Međunarodno krivično pravo je relativno nova granaprava koja obuhvata međunarodnopravne aspektekrivičnog prava, krivičnopravne aspektemeđunarodnog javnog prava kao i supranacionalno krivično pravo koje je tek u nastajanju.
Pravi razvoj međunarodnog krivičnog prava započinje tek posleDrugog svetskog rata. Do tada je uglavnom bilo smatrano delom međunarodnog prava i bilo sporadično regulisano u različitimkonvencijama, sporazumima i običajima. Velika prepreka razvoju ovakvog prava bilo je i shvatanje da pojedinci ne mogu biti subjekti međunarodnog prava.
Veliki značaj ima odredba uVersajskom mirovnom ugovoru kojom je bilo predviđeno suđenjenemačkom caruVilhelmu II zbog povrede međunarodnih obaveza od strane međunarodnog tribunala. Iako do ovoga nikada nije došlo, ovaj slučaj ima principijelni značaj i otvoriće put za kasnija suđenja.
Nastanak međunarodnog krivičnog prava vezuje se zaNirnberški iTokijski tribunal, koji su sudili nemačkim ijapanskim zvaničnicima za zločine u Drugom svetskom ratu. Na osnovu suđenja uNirnbergu nastaćeNirnberški principi koji će imati veliki značaj za međunarodno pravo danas.
Postojanje ove grane prava danas vezuje se uglavnom zaMeđunarodni krivični sud, čiji je nastanak označio stvaranje organa koji na redovnoj osnovi ima zadatak da primenjuje pravila međunarodnog krivičnog prava. Sudbina ovog suda nije još uvek izvesna jer mnoge zemlje još uvek nisu prihvatile njegovu nadležnost, a sam sud je tek nedavno započeo svoje prvo suđenje.
Osnovna načela međunarodnog krivičnog prava slična su osnovnim načelima krivičnog prava i obuhvataju:
Izvori međunarodnog krivičnog prava obično se dele na međunarodne i nacionalne. U oblasti međunarodnih najznačajniji sumeđunarodni ugovori, uz izvestan značajobičajnog prava, opštih principa isudske prakse. Kod nacionalnih izvora najznačajniji su krivičnizakoni (uSrbijiKrivični zakonik Srbije).
Stojanović Z.,Međunarodno krivično pravo, Beograd 2006.,ISBN86-86223-03-6
