Sasistemang parlamentaryo, ang puno ng pamahalaan ay angde factong pinunong politikal ng estado at nanánagot sa lehislatura (o sa isang kapulungan lamang nito). Bagaman may pormal na ugnayan upang mag-ulat sapuno ng estado, ang hulí ay karaniwang tumatayong pinuno-pinunuan lamang na maaaring gumanáp sa kapangyarihan nito bilang punong tagapagpaganap sa iilang pagkakataon lamang — sa tuwing tatanggap ng payòng konstitusyonal mula sa puno ng pamahalaan o sa ilalim ng ilang takdang tadhana sa saligang-batas.
Sa mgasistemang semi-presidensiyal, ang puno ng pamahalaan ay nanánagot sa parehong puno ng estado at sa lehislatura, na may kaniyang katakdaan sa ilalim ng saligang-batas. Magandang halimbawa nito angIkalimang Republikang Pranses (1958–kasalukuyan), kung saan hinihirang ngPangulo angPunong Ministro, ngunit dapat niyang piliin ang may kakayahang magpatakbo ng pamahalaan, at makakakuha ng suporta saKapulungang Pambansa. Kapag hawak ng oposisyon ang Kapulungang Pambansa (sa gayon ang pambansang pondo at pagsasabatas), mapipilitan ang Pangulo na pumili ng Punong Ministro sa hanay ng oposisyon. Sa ganoong pagkakataon, tinatawag itongcohabitation – kontrolado ng Punong Ministro (kasama ang gabinete) ang patakarang panloob, habang limitado na lang sa ugnayang panlabas ang impluwensiya ng Pangulo.
