapmak için bazı teşvikler sağlamaya çalıştı ama pek başarılı olamadı.[11] Militan sendikalar, esnek olmayan Yunan iş gücü piyasası, küçük iç pazar, artan dış rekabet, hantal rejim, bürokrasi, artan çevresel hassasiyetler ve ülkedeki ekonomik istikrarsızlık sanayi gelişiminin önündeki büyük engellerdir.[11]Avrupa Birliği'ninOrtak Tarım Politikası'ndan büyük ölçüde yararlanmış olan Yunanistan tarım sektörü yine de gelişmemiştir.[11] Arazinin dağlık olması ve yazların kurak geçmesi Yunanistan'da tarımın başlıca engelleridir.[11] Birim alandan alınanverim düşüktür.[11]
Nakliye, turizm ve yurt dışındaki işçilerin gönderdiği döviz, ekonominin temel dayanaklarıdır.[11] En büyük işveren, tam sayı bilinmemekle birlikte yaklaşık 700.000 kişiye veya işgücünün %15'ine istihdam sağlayan kamu sektörüdür.
Kurtarma programlarıyla bağlantılı olarak uygulamaya konulan kemer sıkma politikaları nedeniyle Yunanistan'ın GSYİH'sinde 2008-2018 arasında %25'lik bir düşüş oldu.[73][74]
Yunanistan'daki turizm merkezlerinden biri olanKorfu şehrinin panoraması
İki Savaş Arası Dönem'deAnadolu'dan gelen mülteci akını, ihtiyaç duyulan vasıflı ve ucuz iş gücünü sağlayarak ve iç talebi genişleterek sanayileşmeyi hızlandırdı.[72]
Yunan sanayisi 1950'lerde ve 1960'larda iç savaştan sonra müdahaleci devlet, kentleşme, korumacılık, uygun vergi mevzuatı ve az sendikalaşma ile arttı.[72] Ama 1970'lerdeki dünyadaki ekonomik kriz, 1974'te cuntanın devrilmesinin ardından artan emek talebi, Yunanistan'ın 1981'de Avrupa Topluluğu'na (AK) girmesinden sonra korumacılığın sona ermesi ve 1981'den sonra sosyalist ekonominin kötü yönetimi nedenlerle Yunanistan'da ekonomik krize yol açtı.[72]
1981 ile 2008 arasında 150 milyar dolara yakın Avrupa Birliği fonu alan Yunanistan'ın ekonomisi bu dönemde hızla büyüdü.[75][76] Fakat Avrupa Birliği fonlarının verimsiz Yunan devleti aracılığıyla harcanması, genellikle yolsuzluğu beslemiş ve yerel reformların aciliyetini azalttı.[77]
Yunanistan'ın Euro'ya geçmesi ülke için büyük nimet oldu.[78] 30 yıllık enflasyonist politika ve yumuşak paradan sonra Yunanistan, güçlü bir para birimi elde etti ve avronun getirdiği düşük faiz oranlarından yararlandı.[78] Euro ile beraber tahvil piyasaları artık yüksek enflasyon veya devalüasyon konusunda endişelendirmiyordu. Daha az faiz oranlarının yol açtığı kredi patlaması, harcama savurganlığını teşvik etti.[78] Ancak güçlü GSYİH büyümesi, kamu maliyesinin altında yatan zayıflığı maskeledi.[79] Kamu borç oranı düştü, ancak bunun nedeni nakit olarak GSYİH'nin borçtan daha hızlı büyümesiydi.[80] Büyük bütçe açıkları devam etti.[79]
Yunanistan, Euro'ya güvenli şekilde girdikten sonra, gerçekten de mali kontrolü gevşeten Yunanistan, 2003'ten beri büyük bütçe açıkları vermeye başladı.[79] Yunanistan'ın enflasyon oranı Euro bölgesi ortalamasının üzerinde kalmasına ve ülkenin rekabet gücüne zarar vermesiyle sonuçlandı.[79]
Tarım, ülkenin GSYİH'sinin %3,8'ine eşit katkı yaptı ve iş gücünün %12,4'ünü istihdam etti.
Yunanistan, Avrupa BirliğiOrtak Tarım Politikası'ndan çok iyi yararlanır. Avrupa Topluluğu'na girişin sonucunda tarımsal altyapı iyileştirildi ve tarım üretim arttı. 2000 ve 2007 yılları arasında Yunanistan, %885organik tarımda AB'deki en yüksek değişim yüzdesini başardı.
Yunan şirketleri, dünya toplam ticaret filosunun %16,2'sini kontrol eder. Yunan ticaret filosu dünyanın en büyüğüdür. Tankerler ve dökme yük gemileri de dâhil olmak üzere her türlü gemi ilk 5'tedir.
Antik zamanlardan beri gemi sanayi Yunan ekonomik faaliyetlerinin anahtarı olmuştur.[83] Denizcilik, GSYİH'nin yüzde 4,5'ine karşı gelen, yaklaşık 160.000 kişiyi istihdam eden (bu sayı toplam iş gücünün yüzde 4'üdür) ve ticaret açığının üçte birine karşılık gelen, ülkenin en önemli sanayilerindendir.[84]
2011'deki Yunan ticaret donanması 2010'daki yüzde 15,96'nın üzerinde olmasına rağmen[86] 2006'daki yüzde 18,2'lik dünya deniz ticaret gemi kapasite zirvesinin altındaydı.[87] Ülkenin ticaret filosu toplam tonajda (202 milyondwt),[85] toplam gemi sayısında hemtanker hem de kurudökme yük gemilerilerinde 3.150 gemi ile dünyada dördüncü ve ilk sıradayken,konteyner gemi sayısında gene dördüncü ve diğer gemilerde ise dünyada beşinciydi.[88] Ancak 2006'daki filosu 1970'lerin sonundaki tüm zamanların en büyüğü 5.000 gemiden daha azdır.[83] 2010'daki rapora göre, Yunan bayrağı taşıyan toplam gemi sayısı Yunan olmayan filolar dâhil 1.517 veya dünya dwt'sinin %5,3'ü ile dünyada beşinci sıradaydı.[86]
1960'larda Yunan filosunun büyüklüğü, esasenAristotle Onassis ve Stavros Niarchos tarafından üstlenilen yatırımla neredeyse iki katına çıkmıştı.[89] Modern Yunan gemi sanayisinin temeli, Yunan gemici iş adamlarının 1940'ların Gemi Satış Yasası aracılığıyla kendilerine ABD hükûmetince satılan ihtiyaç fazlası gemileri aldıkları II. Dünya Savaşı'ndan sonrasında kuruldu.[89]
Yunanistan'ın büyük bir gemi inşa ve bakım sanayisi vardır. Pire limanı çevresindeki altı tersane, Avrupa'nın en büyüklerindendir.[90] Son yıllarda Yunanistan, lüks yatların inşasında, tamir ve bakımında da lider oldu.[91]
TuristikSantorini adası, pek çok gezi dergisi ve websitesince dünyanın en iyi adası olarak derecelendirilir.[92][93]
Turizm, ülkedeki ekonomik faaliyetin kilit unsuru ve 2018 itibarıyla gayrisafi yurt içi hasılanın %20,6'sına denk gelen ülkenin en önemli sektörlerinden biridir.[94]
Yunanistan 2016'da 28 milyondan fazla turist,[95] 2015'te 26,5 milyon turist ve 2009'daki 19,5 milyon turist[96] ve 2007'deki 17,7 milyon turist[97] ağırlayan Yunanistan,en çok ziyaret edilen ülkelerdendir.
2022 itibarıyla Yunanistan otoyol ağ haritası.Siyah= Tamamlanmış yollar,Mavi= Yapım aşamasındakiler,Gri= Planlanan yolları gösterir
1980'lerden bu yana Yunanistan'ın kara yolu ve demir yolu ağı önemli ölçüde modernleştirildi. 2020 yılı itibarıyla toplam uzunluğu yaklaşık 2320 km olan Yunanistan otoyol ağı,Güneydoğu Avrupa'daki en kapsamlı ve Avrupa'daki en gelişmiş otoyol ağlarından biridir.[98]
Yunanistan'ın kuzeybatısınıIgoumenitsa) Kuzey Yunanistan'a (Selanik) ve Kuzeydoğu Yunanistan'a (Kipoi) bağlayanA2 (Egnatia Odos) Doğu-Batı Otoyolu; Peloponnese'yi (Rio,Patras'tan 7 km) batı Yunanistan'daki Aetolia-Akarnania'ya (Antirrio) bağlayan Avrupa'nın en uzun asma halatlı köprüsü (2250 m uzunluğunda)Rion-Antirion Köprüsü; veNarda Körfez ağzının altından geçen Aktio-Preveza Denizaltı Tüneli önemli ulaşım eserleridir.
Rion-Antirion Köprüsü Yunanistan ana karasınıMora Yarımadası'na bağlar. Ayrıca Kuzeybatı Yunanistan'ı (Yanya) Batı Yunanistan'a (Antirrio) bağlayan A5 (Ionia Odos) Otoyolu; Atina'yı Kuzey Yunanistan'dakiSelanik ve Evzonoi'ye bağlayanA1 Otoyolu'nun son bölümleri; Atina'yı Patra'ya bağlayan Mora Yarımadası'ndaki A8 Otoyolu (Olympia Odos'un bir parçası); ve Korint'i Kalamata ve Sparta'ya bağlayan A7 otoyolu da tamamlandı. Patra'yıPirgos'a bağlayan Olympia Odos'un geri kalan kısmı planlanmaktadır.
Hâlen devam eden diğer önemli projeler arasındaSelanik Metrosu ve Kuzey Girit Otoyolu inşaatı yer almaktadır.[99]
Özellikle Atina Metropol Bölgesi'ne,Atina Uluslararası Havaalanı, özel olarak işletilenA6 (Attiki Odos) otoyol ağı ve genişletilmişAtina Metro sistemi gibi Avrupa'nın en modern ve verimli ulaşım altyapılarından bazıları hizmet vermektedir.
Yunan adalarının çoğu ve Yunanistan'ın pek çok ana şehri, esas olarak iki büyük Yunan hava yolu şirketi olanOlympic Air veAegean Airlines ile hava yoluyla birbirine bağlanır.Deniz otobüsleri vekatamaranlar da dâhil olmak üzere modern yüksek hızlı teknelerle deniz bağlantıları geliştirildi.
Demir yolu bağlantıları Yunanistan'da diğer birçok Avrupa ülkesine göre daha az rol oynamaktadır. Ancak bunlar daProastiakos'un Atina çevresinde, havaalanı Kiato veHalkida'ya doğru, Selanik civarında,Larisa veEdessa şehirlerine doğru ve Patra civarında hizmet verdiği yeni banliyö/banliyö demiryolu bağlantılarıyla genişletildi.Atina ile Selanik arasında modern bir şehirlerarası demir yolu bağlantısı da kurulurken 2.500 km'lik (1.600 mil) ağın birçok bölümünde çift hatlara yönelik iyileştirme çalışmaları devam ediyor;Atina ilePatra arasında yeni bir çift hatlı, standart hatlı demiryolu (eskimetre hat açıklığı Pire-Patra demiryolunun yerine geçen) hâlen yapılmaktadır ve aşamalar hâlinde açılmaktadır.[100] Uluslararası demir yolu hatları Yunan şehirlerini Avrupa'nın geri kalanına, Balkanlara ve Türkiye'ye bağlamaktadır.
Yunanistan'ın uzun kıyı şeridi ve çok sayıda adası göz önüne alındığında, Yunanistan'da deniz taşımacılığı özellikle önemlidir. Tüm büyük adalara ana karaya feribotla ulaşım sağlanmaktadır. Atina limanıPire, 2021 yılı itibarıyla Avrupa'nın en yoğun üçüncü yolcu limanıydı. 2019 yılında Yunanistan'da toplam 37 milyon yolcu tekneyle seyahat ederek Avrupa'nın ikinci en yüksek rakamı oldu.[101]
Yunanistan'da 15'i uluslararası destinasyonlara hizmet veren 39 aktif havaalanı vardır.[102]Atina Uluslararası Havaalanı 2023'te 28 milyondan fazla yolcuya hizmet verdi.[103] Büyük adaların çoğuna, Avrupa'daki diğer havalimanlarına doğrudan bağlantıları olan havalimanları hizmet verir.
Hızla yaşlanan Yunanistan'ın ortalama yaşı 2020'de 45,6 olup, nüfusun %13,66'sı 65 yaş ve üzeri, %64,06'sı 15-64 yaş arasında ve %22,28'i 14 yaş ve altıydı.[109] Ülkenin hızla yaşlanması,doğurganlık oranının 1,41'e düşmesiyle ilişkilidir.[106]
Yunan dili, yazılı metini bulunan en eskiHint-Avrupa dillerinden biridir ve en eski yazılı biçimi (Linear B) MÖ 15. yüzyıla kadar uzanır.[11]Yeni Ahit'in dili olanKoine (Ελληνιστική Κοινή,Ellinistikí Kiní) veBizans Yunancası, Yunancanın orta evrelerini temsil eder.[11] Bunlar nihayetinde 19. yüzyılda yeriniModern Yunanca'ya (Ελληνικά,Elliniká) bıraktı (KoineRum Ortodoks Kilisesi tarafından kullanılmaya devam etmektedir).[11] Modern Yunanca, Standart Modern Yunanca veÇakonca (τσακώνικα),Pontus (Ποντιακή διάλεκτος,Pontiakí diálektos;Pontus Rumcası: ΡωμαίικαRoméika) veKapadokya (Καππαδοκική διάλεκτος,Kappadokikí diálektos) gibi çeşitli bölgesel lehçelerden oluşur.[11]
Standart Modern Yunanca resmi devlet dilidir ve iki tarihsel biçimin bir karışımıdır: Yaygın olarak konuşulanDemotiki (Δημοτική,Dimotikí) ve 1970'lerin ortalarına kadar resmi hükûmet belgelerinde ve gazetelerde görünen, esasen yazılmış, kasıtlı olarak Antik Yunancaya benzetilmişKatarevusa (Καθαρεύουσα,Katharévousa).[11]
Resmi olarak tanınmamasına rağmen, ülkede konuşulan azınlık dilleri arasındaTürkçe,Makedonca,Arnavutça, 15. yüzyılda Arnavutluk'tan bölgeye göç eden Arnavutlar tarafından konuşulanArvanitçe,Bulgarca, Romanca veMegleno-Rumence bulunmaktadır.[11]
Uzun Osmanlı yönetimine rağmen,Lozan Antlaşması'na takibennüfus aktarımı sebebiyle nüfusun neredeyse tamamıYunanistan Kilisesi'ne (Rum Ortodoks Kilisesi) bağlıdır.[11] Otosefal (dinsel açıdan bağımsız) birDoğu Ortodoks kilisesi olan bu organ, kendi dinî hiyerarşisini tayin eder ve Atina başpiskoposunun başkanlığındaki 12 metropolitten oluşan bir sinod tarafından yönetilir.[11] Hemen hemen tüm Giritliler,İstanbul Rum Ortodoks Patrikhanesi'ne doğrudan sorumlu olan Girit başpiskoposu tarafından yönetilen Yunanistan Kilisesi'nin özel bir şubesine mensuptur.[11]
Nüfusun Ortodoks olmayan kesiminin çoğunu oluşturan Müslüman (öncelikle Sünni) azınlık, ağırlıklı olarak Türk'tür ve Batı Trakya ve On İki Ada'da yoğunlaşmıştır.[11] Ağırlıklı olarak Atina'da ve eskiden İtalyan egemenliği altındaki batı adalarında bulunanRoma ve Papa'nın önceliğini tanıyan ancakBizans Ayini'ni sürdürenYunan Katolikleri, birkaç binProtestan veYahudiler dışında kalanları oluşturur.[11] Yahudilik,Romanyotlar ve Osmanlı döneminde gelenSefarad Yahudileri,2.000 yıldan fazla bir süredir özellikleSelanik'te önemli bir topluluktu.[11] Fakat Yunanistan'ın Yahudi nüfusu, II. Dünya Savaşı sırasındaYunanistan'ın Alman işgali döneminde yürütülenHolokost tarafından neredeyse yok edildi.[11]
Atina Akademisi, Yunanistan'ınulusal akademisi ve ülkedeki en yüksek araştırma kuruluşudur.Modern Yunanistan'ın ilk akademik kurumu olanKorfu'daki İyonya Akademisi
Yunanistan'da eğitim, hem kendi içinde bir amaç hem de yukarı doğru bir sosyal hareketlilik aracı olarak uzun zamandır ödüllendirilmiştir.[11] Devlet eğitim sistemi yoğun bir şekilde merkezileştirilmiştir ve genellikle yetersiz kabul edilir.[11] Sonuç olarak, birçok öğrenci, normal okul saatleri dışında ders verenphrontistiria adı verilen özel dershanelerde eğitimlerine devam eder.[11]
Eğitim her düzeyde ücretsizdir ve 6-15 yaş arası çocuklar için zorunludur.[11]
Yunanistan'da zorunlu eğitim ilkokullardan (Δημοτικό Σχολείο, Dimotikó Scholeio) veGymnasium'lardan (Γυμνάσιο) oluşur. Kreşler (Παιδικός σταθμός, Paidikós Stathmós) popülerdir ancak zorunlu değildir.Anaokulları (Νηπιαγωγείο, Nipiagogeío) dört yaş üzeri tüm çocuklar için zorunludur. Çocuklar ilkokula altı yaşında başlar ve altı yıl ilköğretim alır. Gymnasia'ya katılım 12 yaşında başlar ve üç yıl sürer.
Yunanistan'ın zorunlu eğitim sonrası orta öğretimi iki okul türünden oluşur: Birleşik liseler (Γενικό Λύκειο,Genikό Lykeiό) veteknik-mesleki eğitim okulları (Τεχνικά και Επαγγελματικά Εκπαιδευτ) ήρια, "TEE").
Zorunlu eğitim sonrası orta öğretim aynı zamanda resmi ancak sınıflandırılmamış düzeyde eğitim veren mesleki eğitim enstitülerini (Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης, "IEK") içerir. HemGymnasio (ortaokul) hem deLykeio (lise) mezunlarını kabul edebildiklerinden, bu enstitüler belirli bir düzeyde eğitim veren kurumlar olarak sınıflandırılmamaktadır.
Çerçeve Kanununa (3549/2007) göre, Kamu yüksek öğrenimi "Yüksek Eğitim Kurumları" (Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα,Anótata Ekpaideytiká Idrýmata, "ΑΕΙ") iki paralel sektörden oluşur: üniversite sektörü (Üniversiteler, Politeknik, Güzel Sanatlar Okulları, Açık Üniversite) ve Teknoloji sektörü (Teknolojik Eğitim Kurumları (TEI) ve Pedagojik ve Teknolojik Eğitim Yüksekokulu). Diğer Bakanlıkların yetkisi altında faaliyet gösteren, daha kısa süreli (2-3 yıl) mesleki odaklı kurslar sunan Üniversite Dışı Devlet Yükseköğretim Enstitüleri vardır. Öğrenciler bu EnstitülereLykeio'nun üçüncü sınıfını tamamladıktan sonra yapılan ulusal düzeydeki sınavlardaki performanslarına göre kabul edilirler. 22 yaşın üzerindeki öğrenciler, Yunan Açık Üniversitesine kura yoluyla kabul edilebilir.
Eğitim sistemi, özel ihtiyaçları olan veya öğrenme güçlüğü çeken kişiler için özel anaokulları, ilk ve orta dereceli okullar sağlar. Müzik, teolojik ve beden eğitimi sunan uzman spor salonları ve liseler bulunmaktadır.
25-64 yaş arası yetişkinlerin %72'si lise eğitimini tamamlamıştır; bu oran %74 olan OECD ortalamasının biraz altındadır. Ortalama bir Yunan öğrencisi, OECD'nin 2015 Uluslararası Öğrenci Değerlendirme Programında (PISA) okuma yazma, matematik ve fen alanlarında 458 puan almıştır. Bu, 486 olan OECD ortalamasından daha azdır. Kızlar, erkekleri 15 puan geride bırakarak OECD ortalaması olan 2'den çok daha fazla başarılı olmuştur.[112]
En eski yüksek öğrenim kurumları,Atina Ulusal Teknik Üniversitesi (1836),Atina Üniversitesi (1837) veSelanik Aristoteles Üniversitesi'dir (1925).[11] Birkaç başka üniversite ve politeknik okul ve bir güzel sanatlar okulu vardır; ancak bu kurumlar genellikle yetersiz donanımlıdır ve yüksek öğrenim talebini karşılamak için yeterli sayıda kabul açıklığından yoksundur.[11] Bu nedenle birçok Yunan öğrenci yurt dışında eğitim almayı tercih etmektedir.[11]
Yunanistan'da minimum sigorta süresi 15 yıldır ve genel yaş sınırı 4.500 günlük çalışma ile 67'dir. Genel olarak, 62 yaşında olmak ve 40 sigorta yılını (12.000 günlük çalışma) tamamlamış olmak, tam emekli aylığı almak için ön koşuldur.[113]
1980'lerde hükûmet, sağlık bakanlığı denetiminde ulusal birsağlık sistemi kurdu.[11] Pek çok Yunan doktor, en azından kısmen yurt dışında eğitim almaktadır.[11] Yunanistan'daki büyük hastaneler uluslararası standartları karşılasa da Yunanlar, maddi güçleri yetiyorsa, tıbbi bakım için yurt dışına seyahat etmeyi tercih etmektedir.[11] İşçiler, Sosyal Sigortalar Kurumu ve Tarım Sigortaları Kurumu programları kapsamında sigortalıdır.[11]
Sağlık sistemindeki eksikliklere rağmen Yunanistan'dayaşam beklentisi 81,1 olarak dünyanın en yüksekleri arasındadır.[114]
Çağdaş Yunan müziğinin çoğu, Batı kanonlarında eğitim görmüş, ancak yerel geleneklere duyarlı ve açık olan yeni nesil yetenekli besteciler tarafından oluşturulmuştur.[11] Bu besteciler arasındaMikis Theodorakis veManos Hacıdakis, çağdaş Yunan kültürel kimliği üzerinde derin bir iz bırakan en başarılı bestecilerdir.[11]
Modern Yunan müziğinin gelişimine temel oluşturanrembetiko (ρεμπέτικο,rempétiko)'dur.[11]Anadolu'dan ve özellikle deİzmir'den Atina yakınındakiPire'ye gelen mülteciler ve kanun kaçakları arasında gelişen, yavaş tempolu, acı, kederli şarkı sözleriylerembetiko, sıklıkla Amerika'nın blues'larıyla karşılaştırıldı.[11] Başlangıçta alt sınıflarla ilişkilendirildikten sonra,rembetiko savaş sonrası dönemde Yunanistan'da genel kabul gördü.[11]
Yunan edebiyatı, Antik, Bizans ve modern Yunan edebiyatı olarak üç ana kategoriye ayrılabilir.[116]
Atina, Batı edebiyatının doğduğu yer olarak kabul edilir.[117]
'Antik Yunan edebiyatının en eski eserleri,Homeros'un anıtsal eserleriİlyada veOdisseiadır. Bu iki destan,Homerik İlahiler veHesiodos'un iki şiiri,Theogonia ve (İşler ve Günler) ile birlikte Yunan edebiyat geleneğinin ana temellerini oluşturmuştur.[118] Kompozisyon tarihleri farklılık gösterse de bu eserler MÖ 800 civarında veya sonrasında sabitlenmiştir. Klasik dönemde Batı edebiyatının pek çok türü daha ön plana çıktı.
Klasik dönemde batı edebiyatının pek çok türü daha ön plana çıktı.Lirik şiir,kasideler,pastoraller,ağıtlar,nükteler; komedi vetrajedi dramatik sunumları;tarih yazımı,retorik incelemeler, felsefi diyalektik ve felsefi incelemelerin tümü bu dönemde ortaya çıktı. Klasik çağ aynı zamanda dramanın da doğuşuna tanık oldu.
Lirik şairlerSapfo, Alkaios vePindaros, Yunan şiir geleneğinin erken gelişimi açısından önemlidir.[119]
Komedi oyun yazarıAristofanes, Eski Komedi türünde yazarken, daha sonraki oyun yazarıMenandros, Yeni Komedi'nin ilk öncülerindendi.[119]
Herodot veThukididis ise bu dönemin en etkili tarihçilerinden ikisidir. Tarih yazımı öncüleri olarak MÖ beşinci yüzyılda yaşayanHerodot veThukididis, kendi yaşamlarından kısa bir süre önce ve kendi yaşamları sırasında meydana gelen olayların açıklamalarını yazdılar.[119]
Klasik çağda yazılan ve sahnelenen yüzlercetrajediden yalnızca üç yazarın sınırlı sayıdaki oyunu günümüze ulaşmıştır:Eshilos,Sofokles veEuripides.
Aristofanes'in günümüze ulaşan oyunları komik sunumlar açısından bir hazinedir.
Encyclopædia Britannica tarafından "hayal gücünden yoksun" ve "sıkıcı" olarak tanımlananBizans edebiyatında çoğu, öne çıkan yazarlar 12. yüzyılda yaşamış olanAnna Komnini gibi tarihçilerdir.[120][11]Attika Grekçesi,Orta Çağ ve ErkenModern Yunanca ile yazılmış Bizans edebiyatı,Bizans Rumlarının HristiyanOrta Çağları boyunca entelektüel yaşamının ifadesidir. Her ne kadarpopüler Bizans edebiyatı ve erken Modern Yunan edebiyatı 11. yüzyılda başlamış olsa da ikisi birbirinden ayırt edilemez.[121]
Daha sonraki önemli yazarlar arasında Argonautların yolculuğu hakkında destansı bir şiir olanArgonautika'yı yazanApollonios, matematiksel incelemeleriyle tanınanArşimet ve esas olarak biyografiler ve denemeler yazanPlutarhos'dur.[119]
MS ikinci yüzyıl yazarıSamsatlı Lukianos, öncelikle hiciv eserleri yazan bir Yunan'dı.[119]
Modern Yunan edebiyatı, 11. yüzyılda geç Bizans döneminden itibaren ortaya çıkan, ortak Modern Yunanca ile yazılmış edebiyata atıfta bulunur.Çağdaş Yunan edebiyatının (1453–günümüz), ilk başyapıtı Viçenzos Kornaros (1553-1613) tarafından yazılan Girit Rönesans şiiriErotokritos olarak kabul edilir.[122][11] Bu, Vitsentzos Kornaros tarafından 1600 civarında yazılan biraşk romanı'dır. Daha sonra Yunan Aydınlanması (Diafotismos) dönemindeAdamantios Korais veVelestinli Rigas gibi yazarlar eserleriyle Yunan Ayaklanması'nı hazırladılar.
MÖ 4. yüzyılın nesirdeki en büyük başarısı üç büyük filozofun eserleriyle felsefe alanında olmuştur.FilozofPlaton, genellikle öğretmeniSokrates'in etrafında çeşitli felsefi konularla ilgilenen diyaloglar yazarken Platon'un öğrencisiAristoteles daha sonra oldukça etkili olan sayısız inceleme yazdı.[119]
Sinema ilk kez 1896'da Yunanistan'da ortaya çıktı, ancak ilk sinema salonu 1907'de Atina'da açıldı. 1914 yılındaAsty Films Company kurularak uzun metrajlı filmlerin yapımına başlandı. Geleneksel bir aşk hikâyesi olanGolfo, daha önce haber bülteni gibi küçük yapımlar olmasına rağmen ilk Yunan uzun metrajlı filmi olarak kabul edilir.
1931'de Orestis Laskos'un yönettiğiDaphnis ve Chloe, Avrupa sinemasının ilk çıplak sahnelerinden birini içeriyordu ve[123] yurt dışında gösterilen ilk Yunan filmiydi.[124]
1950'ler ve 1960'ların başı, Yunan sinemasının "altın çağı" olarak kabul edilir.[126] Bu dönemin yönetmenleri ve aktörleri Yunanistan'da önemli figürler olarak tanındı ve bazıları uluslararası beğeni kazandı: George Tzavellas,İrini Papas,Melina Merkuri,Mihalis Kakoyannis, Alekos Sakellarios, Nikos Tsiforos, Iakovos Kambanelis,Katina Paksinu,Nikos Kunduros, Ellie Lambeti ve diğerleri.
Yılda altmıştan fazla film yapıldı ve bunların çoğunda kara film unsurları vardı. Dikkate değer filmler şunlardır:Sarhoş (1950, yönetmen George Tzavellas),Sahte Para (1955, Giorgos Tzavellas),Πικρό Ψωμί (1951, Grigoris Grigoriou), benzerliği yüzünden azılı bir katilin yerine geçen, bir banka memurunun serüvenini aktaranO Drakos (Canavar) (1956,Nikos Kunduros),Stella (1955, Cacoyannis'in yönettiği ve Kampanellis'in yazdığı),Woe to the Young (1961, Alekos Sakellarios), İtalyan saldırısını konu edinenOuranos (Gökyüzü, 1963) (1962, Takis Kanellopoulos) veThe Red Lanterns (1963, Vasilis Georgiadis).
Diğer önemli Yunan yönetmenler arasında Anadolu bozgunundan sonraAtina'ya göçen Rumların tarihini konu edinenRembetiko filmi ile tanınanKostas Ferris ve Kıbrıs olaylarını Yunan bakış açısından yansıtanAttila 74 (1974) ile tanınanMihalis Kakoyannis öne çıkar.[127]
Cacoyannis, En İyi Yönetmen, En İyi Uyarlama Senaryo ve En İyi Film adaylıklarını kazanan Anthony Quinn'le birlikteYunan Zorba 'yı yönetti.[128] Finos Film bu dönemdeΛατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο,Madalena,I theia ap' to Chicago,Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο gibi ve çok daha fazlası filmlerle katkıda bulundu.
Theodoros Angelopulos, Yunanistan sinemasının en ses getirmiş olan yönetmenidir.[132][11] Yönetmenin filmleri arasındaAtina'da adalet dağıtan bir kabadayının yaşamını betimleyenArıcı (1986), Balkan yarımadası tarihini ele alanUlis'in Bakışı (1995) ve ölümcül bir hastalığa yakalanmış bir yazarın teğet geçtiği mutlulukları konu edinenSonsuzluk ve Bir Gün (1998) öne çıkar.[132][11]
Yunan mutfağı;musakka,pastitsio, klasik Yunan salatası, fasolada, spanakopita ve souvlaki gibi çeşitli yerel yemeklerde taze malzemeler içerir.
Skordalia (ceviz, badem, ezilmiş sarımsak ve zeytinyağından oluşan kalın bir püre),mercimekçorbası, retsina (çam reçinesi ile mühürlenmiş beyaz veya gül (rosé) şarabı) vepasteli (bal ile pişirilmiş susamlı çubuk şeker) gibi bazı yemeklerin izi eski Yunanistan'a kadar uzanır.
Yunanistan genelinde insanlar genellikle ızgara ahtapot ve küçük balık,beyaz peynir,dolmades (pirinç, kuş üzümü ve asma yaprağına sarılmış çam fıstıkları), çeşitlibakliyatlar,zeytinler, peynir vetzatziki gibi çeşitli soslarla birliktemeze gibi küçük yemeklerden yemeyi sever.Zeytinyağı hemen hemen her yemeğe eklenir.
Bazı tatlılar arasındamelomakarona, diples vegalaktoboureko veuzo,metaxa gibi içecekler ve retsina dâhil çeşitli şaraplar bulunur. Yunan mutfağı, ana karanın farklı bölgelerinden ve adadan adaya büyük farklılıklar gösterir. Bazı çeşniler diğer Akdeniz mutfaklarından daha sık kullanır:kekik,nane, sarımsak,soğan,dereotu vedefne yaprakları. Diğer çok tüketilen ot ve baharatlar arasındafesleğen,kekik verezene tohumu vardır. Birçok Yunan tarifinde özellikle ülkenin kuzey kesimlerinde "tatlı" baharatlar etle birlikte örneğin yahnilerdetarçın vekaranfil kullanılır.
Siyasi taraf tutma eğilimindeki Yunan gazeteleri arasındaEkathimerini ("Günlük"),Eleftherotypia ("Özgür Basın"),To Vima ("Tribün") ve 2009 ekonomik krizinin ardından yalnızca çevrimiçi yayınlananTa Nea ("Haberler") öne çıkar.[11] Devletin televizyon ve radyo yayıncılığındaki tekeli 1980'lerde kırıldı ve bu da özel istasyonların doğmasına neden oldu.[11]
^"Income inequality, 2024". Piraeus: Hellenic Statistical Authority. 16 April 2025. Erişim tarihi:16 April 2025.Arşivlenmesi gereken bağlantıya sahip kaynak şablonu içeren maddeler (link)
^Enyedi, Zsolt; Madeley, John T.S. (2 Ağustos 2004).Church and State in Contemporary Europe. Routledge. s. 228.ISBN9781135761417.Hem devlet kilisesi hem de ulusal kilise olarak Yunanistan Ortodoks Kilisesi'nin Protestan devlet kiliseleriyle ve hatta bazı ülkelerdeki Katoliklikle pek çok ortak noktası vardır.
^Marie-Antoinette de Lumley, Gaspard Guipert, Henry de Lumley, Natassa Protopapa, Théodoros Pitsios, Apidima 1 and Apidima 2: Two anteneandertal skulls in the Peloponnese, Greece, L'Anthropologie, Cilt 124, Sayı 1, 2020, 102743, ISSN 0003-5521,https://doi.org/10.1016/j.anthro.2019.102743 10 Haziran 2024 tarihindeWayback Machine sitesindearşivlendi..
^Frucht, Richard C (31 Aralık 2004).Eastern Europe: An Introduction to the People, Lands, and Culture. ABC-CLIO. s. 847.ISBN978-1-57607-800-6. 10 Haziran 2024 tarihinde kaynağındanarşivlendi. Erişim tarihi: 5 Aralık 2012.People appear to have first entered Greece as hunter-gatherers from southwest Asia about 50,000 years... of Bronze Age culture and technology laid the foundations for the rise of Europe's first civilization, Minoan Crete
^abWorld and Its Peoples. Marshall Cavendish. Eylül 2009. s. 1458.ISBN978-0-7614-7902-4. 10 Haziran 2024 tarihinde kaynağındanarşivlendi. Erişim tarihi: 5 Aralık 2012.Greece was home to the earliest European civilizations, the Minoan civilization of Crete, which developed around 2000 BC, and the Mycenaean civilization on the Greek mainland, which emerged about 400 years later. The ancient Minoan
^Ricardo Duchesne (7 Şubat 2011).The Uniqueness of Western Civilization. BRILL. s. 297.ISBN978-90-04-19248-5.The list of books which have celebrated Greece as the "cradle" of the West is endless; two more examples are Charles Freeman's The Greek Achievement: The Foundation of the Western World (1999) and Bruce Thornton's Greek Ways: How the Greeks Created Western Civilization (2000)
^Chiara Bottici; Benoît Challand (11 Ocak 2013).The Myth of the Clash of Civilizations. Routledge. s. 88.ISBN978-1-136-95119-0.The reason why even such a sophisticated historian as Pagden can do it is that the idea that Greece is the cradle of civilisation is so much rooted in western minds and school curricula as to be taken for granted.
^Robin Waterfield (19 Nisan 2018).Creators, Conquerors, and Citizens: A History of Ancient Greece. Oxford University Press. s. 148.ISBN978-0-19-872788-0. 10 Haziran 2024 tarihinde kaynağındanarşivlendi. Erişim tarihi:30 Nisan 2024.They formed an alliance, which we call the Hellenic League, and bound themselves not just to repel the Persians, but to help one another whatever particular enemy threatened the freedom of the Greek cities. This was a real acknowledgment of a shared Greekness, and a first attempt to unify the Greek states under such a banner.
^John Van Antwerp Fine (1983).The Ancient Greeks: A Critical History. Harvard University Press. s. 297.ISBN978-0-674-03314-6. 10 Haziran 2024 tarihinde kaynağındanarşivlendi. Erişim tarihi:30 Nisan 2024.This Hellenic League – the first union of Greek states since the mythical times of the Trojan War – was the instrument through which the Greeks organised their successful resistance to Persia.
^abcdHlepas, Nikolaos-Komninos (2011).The Impact of local government reforms in Greece: a critical overview. Editura Economicǎ. ss. 67-87.ISBN978-973-709-531-2.
^Jill Dubois; Xenia Skoura; Olga Gratsaniti (2003).Greece. Marshall Cavendish. s. 42.ISBN978-0-7614-1499-5. 28 Mayıs 2013 tarihinde kaynağındanarşivlendi. Erişim tarihi:14 Nisan 2013.Greek ships make up 70 percent of the European Union's total merchant fleet. Greece has a large shipbuilding and ship refitting industry. Its six shipyards near Piraeus are among the biggest in Europe. As Greek ships primarily transport...
A Brief History of Ancient Greece: Politics, Society and Culture. Oxford: Oxford University Press, 2004.
Alexander, G. M. The Prelude to the Truman Doctrine: British Policy in Greece 1944-1947. Oxford: Clarendon Press, 1982.
Alexandris, Alexis. The Greek Minority of Istanbul and Greek–Turkish Relations, 1918-1974. Atina: Center for Asia Minor Studies, 1983.
Alford, Jonathan, ed. Greece and Turkey: Adversity in Alliance. Londra: Gower, 1984.
Amen, Michael Mark. American Foreign Policy in Greece 1944-1949: Economic, Military and Institutional Aspects. Frankfurt am Main: Peter Lang, 1978.
Augustinos, Gerasimos. Consciousness and History: Nationalist Critics of Greek Society 1897-1914. Boulder, Colo.: East European Quarterly, 1977.
Augustinos, Gerasimos. The Greeks of Asia Minor: Confession, Community and Ethnicity in the Nineteenth Century. Kent, Ohio: Kent State University Press, 1992.
Aydin, Mustafa, and Kostas Yfantis, eds. Turkish–Greek Relations: The Security Dilemma in the Aegean. Londra: Routledge, 2002.
Belge, Taciser Ulas, ed. Voices for the Future: Civic Dialogue between Turks and Greeks. Istanbul: Bilgi University Press, 2007.
Blinkhom, Martin, and Thanos Veremis, eds. Modern Greece: Nationalism and Nationality. Atina: ELIAMEP, Sage, 1990.
Bliss, Christopher, and Jorge Braga. Unity with Diversity in the European Economy: The Community's Southern Frontier. Cambridge: Cambridge University Press, 1990.
Boardman, John. The Oxford History of Greece and the Hellenistic World. Oxford: Oxford University Press, 2002.
Bottomley, Gillian. After the Odyssey: A Study of Greek Australians. St. Lucia: University of Queensland Press, 1979.
Bower, Leonard, and Gordon Bolitho. Otto I, King of Greece: A Biography. Londra: Selwyn & Blount, 1939.
Brewer, D. The Flame of Freedom: The Greek War of Independence 1821-1835. Londra: John Murray, 2001.
Browning, Robert, ed. The Greek World: Classical, Byzantine, and Modern. Londra: Thames & Hudson, 2000.
Burgess, Thomas. Greeks in America. Boston: Shennan, 1913.
Butterworth, Katherine, and Sara Schneider, eds. Rebetika: Songs from the Old Greek Underworld. Atina: Komboloi, 1975.
Calotychos, Vangelis. Modern Greece: A Cultural Poetics. Oxford: Berg, 2003.
Campbell, John, and Philip Sherrard. Modern Greece. Londra: Ernest Benn, 1968.
Candilis, Wray. The Economy of Greece, 1944-66: Efforts for Stability and Development. New York: Praeger, 1968.
Carrabott, Philip, ed. Greek Society in the Making, 1863-1913. Hampshire: Variorum, 1997.
Cartledge, Paul, ed. The Cambridge Illustrated History of Ancient Greece. Cambridge: Cambridge University Press, 2002.
Chaconas, Stephen-George. Adamantios Korais: A Study in Greek Nationalism. New York:Columbia University Press, 1942.
Chimbos, Peter D. The Canadian Odyssey: The Greek Experience in Canada. Toronto: McClelland & Stewart, 1980.
Clark, Bruce. Twice a Stranger: How Mass Expulsion Forged Modern Greece and Turkey. Londra: Granta Books, 2006.
Clogg, Richard, and Mary Jo Clogg. Greece. Oxford: Clio Press, 1980.
Clogg, Richard, ed. Greece 1981-89: The Populist Decade. New York: St. Martin's Press, 1993.
Clogg, Richard, ed. Minorities in Greece: Aspects of a Plural Society. Londra: Hurst, 2002.
Clogg, Richard, ed. The Struggle for Greek Independence: Essays to Mark the 150th Anniversary of the Greek War of Independence. Londra: Macmillan, 1973.
Clogg, Richard. A Concise History of Greece. Cambridge: Cambridge University Press, 1992.
Clogg, Richard. Parties and Elections in Greece. Durham, N.C.: Duke University Press, 1987.
Close, David. Greece since 1945. Londra: Longman, 2002.
Colovas, Anthone C. A Quick History of Modern Greece. New York: Publish America, 2007.
Constantopoulou, Photini, ed. The Foundation of the Modern Greek State: Major Treaties and Conventions, 1830-1947. Atina: Kastaniotis Editions, 1999.
Constas, Dimitris, and Athanassios G. Platias, eds. Diasporas in World Politics: The Greeks in Comparative Perspective. Londra: Macmillan, Institute of International Relations, Panteion University, 1993.
Costopoulos, Michael. The Greek Community of New York City: Early Years to 1910. New York: Aristide Caratzas, 1992.
Couloumbis, Theodore, John A. Petropulos, and Harry J. Psomiades, eds. Foreign Interference in Greek Politics: A Historical Perspective. New York: Pella, 1976.
Couloumbis, Theodore, T. Kariotis, and F. Bellou, eds. Greece in the Twentieth Century. Londra: Frank Cass, 2003.
Cruickshank, Charles. Greece 1940-1941. Londra: Davis Poynter, 1976.
Cutsumbis, Michael. A Bibliographic Guide to Materials on Greeks in the United States, 1890-1968. New York: Center for Migration Studies, 1970.
Dakin, Douglas. The Greek Struggle for Independence, 1821-1833. Londra: University of California Press, 1973.
Danforth, Loring. The Macedonian Conflict: Ethnic Nationalism in a Transnational World. Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1995.
Dawkins, Richard M. Modern Greek in Asia Minor: A Study of the Dialects of Silli, Cappadocia and Pharasa, with Grammar, Texts, List Translations and Glossary. Cambridge: Cambridge University Press, 1916.
Deringil, Selim. The Well-Protected Domains: Ideology and the Legitimation of Power in the Ottoman Empire, 1876-1909. Londra: I. B. Tauris, 1998.
Diamandouros, Nikiforos, et al., eds. Hellenism and the First Greek War of Liberation (1821-1830). Selanik: Institute for Balkan Studies, 1976.
Diamandouros, Nikiforos P., J. P. Anton, J. A. Petropulos, and P. Topping, eds. Hellenism and the First Greek War of Liberation (1821-1830): Continuity and Change. Selanik: Institute for Balkan Studies, 1976.
Diez, Thomas, ed. The European Union and the Cyprus Conflict: Modern Conflict, Postmodern Union. Manchester: Manchester University Press, 2002.
Dimaras, Konstantinos Th., C. Koumarianou, and L. Droulia, eds. Modern Greek Culture: A Selected Bibliography (in English, French, German, Italian). 4th rev. ed. Atina: Neo-Hellenic Research Centre of the National Hellenic Research Foundation, 1974.
Dimaras, Konstantinos Th. A History of Modern Greek Literature. Londra: University of London Press, 1974.
Dimen, Muriel, and Ernestine Friedl, eds. Regional Variation in Modern Greece and Cyprus: Toward a Perspective of the Ethnography of Greece. New York: Academy of Sciences, 1976.
Dimitrakopoulos, Dionyssis G., and Argyris G. Passas, eds. Greece in the European Union. Londra: Routledge, 2004.
Dontas, Domna. Greece and the Great Powers 1863-1875. Selanik: Institute for Balkan Studies, 1966.
Doulis, Thomas. Disaster and Fiction: Modern Greek Fiction and the Asia Minor Disaster of 1922. Berkeley: University of California Press, 1977.
Driault, Edouard, and Michel Lheritier. Histoire diplomatique de la Grèce de 1821 à nos jours. Paris: Didot, 1925-1926.
Economopoulou, Marietta. Parties and Politics in Greece 1844-55. Atina: 1984.
Eisner, Robert. Travelers to an Antique Land: The History and Literature of Travel to Greece. Ann Arbor: University of Michigan Press, 1991.
Fairchild, Henry Pratt. Greek Immigration to the United States. New Haven, Conn.: Yale University Press, 1911.
Faubion, James D. Modern Greek Lessons: A Primer in Historical Constructivisim. Princeton Studies in Culture, Power and History. Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1993.
Featherstone, Kevin. Politics and Policy in Greece: The Challenge of ‘Modernization.’ Londra: Routledge, 2005.
Ferrera, Maurizi. Welfare State Reform in Southern Europe: Fighting Poverty and Social Exclusion in Italy, Spain, Portugal and Greece. Londra: Routledge, 2005.
Frangoudaki, Anna, and Thalia Dragonas. “Greece between Tradition and Modernity: In Search of an Equal Place in the European Taxonomy of Peoples.” In Youth and History, vol. 1. Edited by M. Angvid and B. von Borries. Hamburg: Korber-Stiftung, 1997.
Frazee, Charles. The Orthodox Church and Independent Greece, 1821-1852. Cambridge: Cambridge University Press, 1969.
Freris, Andrew F. The Greek Economy in the Twentieth Century. Londra: Croom Helm, 1986.
Gallant, Thomas W. Modern Greece. Londra: Hodder Arnold, 2001.
Gennadius, J. A Sketch of the History of Education in Greece. Edinburgh: World Federation of Education, 1925.
Gianaris, Nicholas. Greece and Turkey: Economic and Geopolitical Perspectives. New York: Praeger, 1988.
Gourgouris, Stathis. Dream Nation: Enlightenment, Colonization and the Institution of Modern Greece. Stanford, Calif.: Stanford University Press, 1996.
Greece's Economic Performance and Prospects. Atina: Bank of Greece, 2001.
Guthenke, Constanze. Placing Modern Greece: The Dynamics of Romantic Hellenism, 1770-1840. Oxford: Oxford University Press, 2008.
Hadjiantoniou, George. Protestant Patriarch: The Life of Cyril Lucaris (1572-1638), Patriarch of Constantinople. Londra: Epworth Press, 1961.
Hannay, David. Cyprus: The Search for a Solution. Londra: I. B. Tauris, 2005.
Hasluck, Frederick W. Athos and Its Monasteries. Londra: Kegan Paul, 1924.
Hatzivassiliou, Evanthis. The Cyprus Question, 1878-1960: The Constitutional Aspect. Minneapolis: University of Minnesota, 2002.
Hellander, Paul. Greece. Country Guide. 8th ed. New York: Lonely Planet, 2008.
Higham, Robin, and Thanos Veremis, eds. The Metaxas Dictatorship: Aspects of Greece 1936-1940. Atina: ELIAMEP, 1993.
Hirschon, R. Crossing the Aegean: An Appraisal of the 1923 Compulsory Population Exchange between Greece and Turkey. Londra: Berghahn Books, 2003.
Holland, Robert. Britain and the Revolt in Cyprus, 1954-1959. Oxford: Clarendon Press, 1998.
Holst, Gail. Road to Rebetika: Music from a Greek Subculture-Songs of Love, Sorrow and Hashish. Atina: Anglo-Hellenic, 1977.
Hondros, John. Occupation and Resistance: The Greek Agony 1941-44. New York: Pella, 1983.
Iatrides, John. Revolt in Athens: The Greek Communist “Second Round,” 1944-1945. Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1972.
Ioannides, Christos. In Turkey's Image: The Transformation of Occupied Cyprus into a Turkish Province. New Rochelle, N.Y.: Aristides Caratzas, 1991.
Kakridis, Ioannis T. “The Ancient Greeks and the Greeks of the War of Independence.” Balkan Studies 4, no. 2 (1963): 251-64.
Kariotis, Theodore, ed. The Greek Socialist Experiment: Papandreou's Greece 1981-1989. New York: Pella, 1992.
Kazamias, Andreas, and Byron G. Massialas. Greece: Tradition and Change in Education: A Comparative Study. Englewood Cliffs, N.J.: Prentice-Hall, 1965.
Keeley, Edmund. The Salonika Bay Murder: Cold War Politics and the Polk Affair. Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1989.
Keridis, Dimitris, and Chryssostomos Sfatos, eds. Greek Higher Education: Prospects for Reform. New York: Pella, 1998.
Keridis, Dimitris, and Dimitris Triantafyllou, eds. Greek–Turkish Relations in the Era of Globalization. New York: Brassey's, 2001.
Kitroeff, Alexander. The Greeks in Egypt, 1919-1937: Ethnicity and Class. Oxford: Middle East Centre, 1989.
Kitromilides, Paschalis M., ed. Eleftherios Venizelos: The Trials of Statesmanship. Edinburgh:Edinburgh University Press, 2006.
Kitromilides, Paschalis M. The Enlightenment as Social Criticism: Iosipos Moisiodax and Greek Culture in the Eighteenth Century. Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1992.
Koliopoulos, John S., and Thanos M. Veremis. Greece-The Modern Sequel: From 1821 to the Present. New York: New York University Press, 2003.
Kollias, Christos, and Gülay Günlük-Şenesen, eds. Greece and Turkey in the 21st Century: Conflict or Cooperation-A Political Economy Perspective. Londra: Nova Science, 2003.
Koumoulides, John A., ed. Greece-The Legacy: Essays on the History of Greece, Ancient, Byzantine and Modern. Bethesda: University Press of Maryland, 1998.
Krautheimer, Richard. Early Christian and Byzantine Architecture. Harmondsworth, İngiltere: Penguin Books, 1965.
Lambiri-Dimaki, Jane. Social Stratification in Greece: 1962-1982. Atina: Sakkoulas, 1983.
Layoun, Mary, ed. Modernism in Greece? Essays on the Literary and Cultural Margins of a Movement. New York: Pella, 1990.
Legg, Keith R., and John M. Roberts. Modern Greece: A Civilization on the Periphery. Boulder, Colo.: Westview Press, 1997.
Levandis, John. The Greek Foreign Debt and the Great Powers 1821-1898. New York: Columbia University Press, 1944.
Litsas, Fotios K. A Companion to the Greek Orthodox Church. New York: Greek Orthodox Archdiocese, 1984.
Living in Occupied Greece 1939-1945. Atina: Centre Academic Press, 1991.
Marketou, Jenny. The Great Longing: The Greeks of Astoria. Atina: Kedros, 1987.
Mazower, Mark. Salonica: City of Ghosts: Christians, Muslims and Jews, 1430-1950. Londra: HarperCollins, 2004.
McGrew, William. Land and Revolution in Modern Greece 1800-1881. Kent, Ohio: Kent State University Press, 1985.
McNeil, William. The Metamorphosis of Greece since World War II. Chicago: University of Chicago Press, 1978.
Miller, William. The Ottoman Empire and Its Successors, 1801-1927. Cambridge: Cambridge University Press, 1936.
Mitrakos, Alexander. France in Greece during World War I. Boulder, Colo.: East European Monographs, 1982.
Monos, Dimitris. The Achievement of the Greeks in the United States. Philadelphia: Centrum, 1986.
Moustaka, Calliope. Attitudes, Sociometric Status and Ability in Greek Schools. Paris: Mouton, 1967.
Munkman, Charles A. American Aid to Greece: A Report on the First Ten Years. Londra: Methuen, 1958.
Myers, E. C. W. Greek Entanglement. Gloucester, İngiltere: Alan Sutton, 1985.
Newton, Brian. Cypriot Greek: Its Phonology and Inflections. Lahey: Mouton, 1972.
Orfanos, Spyros, Harris J. Psomiades, and J. Spyridakis, eds. Education and Greek-Americans: Process and Prospects. New York: Pella, 1987.
Orfanos, Spyros. Reading Greek America: Studies in the Experience of Greeks in the United States. New York: Pella, 2002.
Organization for Economic Cooperation and Development. Greece (Reviews of National Policies for Education). Paris: OECD, 1982. Stavrou, Stavros. Vocational Education and Training in Greece. Selanik: Cedefop, European Communities, 1995.
Ozkirimli, Umut, and Spyros Sofos. Tormented by History: Nationalism in Greece and Turkey. New York: Columbia University Press, 2008.
O'Ballance, Edgar. The Greek Civil War, 1944-1949. Londra: Faber & Faber, 1966.
Pantelouris, E. M. Greece: An Introduction. Moffat, Scotland: BlueAcre Books, 1987.
Papadopoulos, Theodore. Studies and Documents Relating to the History of the Greek Church and People under Turkish Domination. Brussels: 1952.
Papastratis, Procopis. British Policy towards Greece during the Second World War 1941-1944. Cambridge: Cambridge University Press, 1984.
Petrakis, Marina. The Metaxas Myth: Dictatorship and Propaganda in Greece. Londra: Tauris Academic Studies, 2005.
Petropulos, John-Anthony. Politics and Statecraft in the Kingdom of Greece, 1833-43. Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1968.
Politis, Linos. A History of Modern Greek Literature. Oxford: Clarendon Press, 1973.
Pollis, Adamantia. The Megali Idea: A Study of Greek Nationalism. PhD diss., Faculty of Philosophy, Johns Hopkins University, 1958.
Pomeroy, Sarah B., Stanley M. Burstein, Walter Donlan, and Jennifer Tolbert Roberts.
Pratt, Michael. Britain's Greek Empire: Reflections on the History of the Ionian Islands from the Fall of Byzantium. Londra: Rex Collings, 1978.
Prevelakis, Eleftherios. British Policy towards the Change in Dynasty in Greece 1862-63. Atina: Christou, 1953.
Richter, Heinz. Greece and Cyprus since 1920: Bibliography of Contemporary History. Heidelberg: Wissenschaftlicher Verlag, 1984.
Roberts, R. J. “The Greek Press at Constantinople in 1627 and Its Antecedents.” Library 22, no. 1 (1967).
Rozakis, Christos, and C. Stephanou, eds. The New Law of the Sea. Amsterdam: North Holland, 1983.
Rozakis, Christos. Analysis of the Legal Problems in Greek–Turkish Relations 1973-88. Atina: ELIAMEP, 1989.
Runciman, Steven. The Fall of Constantinople. Cambridge: Cambridge University Press, 1965.
Scandinavian Studies in Modern Greek. Gothenburg, Sweden, 1977.
Smothers, Frank, William Hardy McNeill, and Elizabeth Darbishire McNeill. Report on the Greeks: Findings of a Twentieth-Century Fund Team Which Surveyed Conditions in Greece in 1947. New York: Twentieth Century Fund, 1948.
Sophocleous, M. A. Greek Press in Australia, 1913-1995. Melbourne: 1993.
Stassinopoulos, Costas. Modern Greeks: Greece in World War II: The German Occupation and National Resistance and Civil War. Washington, D.C.: American Hellenic Institute Foundation, 2005.
Stavrakis, Peter. Moscow and Greek Communism, 1944-1949. Ithaca, N.Y.: Cornell University Press, 1989.
Stavrianos, L. S. The Balkans since 1453. New York: Holt, Rinehart, & Winston, 1965.
Stavrou, Nikolaos. Allied Politics and Military Interventions: The Political Role of the Greek Military. Atina: Papazissis, 1977.
Stefanidis, Ioannis. Isle of Discord: Nationalism, Imperialism and the Making of the Cyprus Problem. New York: New York University Press, 1999.
Stefanidis, Ioannis. Stirring the Greek Nation: Political Culture, Irredentism and Anti-Americanism in Post-War Greece, 1945-1967. Londra: Ashgate, 2007.
Sudosteuropa Mitteilungen. Münih: Sudosteuropa-Gesellschaft (Southeast Europe Association), 1975. Ta Istorika. Atina: Melissa, 1983.
Tamis, Anastasios M. The Greeks in Australia. Cambridge: Cambridge University Press, 2005.
Theodossopoulos, Dimitrios, ed. When Greeks Think about Turks: The View from Anthropology. Londra: Routledge, 2007.
The South-East European YEARBOOK. Atina: Hellenic Foundation for European and Foreign Policy (ELIAMEP), 1988.
Toping, Peter W. Studies in Latin Greece, A.D. 1205-1715. Londra: Variorum, 1977.
Tsaktsiras Lambros. Selanik: The City and Its Monuments. Selanik: Malliares Paideia, 2004.
Tsalicoglou, Iakovos S. Negotiating for Entry: The Accession of Greece to the European Community. Dartmouth: Aldershot, 1994.
Tziovas, Dimitris. Greece and the Balkans: Identities, Perceptions and Cultural Encounters since the Enlightenment. Aldershot, B.K.: Ashgate, 2003.
Tziovas, Dimitris. The Nationism of the Demoticists and Its Impact on Their Literary Theory (1888-1930). Amsterdam: Hakkert, 1986.
USA International Business Publications. Greece: Education System and Policy Handbook. Washington, D.C.: IBP, 2008.
Vryonis, Speros. The Decline of Medieval Hellenism in Asia Minor and the Process of Islamization from the Eleventh through the Fifteenth Century. Berkeley: University of California Press, 1986.
Ware, Timothy. The Orthodox Church. Harmondsworth, İngiltere: Penguin Books, 1963.
Wellesz, Egon. A History of Byzantine Music and Hymnography. Oxford: Clarendon Press, 1961.
Wittner, Lawrence S. American Intervention in Greece, 1943-1949. New York: Columbia University Press, 1982.
Woodhouse, Christopher M. Karamanlis: The Restorer of Greek Democracy. Oxford: Oxford University Press, 1984.
Woodhouse, Christopher M. Modern Greece: A Short History. Londra: Faber & Faber, 2000.
Woodhouse, Christopher M. The Battle of Navarino. Londra: Hodder & Stoughton, 1965.
Xydis, Stephen. Greece and the Great Powers 1944-1947: Prelude to the Truman Doctrine. Selanik: Institute for Balkan Studies, 1963.
Xydis, Stephen. Modern Greek Nationalism. Londra: University of Washington Press, 1969.
Yannaras, Christos. Elements of Faith: An Introduction to Orthodox Theology. Edinburgh: T. T. Clark, 1991.
Yiallourides, Christodoulos K., and Panayotis J. Tsakonas, eds. Greece and Turkey after the End of the Cold War. New York: Aristide Caratzas, 2001.
Zakynthinos, Dionysios A. The Making of Modern Greece: From Byzantium to Independence. Oxford: Blackwell, 1976.
Zizioulas, Jean D. Being as Communion. Crestwood, N.Y.: St. Vladimir's Seminary Press, 1993.
---, ed. Greece and the EEC Integration and Convergence. Londra: Macmillan, 1986.
---, ed. Greece in the 1940s: A Nation in Crisis. Hanover, N. H.: University Press of New England, 1981.
---, ed. The Greek Civil War 1943-1950: Studies of Polarization. London: Routledge, 1993.
---, ed. The Greek Novel, AD 1-1985. Londra: Croom Helm, 1988. Bien, Peter. Constantine Cavafy. New York: Columbia University Press, 1964.
---. A History of Thessaloniki. Selanik: Institute for Balkan Studies, 1972.
---. An Illustrated History of the Greeks in Australia. Bundoora, Victoria: La Trobe University, 1997.
---. An Introduction to Modern Greek Literature. Oxford: Oxford University Press, 1994.
---. A Short History of Modern Greece. Cambridge: Cambridge University Press, 1979.
---. Capodistria: The Founder of Greek Independence. Londra: Oxford University Press, 1973.
---. Greece in the 1980s. Londra: Macmillan, 1983.
---. Greece under Military Rule. Londra: Seeker & Warburg, 1972.
---. Inside Hitler's Greece: The Experience of Occupation, 1941-1944. New Haven, Conn.: Yale University Press, 1993.
---. Kazantzakis and the Linguistic Revolution in Greek Literature. Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1972.
---. Nikos Kazantzakis. New York: Columbia University Press, 1972. Browing, Robert. Medieval and Modern Greek. Cambridge: Cambridge University Press, 1989.
---. Origins of the Greek Nation: The Byzantine Period, 1204-1461. Rev. ed. Translated by I. Marks. New Brunswick, N.J.: Rutgers University Press, 1970.
---. Red Acropolis, Black Terror: The Greek Civil War and the Origins of Soviet–American Rivalry, 1943-1949. New York: Basic Books, 2004.
---. Rhigas Velestinlis: The Protomartyr of the Greek Revolution. Limni, Evia: Denise Harvey, 1995.
---. Six Poets of Modern Greece. New York:Alfred A. Knopf, 1961. Klironomos, Martha. “George Theotokas’ Free Spirit: Reconfiguring Greece's Path toward Modernity.” Journal of the Hellenic Diaspora 18, no. 1 (1992): 79-98.
---. The Generative Interpretation of Dialect: A Study of Modern Greek Phonology. Cambridge: Cambridge University Press, 1972.
---. The Great Church in Captivity: A Study of the Patriarchate of Constantinople from the Eve of the Turkish Conquest to the Greek War of Independence. Cambridge: Cambridge Press, 1968.
---. The Greeks in the United States. Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1964.
---. The Greek War of Independence: Its Historical Setting. Londra: Hutchinson, 1952.
---. The Modern Greek Language. Oxford: Oxford University Press, 1985.
---. Theodorakis: Myth and Politics in Modern Greek Music. Amsterdam: Adolf M. Hakkert, 1980.
---. The Struggle for Greece 1941-1949. Londra: Hart-Davis, MacGibbon, 1976.
---. The Unification of Greece 1770-1923. New York: St. Martin's Press, 1972.
---. The United States, Greece, and Turkey: The Troubled Triangle. New York: Praeger, 1983.
Andress, David (2015).The Oxford handbook of the French Revolution (1. bas.). Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0198845942.
Ayoub, Samy A. (2020).Law, empire, and the sultan: Ottoman imperial authority and late Ḥanafī jurisprudence. New York, NY: Oxford University Press.ISBN978-0190092924.
Balot, Ryan (2017).The Oxford handbook of Thucydides. New York, NY: Oxford University Press.ISBN978-0199340385.
Featherstone, Kevin (2020).The Oxford handbook of modern Greek politics (1. bas.). Oxford,Birleşik Krallık: Oxford University Press.ISBN978-0198825104.
Fiddian-Qasmiyeh, Elena (2014).The Oxford handbook of refugee and forced migration studies (1. bas.). Oxford,Birleşik Krallık: Oxford University Press.ISBN978-0198778509.
Fine, Gail (2019).The Oxford handbook of Plato (2. bas.). New York, NY: Oxford University Press.ISBN978-0190639730.
Firges, Pascal (2017).French revolutionaries in the Ottoman Empire : diplomacy, political culture, and the limiting of universal revolution, 1792-1798. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0198759966.
Fontaine, Michael (2014).The Oxford handbook of Greek and Roman comedy. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0190887216.
Futrell, Alison (2021).The Oxford handbook of sport and spectacle in the ancient world. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0199592081.
Graf, Tobias P. (2017).The Sultan's renegades: Christian-European converts to Islam and the making of the Ottoman elite, 1575-1610 (1. bas.). Oxford,Birleşik Krallık: Oxford University Press.ISBN978-0198791430.
Hamish, Scott (2015).The Oxford handbook of early modern European history, 1350-1750. Volume 1, Peoples and place (1. bas.). Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0198820567.
Hamish, Scott (2015).The Oxford handbook of early modern European history, 1350-1750. Volume 2, Cultures and power (1. bas.). Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0198820574.
Horton, Andrew (1997).The Films of Theo Angelopoulos. Princeton, N.J.: Princeton University Press.ISBN978-0691011417.
Hunter, David (2008).The Oxford handbook of early Christian studies. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0199596522.
Loney, Alexander (2018).The Oxford handbook of Hesiod. New York, NY: Oxford University Press.ISBN978-0190209032.
Mackridge, Peter (2010).Language and national identity in Greece, 1766-1976. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0199599059.
Malcolm, Noel (2015).Agents of empire: knights, corsairs, Jesuits and spies in the sixteenth-century Mediterranean world. New York, N.Y.: Oxford University Press.ISBN978-0190262785.
Malcolm, Noel (2019).Useful enemies: Islam and the Ottoman Empire in Western political thought, 1450-1750 (1. bas.). Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0198830139.
Marconi, Clemente (2015).The Oxford handbook of Greek and Roman art and architecture. New York: Oxford University Press.ISBN978-0190887124.
Martin, Gunther (2019).The Oxford handbook of Demosthenes (1. bas.). Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0198713852.
Mills, Simon (2020).A commerce of knowledge: trade, religion, and scholarship between England and the Ottoman Empire, 1600-1760 (1. bas.). Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0198840336.
Nock, Matthew (2014).The Oxford handbook of suicide and self-injury. New York: Oxford University Press.ISBN978-0190669386.
Oegema, Gerbern (2021).The Oxford handbook of the Apocrypha. New York, NY: Oxford University Press.ISBN978-0190689643.
Oqubay, Arkebe (2020).The Oxford handbook of industrial hubs and economic development. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0198850434.
Papaioannou, Stratis (2021).The Oxford handbook of Byzantine literature. New York, N.Y.: Oxford University Press.ISBN978-0199351763.
Papanikolaou, Dimitris (2021).Greek Weird Wave. Edinburgh: Edinburgh University Press.ISBN978-1474436311.
Parkin, Tim (2013).The Oxford handbook of childhood and education in the classical world. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0199781546.
Preus, Anthony (2015).Historical Dictionary of Ancient Greek Philosophy (2. bas.). Rowman & Littlefield Publishers.ISBN978-1442246386.
Richter, Daniel S. (2017).The Oxford handbook of the Second Sophistic. New York, NY: Oxford University Press.ISBN978-0199837472.
Salvesen, Alison (2021).The Oxford handbook of the Septuagint. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0199665716.
Schwartz, Ellen C. (2021).The Oxford handbook of Byzantine art and architecture. New York: Oxford University Press.ISBN978-0190277352.
Smiley, Will.From Slaves to Prisoners of War: The Ottoman Empire, Russia, and International Law. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0198785415.
Steadman, Sharon R. (2016).The Oxford handbook of ancient Anatolia, 10,000-323 B.C.E. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0199336012.
Tarlow, Sarah (2013).The Oxford handbook of the archaeology of death and burial (1. bas.). Oxford,Birleşik Krallık: Oxford University Press.ISBN978-0198855255.
Tziovas, Dimitris (2014).Re-imagining the past: antiquity and modern Greek culture. Oxford: Oxford University Press.ISBN978-0199672752.
.svg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(cropped3).jpg)
.jpg)
.svg)
.jpg)
.jpg)
