Başlığın diğer anlamları içinK (anlam ayrımı) sayfasına bakınız.
Latin alfabesi Kk harfi
K
k
K
k
Türkçe "K" harfi
K-k,Türk alfabesinin 14. harfidir.Türkçede bu harfin işaret ettiği seske denilerek isimlendirilir.[kaynak belirtilmeli] Sıklıkla, harfin işaret ettiği seska denilerek isimlendirilir, ancak TDK'ye göre bu isimlendirme yanlıştır. Bu durumda sesin ince ve kalın şekilleri vardır.Fonetik bakımdan kalın seslilerle birlikte art damak, ince seslilerle birlikte ön damaktan çıkarılan süreksiz ve sert bir sessiz harf olduğundan sesli-sessiz uyumunu gerektirir. Türkçe kelimelerde bu harfin kullanım sıklığı % 4,71'dir.Arap alfabesine dayalıGöktürk,Uygur veOsmanlı alfabelerinde iki ayrı harf ve ses olarakkaf vekef yerine bugünkü Türkçedek kullanılmaktadır.
k ince ve kalın şekliyle sekizinci yüzyıldan bu yana, Eski Türkçeden beri bütün Türk lehçelerinde kullanılmış bir sestir. Türkçe kelimelerin başında, ortasında ve sonunda bulunur. Birçok kelimede yüzyıllar boyunca hiç değişmeden gelmiştir. Ancak Anadolu ve Azeri lehçelerinde bazı kelimelerde yumuşayarakgye dönüşmüştür. Kök-gök, köl-göl, köz-göz, kemi-gemi, küve-güve gibi. Aynı ağızda Bu sesinh ya dönüştüğü de görülür. Kanı-hani, uyku-uyhu, yuku-yuhu, ayak-ayah, keklik-kehlih gibi. Gerçekte Eski Türkçe diye adlandırılan 8-11. yüzyıl Türkçesinde, kelimelerin başındaga vege sesleri yoktur. Bunlar daha sonraka veke seslerininga vege'ye dönüşmesi sebebi ile ortaya çıkmıştır.
Tarih boyuncaFenike,Etrüsk,Yunan veLatin dillerinde de bulunank sesi, bugün Avrupa dillerinde bazı sözcüklerde yer alırken bazı sözcüklerde dec ile temsil edilmektedir.
