I banuar gjatë nga kultura të shumta të fiseve indigjene, Surinami u eksplorua dhe u kundërshtua nga fuqitë evropiane përpara se të vinte nën sundimin hollandez në fund të shekullit të 17-të. Në vitin 1954, vendi u bë një nga vendet përbërëse të Mbretërisë së Holandës. Më 25 nëntor 1975, vendi i Surinamës u largua nga Mbretëria e Holandës për t'u bërë një shtet i pavarur, megjithatë duke ruajtur lidhje të ngushta ekonomike, diplomatike dhe kulturore me kolonizuesin e saj të mëparshëm. Popujt e saj indigjenë kanë qenë gjithnjë e më aktivë në kërkimin e të drejtave të tokës dhe duke punuar për të ruajtur tokat dhe habitatet e tyre tradicionale.
Surinami konsiderohet të jetë një vend kulturor në Karaibe dhe është anëtar i Bashkësisë Karaibeve (CARICOM). Përserisa holandishtja është gjuha zyrtare e qeverisjes, biznesit, mediave dhe arsimit, [1] Sranan, një gjuhë angleze e kreoleve, është një gjuhë e përdorur gjerësisht. Surinami është i vetmi territor jashtë Evropës, ku holandishtja flitet nga shumica e popullsisë. Njerëzit e Surinamit janë ndër më të ndryshmit në botë, që përfshijnë një numër të madh grupesh etnike, fetare dhe gjuhësore.
Holandezët këtë sipërfaqe e mbajnë nën kontroll që nga 1667-ta si koloni e quajtur Guajana holandeze. Nga viti 1954 ishte pjesë autonome e Holandës ndërsa nga 1974-ta e pavarur. Më 1980-të sundimin e marrin ushtarakët nën udhëheqjen e D. Boutersesë (D. Bouterse), sundim i cili zgjati edhe pas zgjedhjeve të vitit 1987. Më 1990 në Surinam ndodhë një puç dhe nga 1992 fillojnë përpjekjet për pajtim dhe procese demokratike. Nga viti 1996 president i zgjedhur i shtetit ishte J. Vijdenboshi (J. Wijdenbosch).
Duke u bazuar në regjistrimin e përgjithshëm të vitit 2012, 48.4% qenë të krishterë, ku 26.7% prej tyre qenë protestant (përfshirë 11.18% Pentekostal, 11.16% moravian dhe 4.4% të denominacioneve të tjera protestante) dhe 21.6% katolikë. Hindutë sendërtuan grupin e dytë religjioz më e përhapur në Surinam duke përfshirë 22,3% të popullatës. Muslimanët përbëjnë 13.9% të popullatës. Në bazë të këtyre regjistrimeve, 7.5% të popullatës u deklaruan jobesimtarë dhe 3.2% nuk iu përgjigjën pyetjes.[1]
