Detambivalente forholdet til heimbygda er grunntonen i Ingvar Moes dikting. Kritikk av dei negative sidene ved bygda, trongsyn, fordommar, sladdersjuke og framandfrykt, har solid tradisjon i norsk bygdemålsdikting. Ingvar Moe fornya og utvikla dette i nye sjangrar, imodernistiske og personlege dikt, og ioverrealistiske ogfabulerandeprosatekstar.

NovellesamlingaSommaren te Ingjeberr(1977), med undertittelen Bygdeprosa, er eit elegant ogironisk oppgjer med dømmesjuke og trongsyn i små samfunn, og med særlegsympati for dei utsette kvinnene. Også barne- og ungdomsbøkeneIngenting å vera redd for (1978),Det brenn(1980) ogTre døgn i uvisse (1983) er svært kritiske til det sosiale presset og den gamlenormene på bygda.

Som nittensyttitalsdebutant var Ingvar Moe ein politisk forfattar og ein litterær representant for frigjeringsrørslene i samtida, bygderørsle,målsak ogkvinnesak.

I solidariteten med kvardagsmenneske og brodden mot maktmenneske, «dei som har noko med det», minner han om vestlandsdiktarar somPer Sivle ogJakob Sande.

Ingvar Moe kombinerer kritikken ogsatiren med kjærleik. Han er skarp og mild, beisk og varm på same tid. Den store appellen i diktsamlingane ligg i ei ærleg og sår sjølvframstilling og i den sterke viljen og evna til å kommunisere ved å setje ord på det som bygda ikkje vil seie høgt.

Mange av dikta iløktastolpefrø (1975) krinsar om barndomsminne. Det skarpe og sårbare barneblikket observerer og undrast og har det vondt i dei vaksne sitt lukka og strenge miljø. IFløttjevels bok(1977) treffer han sin eigengenerasjon ved å vere den rastlause og hudlause fråflyttaren som ser tilbake på skulegang oghybelliv og pinlege erfaringar med hybelvertinner og jenter.Himabrent (1979) er ei bok som også priser styrken og potensialet i folket heime.

Dikt i samling kom ut i 2016.

I norsk barnelitteratur er Ingvar Moe ein nyskapande forfattar som bryt med denharmoniserande ogidylliserande framstillinga av livet på bygda. Han bryt også med denrealistiske skrivemåten i barnebøkene. «Oldemorbøkene» hans,Heia oldemor! Ei heilt vill forteljing(1984) og tre bøker etter denne, erburleske,fabulerande og fantastiske forteljingar om ei laussleppt og ellevill og svært uvanleg oldemor.

Ingvar Moe var ein språkkunstnar som leika med språket og sa mykje med få ord. Med stubbar og folkelivsskildringar frå bygdemiljøet, som i bokaNå skine det øve! (1988), byggjer han på den folkelege talen og dei munnlegesjangrane, songar, vitsar og skrøner. Han blandar dette medpatos og høgtidleg tale, slik at det blirpatetisk og morosamt på same tid.

Somkåsør iNRK radio hadde Ingvar Mo eit stort publikum. I kåseria, som er samla i bøkeneKjære kyrkjefolk (1981) ogFrå oppvaskkummen (1983), raljerte hanironisk og respektlaust med tema i tida, medatomvåpen,morgonandaktar og flate pakkar fråIkea, med juletrefestar ogfredsprisar, og ikkje minst med kulturelle spenningar mellom aust og vest i landet, den kua vestlendingen og den sjølvsikre austlendingen.

Han hadde ei uvanleg evne til å få kontakt med publikum. Saman med songaren og musikaren Stanley Jacobsen reiste han rundt og trefte bygdehumoren presist med underhaldningsprogram som spela virtuost på gjenkjennelegetabu og situasjonar.

Ingvar Moe kunne vere skarp mot sambygdingane sine og kunne sjølv kjenne seg dømd og kritisert av dei. Men i 2006, på den dagen han ville ha fylt 70 år, blei han æra med fotoutstilling ogbyste iEtne sentrum. Skulebarna i bygda framførtekabaretenEg kan, som bygde på tekstar frå bøkene hans.