Racunmangrupa zat padet, cair, atawa gas, nu bisa ngaganggu prosés hirupna sél hiji organismeu.[1] Zat racun bisa asup kana awak boh liwat jaluroral (baham) boh jalur topikal (pabeungeutan awak).[2] Dina patalina jeungbiologi,racunnyaéta zat nu nyumebabkeun cidera,nyeri, jeung paéhna organismeu, biasana jeung réaksi kimia atawa aktivitas lianna dina dalam skalamolékul.
Bapa Toksikologi,Paracelsus, ngedalkeun yén: Sagala rupa téh racun jeung taya nu tanpa racun. Ngan dosis nu nyieun hiji hal jadi lain racun (Dosis solum facit venum).[3]
Istilah racun téh saru boh jeung kecaptoksin boh jeung kecappeurah, saenya mun dilenyepan mah ieu téh béda pisan définisina.[4] Kecap "toksin" didéfinisi minangkana mah racun nu dihasilkeun tina prosésbiologi, atawa sok disebut minangka biotoksin. Sedengkeun peurah mah minangka cairan nu ngandung racun nu disékrésikaeun atawa dihasilkeun ku sato dina prosés mertahankeun diri atawa narajang sato lian kalawan macok atawa nyongcong.
Istilah miracun, toksik, jeung peurahan ogé mangrupa kecap nu sabanding mun dipaké pikeun ngébréhkeun watek atawa éfék tina racun. Ngan, tetep aya saeutik bédana dina katila kecap éta téh. Miracun dipaké pikeun sagala hal nu akibatna fatal atawa bahaya mun diasupkeun dina jumlah tinangtu ka mahluk hirdup. Sedengkeun toksik ngungkabkeun watek atawa éfék tina toksin, jeung peurahan mah nujul kasato nu mibandapeurah.
DIna hiji buku forénsik médis nu ditulis ku JL Casper, racun diklasifikasikein jadi 5 golongan, nyaéta:
Racun iritan, nyaéta racun nu nimbulkeun iritasi jeung radang. Contona asam mineral, fungi miracun, jeung préparasi arsénik.
Racun panyabab hipéremia, racun narkotik, nu kabukti bisa ngabalukar fatal kana uteuk, bayah, jeung jantung. Contohna opium, bako, konium, dogitalis, jll.
Racun nu narajang saraf, jeung ngaracunan getih, organ puseur saraf bisa paéh jeung nimbulkeun nu fatal kayaning kamaotan ujug-ujug. Contohna asam hidrosianat, sianida séng, jeung kloroform.
Racun nu nyumebabkeun marasmus, biasana mah miawatek kronis jeung bisa ngabalukar fatal pikeun kaséhatan sacara ngeureuyeuh. Contohna bismut bodas, haseup timbal, mérkuri, jeung arsénik.[5]
Racun nu nyababkeun inféksi (racun séptik), bisa mangrupa racun kadaharan nu dina kaayaan tinangtu nimbulkeun nyeri Pyaemia (atawa pyemia) jeung tipes dina sato ingon.
Sajarah awal ngeunaan racun ruket patalina jeung mitos sarta ageman. Taun 2500 SM, bangsaSuméria dipikanyaho nyembah déwi racun nu disebutGula. Dina mitologi Yunani, nyangkaruk sawatara rujukan ngeunaan racun, di antarana nyaéta kisah ngeunaan Medéa, incuna Helios (déwa panonpoé). Medéa hayang maténi anak téréna, Theseus ku inuman anggur nu diracunan. Ngan, éta tarékah téh dibolaykeun ku Aegeus, salakina Medéa. Tulisan pangbuhunna ngeunaan racun kapanggih di Mesir jeung angkana taun kurang leuwih 3000 SM jeung dokumén ngeunaan panalungtikan pepelakan miracun nu dilakonan ku Menes, raja Mesir.
Dina sajarah Yunani, racun pernah dipaké minangka hukuman pati nu disebut Racun Nagara atawa State Poison. Salah sahiji inohong filsuf nu pernah dihukum pati ku ieu cara téh nyaéta Socrates. Salila mangsa pamaréntahankakaisaran Romawi, karacunan nalika dahar peuting, utamana di kalangan kelas luhur mah geus jadi hiji hal anu biasa. Éta perkara mangrupa salah sahiji cara pikeun nyingkahan anggota kulawarga nu teu dipiresep, jiga nu pernah dipilampah ku Nero. Kira-kira taun 246 SM, Cina ngembangkeun hiji drama nu disebut Ritual Chou, nu di jerona nyangkaruk ritual meuleum 5 macem racun.[6]
Asup ka abad pertengahan, dina taun 8 Sanggeus Maséhi, racun mingkin kumembang lantaran ahli kimia Arab ngahasil dina ngarobah arsénik jadi bubuk nu teu mirasa jeung teu bau sangkan teu kadétéksi ayana éta racun. Mangsa harita, racun biasa didagangkeun di apoték jeung dibeuli ku umum téh gampang. Rupa-rupa téks akademis ngeunaan racun ogé dituliskeun ku para biarawan, salah sahijina nyaéta The Book of Venoms (1424) ku Magister Santes de Ardonis nu eusina racun nu dipikanyaho dina mangsa harita, mékanismeu gawéna, jeung cara nyageurkeunna.
Dinaabad ka-14 jeung 15, ahli kimia Itali ihtiar nyieun racun nu leuwih kuat tina nu saméméhna jeung ieu perkara téh sumebar ti Itali ka Paris. Ihtiar pikeun ngawates jujualan racun dipilampah kuLouis XIV dina taun tahun1662 nu medalkeun aturan laranganapoték pikeun ngajual sanyawa racun, iwal ka nu meuli nu geus ngadaptarkeun tujuanna. Taun 1836 jeung 1841, Marsh jeung Riensch sacara papisah ngahasil ngembangkeun métodeu pikeun ngadétéksi arsénik sangkan loba jalma nu ngalakukeun kajahatan, utamana maténi ku racun antukna bisa ditéwak. Dinaabad ka-20, racun mimiti ditalungtik pikeun dipaké minangka pakarang. Tumuwuhna widang toksikologi ogé ngarojong kumembangna sistim kontrol jeung sumebaran sanyawa miracun.
↑(Inggris)Horst S. H. Seifert (1996).Tropical animal health. Springer.ISBN 978-0-7923-3821-5.Page.442
↑(Inggris)Merriam-Webster, Inc (1984).Merriam Webster's Dictionary of Synonyms: A Dictionary of Discriminated Synonyms With Antonyms and Analogous and Contrasted Words. Merriam-Webster.ISBN 978-0-87779-341-0.Page.618
↑(Basa Inggris)Johann Ludwig Casper (1861).A Handbook of the Practice of Forensic Medicine: Thanatological division. New Sydenham Society.Page.44-45
