Edward je bio najstariji živi sin Richarda,grofa odYorka i njegove žene Cicely, kćeri Ralpha Nevilla, grofa odWestmorlanda. Njegov otac bio je jedan od potomaka dvaju sinovakraljaEdwarda III iz14. vijeka. On je1450-ih vodio pobunu protivHenrya VI, zbog tog su ga njegovi simpatizeri proglasili1460. nasljednikomHenrya VI. Ali kad je Richard poginuo je udecembru iste godine, Edward je stupio na čelo pobune i okupio vojsku uWalesu, i teško porazioHenryeve pristalice zvanelankasterci jer je Henry bio potomakJohna od Genta, grofa od Lancastera.[1]
Nakon tog je Edward okrunjen za kralja pod imenom - Edward IV uLondonu na28. juna1461.[1]
Od kad je stupio natron Edward je pokazao malo zahvalnosti prema onima koji su mu pomogli da se uspne na vlast, a to je bio u najvećoj mjeri njegov bratić Richard Neville, XVI grof od Warwicka, koji je i u prvim godinama njegove vladavine bio najmoćniji čovjekEngleske.[1]Warwick je uspio slomitilankastersku bunu na dalekom sjeveru Engleske koja je trajala od1462. do1464., istovremeno je vodio i engleskuldiplomaciju.[1] Istovremeno se Edward želio dokazati kao nezavisan vladar, a kako je bio ljubazan i šarmantan uspio je steći velik krug prijatelja i simpatizera (osobito uLondonu). Upravo u želji da dokaže svoju nezavisnost -1. maja1464., se tajno oženio mladom udovicom Elizabeth Woodville, ženom koja nije bila visokog roda. To je teško uvrijedilo Warwicka i druge plemiće izDinastije York koji su ga planirali oženitifrancuskomprincezom.[1]
Edward je usto želio stvoriti skupinu magnata koja bi bila protuteža moćnom Warwicku, zbog tog je favorizirao dva Elizabethina sina iz prvog braka, kao i njenih petoro braće i sedam sestara. Kad mu je uspjelo izgraditi taj novi krug moćnika, Warwick je izgubio svaki utjecaj na dvor, i njegovu politiku. Zbog tog se upustio u pregovare sFrancuzima ponudivši im savezništvo, saznavši za to Edward ga je teško ponizio, otkrivši javno da je on još1467. već sklopio savez sa tradicionalnim neprijateljima FrancuskeBurgundskim vojvodstvom.[1]
Edward je usto svoju sestru Margaret uz veliku pompu udao ujulu1468. za Charlesa SmjelogVojvodu Burgundijevojvodu, tradicionalnog neprijatelja Francuske, pa su novopečeni šogori počeli planirati zajedničku invaziju Francuske.[1]
Warwick je u svom kontranapadu, ohrabren pomoći koju je dobio odfrancuskogkraljaLouisa XI, zarobio Edwarda i zatvorio ujulu1469. Ali je Edward tada imao previše simpatizera (pogotovo u Londonu), da bi ga se dugo moglo držati zatvorenog.Oslobođen je uoktobru, istovremeno je Warwick je pobjegao u Francusku, gdje se udružio salankastercima ifrancuskimkraljemLouisom XI pa je useptembru1470. krenuo na invazijuEngleske.[1]
Tog istoga dana kraljica Margareta (žena kraljaHenrya VI) sa prilično zakašnjenja iskrcala se sa sinom jedincem, Edwardom,princem od Walesa i odbjeglim francuskim pristalicama uDorsetu.[1] Njezini savjetnici nadali su se da će dobiti podršku ulankasterskomWalesu, nakon tog nastala je utrka između njenih snaga i vojske Edwarda IV koja ju je nastojala sustići. Ti marševi su iznosili i po 65km na dan, na kraju je Edwardova vojska sustigla Margaretu i njezine lankasterske pristaše i pobjedila ih uBitci kod Tewkesburya4. maja1471.[1]
Gotovo svi preostali lankasterski lideri ubijeni su na bojnom polju ili pogubljeni odmah nakon bitke, a nakon pogubljenjaHenrya VI (21 -22. maja) i uspješne odbrane od napada na London, Edward je mirno vladao do kraja svog života.[1]
