Byting var i norskfolketru eit barn som deiunderjordiske (huldrer) hadde bytt med eit nyfødd menneskebarn.

Førestillingane har utgangspunkt i trua på at nyfødde og udøypte barn var særleg utsette for alle slags farar. Dei underjordiske misunte styrken og helsa til menneska, og derfor kunne dei byte borna sine med menneskeborn for å få denne styrken inn i eiga ætt.

Ein byting blei identifisert gjennom funksjonshemming som ikkje var oppdaga ved fødselen, at barnet var mykje sjukt, hadde ekstrem stor appetitt, hadde spesielle merke på huda eller generelt ved at barnet blei oppfatta som stygt.

Hadde folk fått ein byting i hus, prøvde dei å kvitte seg med han. Plaga ein barnet slik at det skreik og bar seg, trudde folk at den rette mora, huldrekvinna, ville kome og hente det. Då ville ho òg levere menneskebarnet tilbake.

For å hindre byting av menneskeborn før dåpen las ein Guds ord over barnet, sydde krossmerke inn i kleda til barnet eller la stål eller arvesølv i vogga.

Det er overlevert ei rekke segner om bytingar, best kjende er kanskje dei som finst iAsbjørnsens «En signekjærring» iNorske huldreeventyr og folkesagn.