Fryderyk Franciszek Chopin var fødd i Żelazowa Wola nærWarszawa iPolen. Han var fødd inn i einmiddelklassefamilie med gode kontaktar i detakademiske og kunstnarlege miljøet i Warszawa. Han fekk musikkundervisning frå 4-årsalderen, debuterte som pianist 8 år gammal og fekk undervisning ikomposisjon av Jósef Elsner frå 12-årsalderen. Han spela offentlegekonsertar og skreivkomposisjonar alt frå han var sju år gamal og vart sett på som eit vedunderbarn. I 1826 begynte han ved musikkonservatoriet i Warszawa, der han briljerte og vart utskriven tre år etter, med berre lovord.

I 1828 gav han konsert iBerlin og i 1829 iWien. Chopin skreiv dei topiano-konsertane sine (Op. 11 og Op. 21) i slutten av tenåra og framførte dei på to av sine etter kvart sjeldne offentlege konsertar i heimbyen i 1830. Det vart gradvis meir klart at musikklivet iPolen ikkje hadde nok å by på for han. I november 1830 reiste Chopin til Wien, med plan om å gjennomføre ein lengrekonsertturné. Han vende etter dette aldri tilbake til fedrelandet sitt.

Ei veke etter at han var komen til Wien i 1830, kom nyhendet om at polske styrkar i Warszawa hadde gjortopprør mot dei russiskeokkupantane, i det såkalla novemberopprøret. Dette gjorde at det nesten var umogleg å reise heim, og han vart difor verande i Wien i åtte vanskelege månader. Til slutt kom han seg tilParis, der han fann seg betre til rette. Mange der identifiserte seg med den polske oppstanden, og byen var full av polskeflyktningar.

Novemberopprøret ogeksilet frå heimlandet rørte opp undernasjonalistiske kjensler i Chopin, som vart meir oppteken avtradisjonelle, polske danseformer sompolonese og særlegmasurka. Sjølv om musikken hans ikkje hadde nokoeksplisitt nasjonalistisk program eller tekst, vart han eit ikon for dei undertrykte polakkane og modell for seinarenasjonalromantiske komponistar, slik som til dømesEdvard Grieg.

Chopin vart motteke med overstraumande begeistring både som pianist og komponist i Paris, og han vart oppteken i dei fornemste krinsar. Blant omgangsvennene varHonoré de Balzac,Vincenzo Bellini,Hector Berlioz,Eugène Delacroix,Heinrich Heine ogFranz Liszt. Inntil 1835 gav han mange konsertar, men hans forfina spelemåte eigna seg likevel ikkje for store konsertsalar. Då han heldt store konsertar mislikte han sterkt all publisiteten, så den nye karrieren hans som salongpianist og lærar passa han mykje betre.

Han levde snart på inntektene frå pianoundervising, som han tok seg svært godt betalt for. I Paris hadde Chopin mange elevar, mellom andre nordmannenThomas Tellefsen. Med den følgde òg ei ny retning i musikken hans, der han gjekk bort frå konsertsjangrane som dominerte i Warszawa, og tok til å leggje meir vekt på kortare stykke og musikk som var enkel nok til at elevane hans kunne spele dei. Snart selde notehefta hans godt i fleire europeiske land.

I 1838 vart han kjend med forfattarenGeorge Sand (eigentleg Aurore Dupin), og kjærleiksforholdet deira dominerte livet hans dei neste ni åra. Vinteren 1838–1839 var han påMallorca saman med Sand og borna hennar, der han skreiv ferdig dei nyskapandePréludes. Inspirerte avJohann Sebastian Bach etablerte desse stykka i praksispreludiet som ein sjølvstendigsjanger.

Ein ny rutine vart etablert, der Chopin kvar sumar trekte seg attende til Sand sin familieheim i Nohant, sør for Paris, for åkomponere. Musikken hans vart endå meirambisiøs, og med meir vekt påkontrapunkt og utfordrandeharmoniar, sjølv i dei korte sjangrane som masurka (Op. 50 og Op. 56) ognokturne (Op. 48 og Op. 55). Han redefinerte mange av sine eigne sjangrar ved å trekkje ut denstilistiske essensen av gamle former og sprengje grensene for kva ein kunne gjere med dei. Han skreiv òg lengre pianoverk, til dømes dei to storepolonesane (Op. 44 og Op. 53) og dei sisteballadane (Op. 47 og Op. 52).

I 1847 førtefamilieintrigar til at forholdet til Sand vart avslutta, og etter dette slutta Chopin nesten heilt å komponere. Flukta fråfebruarrevolusjonen i 1848 gav han eit påskot til å reise på eit lengre besøk tilStorbritannia, der han òg gav nokre få konsertar. Men i november vart han så sjuk avtæring at han reiste heim til Paris. 17. oktober 1849 døydde han avtuberkulose, og vart gravlagd påPère-Lachaise. Hjartet hans vart, slik han ønskte, smugla heim til Polen, der det no kviler i Den heilage krosskyrkja iKraków.