Hovden var sterkt engasjert i norskdomsrørsla. Han var såleis med dåNoregs Mållag vart skipa i Oslo første helga i februar 1906. I ein artikkel iSyn og Segn fortelKjell Venås: «Det var nattmøte som ikkje var over då ljoset gjekk, og det vart mørkt i halla. ’Men me hev ljos innvertes!’ ropa Anders Hovden og sette i syngje ’Mellom bakkar og berg’.»

Hovden fekk tidleg oppleve dødsfall som gjekk hardt innpå han: faren Karl, kona Lina Marie, dottera Arnhild og venenPer Sivle. Det sat lenge i Hovden at faren ikkje fekk gravtale og skikkeleg minnestein. Etter at han sjølv hadde vorte prest, ordna han i 1915 med minnestein og gravtale – det vakre diktet «Handi hans far min».

Hovden fekk prestekall på Lista, i Krødsherad, i Melhus, Østre Toten og i Ålesund. I alle prestekalla vart det sett i gang aksjonar mot han. Riksmålsfolket ville ikkje ha denne fælemålmannen til prest. Hovden kom, vann og vart godt likt både som prest og menneske. Einaste unntaket var Ålesund, der sa han frå seg kallet og skreiv iSunnmørsposten: «Eg var sokneprest i Ålesund i 14 dagar og tenkjer det var just høveleg lang tid.»

Hovden hadde sans forironi og skjemt, også når det råka han sjølv. Nokre prestar var samla, og samtalen gjekk om kva for prestekall som var mest ettertrakta økonomisk. Då seier Hovden: «Det er underleg medDen Heilage Ande korleis ho driv oss til stendig feitare kall!»

Hovden lét etter seg ein stor produksjon bøker og artiklar. Han gav ut ei rekkjediktsamlingar frå debuten medSunnmøringen (1894) tilKornmo (1941). Dikt som «Handi hans far min» og salmen «Fagert er landet du oss gav» høyrer til det kjæraste og mest kjende i den norske bokheimen; den siste er frå samlingaSolhòv (1907).RomananeOdd (1896) ogGate og grend (1905) gir sjølvopplevde inntrykk frå livet til ein bondestudent. MemoarbokaAttersyn (1926 og 1943) gir verdifulle tidsbilete.

Han gav også ut forteljingar (mellom anna for born),skodespel og ikkje minstsalmar, i alt om lag 40 bøker. Det er som salmediktar han når høgast, og etterElias Blix er han den fremste nynorske salmediktaren. I Nynorsk salmebok (1925) stod Hovden bak 209 av salmane – 128 originale og 81 omsette.

Hovden hadde mange vener og åndsfrendar, mellom annaPer Sivle, som han hadde ein nær venskap til. Hovden lét han få bu hos seg i prestegarden på Lista eit heilt år. Sivle var sterkt plaga av sjukdom og depresjon. Sivle ogArne Garborg inspirerte Hovden til dikting. Salmen «Fagert er landet» er den mest kjende og nytta av salmane hans. Salmen vart til ein vakker vinterkveld i 1907 i Krødsherad, då Hovden gjekk seg ein skitur langsKrøderen. Særmerkt for salmane hans er den enkle biletbruken knytt til heimen, bygda og ikkje minst arbeidslivet til fiskarane og bøndene.

Fedrelandstanken var sterk i diktinga hans. Men for han var ikkje fedrelandsomgrepetsjåvinisme. Han såg på fedrelandet som ei gåve fråGud. Han var oppteken av at vi òg må vere opne for det positive utanfrå.

• Salme og Song, 1905
• Vert ljos!, Bergen 1914
• Salmar, Bergen 1920
• Postludium, 1939
• redigering avNynorsk salmebok (saman medPeter Hognestad ogBernt Støylen), 1925

• Laak Lagnad (under pseudonymet Karl Koll), Bergen 1893
• Odd, 1896
• Gate og Grend, 1905
• Stormfugl (forteljing på vers), 1906
• Liv og lagnad, 1908
• Have der vest (forteljing på vers), 1912
• Paa styrebrui, 1916
• Rudningsmenn, 1919
• Rotlaus, 1932
• Full fart forover!, 1935

• Sunnmøringen, Bergen 1894
• Tungalda, 1897 (ny utg. 1924)
• Solhòv, 1907
• Utpaa djupi og andre dikt, 1909
• Paa fallreipe, 1917
• Haust, 1930
• Fagnafolk, 1938
• Kornmo, 1941

• Heim og Hamn 1. Preikor, 1898
• Heim og Hamn 2. Taler, salmar og songar. Ny samling, Voss 1902
• Per Sivle. Ei livssogu, 1905
• Ivar Aasen. Granskaren, maalreisaren, diktaren. Ei minneskrift um livsverket hans, 1913
• Ivar Aasen i kvardagslaget, Trondheim 1913
• Helga den fagre. Sogespel i tri vendingar, 1915
• Attersyn, 1926 (ny, auka utg. 1943)
• Heim og hamn 3. Preikesamling, 1943

• Alle originalmanuskripta, Hovdens dagbøker og mange brev finst i Handskriftsamlinga, NBO