AngIkalawang Sulat kay Timoteo ay isang aklat saBagong Tipan ngBibliyang sinasabing isinulat niApostol San Pablo kaySan Timoteo. Sumunod ito saUnang Sulat kay Timoteo. Katulad ngUnang Sulat kay Timoteo at ngSulat kay Tito, isa itong sulat na pastoral o pampinuno ng simbahan (mga pari o pastor) sapagkat nauukol ito sa mga gawain ng mga pinuno ng parokya, katulad nina Timoteo at Tito.[1]
Sa batayan ng wika, nilalaman, at iba pang mga paktor, ang mgapastoral na liham ay itinuturing ng mga skolar ngBibliya na hindi isinulat ngApostol Pablo kundi pagkatapos ng kamatayan nito.[2] Ayon sa mga mga skolar, ang mga bokabularyo at mga stilong literaryo ng mga ito ay nabigong umangkop sa sitwayon ng buhay ni Pablo sa mga ibang sulat at natukoy ng mga skolar dito ang lumitaw ng Iglesiang Kristiyano kesa sa henerasyong apostoliko. Ang skolar na si P.N. Harrison sa aklat nitong "The Problem of the Pastoral Epistle" ang unang nagtangka upang pabulaanan ang pagiging may-akda ni Pablo sa pamamagitan ng pagbibilang nghapax legomena o iba pang mga sukat bokabularyo. Ang isang halimbawa ng mga argumento ng stilo laban sa pagiging may-akda ni Pablo, ang trabaho ng pag-iingat ng tradisyon ay ipinagkatiwala sa mga ordinadongpresbitero. Ang maliwanag na kahulugan ngpresbuteros bilang indikasyon ng opisina ay ayon sa mga skolar tila dayuhan kay Pablo at sa lahing apostoliko. Ang mga halimbawa ng ibang mga opisina ay kinabibilangan ng 12 apostol saMga Gawa ng mga Apostol at ang pagkakahirang ng pitongdeakono kaya naitatag ang opisina ngdeakonado. Ang ikalawang halimbawa ang mga tungkuling pangkasarian(gender) sa mga liham na nagbabawal sa mga tungkulin ng kababaihan na lumilitaw na lumilihis sa masegalitariyanong katuruan ni Pablo na kay Kristo ay walang babae o lalake(Gal. 3:28). Kabilang din dito ang pagpapabulaan ng mga liham na ito sa mas umunlad naGnostisismo na hindi angkop sa sinasabing panahon ni Pablo. Ang mismong salitang Griyegong γνῶσις("Gnosis o Kaalaman") na pinagmulan ngGnostisismo ay umiiral sa 1 Tim. 6:20. Ang wika at mga ideya ng sulat na ito ay makikilang iba sa dalawa pang pastoral na liham. Ito ang nagtulak sa mga skolar na magbigay ng konklusyon na ang may-akda ng 2 Timoteo ay iba sa 1 Timoteo at Tito.[3]
Si San Timoteo ang pinadalhan ni San Pablo ngIkalawang Sulat kay Timoteo. Anak ng isangGriyego at ng isangHudya si Timoteo. Natutunan ni Timoteo ang kaniyang kaalaman hinggil sa Banal na Kasulatan mula sa kaniyang inang Hudyong si Eunice, na taga-Litra saLicaonia. Nagkaroon din siya ng mga karagdagang pagtuturong pampananampalataya mula kay Loida, isang nunong babae ni Eunice. Naging mga Kristiyano sina Eunice at Loida noong unang dumalaw si San Pablo sa bayan nila. Nakasama ni San Pablo si Timoteo sa kaniyang mga paglalakbay na kaugnay ng mga misyong pampananampalataya. May mga naniniwalang isang obispo si Timoteo. Namatay si Timoteo noong mga 97 AD.[4]
Kaiba angIkalawang Sulat kay Timoteo mula saUnang Sulat kay Timoteo dahil sa katangian nitong mas higit na personal. Nilayon ng liham na ituro ang pagkakaroon ng katatagan bilang isang pangunahing katangian ng isang tagapagturo ng Mabuting Balita. Nakatuon ang diin nito sa katapangan at katapatan sa pagsagip ng pananampalataya laban sa mga maling mga pangangaral. Tinuturo rin nito ang pagiging sisidlan ng isang tao para maging kasangkapan ng Panginoon. Nagbigay ng babala ang may-akda ng sulat hinggil sa mga tiyak na darating na paghihirap. Sa pagtatapos, tinukoy ni San Pablo ang ukol sa nalalapit niyang kamatayan at pagkamartir para sa pananampalataya. Bilang dagdag, bukod sa paganyaya kay Timoteong dumalaw sa Roma, pinagpayuhan din ni San Pablo si Timoteo ng mga tagubiling magpapasigla at magpapalakas ng kalooban ni Timoteo.[1]
↑See I.H. Marshall,A Critical and Exegetical Commentary on the Pastoral Epistles (International Critical Commentary; Edinburgh 1999), pp. 58 and 79. Notable exceptions to this majority position areJoachim Jeremias,Die Briefe an Timotheus und Titus (Das NT Deutsch; Göttingen, 1934, 8th edition 1963) and Ceslas Spicq,Les Epîtres Pastorales (Études bibliques; Paris, 1948, 4th edition 1969). See too Dennis MacDonald,The Legend and the Apostle (Philadelphia 1983), especially chapters 3 and 4.
↑Raymond E. Brown,An Introduction to the New Testament (New York: Doubleday, 1997), pp.672-675.
