Bahá'í (basa Arab: ﺑﻬﺎﺋﻴﺔ ; Baha'iyyah) nyaéta agamamonotéistik nu nekenkeun dina kahijian spiritual keur sakabéh umat manusa. Agama Baha'i lahir diPersia (ayeuna Iran) dinaabad ka-19. Panangtungna boga ngaranBahá'u'lláh. Dina mimitiabad ka-21, jumlah panganut Bahá'í nepi ka kira-kira genep yuta jelema ti leuwih ti dua ratusnagara di dunia.
Dina ajaran Bahá'í, sajarah kaagamaan ditingali minangka hiji prosés pandidikan keur umat manusa tina para utusanGusti nu disebut para "Pawujudan Gusti". Bahá'u'lláh dianggap minangka Pawujudan Gusti nu panganyarna. manéhna ngaku minangka pandidik Ilahi nu geus dijanjikeun keur kabéh umat jeung nu dinubuatkeun di jero agamaKristen,Islam,Buddha, jeung agama-agama lianna. manéhna nyatakeun lamun misina nyaéta keur nyimpen pondasi keur ngahijina sakabéh dunia, sarta ngamimitian hiji zaman padamaian jeung kaadilan, nu dipercayakeun ku umat Bahá'í pasti rek dongkap.
Nu jadi dasar ajaran Bahá'í nyaéta asas-asas kaesaan Gusti, kahijianagama, jeung ngahijina umat manusa. Pangaruh ti asas-asas hakiki ieu bisa ditingali tina kabéh ajaran karohanian jeung sosial lianna di jero agama Bahá'í. Hal ieu katingali dina ajaran sosial Bahá'í nu nganjurkeun lamun kabéh masalah masyarakat dibéréskeun ngaliwatan prosésmusyawarah. Sakumaha dinyatakeun Bahá'u'lláh: "Sakitu kuatna cahya kahijian, nepi ka bisa nyaangan sakabeh bumi." Iman Baha'i nyaéta agama Abrahamik.
