Jean Daniélou (fonetski:Žan Danielu;1905-1974.) je bio uticajni francuski katoličkiteolog,kardinal,istoričar iakademik.
Već stupanjem u jezuitski red (1929) Danielu postaje zapažen učesnik javnog i crkvenog života Francuske i deluje u najuglednijim intelektualnim krugovima, sarađujući sa istomišljenicima, među kojima su biliAnri de Lubek,Hans Urs fon Baltazar,Iv Kongar,Viktor Fontuano,Tajar de Šarden. Nakon stupanja u sveštenički čin (1938), vrlo je zainteresovan za pastirski rad, tako da će biti duhovnik uParizu do pred smrt. Godine1940, sa Lubakom i Fontuanom pokreće najugledniju izdavačku edicijuranohrišćanske literature "Hrišćanski izvori" (Sources chretiennes), u kojoj je do danas izašlo preko 500 kritički priređenih izdanja starih hrišćanskih mislilaca. Kao inspirator pokreta Nova teologija (Nouvelle theologie), naDrugom vatikanskom saboru zastupaće ideje ove duhovne orjentacije RKC.
Višedecinijski jeprofesor najčuvenijih rimokatoličkih i svetovnih fakulteta u Parizu.Kardinal postaje1969, a član Francuske akademije1972. godine. Tokom bogatog naučnog veka, napisao je četrdesetak monografija i veliki broj rasprava u kojima se bavi širokim spektrom bogoslovskih disciplina - patrologijom, istorijom Crkve, misionarstvom, hrišćanskom etikom, problemima savremenog bogoslovlja, učestvujući kao vodeći crkveni intelektualac Zapada u filosofskom dijalogu samarksistima,Frojdovim pristašama,protestantima...
Najreprezentativnija dela Danielouve teologije su:
