Savremeni grčki je živi jezik i jedan od najbogatijih jezika današnjice, sa fondom od preko 600,000 reči. Neki stručnjaci prenaglašavaju njegovu sličnost sa hiljadama godina starijim klasičnim grčkim. Razumevanje između ova dva jezika je stvar rasprave. Jezik izhelenskog ivizantijskog perioda je mnogo bliži savremenom grčkom. U periodu od1834. do1976. pritisak je vršen da se u zvaničnoj upotrebi koristikatarevusa (gr. Καθαρεύουσα [katha’revusa]), 'puristički' jezik kojim su zanemarivani vekovi prirodnih lingvističkih promena i kojim se želelo vratiti grčki na klasični oblik. Ovaj oblik je bio prisutan u zvaničnim dokumentima, kao i u štampanom obliku, ali svakodnevni govor grka je bio drugačiji. On je napokon prihvaćen kao zvanični jezik1976. i poznat je kaodimotiki (gr. Δημοτική [Dimoti’ki]). Ipak, mnoge reči su ostale neizmenjene tokom vekova i ušle su i u druge jezike. Tipični primeri ovakvih reči suastornomija,demokratija,antropologija,teatar...
Postoji mnogo teroija o nastanku grčkog jezika. Jedna od njih govori da je nastao migracijom proto-grčkog stanovništva u današnjuGrčku, što se datira između3200 i1900 pne. Druga smatra da je jezik evoluirao iz ranogindo-evropskog jezika.
Prvo poznato pismo grčkog jezika jelinear B, po prirodislogovnik, korišteno u arhaičnommikenskom dijalektu. Linear B nije dešifrovano sve do1953. Nakon padamikenske civilizacije, u periodu od oko 500 godina pisanje ili nije postojalo, ili su svi zapisi uništeni. Od ranog klasičnog perioda, grčki jezik se pišegrčkim alfabetom, za koji se pretpostavlja da je potekao odfeničanskog. Ovo se desilo otprilike uHomerovo vreme.
Uarhajskom iklasičnom periodu izdvajala su se tri dijalekta grčkog jezika,aeolski,jonski idorski, što odgovara trima glavnim grčkim plemenima, Aeolijancima (pretežno naseljenim na Egejskim ostrvima), Joncima (naseljenim u današnjojTurskoj) i Dorcima (stanovnici Peloponeza, kao što su Spartanci).HomeroviIlijada iOdiseja su pisani vrstom književnog jonskog dijalekta uz pozajmice iz nekoliko drugih dijalekata. Jonski je, stoga, postao primarni književni jezik drevne Grčke sve do uspona Atine u kasnom V veku. Dorski je bio standardni za lirsku poeziju, kao što su horske ode grčkih tragičara.
Atički grčki, subdijalektjonskog, je bio vekovima jezikAtine. Većina klasične grčke književnosti koja nam je danas dostupna je napisana atičkim grčkim, uključujući tekstovePlatona iAristotela.
Kako su Grci kolonizovali područje odMale Azije doEgipta i odGibraltara doSrednjeg Istoka, tako je i se grčki razvijao u mnogobrojne dijalekte.Aleksandar Makedonski (356 pne.-323 pne.) je bio presudan činilac u ujedinjavanju ovih dijalekata u jedinstveni oblik zvanKini,arh.Koine (gr. Κοινή [Ki’ni – Koi’ne]), prema grčkoj reči koja znači 'zajednički'. Kini grčki se često naziva i grčkimNovog Zaveta.
Uvođenjem zajedničkog dijalekta, Aleksandrova vojska je lakše komunicirala međusobno. Jezik su učili i stanovnici okupiranih zemalja, čime je grčki postao svetski jezik.
TokomOtomanskog perioda, grčki u pisanom i govornom obliku je potisnut i u mnogome se promenio. Ovaj period se završio propašćuCarstva uI svetskom ratu i formiranjem nove grčke države1919.
Iz ovih osnova je nastao savremeni grčki današnjice. On ima dva oblika, jedan donekle veštački, konzervativni zvankatarevusa (gr. Καθαρεύουσα; koji sadrži mnogo antičkih reči izgovorenih na moderniji način) koji je bio zvaničan do1976. i drugi, 'narodni' (što mu i ime govori Δημος – 'narod'),dimotiki (gr. Δημοτική), koji je danas zvaničan jezikGrčke.
Grčki, kao i mnogi starijiindoevropski jezici je vrlo 'izmenjiv' jezik, odnosno, imenice se menjaju u pet padeža (nominativ, genitiv, dativ, akuzativ i vokativ) tri gramatička roda (muški, ženski i srednji rod), tri gramatička broja (jednina, dvojina ili dual i množina). Glagoli imaju četiri gramatička stanja, tri glagolska odnosa (pasiv, aktiv, subjektiv), kao i tri gramatička broja. Grčki je jedan od retkih indoevropskih jezika koji je očuvao tzv 'sintetički' pasiv. Dimotiki je izgubio dativ, osim u par izraza kao εν τάξει [en ’daxi] što znači 'u redu'. Ostale primetne promene u gramatici su i gubitak infinitiva, duala kao i pojednostavljenje sistema gramatičkih prefiksa.
U grčkoj fonologiji postoje odrećena 'sandi' pravila, neka pisana, a neka ne. Tako se, na primer,ν pred bilabijalnim i velarnim suglasnicima izgovara kaom ing, respektivno, i piše seμ (npr. u συμπάθεια) iγ (npr. u συγχρονίζω) ako do promene dolazi unutar reči. Arhaična reč [es’ti] sa značenjemjeste, u savremenom jeziku dobijaν u akuzativnom članu (τον iτην) koje se gubi zavisno od slova kojim počinje sledeća reč. Ovo pravilo se nazivanepostojano ni. Uτον πατέρα, prva reč se izgovara [tom], a s obzirom da se kombinacijam+p čita kaomb, cela ova kombinacija se čita [tom ‘batera].
Glavne fonetske promene između klasičnog i savremenog grčkog se ogledaju u pojednostavljenju sistema samoglasnika i promeni nekih suglasnika u frikative. Klasični grčki je imao pet kratkih i sedam dugih samoglasnika, kao i brojne diftonge. Ovo je umanjeno na jednostavan pet-suglasnički sistem. Najočiglednija je promena zvukovai, ,y ioi u jednostavan samoglasniki. Suglasnicib,d ig su postaliv,dh [ð] igh [gʰ]. Aspirantiph,th,kh su postalif,th [þ],kh [χ].
Razne grčke azbuke potiču iz semitske ili feničanske azbuke. Imena, oblike i redosled slova Grci su pozajmili od Feničana, čija je civilizacija starija. Feničani su imali mnogo kolonija na ostrvima Egejskog mora, pa su tako došli u kontak sa Grcima.Tradicija pripisuje stvaranje grčkog pisma raznim ličnostima, kao što je Palamed, Agamemnonov sinovac, ili pesnik Semonid Kejanin (sa ostrva Kej). Ova predanja, kao i Herodot, slažu se da je 16 slova, najveći deo azbuke, uveoKadmo Feničanin, koji se nastanio u Beotiji ( njegovo ime izgleda istovetno sa feničanskim Qadmi, što znači "čovek sa istoka" tako da Kadmo predstavlja personifikaciju ili mitskog pretka feničanskih doseljenika nazvanih Καδμέιοι).Feničanska azbuka se izmenila na grčkom tluuvođenjem samoglasnika. Imena grčkih slova nemaju značenje u grčkom, ali ga imaju u semitskim jezicima, kao što je feničanski i jevrejski.Što se tiče porekla feničkog pisma, ono se poistovećuje sa egipatskimhijerafskim pisanjem, tj skraćenom obliku ili kurzivu hijeroglifa kojima su se služili sveštenici.Tačno vreme kada su se grci susreli sa pisanjem ne može da se odredi. Prvi tačni izveštaji potiču iz 7. veka pne. iz kog su perioda neki natpisi. U 6. veku pne. je svakako bilo u upotrebi, jer su tada pisali hroničari Kadmo i Hekatej, a Solon i Drakont su dali svoje zakone.Tako dolazimo do toga da se uvođenje feničanskog pisma stavi u 8. ili čak 9. vek pne. a baš tada je grčka umetnost bila pod najvećim uticajem feničanske.Feničani su, kao i svi ostali semitski narodi, pisali s desna na levo, a to su i Grci u početku radili, a zatim su redove pisali naizmenično, s desna na levo i obrnuto, a na kraju su usvojili pisanje s leva na desno, kao što je i danas.Međutim, glavni nedostatak semitskih pisama su samoglasnici, te su obeležavali samo skelet reči, a ne celu reč. Onda su Grci mudro odlučili da 1,5,6,10 i 16. slovo feničanskog pisma upotrebe za označavanje samoglasnika α,ε,υ,ι,ο.Onda, kako su Feničani imali neke glasove koje Grci nisu imali, iskoristili su ih za označavanje svojih glasova, pa je tako 9. slovo postalo znak za θ, 15. za ξ i tako dalje.Tako su Grci došli do azbuke od 21 slova:
Postojale su mnogobrojne lokalne različitosti koje su izdvojile alfabete na dva osnovna tipa:Istočni ili jonski iZapadni ili Halkidski.Jonski alfabet pretrpeo je mnoge posledice koje su možda izazvane promenama u govoru: znaci F (digama) i Q (tvrdo k) ispali su iz upotrebe, a H koje je prvobitno značilo oštar dah, postalo znak sa dugo i otvoreno e. Uveden je i znak Ω ω - modifikacija od o, da bi se razlikovalo dugo i otvoreno o od kratkog i zatvorenog. Ove razne promene izvršene su verovatno pre 500. godine pne.Staro atičko pismo koje se upotrebljavalo u Atini pre 403. godine pne. se u nekim pojedinostima razlikovalo od jonskog. Jonski dijalekat je polako pristizao u Atinu, pa je tako 403. godine pne. jonska azbuka službeno uvedena u Atini. Primena novog pisma uzrokovala je da mnoga dotadašnja književna dela budu prepisivana novim alfabetom.Dugo su grčka slova, unicijalna (uniciales litterae) ličila na velika ili kapitalna slova u tekstovima, na kamenu, sa tom razlikom što su početna slova često uzimala zaokrugljene oblike... npr. C umesto Σ, ω umesto Ω. Navika da se brzo piše u svakodnevnim poslovima stvorila je kurzivno pisanje, u kojem su slova slična našim malim slovima.Počevši od 9. veka unicijalna slova su upotrebljavana vrlo retko, a kurzivno pisanje malim slovima postaje pravilo.U početku je svako slovo nosilo akcenat, ali se kasnije to pojednostavilo. Aristofanu iz Vizantije se pripisuje i pronalazak razmaka, ali se znaci za razdvajanje među rečima nalaze i u najstarijim grčkim natpisima. Rukopisi pre 6. veka retko prikazuju spirate, pisani su unicijalnim, neprekidnim slovima, reči nisu odvajane, osim tamo gde se završava jedan odeljak.Za obeležavanje brojeva, od 1 do 24, korišćena su slova, počevši od 4. veka p.n.e, a to su primenili i aleksandrijski gramatičari, podelivšiIlijadu i Odiseju na 24 knjige.Za ostale brojeve:
1 - 4: I, II, III, IIII Γ: 5 Δ (δέκα): 10 Η (χεκαδόω): 100 Χ (χίλιοι) : 1000 Μ ( μύριοι): 10 000
