U Vašingtonu su sedišta sve tri grane američke savezne vlade (izvršne, zakonodavne i sudske), kao i sedišta većine saveznih službi. Vašington je i sedišteSvetske banke,Međunarodnog monetarnog fonda iOrganizacije američkih država, kao i mnogih drugih međunarodnih i nacionalnih ustanova. Vašington takođe ima brojne američke spomenike, muzeje i sportske klubove, pa je jedno od glavnihturističkih odredišta u SAD. Osim toga, glavno gradsko šetalište se često koristi za masovne političkedemonstracije.
U SAD se grad službeno zoveWashington, D.C.. SkraćenicaD.C. značiDistrict of Columbia ("Distrikt Kolumbija"), jer je grad smešten u posebnom saveznom distriktu kojim upravlja gradsko poglavarstvo, pa se u praksi grad i distrikt poklapaju.
Prema popisu stanovništva iz2003. distrikt ima 563.384 stanovnika. Ako se uzme u obzir „metropolitansko područje“ Vašingtona, koje osim distrikta uključuje deloveMerilenda,Virdžinije iZapadne Virdžinije, onda ima više od 4,7 miliona stanovnika.
Nakontčak, plemeAlgonkino Indijanaca, je naseljavalo oblast oko rekeAnakoste na mestu današnjeg Vašingtona kada su prvi Evropljani stigli u 17. veku.[1] Međutim, Indijanci su se u velikoj meri raselili iz ove oblasti početkom 18. veka.[2] Na severnoj obali rekePotomac podignuto je naseljeGeorgetown, koje je 1751. odProvincije Merilend dobilo status grada. Grad će biti uključen u teritoriju nove savezne teritorije koja će biti osnovana 40 godina kasnije.[3] GradAleksandriji u današnjojVirdžiniji je takođe prvobitno bio deo distrikta.[4]
Džejms Medison je 23. januara 1788 istakao potrebu potrebu za postojanje federalnog distrikta, tvrdeći da glavni grad države mora ima drugačiji status od saveznih država, u cilju sopstvene bezbednosti i razvoja.[5] Napad gomile ogorčenih vojnika na Kongres uFiladelfiji, poznat kaoPensilvanijska pobuna 1783., je naglasio potrebu vlade da se pobrine za sopstvenu bezbednost.[6] Zato je nalog za uspostavljanje federalnog glavnog grada datu u članu 1, sekciji 8Ustava SAD, koji dozvoljava da "distrikt (ne veći deset kvadratnih milja), uz ustupak pojedinih država, kao i saglasnost Kongresa, postane sedište vlade Sjedinjenih Američkih Država "[7] Međutim, ustav nije odredio lokaciju za novi glavni grad. U onome što je kasnije postalo poznato kaoNagodba iz 1790., Medison,Aleksandar Hamilton iTomas Džeferson su napravili sporazum po kojoj bi federalna vlada preuzela ratni dug na sebe od država, pod uslovom da se novi glavni grad se nalazi na negde južnije.
Zakon o rezidenciji donet 16. jula 1790. je odredio da se novi stalni glavni grad nalazi na reciPotomac, a da tačnu lokaciju odabere predsednikDžordž Vašington. Kao što je određeno Ustavom SAD, početni oblik federalnog okruga je bio kvadrat sa stranicama dugačkim 10 milja, u ukupnom iznosu od 100 kvadratnih milja (260 km²). Tokom 1791-92, Endju Elikot i nekoliko pomoćnika, među kojima je bio i Bendžamin Baneker, su odredili granice distrikta sa Merilendom i Virdžinijom, postavljakići granično kamenje na razdaljini od jedne milje, a mnogi od tih kamenova i dalje stoje.[8] Novi "federalni grad" je zatim izgrađen na severnoj obaliPotomaca, istočno od već osnovanog naselja Džordžtaunu. Dana 9. septembra 1791. grad je dobio ime po Džordžu Vašingtonu, a distrikt je nazvan teritorija Kolumbija, pošto je Kolumbija bilo poetsko ime Sjedinjenih Američkih Država u to vreme. Američki kongres je održalo prvu sednicu u Fašingtonu 17. novembra 1800.[9]
Organski zakon iz 1801. je zvanično organizovao distrikt Kolumbiju i stavio celu federalnu teritoriju, uključujući i gradove u Vašington, Džordžtaun i Aleksandriju, pod isključivu kontrolu Kongresa. Dalje, vanurbana teritorija u distriktu bio organizovana u dva okruga: okrug Vašington istočno odPotomaca i okrug Aleksandriju zapadno.[10] Nakon ovog zakona, žitelji distriktu se više nisu smatrali stanovnicima Merilenda i Virdžinije, čime je okončana njihova zastupljenost u Kongresu.[11]
24. i 25. avgusta 1814. u napad poznat kaospaljivanje Vašingtona, britanske snage su napale glavni grad tokomRata 1812., posle pljačkanja i paljenjaJorka (današnjegToronta). Kapitol, Trezor iBela kuća su spaljeni tokom napada.[12] Većina vladinih zgrada je brzo popravljena, ali Kapitol, koja je u to vreme bio uveliko u izgradnji, nije završen do 1868.[13]
Od 1800, stanovnici distrikta su protestovali zbog nezastupljenosti u Kongresu. Da bi se ovo ispravilo ponuđeni su brojni predlozi da se Merilednu i Vridžiniji vrati oduzeta teritorija na kojoj je nastao distrikt. Međutim, takva nastojanja nisu uspela da steknu dovoljno podrške sve do 1830ih, kada je južni okrug Aleksandrija ekonomski oslabila zbog nebrige Kongresa.[14] Aleksandrija je bila važna tržnica u američkoj trgovini robljem, a kružile su glasine daabolicionisti u Kongresu pokušavaju da ukinu ropstvo u distriktu; a takva akcija bi dodatno oslabila ekonomiju Aleksandrije[15]. Nezadovoljni vlašću Kongresa vlast nad Aleksandrijom, njeni stanovnici su 1840. počeli da potpisuju peticiju za povraćaj južne teritorije distrikta Virdžiniji. Kongres je pristao na to u februaru 1846, delimično zbog toga što je povratak Aleksandrije obezbedio još dve pristalice ropstva u skupštinu Virdžinije. Dana 9. jula 1846. Kongres je odobrio povratak celokupne teritorije distrikta južno od rekePotomaca državi Virdžinija.[14]
2009. procenjeno je da Vašington ima 599.657 stanovnika, što nastavlja trend rasta populacije ovog grada jer je prema popisu iz2000. grad imao 572.059 stanovnika. Tokom radne nedelje stanovništvo Vašington prelazi i milion zahvaljujući mnogim ljudima redovno putuju na posao iz predgrađa u grad. Metropolitsko područje Vašingtona, koje obuhvata okolne okruge uMerilendu iVirdžiniji, je deveto po veličini uSAD sa populacijom većom od 5 miliona stanovnika. Ako se uzmu u obzirBaltimor i njegova predgrađa, onda Baltimorsko–Vašingtonsko metropolitsko područje broji preko osam miliona stanovnika, pa je tako četvrto po veličini uSAD.
Rasni sastav Vašingtona je bio 55,6% crnaca iliAfroamerikanaca, 36,3% belaca, 3,1% azijata, 0,2%Indijanaca, 4,8% drugih rasa, i 1,6% iz jedne ili više rasa.Hispanci su činili 8,3% populacije . Takođe je bilo 74.000 imigranata2007. u Vašingtonu. Najviše emigranata je izSalvadora,Vijetnama iEtiopije.
Jedinstven među gradovima sa visokim procentomafroamerikanaca, Vašington je imao značajnu crnu populaciju od stvaranja grada. Ovo je delimično rezultat oslobođenja robova na severnom deluJužnog SAD nakonAmeričkog građanskog rata. Prije ovog rata populacijacrnaca u ovom regionu je dosezala tek 1% tadašnje populacije, dok su1810., posle rata,crnci 10% populacije. Između1880. i1940.crnci su činili 30% stanovništva Vašingtona.
Crna populacija Vašingtona dosegla je vrhunac1970. kada je činila 70% populacije. Od tada, međutim, ta populacija opada jer secrnci sele u okolna naselja. Neki stariji stanovnici su se vratili najug zbog porodičnih veza i nižih troškova stanovanja. U isto vreme, bela populacija u gradu se stalno povećava , delom i zbog efekata gentrifikacije u mnogim crnačkim predgrađima. To je očigledno jer od2000. zabilježeno je padanje crne populacije za 7,3% i porast bele populacije od 17,8%. Međutim, neki crnci, posebno oni sa višim stepenom obrazovanosti i mladi stručnjaci, se sele saSrednjeg zapada i iz severnih država u Vašington. Vašington je top destinacijama za takve crnce zbog povećane mogućnosti za zapošljavanje.
Prema popisu stanovništva iz2000. godine 30.000 odraslih stanovnika Vašingtona se izjašnjavaju kaogejevi,lezbijke ilibiseksualci, što je 8,1% populacije grada. S obzirom na značajan broj homoseksualaca, istopolni brakovi su postali legalni od strane gradonačelnika Vašingtona koji je donio taj zakon. Ovaj grad je počeo izdavanje licenci za brak istopolnih parova u martu 2010.
Izveštaj iz2007. utvrdio je da je oko jedne trećine stanovništva Vašingtona nepismeno. Ovo se pripisuje delom imigrantima koji ne znajuengleskom. Studija iz2005. pokazuje da 85,16% stanovništva Vašingtona starosti od pet ili više godina i govoreengleski samo kod kuće i 8,78% govorešpanski jezik.Francuski je treći govorni jezik i govori ga 1,35% populacije Vašingtona. Za razliku od visoke stope nepismenosti skoro 46% stanovništva ima završen koledž. Prema podacima iz 2000, više od polovine stanovnika Vašingtona suhrišćani: 28% surimokatolici, 9,1% američkibaptisti, 6,8% južnibaptisti, 1,3%istočni iliorijentalni pravoslavci, a 13% su pripadnici drugih hrišćanskih veroispovesti. Stanovnici koji praktikujuislam čine 10,6% stanovništva, sledbenicijudaizma čine 4,5%, a 26,8% stanovnika se pridržavaju drugih vera ili ne praktikuje religiju.
Tokom talasa nasilnog kriminala devedesetih, Vašington je bio poznat kao prestonica ubistava Amerike i često je biorivalNju Orleansu po ubistvima za jednu godinu. Broj ubistava je dosegao vrhunac1991. kada je ѕa jednu godinu ubijeno 479 osoba, ali je nivo nasilja opao devedesetih. 2009 su ubijene 143 osobe u gradu, što je najmanji broj još od1966. Sve u svemu nasilni kriminal je između1995 i2007 opao za 47%. Imovinski kriminal, uključujući krađe i pljačke e u istom periodu opao za 48%.
Kao i u većini velikih gradova kriminal je najveći u oblastima vezanim zabande i nelegalnedroge. Naselja u severozapadnom Vašingtonu imaju manju stopu kriminala, dok se učestalost kriminala povećava na istoku.
Lanfanov plan za Vašington, revizija Endrua Elikota (1792)
Vašington je „novi grad“, odnosno planski građen grad. Nacrt za grad Vašington je najvećim delom delo Pjera Šarla Lanfana, arhitekte, inženjera, i gradskog planera francuskog porekla, koji je prvi put pristigao u američke kolonije kao vojni inženjer zamarkiza Lafajeta tokomAmeričkog rata za nezavisnost.Džordž Vašington je1791. godine zadužio Lanfana da sačini plan budućeg glavnog grada. Lanfanov plan je bio modelovan u baroknom stilu i uključivao je široke avenije koje se zrakasto protežu iz pravougaonika i krugova, ostavljajući velikodušnog prostora za otvorene površine i pejzažno uređivanje. Marta1972, Vašington je otpustio Lanfana zbog njegovog insistiranja na mikroupravljanju planiranjem grada, što je ishodovalo sukobima sa tri komesara koje je Vašington postavio da nadgledaju izgradnju grada. Endru Elikot, koji je do tada radio sa Lanfanom na pregledanju grada, je tada postavljen da završi planove. Iako je Elikot učinio izmene u izvornim planovima, uključujući i neke izmene u mreži ulica, ukupan dizajn grada se i danas pripisuje Lanfanu. Grad Vašington omeđavaju na severu ulica koja se danas zove Avenija Florida, Rok krik na zapadu, i reka Anakostija na istoku.
Kako se približavao početak20. veka, Lanfanova vizija glavnog grada sa otvorenim parkovima i monumentalnim nacionalnim spomenicima postala je zamućena neuglednim naseljima i nasumično postavljenim zgradama, uključujući i železničku stanicu naNacionalnom molu.Kongres je1900. godine oformio Zajedničku komisiju, koju je vodio senator Džejms Mekmilan, sa zadatkom ulepšavanja ceremonijalnog jezgra Vašingtona. Plan, koji je postao poznat kao Mekmilanov plan, je završen1901. On je uključivao ponovno pejzažno oblikovanje placa Kongresa i Mola, izgradnju novih saveznih zgrada i spomenika, uklanjanje neuglednih naselja, i uspostavljanje novog gradskog sistema parkova. Arhitekte koje je zaposlila komisija su zadržali izvorni tlocrt grada, i njihov rad se smatra velikim završetkom Lanfanovog nameravanog dizajna.
Vašington je podeljen u četiri kvadranta.
Nakon izgradnje dvanaestospratne stambene zgrade „Kairo“1899, Kongres je usvojio Zakon o visini zgrada, koji je propisao da nijedna zgrada ne može biti viša od Kapitola. Zakon je izmenjen1910. tako da je visina zgrada ograničena do širine ulice na koju izlazi plus 20 stopa (6,1 m). Silueta Vašingtona je i danas niska i široka, u skladu sa željamaTomasa Džefersona da učini Vašington „američkimParizom“ sa „niskim i podesnim“ zgradama na „laganim ulicama punim vazduha“. U ishodu, Vašingtonov spomenik ostaje najviša građevina u Distriktu Kolumbija. Međutim, visinsko ograničenje u Vašingtonu je napadano kao osnovni razlog zašto grad ima ograničenu ponudu pristupačnih stanova i saobraćajne probleme kao rezultat eksurbanizacije. Kako bi izbegle visinsko ograničenje Distrikta, visoke zgrade nadomak centra se često grade na drugoj obali rekePotomac u Roslinu (Virdžinija).
Distrikt je podeljen u četirikvadranta nejednake površine: severozapadni (NW), severoistočni (NE), jugoistočni (SE) i jugozapadni (SW). Koordinatne ose koje dele kvadrante polaze iz Kapitola SAD. Sva imena ulica uključuju i skraćenicu kvadranta kako bi ukazali na položaj. U najvećem delu grada, ulice su postavljene u pravougaonoj mreži, pri čemu su ulice koje se prostiru pravcem istok-zapad imenovane slovima (na primer, C Street SW) a one koje se pružaju pravcem sever-jug rednim brojevima (na primer, 4th Street NW). Avenije koje se zrakasto pružaju iz kružnih raskrsnica su mahom nazvane po saveznim državama; ovako je predstavljeno svih 50 država, kao iPorto Riko i sam Distrikt. Neke ulice u Vašingtonu su posebno poznate, kao na primer Pensilvanija avenija, koja povezujeBelu kuću saKapitolom SAD, i K ulica, u kojoj su kancelarije mnogihlobističkih grupa. U Vašingtonu se nalazi 173 strane ambasade, od kojih se 57 nalaze na delu Masačusets avenije koji je poznat kao „Red ambasada“.
Van centra Vašingtona, arhitektonski stilovi su još raznovrsniji. Istorijske zgrade građene su pre svega u stilovima kraljice Ane, francuskih dvoraca, ričardsonovskom romanesknom, stilu džordžijanske obnove,boz-ar i mnoštvuviktorijanskih stilova. Kuće u redu su posebno prisutne i oblastima koje su se razvile nakon Američkog građanskog rata i po pravilu prate federalističke i kasne viktorijanske dizajne. U delu grada Džordžtaunu, koji je osnovan pre grada Vašingtona, nalazi se najstarija arhitektura Distrikta. Stara kamena kuća u Džordžtaunu je izgrađena1765. i najstarija je postojeća zgrada u gradu. Većina sadašnjih kuća u ovom kraju, međutim, izgrađena je tek1870-ih ili kasnije i održava kasne viktorijanske dizajne tog perioda. Univerzitet Džordžtaun, osnovan1789, izdvaja se po svojoj lokaciji i predstavlja mešavinu romaneskne i arhitekture neogotike. Zgrada Ronald Regan je najveća zgrada u Distriktu sa ukupnom površinom oko 288.000 m².
Profesorska kapija na Univerzitetu Džordž Vašington, najvećem privatnom poslodavcu u Distriktu
Vašington ima raznovrsnu ekonomiju u usponu, sa sve većim udelom profesionalnih i radnih mesta u oblasti poslovnih usluga. Bruto državni proizvod Distrikta je 2007. iznosio 93,8 milijardi američkih dolara, po čemu bi bio na 35. mestu u poređenju sa 50 američkih saveznih država. Savezna vlada je 2008. učestvovala sa oko 27% u ukupnom broju radnih mesta u Vašingtonu. Smatra se da ovo izoluje Vašington od prirodnih ekonomskih kriza, pošto savezna vlada nastavlja sa radom i tokom recesija. Pri tom, prema podacima iz januara 2007, zaspoleni u saveznoj administraciji u oblasti Vašingtona činili su samo 14% ukupnog broja zaspolenih u saveznoj vladi. Mnoge organizacije poputpravnih kancelarija,nezavisnih preduzetnika (kako u oblasti odbrane tako i civilnih),neprofitnih organizacija,lobističkih firmi,sindikata, privrednih unija i organizacija iprofesionalnih udruženja imaju svoja sedišta u ili blizu Vašingtona kako bi bili blizu savezne vlade. Prema podacima iz novembra 2008, nezaposlenost u široj oblasti Vašingtona iznosila je 4,4% i bila je najniža među 49 najvećih aglomeracija u SAD. Sam Distrikt Kolumbija imao je stopu nezaposlenosti od 7,4% u oktobru 2008.
Vašington razvija i privredne oblasti koje nisu neposredno vezane za vladu, posebno u oblsti obrazovanja, finansija, javne politike i naučnih istraživanja.Univerzitet Džordž Vašington, Univerzitet Džordžtaun, Vašingtonski bolnički centar, Univerzitet Hauard iFani Mej su pet najvećih poslodavaca u gradu nevezanih za vladu. U Vašingtonu je sedište pet kompanija na spiku Forčun 1000, od kojih su dve i na spiskuForčun 500.
Grad je postao lider u globalnim investicajama u nekretnine, iza Londona, Njujorka i Pariza.Expansion Magazine je 2006. rangirao Vašington kao jednu od deset najboljih oblasti u SAD za razvoj poslovanja. Vašington ima treći po veličini centar grada u Sjedinjenim državama po komercijalnom kancelarijskom prostoru, odmah izaNjujorka iČikaga. Uprkos nacionalnoj ekonomskoj krizi iz 2008, Vašington je bio drugi na „Forbsovoj“ listi najboljih dugoročnih oblasti za nekretnine u SAD.
Napori udžentrifikaciji puštaju korena u Vašingtonu, posebno u oblastima okruga Logan, Šoa, Kolumbijskih visova, te koridora uz U ulicu i uz 14. ulicu. Krajem 1990-ih, razvoj je u nekim krajevima ojačan izgradnjom zelene linijeMetrorejla, vašingtonskog metro sistema, koji ih je povezao sa centrom. Novi centar za kupovinu na Kolumbijskim visovima izgrađen u martu 2008. postao je prvi veći maloprodajni centar u Distriktu u prethodnih 40 godina. Kao i u mnogim drugim gradovima, džentrifikacija ozdravljuje ekonomiju Vašingtona, ali su njene koristi neravnomerno raspodeljene po gradu i ona ne pomaže neposredno siromašnima. Stanovnici Vašingtona su 2006. imali prosečna godišnja primanja od $55,655, više od bilo koje od 50 američkih saveznih država. Međutim, 19% stanovnika su bili ispod linije siromaštva 2005, više od bilo koje države osimMisisipija, što ističe ekonomske razlike među stanovnicima grada.
U zgradi Džona A. Vilsona nalaze se kancelarije gradonačelnika i veća Distrikta Kolumbija.
Član jedan, odeljak osamUstava Sjedinjenih Američkih Država dajeKongresu SAD konačnu vlast nad Fašingtonom. Distrikt Kolumbija nije imao izabranu gradsku vlast sve do donošenja Zakona o domaćoj upravi1973. Ovaj zakon je predao neka od kongresnih ovlašćenja nad Distriktom lokalnoj vladi koju sprovode izabrani gradonačelnik, trenutno (2009) Adrijan Fenti, i trinaestočlano Veće Distrikta Kolumbija. Međutim, Kongres zadržava pravo da procenjuje i obara zakone koje donese gradsko veće i da se upliće u lokalne poslove. Svaki od osam gradskih okruga (engleski:wards) bira po jednog člana veća, dok se pet članova, uključujući i predsedavajućeg, biraju na opštim izborima. Mali krajevski distrikti biraju 37 Savetodavnih krajevskih komisija. Ove komisije tradicionalno poseduju značajan uticaj i gradska vlast po pravilu pažljivo razmatra njihove predloge.
Gradonačelnik i veće usvajaju lokalni budžet, koji mora biti odobren u Kongresu. Lokalni porezina dohodak,promet iimovinu donose oko 67% prihoda kojima se finansiraju agencije i usluge gradske vlade. Kao i 50 saveznih država, Distrikt Kolumbija dobija federalne grantove za programe pomoću kao što jeMediker, što čini oko 26% ukupnih prihoda grada. Kongres takođe izdvaja novac za vladu Distrikta kako bi pomogao u pokrivanju nekih od troškova grada za održavanje bezbednosti; ovog novca je 2007. godine bilo 38 miliona dolara, odnosno približno 0,5% budžeta Distrikta. Savezna vlada vodi sistem sudova Distrikta, a sve savezne agencije za sprovođenje zakona, od kojih je najvidljivijaParkovska policija SAD, imajujurisdikciju nad gradom i pomažu u osiguravanju bezbednosti. Sve lokalnekrivične optužbe vodiSavezni tužilac Sjedinjenih država za Distrikt Kolumbiju. Savezne tužioce SAD imenujepredsednik, a finanira ihMinistarstvo pravde SAD. Sveukupno, savezna vlada obezbeđuje oko 28% ukupnih prihoda Distrikta. U proseku, savezni fondovi su 2007. činili oko 30% ukupnih prihoda pojedinačnih saveznih država.
Lokalna gradska vlast, posebno tokom gradonačelnikaMariona Barija, je kritikovana za loše upravljanje i razbacivanje. Bari je za gradonačelnika izabran1978, i služio je tri uzastopna četvorogodišnja mandata. Međutim, nakon što je po osudi za lakše kriminalne radnje sa drogama proveo šest meseci u zatvoru, Bari se nije kandidovao za još jedan mandat. Šaron Prat Keli je1991. postala prva crna žena koja je vodila veliki grad u SAD. Bari je ponovo izabran1994, i sledeće godine je grad postao gotovo insolventan. Gradonačelnik Entoni Vilijams je pobedio na izborima1998. Njegova administracija je nadgledala period većeg prosperiteta, gradskog preporoda i budžetskih suficita. Od svog izbora2006, gradonačelnik Adrijan Fenti se prvenstveno usredsredio na unapređivanje obrazovanja. Ubrzo po preuzimanju funkcije, on je zadobio odobrenje od gradskog veća da neposredno upravlja i preobrazi nekvalitetni gradski sistem javnih škola.
Vašington obeležava sve savezne praznike SAD. Distrikt takođe slavi i Dan ukidanja ropstva16. aprila, koji obeležava dan kada je predsednik SADAbraham Linkoln1862. potpisao Zakon o oslobađanju od ropstva uz naknadu.
Građani Distrikta Kolumbija nemaju predstavnika sa pravom glasa uKongresu SAD. Njih uPredstavničkom domu predstavlja delegat bez prava glasa, koji može da učestvuje u raduodbora, učestvuje u raspravi, i predlaže zakone, ali ne može da glasa u Domu. Distrikt Kolumbija nema predstavnike uSenatu SAD. Za razliku od teritorija SAD kao što suPortoriko iliGuam, koje takođe imaju delegate bez prava glasa, građani Distrikta Kolumbija podležu svim saveznim porezima SAD. Tokom fiskalne godine2007, građani i poslovni subjekti u Distriktu su platili 20,4 milijardiameričkih dolara saveznih poreza, što je više od poreza koji su prikupljeni u 19 saveznih država i predstavlja najviše savezne poreze po glavi stanovnika u SAD.
Istraživanje iz2005. pokazalo je da 78% Amerikanaca nije znalo da su stanovnici Distrikta Kolumbija slabije predstavljeni u Kongresu od stanovnika 50 saveznih država. Među naporima da se podigne svest o ovom pitanju bile su kampanje lokalnih organizacija kao i prikazivanje nezvaničnog gesla grada, „Oporezivanje bez prava glasa“ naregistarskim tablicama Distrikta. Postoje indikacije o podršci javnog mnjenja SAD za glasačka prava u Distriktu; razna ispitivanja ukazuju da između 61% i 82% Amerikanaca veruje da bi Distrikt Kolumbija trebao da ima delegate sa pravom glasa u Kongresu. Uprkos podršci javnosti, pokušaji da se Distriktu daju delegati sa pravom glasa, uključujući i Pokret za državnost Distrikta Kolumbija i predloženi Amandman o pravima glasa Distrikta Kolumbija, bili su neuspešni.
Protivnici glasačkih prava za Distrikt Kolumbija kažu dadelegati osnivači SAD nisu smatrali da građani Distrikta treba da imaju glas u Kongresu, poštoUstav SAD jasno kaže da predstavnici moraju biti iz saveznih država. Protivnici davanja statusa savezne države Distriktu Kolumbija tvrde da bi takav potez uništio pojam zasbnog nacionalnog glavnog grada i da bi državnost nepošteno davala jednom gradu predstavnike u Senatu.
↑Madison, James (30. 04. 1996.). „The Federalist No. 43”. The Independent Journal. Library of Congress. Arhivirano izoriginala na datum 2011-08-23. Pristupljeno 31. 05. 2008.
Morris, Richard B. (1996). Encyclopedia of American History (Seventh izd.). Collins Reference. ISBN0062700553.
Peter C. Mancall, Gary B. Nash, Allan M. Winkler, Charlene Mires, John W. Jeffries, ur. (2009). Encyclopedia of American History. Facts on File. ISBN0816071365.
Stanley I. Kutler (2002). Dictionary of American History (Third izd.). Charles Scribners & Sons. ISBN0684805332.
Paul S. Boyer (2001). The Oxford Companion to United States History. Oxford University Press. ISBN0195082095.
