Yeni Platonculuk veyaYeni Eflatunculuk ya daNeoplatonizm,Plotinus'un çalışmalarıyla başlayan ve İmparatorI. Justinianus'unPlaton'un akademisini MS 529'da kapatmasıyla bitenPlatonik felsefe sürecini tanımlamak için kullanılan modern terim.[1]Platon veAristoteles öğretilerini uzlaştırarak oluşturulmuş felsefi akım.Platonizm'in bu türü doğasında mistik veya dini unsurlarla tanımlanmaktadır.[1]
Yeni Platonculuk Antik Çağ'ın sonuna doğru egemen olmaya başlamıştır[2] ve Antik Çağ Yunan felsefesinin sonu olarak nitelenir.[3]
Evrensel oluşmayı tinsel ilkeyle açıklamasından dolayı da gerici bir nitelik taşıdığı belirtilmektedir.[4]Plotinos veProklos Yeni Platonculuğun önemli düşünürlerindendir.[5] Ayrıca Plotinos'un öğrencisiPorphyrios,Bergama Yeni–Platoncu okulunun kurucusu Kapadokyalı Aedesius, AtinalıPlutarkhos veİskenderiyeli Hypatia Yeni Platonculuğun örnek verilebilecek önde gelen isimleridir.[4] Yeni Platonculuğun felsefi sistemi başta Plotinus ve diğer bu isimler tarafından geliştirilmiştir.[6] Felsefenin dinselleştirildiği bir dönemdir. Tanrı kavramı bu dönemde ön plana çıkmıştır.[5]Hegel, felsefe tarihi derslerinde Yeni-Platoncuları “Tanrı üzerine bir hayli ince kıyılmış palavra” ileri sürmekle suçlamıştır.[4]
Yeni Platonculuğun etkisi oldukça büyük olmuştur.Hristiyan felsefesini, geç Antik Çağ'ın, tüm tanrıbilimini etkilemiştir.[5] Orta Çağ'ın hemen hemen tamamında bu düşünce sistemi Platon'un düşünce sisteminin en etkili versiyonlarından birisi olmuştur.[6]İslam veYahudi düşüncesi üzerinde de etkili olmuştur.[5] Antik Çağ'da önem verilen yaşam pratiklerinin karşısınafelsefedeteori anlayışı çıkmıştır.[5]
