Alfons de Borja lindi nëLa Torreta, tani një lagje e Kanalsit tëValencias nëMbretërinë e Valencias nënKurorën e Aragonës – sotSpanja – por në atë kohë në Señorío de Torre de Canals.[3] Ai ishte djali iDomingo de Borjas dhe Francina Llançolit. Gjatëskizmës perëndimore, ai e mbështetiAntipapen Benedikti XIII dhe ishte forcë e vrullshme pas nënshtrimit tëAntipapes Klementit VIII ndajPapes Martini V në vitin 1429.[4] Karriera e tij e hershme kaloi si profesor i drejtësisë nëUniversitetin e Lleidës dhe pastaj si diplomat në shërbim të Mbretërisë së Aragonit, veçanërisht gjatëKëshillit të Bazelit (1431 – 1439). Ai u bëkardinal pas barazimit tëPapa Eugenit IV me MbretinAlfonsi V i Aragonit.
Ai u rrit në karrikën papnore në vitin 1455 si Kallikstus III, në një moshë shumë të shtyrë, sikandidat i kompromisit nëmbledhjen e fshehtë papnore të atij viti. Ai shihet nga historianët si jashtëzakonisht fetar, një besimtar i fortë në autoritetin eSelisë së Shenjtë dhe, si papa i dytëBorgia, ai shkoi në të pamundurën për ta avancuar familjen e tij menjëherë. Në vitin 1456, ai e lëshoivulën papnoreInter Caetera nëPortugali (të mos ngatërrohet meInter Caetera të vitit 1493). Kjo vulë ua ripohoi portugezëve të drejtat që të pakësojnë të pafetë dheMaurët (arabët) i ktheu në robëri nga vulat e mëhershmeRomanus Pontifex dheDum Diversas, duke ripohuar pëlqimin e papës për skllavërimin e afrikanëve. Ky konfirmim iRomanus Pontifex po ashtu ua dha portugezëveUrdhrin ushtarak të Krishtit nënPrincin Henri Lundërtari.[5]
Inter Caetera e vitit 1456 ishte në kundërshtim direkt, sidoqoftë, me qëndrimin e marrë ngaPapa Eugeni IV në vulënSicut Dudum të vitit 1435, ku të pafetë pranohet se janë krijuar në imazhin e Zotit dhe që kanë shpirt, që nënkupton se asnjë i krishterë nuk ka të drejtë t’ua heq lirinë atyre.
Papa kërkoi një kryqëzatë kundërturqve të cilët kishin pushtuarKonstandinopolin në vitin1453, por kjo thirrje nuk pati mbështetjen e princërve të krishterë.
Më 20 shkurt1456, Papa Kallikstusi III i ngriti dy nipërit e tij në pozitën e kardinalit. I pari ishteRodrigo de Borja (Borgia në italisht), i cili më vonë u bëPapa Aleksandri VI (1492 –1503), i famshëm për korrupsionin dhe imoralitetin.[6] I dyti ishteLuis Julian de Milà.
Më 29 qershor 1456, Kallikstusi urdhëroi kambanat e kishës që të bien në mesditë si thirrje për tu lutur. Pasi urdhëri u përhap, rënia e kambanave u mor si thirrje kryqtare për heqjen eRrethimit të Beogradit. Rrethimi i Beogradit u thye më 22 korrik në një fitore të madhe kundër turqve. Për ta përkujtuar këtë fitore, Kallikstusi III urdhroi qëFesta e Shpërfytyrimit të mbahej me 6 gusht.
Kallikstusi urdhëroi njëgjyq të ri përGjoanën e Arkit (rreth 1412 – 1431), në të cilin ajo u shfajësua pas vdekjes.[7]
Ai u pajtua me themelimin eUniversitetit të Gerifsualdit, themelet e të cilit u vendosën në vitin1456. Palltoja para-papnore e Kalikstusit II u karakterizua nga një kalë duke kullotur.
