CézanneAix-en-Provence'da doğmuş ve orada okula gitmiştir. 1859-1861 arasında hukuk okurkenresim dersleri almıştır. 1861 yılında resim sanatını öğrenmek içinParis'e, çocukluk arkadaşıÉmile Zola'nın yanına gitmiştir. İsviçre Akademisi'nde veLouvre'da çalışmıştır.Renoir, Pissaro,Sisley, Guillaumin gibi sanatçılarla tanışmıştır.Delacroix,Courbet,Manet'ye karşı hayranlık duymuştur. Güzel Sanatlar Akademisi'nin giriş sınavlarında başarılı olamamış ve bu sebeple de Aix'e geri dönmüştür. Bütün zamanını resme ayırmıştır ve Salon'a gönderdiği bütün tabloların geri çevrilmesine karşın resim çalışmalarını sürdürmüştür. Eskiİtalyan ustalarının yapıtlarınıkopya ederek,portreler,natürmortlar ve bazen demanzara resimleri yapmıştır. Paris Salon jürisi Cézanne'in eserlerini gösterime sunmayı 1864'ten 1869'a kadar her sene reddetmiştir. Bu nedenle Cézanne tablolarını ilk kez, Paris Salon tarafından reddedilmiş eserlerin gösterime sunulduğu Salon des Refusés'de 1863 yılında gösterime sunmuştur. Yaşamı boyunca eserleri nadiren gösterime sunmuş, sakin bir hayat yaşamış, belli başlı birkaç konuda resim yapmayı tercih etmiştir.
Bu dönemde yaptığı çalışmalar arasında Ressamın Babası, Zenci Scipio (1865, Sao Paulo Müzesi), Louis-Auguste Cezanne'in l'Evenement'i Okurken Portresi (1866), Pamuk Takkeli Adam (1865-67), Ressam Achille Emperaire'ın Portresi (1866), Zola'yı Okuyan Paul Alexiş (1869), Hasır Şapkalı Boyer'ın Portresi (1869-70) ve Magdalen ya da Elem (1866-68) adlı resimleri, Siyah Mermer Saat (1869-70, özel koleksiyon, Amerika) ve Teneke Çaydanlıklı Natürmort (1869-70) adlı natürmortları ve Estaque'da Eriyen Karlar (1870) ve Şarap Pazarı (1872) adlı manzaraları sayılabilir. Bu eserlerde kalın renk katları ve siyah gölgeler dikkati çeker. Siyah, kahverengi, gri ve Prusya mavisinin ağır bastığı köyü ve kasvetli renklere ek olarak alışılmadık bir beyaz renk kullandığı görülür.
Cezanne'in Empresyonistlerle ve özellikle İsviçre Akademisi'nde tanıştığıPissarro ile olan dostluğu onun dönük renkleri bırakarak Empresyonistlerin parlak, açık tonlu renklerini kullanmasını sağlamıştır. Kalın renk katmanları tekniğinden vazgeçip hafif fırça vuruşlarıyla noktalama yöntemine yönelmiş, pıhtılaşmış gibi görünen yüzeyler kullanmıştır. 1872-82 yılları arasındaki bu dönem Cezanne'in Empresyonist dönemidir. Modern Bir Olympia (1873), Asılmış Adamın Evi (1873, Louvre Müzesi, Paris), Yıldız çiçekleri (1875), Kırmızı Koltuklu Madame Cezanne (1877, özel koleksiyon, Amerika), Victor Chocquet'nın Portresi (1876-77), L'Estaque (1878-79, Louvre), Pontoişe'da Cote dü Jalais (1879-82) Kavaklar (1879-82) ve Maincy Köprüsü (1879, Louvre) gibi birçok ünlü eseri bu döneme aittir.
Cezanne'in izlenimciliğin kurallarından ayrılan sanatı hızla, daha yalıncı ama daha çok işlenmiş ve yapıya daha çok önem veren bir tutuma doğru gelişti. Tarzını düş gücünden ve gözlemlerinden kaynaklanan ögelerle zenginleştirdi. Desen gücü ile renklerin anlatım duyarlılığını birleştirdi. Klasik perspektif kurallarına pek uymayan Cezanne'in tutumu sonradan büyük ölçüde etkilediği Kübistlere öncü oldu.
1886 yılındaEmile Zola ile L'Oeuvre isimli romanı yüzünden araları açıldı. Hortense Fiquet ile evlendi. Karısının portreleri, Mavi vazo ve Sepetli natürmort (Louvre) Kırmızı yelekli çocuk (1890-95), Cezveli kadın (1890-95, Louvre) ve Kağıt oynayanlar (1890 yıllarında çeşitli versiyonları), Gustave Geffroy'un portresi (1895) ve Soytarı adlı tablolarıyla sanatı dengeye ve yetkinliğe ulaştı.
Çalışmalarında derinliği kaldıran sanatçı katlama bir perspektif uyguladı. Peppermint Lisesi, Elmalar ve Portakallar (1895-1900, Louvre) gibi natürmortları bu yönelisi vurgulayan başlıca yapıtlardır.
Sanatçının son on yıllık dönemi lirik dönemi olarak bilinir. Bu dönemde belli bir lirizme ve daha özgür fırça vuruşlarına yönelerek gösterişli ve cüretkar yapıtlar verdi. Aynı zamanda daha hızlı bir yöntem olan suluboya tekniğini de kullanıyordu. Eserlerinde henüz başlamakta olan kübizme özgü kesin akılcı yaklaşımın belirtileri seçilir. Aynı zamanda renkleri ve biçimleri lirik bir anlayışla kullanan Fovist akımın özellikleri de göze çarpar. Sainte-Victoire dağı, Annecy gölü (1896), Bibemuş'daki kayalar ve dallar (1904) ve Kara Şato (1904-06) adlı tabloları bu tarz çalışmalardır. Yaşamının son yıllarında gerçekleştirdiği Les Grandeş Baigneuses-Yıkanan kadınlar (1902-06) adlı tablosuyla Cezanne'nın sanatı doruk noktasına ulaştı. Bu tablo, ritmik kompozisyonu, kesin hatlarla üst üste konulmuş düzlemleri ve resmin bütününün taşıdığı uyumla görkemli bir eserdir vePicasso'nun hemen hemen aynı zamanlarda yaptığı Avignon'lü Genç Kızlar adlı tablosunu anımsatır.
Cezanne'in yapıtları özellikle 1907'deParis'te açılan Salon d'Automne'dan sonra XX. yy. resminin en önemli kaynakları arasında sayıldı. Cezanne, sonradan modern resmin doğmasına yol açacak olan fovlar, kübistler ve soyut sanatçılar gibi yeni kuşağı büyük ölçüde etkiledi.
Cézanne, 1906'da fırtına esnasında dışarıda resim yaparken rahatsızlandı bir hafta sonra da 22 Ekim'dezatürreden öldü. 20. yüzyıl modernistlerine göre Cézanne modern resmin babasıdır.
Les joueurs de cartes (Kart Oyuncuları),The Card Players, 1892–1895, tuval üzerine yağlıboya, 60 x 73 cm, Courtauld Sanat Enstitüsü, Londra
Cézanne Paris'teEmpresyonistCamille Pissarro ile tanıştı. 1860'ların ortalarındaki Pissarro ve Cézanne arasındaki ilişki önceleri Pissarro'nun genç sanatçıyı biçimlendirerek etkilediği usta ve öğrencisi arasındaki arkadaşlık ilişkisiydi. İzleyen on yıl içindeLouveciennes vePontoise'da manzara resmi gezileri, emsaller arasında işbirlikçi bir çalışma ilişkisine dönüştü.
Cézanne'ın ilk çalışmaları genellikle manzaradaki figürle ilgilidir ve manzaradaki büyük, ağır figür gruplarının yaratıcı bir şekilde boyanmış birçok resmini kapsar.
Kariyerinin ilerleyen dönemlerinde, doğrudan gözlemden çalışmaya daha fazla ilgi duymaya başladı ve yavaş yavaş hafif, havadar bir resim tarzı geliştirdi. Ancak Cézanne'ın olgun çalışmalarında katılaşmış, neredeyse mimari bir resim tarzının gelişimi vardır. Hayatı boyunca görülen dünyayı bulabildiği en doğru şekilde boyayla temsil ederek gerçek bir gözlem geliştirmek için çalıştı. Bu amaçla, algıladığı her şeyi basit formlar ve renk düzlemleri halinde yapısal olarak düzenlemiştir. "Empresyonizmden müzelerdeki sanat gibi sağlam ve kalıcı bir şey yapmak istiyorum" ifadesi[1] vePoussin "doğadan sonra" yeniden yarattığı iddiası klasik kompozisyonun kalıcılığı ile onun doğa gözlemlerini birleştirme arzusunun altını çiziyordu.
Yıkananlar, Les Grandes Baigneuses, 1898–1905;Poussinesque istikrar ve geometrik dengenin zaferidir
Cézanne'ın resimleri 1863'teParis Salon'un resmi jürisince kabul edilmeyen eserlerin sergilendiğiReddedilenler Salonu'nun ilk sergisinde gösterildi. 1864'ten 1869'a kadar Salon her yıl Cézanne' nın başvurularını reddetti. Cézanne 1882'ye kadar Salon'a eserler göndermeye devam etti. O yıl sanatçının arkadaşı Antoine Guillemet'in müdahalesiylePortrait de MLA, muhtemelenLouis-Auguste Cézanne'nın portresi, Sanatçının Babası, "L'Événement" Okurken adlı tablo sergilendi, 1866 (Ulusal Sanat Galerisi, Washington, DC)[2] ki bu onun Salon'da ilk ve son başarılı sunuşuydu.[3][4]
1861 ve 1886 yılları arasında Cézanne L'Estaque'de veMarsilya'nın calanques'lerinde (Miramas'tan L'Estaque'ye giden hattaki côte Bleue üzerindeki L'Estaque zinciri), annesinin kilise meydanından kiraladığı Cézanne'ın L'Estaque'deki evi, köyün yükseklerinde, panoramik Akdeniz manzaralı, körfezde, Marsilya ve Marsilya şehir merkezinde uzaktan görülebilen yerlerde sayısız resmini yaptı.
Perdeli Natürmort (1895) tablosu, şekillerin özlü sıkıştırılmasına ve geometrik şekiller arasında dinamik gerilime doğru Cézanne'nın artan eğilimini gösterir.
1895'ten önce Cézanne, 1874'teki ilk empresyonist sergi ve 1877'deki üçüncü empresyonist sergi olmak üzere empresyonistlerle iki defa resim sergisine katıldı.
Parisli satıcı Ambroise Vollard'ın sanatçıya ilk kişisel sergisi için yer verdiği 1895 yılına kadar Cézanne'nın çeşitli mekanlarda birkaç bireysel resmi sergilendi.
Kamuoyunda artan ününe ve finansal başarısına rağmen Cézanne gittikçe sanatsal olarak izole bir çalışma tarzını seçti ve genellikle Fransa'nın güneyinde ve Paris'ten uzakta Provence'da resimler yaptı.
Paul Cézanne,The Card Players, 1892–93, tuval üzerine yağlıboya, 97 x 130 cm, Katar Kraliyet Ailesindedir
10 Mayıs 1999'da Cézanne'nin “Rideau, Cruchon et Compotier” (Türkçe: Perde, Sürahi ve Meyve tabağı) adlı tablosu 60.5 milyon dolara satıldı ki bu fiyat o zamana kadar bir tabloya ödenen dördüncü en yüksek fiyattı.
Cézanne'ınThe Card Players (Kart Oyuncuları)'ndan birisi 2011'de Katar Kraliyet Ailesi'ne muhtemelen 250 milyon$ ile 300 milyon$ (bugünkü değeri 341 milyon$) arasında olduğu tahmin edilen fiyata satıldı. Her iki fiyatta bir tablo için o tarihe kadarki en yüksek fiyattı.
%2c_60_x_73_cm%2c_oil_on_canvas%2c_Courtauld_Institute_of_Art%2c_London.jpg)
_(32726369155).jpg)
.jpg)
%2c_oil_on_canvas%2c_102_x_81_cm%2c_Pushkin_Museum.jpg)
_-_Google_Art_Project.jpg)
.jpg)
