Bu madde işgücü karşılığı ile ilgilidir. Mal ve hizmetlerin parasal değeri içinfiyat maddesine bakınız.
Maaşını alan bir denizci, 1942
Ücret;işgücünün kullanımı karşılığında ödenen bedeldir. Kurum ve organizasyonlar tarafından çalışanlara ödenenmaaşlar,primler vekomisyonlar ücret kapsamına girerler. İktisatta kullanılan iki tür ücret kavramı vardır: parasal ücret ve reel ücret. Parasal ücret işçilerin çalışma karşılığı aldığı para miktarını gösterirken, reel ücret parasal ücret ile ne kadar mal ve hizmet satın alınabileceğini, yani satın alma gücünü belirtir.[1]
Ücret,Marksist ekonomi politik anlayışta,Klasik iktisat'tan farklı olarak emeğin değeri ya da fiyatı değildir. Aksine Marks, bu noktada klasik iktisadın eleştirisini yapmak üzere, "emek gücünün değeri ya da fiyatının ücrete dönüşmesinden" söz eder. klasik iktisat "emeğin değeri" kavramını gündelik yaşamdan almış ve olduğu gibi kullanmıştır; bunun sonucunda da, Marks'a göre kendi analizlerinin sonuçlarını görememiştir.
Marks söyle belirtir:
Klasik ekonomi politik, şeyler arasındaki gerçek ilişkiye neredeyse değinir gibidir, ama bunu bilinçli olarak formülleştirmez. Sırtındaki burjuva postuna sarıldıkça da bu işi zaten beceremez.Karl Marks: Kapital, Cilt: I3 Eylül 2006 tarihindeWayback Machine sitesindearşivlendi.
Nasıl ki, pazarda işçinin sattığı şeyemeği değil deemek gücü ise, bununla bağlantılı olarakücret de emeğin değeri değil emek gücünün değeri ya da fiyatıdır. Bunların birbirine karıştırılması ve birbirleri yerine konulması, Marks'a göre, hemvar olan ilişkilerin görünmez hale getirilmesi ve hem de tepetaklak bir görünüm içindegerçekliğin başka türlü gösterilmesi anlamına gelmektedir.
Marks durumu şöyle betimler:
İktisatçıların emeğin değeri diye adlandırdıkları şey, gerçekte emekçinin kişiliğinde var olan emekten, bir makinenin, yaptığı işten farklı olması gibi, işleviyle farklı olan emek-gücünün değeriydi. Emeğin pazar fiyatı ile değeri dedikleri şey arasındaki fark, bu değerin kâr oranıyla ve emeğin ürettiği metaların değerleriyle ilişkisi vb. üzerinde dururlarken, yapılan tahlilin, yalnızca emeğin pazar fiyatından, onun varsayılan fiyatına ulaşacağını değil, emeğin bu değerinin de, sonunda emek-gücünün değerine dayandığını gösteren doğrultuda olduğunu hiçbir zaman farketmemişlerdir.
