E drejta e grave për të votuar (Women's suffrage: e njihur edhe sivotimi i grave)[1] është një lëvizje përtë drejtat e grave për të votuar dhe për të kandiduar për post zgjedhor. Të drejta të kufizuara e votimit janë fituar ngagratë nëFinlandë,Islandë,Suedi dhe disa shtete perëndimore tëSHBA, në fund tëshekullit të XIX-të.[2] Organizata kombëtare dhe ndërkombëtare formuar për të koordinuar përpjekjet për të fituartë drejtën e votës, në veçanti "Aleanca ndërkombëtare për të drejtën e votës për gratë" (1904), e cila gjithashtu ka punuar për të drejtat civile të barabarta përgratë.[3]
Demonstrim i militanteve të së drejtës së votimit për gratë,1913,Uashington D.C.
Anna II, murgesha e Quedlinburg-ut. Në epokën para-moderne, në disa pjesë të Evropës, kryemurgeshat ishin të lejuar të marrin pjesë dhe të votojnë në kuvendet të ndryshme kombëtare evropiane në bazë të gradës së tyre në kuadër të kishave katolike dhe protestante.
Nëdemokracinë e re athinase, shpesh të cituar si vendlindja edemokracisë, vetëm burrat lejoheshin të votonin. Nëpër shekujt e mëvonshëm,Evropa u qeveris në përgjithësi nga monarkët, megjithëse në forma të ndryshme të Parlamentit, të lindura në kohë të ndryshme. Grada e lartë që i atribuohej kryemurgeshave brenda Kishës Katolike u lejonte disa grave të drejtën të uleshin dhe votonin në kuvendet kombëtare – si kryemurgeshat e me nivele të larta të ndryshme nëGjermaninë mesjetare, të cilat renditeshin mes princave të pavarur të perandorisë. Pasardhësit e tyre protestantë gëzonin të njëjtin privilegj pothuajse në kohët moderne.[7]
Pas shitjes së shtëpisë, aktivistja britanikEmmeline Pankhurst udhëtoi vazhdimisht, duke i dhënë fjalime në të gjithë Britaninë dhe Shtetet e Bashkuara. Një nga fjalimet e saj më të famshme,Liri ose vdekje (ang), u dha nëKonektikat në vitin1913.
Marie Guyart, një murgeshë franceze e cila ka punuar me njerëzit e "Kombeve të para" (popujt vendas/autoktonë) tëKanadasë gjatëshekullit të shtatëmbëdhjetë, shkroi në vitin1654 në lidhje dhe praktikat e votimit tëgraveIroquois, "Këto femra prijëse janë gra të qëndrueshme në mesin njerëzve të egër, dhe ato kanë votë vendimtare në këshillat. Ato marrin vendime atje njëjtë si burrat, dhe ato janë ato që madje delegohen si ambasadorë të parë për të diskutuar paqen."[8]Iroquois, si shumë popuj të "Kombeve të parë" nëAmerikën e Veriut, kishte një sistem nga ana e femrave tëfarefisnisë. Prona dhe trashëgimia kalonin nëpërmjet linjës femërore. Gratë e vjetra votonin për kreët trashëgues meshkuj të cilët edhe mund ti shkarkonin.
SHBA, gratë në demonstrata për të drejtën për të votuar, shkurt1913.
Lëvizja për të drejtën e votës ishte një lëvizje e gjerë, duke përfshirë gra dhe burra me një gamë të gjerë të pikëpamjeve. Në aspektin e diversitetit, arritja më e madhe e lëvizjes së të drejtës së votës për gratë nëshekullin e njëzetë ishte baza e klasave jashtëzakonisht e gjerë.[9] Një ndarje të madhe, veçanërisht nëBritani, ishte midis aktivistëve të së drejtës së votimit për gratë, të cilët kërkonin të krijojnë ndryshime kushtetuese, dhe aktivistëve të së drejtës së votimit për gratë të udhëhequr nga aktivistja politike anglezeEmmeline Pankhurst, e cila në vitin1903, formoi lëvizjen më luftarakeBashkimin politik dhe shoqëror të grave.[10] Pankhurst nuk do të kënaqej me asgjë, por me veprim në çështjen e të drejtën e votës së grave, me "vepra, jo fjalë" siç ishte ehe motoja e organizatës.[11][12]
Åsa Karlsson-Sjögren:"Männen, kvinnorna och rösträtten: medborgarskap och representation 1723–1866" (Men, women and the vote: citizenship and representation 1723–1866).suedisht:{{{1}}}
Women's Suffrage, "A World Chronology of the Recognition of Women's Rights to Vote and to Stand for Election".
