Jacques-René Hébert (15 Kasım 1757 - 24 Mart 1794),Fransızgazeteci vedevrimci.
Fransız İhtilali'nin en önemli devrimcilerinden biri olan Hébert,Katolik Kilisesi'ne olan karşıtlığı ve halkçılığıyla nam salmıştır.Ateizm hakkında meydanlarda konuşmalar yapmıştır. Kendisi ilk başlarda pek çok devrimci arkadaşı gibiGirondistenlere karşıJakobenler saflarında yer almış ancak daha sonra Cordeliers Kulübü'ne geçmiştir. Joseph Fouché ve diğer dostlarıyla birlikteHristiyanlık karşıtı kampanyayı yürüten Hébert, yeni bir inanç anlayışı olanAkıl Kültü'nü ortaya koyanlardandı. Yine pek çok arkadaşı gibi onun da ölüm tarihi ve sebebi aynıdır: 1794 -giyotin.
Jacques-René Hébert, 15 Kasım 1757’deAlençon’da[1] doğmuş ve aynı gün vaftiz edilmiştir.Normandiya burjuvazisine mensup bir aileden gelmektedir.[2]
Babası Jacques Hébert (1693-1767), Alençon’un saygın kişiliklerinden biriydi; kuyumculuk yapıyor, aynı zamanda ticaret mahkemesi başkanlığı, belediye meclis üyeliği ve başyargıçlık görevlerinde bulunuyordu.[1] Annesi Marguerite Beunaiche de La Houdrie ise köklü ve varlıklı birtüccar ailesinden gelmekteydi. Vaftiz babası ise kralın danışmanı ve gümrük dairesinin başkâtibiydi; bu durum, Hébert ailesinin dönemin “kalem burjuvazisi” ve devlet bürokrasisiyle olan güçlü bağlarını göstermektedir.[1]
Babası erken yaşta ölünce, aile işlerini annesi devraldı ancak kısa sürede şirket ciddi bir gerileme yaşadı. Yine de Hébert, ayrıcalıklı bir çevreden gelen bir gence uygun eğitim aldı. Ortaöğrenimini Alençon Koleji’nde tamamladı; burada ileride ünlü bir doktor olacakRené-Nicolas Dufriche Desgenettes ile tanıştı.[3] İdari ya da adli bir kariyer hedefleyen Hébert, 1776’daBoissey’de (bugünküCalvados bölgesi) bir savcı yardımcısının yanında çalışmaya başladı ve hukuk öğrenimine giriş yaptı.[4]
Ancak aynı yıl, yerel bir olay nedeniyle memleketinden ayrılmak zorunda kaldı. Arkadaşı, eczacı çırağı Latour, patronunun karısıyla yaşadığı ilişki yüzünden doktor Clouet ile bir çekişmeye girmişti. Hébert, arkadaşını savunmak amacıyla, mahkeme kararlarını andıran üslupta bir anonim broşür kaleme aldı ve bu metni Alençon’un çeşitli yerlerine astı. Yazarının o olduğu anlaşılınca, bin livre tazminat ödemeye mahkûm edildi. Bu parayı ödeyemeyen Hébert, borç yüzünden hapse girmemek için sürgüne gitmeyi tercih etti.[5]
Rouen’de kısa bir süre kalarak hukuki destek aradıktan sonra,[6] Hébert 1780 yılında Paris’e gitti. Buradatıp eğitimi görmekte olan dostu Desgenettes ona yardımcı oldu.
Père Duchesne gazetesinin yayımlanması, Hébert’in hayatında yeni bir dönemin başlangıcı oldu. İki yıl bile geçmeden, “birkaç hayırseverin desteğiyle güç bela geçinen bu adam, keskin kalemiyle halkı peşinden sürükleyecek bir yazar — hatta bir kitle önderi— haline gelmişti.”[7]Père Duchesne karakteri aslında Parislilere yabancı değildi; panayırlarda sahnelenen halk oyunlarında yer alır, o dönemde aynı adla yayımlanan birkaç broşür zaten elden ele dolaşırdı.[8] Hébert 1790 yazında kendi gazetesini kurduğunda bu tanınmış figürü yeniden canlandırdı ve onu devrimci propagandanın sesi haline getirdi. Temelde halk dili kullanarak,argo,küfür veburleski sentezleyen bir üslup benimsedi. Böylece işçilerden zanaatkârlara, varoşlarınsans-culottelarına kadar geniş bir kesimi etkisi altına aldı.Marat gibi, Hébert de emekçi sınıfların —yani toplumun alt tabakalarının— gerici vekarşıdevrimci güçlerle mücadele edebileceğine yürekten inanıyordu.[9]
Mayıs ayının başlarında Hébert, haftada birkaç kez —hatta bazen her gün— yayımlanan gazetesine üç hafta bir süre için ara verdi.[10] Ay sonunda yayına döndüğünde,Le Père Duchesne artık eskisinden çok daha sert bir tona bürünmüştü. Hébert, mevcut otoriteleri açıkça hedef alıyor, Meclis’in “serserileri”ni ve aristokratları ölümle tehdit ediyordu. Ancak gazetenin ilk sayılarında (Eylül–Aralık 1790) monarşi fikrine hâlâ bağlıydı;XVI. Louis’ye karşı saygılı bir dil kullanıyor, krala karşı kullandığı cümlelerde özen gösteriyordu. Fakat bu yaklaşımı Mayıs ayının sonunda değişmeye başladı,[11] özellikle deVarennes Firarı’nın (Fransızca:Fuite de Varennes) ardından tamamen tersine döndü.[12] Artık “iyi kral”dan söz etmiyor, onu “sürekli sarhoş gezen bir domuz herif” olarak nitelendiriyor, hatta okurlarına meydan okuyordu: “Ne yapacağız bu şişko domuzla?” Temmuz ayına gelindiğinde, Hébert yaklaşan çatışmayı kaçınılmaz olarak görüyor ve okurlarını tüm Avrupa’ya yayılacak bir devrimci savaşın gerekliliğine inanmaya çağırıyordu.[13]
Seçimlerin ardından birçok devrimci gazeteciKonvansiyon’a milletvekili olarak girmeyi başarırken —Marat,Desmoulins, Gorsas, Carra ve Fréron gibi— Hébert seçilemedi. Eşi, baldızına yazdığı bir mektupta durumu şöyle anlatıyordu: “Seçmen olarak görev yaptı ve hiç kuşkusuz Konvansiyon’a seçilmeye fazlasıyla layıktı. Ama adaylık sürecinde onu fazla ‘dürüst’ ve fazla ‘tehlikeli’ bulan etkili kişiler yüzünden, yiğitsans-culotte’ların büyük şaşkınlığına rağmen, yalnızca bir sans-culotte olarak kaldı. Bu da benim mutluluğum için yeterli.”[14][15]
  | BirFransız'ınbiyografisi ile ilgili bu maddetaslak seviyesindedir. Madde içeriğinigenişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. |
