Od19. veka u Nemačkoj je postojao značajan LGBT pokret. PoslePrvog svetskog rata, u perioduWeimarske republike,Berlin je imao razvijenu LGBT scenu sa puno gej i lezbejskih barova, noćnih klubova i kabarea. Uprkos napretku koji su LGBT osobe napravile, dolazaknacista na vlast doveo je do naglog razvijanja LGBT zajednice, nestanka LGBT scene i državnog progona LGBT osoba na osnovu notornogparagrafa 175. Odmah po dolaskuHitlera na vlast, 1933. godine, zabranjene su LGBT organizacije, spaljene su knjige koje su se bavile pitanjima LGBT egzistencije i homoseksualnosti i pobijeni su homoseksualci u samojNacističkoj partiji (NSDAP).Gestapo je, između ostalog, bio zadužen i za sastavljanjeRosa Listen, spiskova gejeva. U tokuTrećeg rajha uhapšeno je oko 100.000 gejeva, a polovina njih je poslato u zatvore.[1] iz razloga što je ova tema bila dugo prećutkivana, još uvek nije pouzdano poznato koliko ljudi je stradalo. Prema skorašnjim navodima nemačke televizijeDeutsche Welle, ubijeno je skoro 55.000 gejeva – što se saznaje na osnovu proučavanja dokumenata iz arhiva koje su se nalazile u Istočnoj Nemačkoj, koje su do skoro bile nedostupne istraživačima[2].
PosleDrugog svetskog rata mnoge države su ignorisale činjenicu da su u koncentracionim logorima stradali i gejevi. Kako paragraf 175 nije bio ukinut do par decenija kasnije, mnogi gejevi su ponovo vraćeni u zatvore prema dokazima koje su protiv njih imala nacistička vlast. Nemačka vlada je to priznala tek 1980-ih, a zvanično izvinjenje LGBT zajednici za progon u toku Drugog svetskog rata stiglo je tek 2002. godine. Godine 2005.Evropski parlament je usvojio rezoluciju oHolokaustu u kojoj su pomenute i gej žrtve.
Nemačka je bila kolevka LGBT pokreta. Sredinom devetnaestog veka,Karl Heinrich Ulrichs je počeo javno da se zalaže za prava LGBT osoba i da zahteva ukidanje anti-gej zakona u zemlji. Prvi LGBT časopis u svetu,Der Eigene, pokrenuo jeAdolf Brand u Berlinu, 1896. godine. Časopis je izlazio do dolaska nacista na vlast. Godine 1897. u Berlinu je osnovanNaučno-humanitarni komitet, organizacija koja se zalagala za društveno prihvatanjegejeva,lezbejki itransrodnih osoba, prva LGBT organizacija ikada osnovana u svetu.Magnus Hirschfeld, osnivač komiteta, osnovao je 1919.Institut za seksualnu nauku, gde je obavljena prva modernaoperacija korekcije pola, početkom 1930-ih. Institut je, između ostalog, sadržao i veliku biblioteku sa literaturom o homoseksualnosti, koja je bila spaljena 1933. godine. U Berlinu je, takođe, izlazio i prvi lezbejski časopis,Die Freundin. U to vreme snimani su i prvi filmovi sa LGBT tematikom, poputAnders als die andern iMädchen in Uniform.
Tokom 1920-ih jedan od bliskih Hitlerovih saradnika,Ernst Röhm, vođaSturmabteilunga (SA) bio je manje ili više otvoren po pitanju svoje homoseksualnosti, što je bio slučaj i sa mnogim drugim članovima SA, poputEdmund Heinesa.
Sa stupanjem Hitlera na vlast, položaj LGBT osoba je bitno promenjen. Homoseksualnost se nije uklapala u ideologijunacionalsocijalizma, jer lezbejke i gejevi ne učestvuju u reprodukciji i uvećanju nemačke "više rase".
Po stupanju Hitlera na vlast zatvoreni su LGBT klubovi u Berlinu, štampa koja se bavila pitanjima seksa je zabranjena i zabranjena je aktivnost LGBT organizacija. Zbog toga su mnoge LGBT osobe pobegle iz Nemačke, među kojima su bili iErika Mann iRichard Plaut. Marta 1933.Kurt Hiller, jedan od organizatora HirschfeldovogInstituta za seksualnu nauku, bio je uhapšen i poslat ukoncentracioni logor.
Iste godine,6. maja grupa studenata, članovaHitlerjugenda, napala je Institut za seksualnu nauku. Par dana kasnije arhiva i biblioteka Instituta su opustošene. Oko 20.000 knjiga i časopisa i oko 5.000 slika je spaljeno na Opernplatzu (danasBabelplatz),10. maja, 1933. Nacisti su, takođe, pokupili velike spiskove sa imenima i adresama LGBT osoba, koji su postojali u Institutu.
Hitler je u početku štitioRöhma od drugih članovaNSDAP-a, koji su smatrali da je njegova homoseksualnost kršenje čvrstog partijskog anti-gej stava. Ipak, kasnije je promenio svoj odnos prema Röhmu, kada je osetio mogućnost da mu ovaj ugrozi pozicije. Tokom Röhmovog puča (Röhm-Putsch), 1934, koji je kod nas poznat pod imenomNoć dugih noževa, ubijen je Röhm i njegovi bliski saradnici. Röhmova homoseksualnost je poslužila kao opravdanje za njegovo ubistvo.
Nakon Röhmovog ubistva započeta je jaka kampanja protiv LGBT osoba. Godine 1936.Heinrich Himmler, vođaSS-a, osnovao jeCentralu Rajha za borbu protiv homoseksualnosti i abortusa. Himmler je smatrao da je homoseksualnost "poremećeno" ponašanje, koje ugrožava produktivnost zemlje i muževni karakter nemačkog naroda.Gejevi su prozivani kao "neprijatelji naroda". Bili su optuživani da remete javni moral i da ugrožavaju stopu nataliteta Nemačke. Pokušavalo se da se nemački gejevi, koji su prema shvatanjima nacionalsocijalizma ipak bili deo nemačke "više rase", preobrate i primoraju na društveni i seksualni konformizam. Gejevi koji nisu uspeli da "promene" svoju seksualnu orijentaciju, odnosno da se uklope u nacističke standarde, slali su u koncentracione logore, kako bi ih rad tamo ili promenio ili ubio. Više od milion nemačkih gejeva su bili na meti nacista, od kojih je najmanje 100.000 uhapšeno, a 50.000 osuđeno[3]. Stotine evropskih gejeva koji su živeli pod nemačkom okupacijom bili su kastrirani[4]. Neki od ovih koji su osuđeni premaparagrafu 175 ne bi sebe identifikovali kao gejeve. Tema progona gejeva u toku nacizma bila je prećutkivana sve do 1970-ih godina, zbog toga što su mnoge družave imale anti-gej zakone do tog vremena.
Procene broja gejeva koji su ubijeni u koncentracionim logorima se kreću od 5.000 do 15.000, što čini manje od 1% svih žrtava. Veći je broj onih koji su biliJevreji i gejevi ili Jevreji, gejevi i komunisti. Osim toga, procenjivanje broja gej žrtava otežava i činjenica da su registri u kojima je zabeležen razlog nečijeg zatvaranja u velikom broju izgubljeni.
Gejevi, koji su bili označeniružičastim trouglom, su bili izuzetno loše tretirani u logorima. Suočavali su se ne samo sa čuvarima u logoru, već i sa drugim zatvorenicima i često su bili prebijani do smrti. Gejevi su, takođe, dobijali teže i opasnije poslove od drugih ne-jevrejskih zatvorenika u logorima, zbog politike "uništenja kroz rad". Zabeleženo je nekoliko slučajeva u kojima su gejevi skidali žute trouglove sa logoraške uniforme Jevreja i stavljali ih umesto svojih ružičastih, u nadi da će biti bolje tretirani kao Jevreji.
Anti-gej politika nacista, kao ihomofobija prisutna u širem društvu, doprineli su većem procentu smrti gejeva u koncentracionim logorima u odnosu na druge "anti-društvene grupe", kako su bili označeni. Nemački sociologRüdiger Lautmann je u svojoj studiji došao do toga da je 60% zatvorenih gejeva ubijeno u koncentracionim logorima (poređenja radi, 41% političkih zatvorenika je ubijeno, odnosno 35%Jehovinih svedoka). Studija je takođe pokazala da je procenat preživljavanja nešto viši u slučaju gejeva iz srednje ili više klase, kao i kod oženjenih biseksualnih muškaraca, kao i onih sa decom.
Kao i nad drugim zatvorenicima i nad gejevima su se vršili medicinski eksperimenti, u kojima se, u ovom slučaju, tražio lek za homoseksualnost. Poznat je primer danskog lekaraCarla Værneta, koji je u logoruBuchenwald pokušavao da izleči homoseksualne zatvorenike hormonskom terapijom.
Gej zatvorenicima u koncentracionim logorima u početku nije priznavan status žrtava nacističkog progona. Odšteta i penzija, koje su dostupne ostalim grupama, najpre nisu bile date gejevima. Razlog za ovo je činjenica da su i mnogo godina kasnije još uvek postojali anti-gej zakoni. Istoričari su tek 1970-ih i 1980-ih počeli da se bave pitanjem stradalih gejeva u logorima. Nemačka je uputila zvanično izvinjenje gej žrtvama holokausta tek 2002. godine.Evropski parlament je 2005. godine, povodom 60 godina od oslobođenjaAuschwitza izglasao rezoluciju u kojoj se eksplicitno pominju homoseksualci kao jedna od nastradalih grupa.
Spomenici i spomen ploče posvećene gej žrtvama holokausta počele su da se postavljaju tek 1984. godine, kada je prva memorijalna ploča, u obliku trougla sa natpisom: "Ubijeni. Ućutkani. Homoseksualnim žrtvama nacionalsocijalizma.", postavljena uMauthausenu. Od tada, memorijalne table su postavljene i logorimaNeuengamme,Dahau,Sachsenhausen,San Saba iBuchenwald. Pored toga, memorijalne table i spomenici postavljeni su i na drugim mestima, kao na primer: tabla naNollendorfplatzu uBerlinu,Homomonument uAmsterdamu,Frankfurter Engel (Frankfurtski anđeo),Spomenik GL žrtvama nacionalsocijalizma uKölnu,Spomenik progonjenim homoseksualnim osobama uBerlinu. Slični spomenici su postavljeni i na Aljasci, u Sidneju i San Francisku.
Filmovi:
Poznate žrtve:
