Prezbiterijanstvo iliprezviterijanstvo je naziv za različitekršćanske crkve koje se temelje nakalvinističkoj teološkoj tradiciji unutarprotestantizma te su organizirane po načeluprezbiterijanske crkvene uprave. Prezbiterijanska teologija u pravilu naglašavasuverenitetBoga, autoritet Svetog pisma i nužnostBožje milosti kroz vjeru uKrista.
Prezbiterijanstvo se razvilo uglavnom uŠkotskoj te je potvrđeno kao crkvena vlast u ŠkotskojZakonom u Uniji 1707. Većina prezbiterijanaca koji danas žive uEngleskoj su dijelomškotskog porijekla, a prezbiterijanstvo se također proširilo u Sjevernoj Americi zahvaljujući Škotima i škotsko-irskim doseljenicima. Prezbiterijanske denominacije u Škotskoj koriste teologiju Calvina i njegovih neposrednih nasljednika, iako postoji široki raspon teoloških pogleda u suvremenom prezbiterijanstvu.
Moderno prezbiterijanstvo svoje institucionalne korijene vuče od vremenaŠkotske reformacije. Lokalnim kongregacijama upravljajusjednice predstavnika kongregacije, a skupštinsko načelo se koristi i na drugim razinama odlučivanja (Prezbiterij,Sinod iOpća skupština). U teoriji, u prezbiterijanstvu ne postojebiskupi (episkopi); neke prezbiterijanske grupe u Istočnoj Evropi, pak, imaju biskupe. Funkcijastarješine je još jedna specifičnost prezbiterijanstva: to su posebno zaređeni laici koji sudjeluju u upravljanju parohijama/župama i odlučivanju na svim razinima. Funkcija đakona je, pak, usmjerena prema brizi za članove crkve, njihove porodice i zajednice. U nekim kongregacijama aktivni starješine i đakoni služe mandat od tri godine pa se potom rotiraju. Funkcije pastora, starješine i đakona započinju sa zaređenjem; jednom kada je pastor zaređen, može zadržati titulu do kraja života. Osoba može istovremeno biti i starješina i đakon.
Korijeni prezbiterijanstva su u evropskoj/europskojReformaciji u 16. vijeku, gdje je posebno značajan uticaj/utjecajCalvinove Geneve. Većinareformiranih crkava koje potiču iz Škotske su ili prezbiterijanske ilikongregacionalističke po svojoj organizaciji.
Dio prezbiterijanaca je u 20. vijeku/stoljeću igrao važnu ulogu uekumenskom pokretu, uključujućiSvjetski savez crkava. Mnoge prezbiterijanske denominacije su pronašle načine saradnje/suradnje sa drugim reformiranim crkvama kao i hrišćanima/kršćanima drugih tradicija, posebno krozSvjetsku zajednicu reformiranih crkava. Neke prezbiterijanske crkve su ušle u uniju sa drugim crkvama, pogotovo kongregacionalističkim,luteranskim,anglikanskim imetodističkim.
