Landsmål er namnet påskriftnormalen somspråkforskarenIvar Aasen var leiande i å utarbeide, og som vart utvikla vidare. Frå 1929 fekk landsmåletnynorsk som offisielt namn.

IPrøver af Landsmaalet i Norge (1853) tok Ivar Aasen i bruk nemninga «Landsmaal» («et almindeligt Landsmaal») om den skriftnormalen han utarbeidde på grunnlag avbygdemåla.

I andre delen av boka har han 16 stykke på tre ulike stilnivå på normalisert landsmål, i første bolken 32 målføreprøver frå 20 bygdemål. Med den nye nemninga «Landsmaal» meinte Aasen eit felles språk for heile landet, eit riksmål, ikkje eit språk berre for landsbygda. Landsmål ogriksmål har dermed same tyding: «eit språk for heile landet», sjølv om målformene var ulikt.

I den førstegrammatikken ogordboka hadde han brukt «det norske Folkesprog» i titlane:Det norske Folkesprogs Grammatik (1848) ogOrdbog over det norske Folkesprog (1850).

Den endelege grammatikken og ordboka, der han fullfører arbeidet med det nye skriftspråket, ber titlaneNorsk Grammatik (1864) ogNorsk Ordbog (1873). Det stod i motsetnad til det etablerte skriftspråket på denne tida, som vardansk.

«Landsmaal», «norsk» og «det norske folkemaal» eller «det norske Folkesprog» vart seinare nytta parallelt i Noreg, men «landsmål» kom til å bli den dominerande nemninga. Ordet vart brukt isvensk frå rundt 1750 dels om nasjonalspråk, riksspråk, dels omdialekt.

I 1929 kom spørsmålet om namna på dei to norskemålformene opp iStortinget i samband med endringar i lærarskulelova.Målrørsla gjekk inn for «norsk» og «dansk», eventuelt «dansk-norsk» eller «norsk-dansk». Riksmålsfolk gjekk inn for «landsmål» og «riksmål». Stortinget valde nemningane «nynorsk» og «bokmål».

• Les meir omnynorsk

«Nynorsk» skulle vise at det var tale om norsk på eit nyare utviklingssteg enngamalnorsk. «Bokmål» hang saman med den nemninga som hadde hevd i lovspråket, «det almindelige bogsprog».