Dialekti Lab (labërisht:Labçja) është një nëndialekt itoskërishtes i lidhur me përkufizimin më të gjerë të rajonit etnografik tëLabërisë, të folur nga lebërit. Nën këtë përkufizim më të gjerë të Labërisë, Labëria shtrihet ngaVlora dheMallakastra në jug, deri nëGjirokastër,Lunxhëri dheSarandë në lindje. Aspektet e dukshme të Labërishtes nëgjuhën shqipe nëShqipëri dhe më gjerë nëBallkan përfshijnë përzierjen e saj karakteristike të veçorive konservatore dhe inovative, mungesën (në disa varietete) e të ballkanizmave tipike shqiptare simënyra habitore[1] dhe prania e karakteristikave tipike të dialektevegege megjithëse është një dialekt jugor.
Labërishtja është një nënndarje (nëndialekt) idialektittoskë në Shqipërinë Jugore. Si e tillë, ajo është e lidhur ngushtë medialektin çam tëÇamërisë,arbërishten ediasporës së vjetër shqiptare nëItali dheArvanishtes eArvanitasve nëGreqi.
Bërthamën e saj e përbejnë te folmet e Kurveleshit. Prandaj edhe tiparet dalluese më karakteristike që po sjellim këtu u përkasin këtyre te folmeve, ndërsa të folmet e tjera afrohen shumë me to, po nuk janë krejtësisht te njëjta. Zanoret e gjata këtu janë tipare me relevante se në të folmet e çamërishtes; ë-ja e theksuar ka një timbër të veçantë, është një (ë) e shtytur me prapa, e cila ne disa vise (Himarë, Kurvelesh i Sipërm), ne raste te caktuara, arrin deri ne një zanore te prapme jobuzore , (n3na ‘‘nenea’’, b3ri ‘‘beri’’, dhe nʌ na, bʌ ri) ; grupet e bashketingelloreve mb, nd, ng jane asimiluar ne m, n, n : merthej ‘‘mberthej’’, ner ‘‘nder’’, nr3 ‘‘ngre’’, dhe pjesoreve me –ë, në u ngjitet nje mbarese e dyte, mbaresa ur: dalur ‘‘dal’’, marrur ‘‘marre’’, th3nur ‘‘thëne’’, l3nur ‘‘lëne’’ etj.
Tiparet tipike të labërishtes përfshijnë kalimin e / y / ([y]) shqipe në / i / ([i]), duke e bashkuar kësodore me fonemën / i / dhe një artikulim velar për shqip gj ([ɟ]) dhe q ([c]). Si rrjedhim, në zonat ku labërishtja është më pak e ndikuar nga shqipja standarde, shqiptarët nga vende të tjera mund të tronditen duke dëgjuar fjalë sigjyshi ([ɟyʃi]) i shpallur sigishi ([ɡiʃi]). Po kështu, lebërit mund të thonë se flasin "shkip" ([ʃkip]), joshqip ([ʃcip]).
Labërishtja gjithashtu ka disa karakteristika që janë më tipike të dialektevegege se atotoske: ajo ruan dallimin e gjatësive të zanoreve Shqipes së Vjetër (humbur në nëndarjet e tjera të toskërishtes). Edhe pse thuhet se humbja e zanoreve hundake në toskërishte është një veçori diagnostike që ndan toskërishten nga gegërishtja, gjuhëtarët shqiptarëDilo Sheperi dheGjinari kanë raportuar se ka zanore hundore të pranishme në dialektet Labërishtes të Kurveleshit dhe Himarës, që do të thote se në të vërtetë ka zanore hundore në të folmet toske, në kundërshtim me supozimet paraprake, megjithëse disa shkrimtarë shqiptarë si Paçarizi kanë shprehur mëdyshje ndaj raporteve[2]. Menela Totoni ndërkohë ka zbuluar praninë e zanoreve hundore nëBorsh[3]. Paçarizi vëren se prania e zanoreve hundore në labërishte mund të nënkuptojë që humbja e hundoreve në toskërisht nuk mund të shihet si dallim taksonomik midis gegërishtes dhe toskërishtes dhe se kjo mund të ketë ndodhur në shumicën e dialekteve toske pasi toskërishtja ishte ndarë nga gegërishtja.[4]
Standardi shqipedh ([ð]) mund të përfaqësohet gjithashtu si njëll e errët ([ɫ]) në shumë dialekte të labërishtes, duke shpënëmadh (/ maðɛ /) për t'u shqiptuarmall [maɫɛ].
Disa dialekte të labërishtes e shndërrojnëschwa-në shqipe në një zanore të pazëshme, [ʌ], ndërsa dialekte të tjera e shkrijnë mee / ɛ /. Shumë dialekte të labërishtes e shqiptojnë schwa-në në fund të fjalëve gjithashtu, duke thënë [pɛsʌ] në vend të [pɛs] përpesë. E-ja shqipe mund të shndërrohet në një schwa në labërishte para bashkëtingëlloreve hundore.
Labërishtja përdor tjerapjesore krahas shqipes standarde, e cila bazohet tek një dialekt toskë më vete, specifikisht atë nga krahina etnografike e Dangëllisë për shkak të përdorimit të tij nga shkrimtarët shqiptarë. Pjesorja emarr (për t'u marrë) ështëmarrur (jomarrë si në standard) dhe pjesorja ethem ështëthemur, në vend tëthënë.
Për labërishten dhe dialektin e saj motër,çamërishten, është zbuluar se nuk kanë shumë nga veçoritë që ka më gjerëgjuha shqipe në rregullat morfologjike dhe në modelet sintaksore. Disa, por jo të gjithë. Dialektet labe nuk e kanë mënyrën habitore, e çmuar zakonisht si një veçori kërshërore dhe unike shqiptare, e përngjashme me disa dialekte bullgare.
Labërishtja ka ushtruar njëfarë ndikimi në shqipen standarde, për shembull duke shkaktuar shfaqjen e pjesoreve të shkurtra për shkak të përdorimit të tyre në labërishte për kohët e përbëra të së shkuarës.
Laberishtja është gjithashtu e veçantë në atë që disa dialekte mund të kenë (të kufizuara) përdorimin e një ndihmëseskam + kohën e ardhme të formuar me lidhoren, e cila është më tipike e dialekteve të largëta të gegërishtes, siç ështëdialekti i Rekës së Epërme.
Pavarësisht nga ideja që ndarja gegë/toskë është ndarja dialektore më e vjetër dhe më domëthënëse në gjuhën shqipe dhe shihet gjerësisht si ligjësi, është zbuluar se labërishtja shfaq disa karakteristika gramatikore gege (përveç karakteristikave të kufizuara fonologjike si mbajtja e hundorësisë në nëndialekte të caktuara labe). Karakteristikat që janë tipike të dialekteve gege por jo toske, por të cilat megjithatë gjenden në labërisht përfshijnë praninë e të kryerës së plotë dhe më se të kryerës.
Besohet se labërishtja u nda nga dialektet çame, arvanitase dhe arbëreshe nëMesjetë. Që atëherë, karakteristikat e tij kanë evoluar nëpërmjet një sërë ndikimesh: kontakti gjuhësor me greqishten dhe në mënyrë specifike dialektin e Himarës, izolimi në rajonet malore dhe ndikimi i dialekteve gege me mërgimin e gegëve në zonat eLabërisë në Mesjetë dhe gjatë periudhës osmane.