Barokna muzika označava razdoblje uhistorijiklasične muzike koja se podudara sbarokom, a traje od poznerenesanse početkom17. do sredine18. vijeka. To se muzičko razdoblje ne može točno omeđiti jer je barok nastao nadovezujući se narenesansu, a nestao pojavomrokokoa iklasicizma u drugoj polovici 18. vijeka kad se javila snažna potreba za novim muzičkim stilom. Barokni stil se često ispreplitao s gore navedenim i stoga su njegove vremenske granice samo približne.
Početkom17. vijeka u muzici se javljaju fenomeni koji obilježavaju novo doba. To su pojavamonodije (solo melodije sa pratnjom),kontinua i novi žanroviopere ioratorijuma.
Odraz estetike ovog doba bio je u značaju koji je davan muzičkoj formi, a koji je bio bar ravnopravan sadržaju. U razdoblju baroka razvila se instrumentalna muzika koja je ranije bila isključivo vezana za pjesme. Ovo je vidljivo u koncertima u kojima se zvukovi muzičkih instrumenata prepliću poput ljudskih glasova u ranijoj muzici. Tako su nastalikončerti grosi,solokoncerti (končertino), i horski koncerti. Druge značajne muzičke forme baroka bile su:pasakalja,čakone,sarabanda,gigu,menuet,uvertira,fuga,sonata,kantata ipasija.
Opere su bile popularne u doba fdogu heroja obično je imao pjevačkastrato glasa, koji je imao puno prilike da iskaže svoju virtuoznost. Čuveni pjevači18. vijeka bili suFarineli,Senesino i sopranFaustina Bordoni. Italijanska opera i njenilibreti su se nametnuli u cijelojEvropi.
Mnogimuzički instrumenti koji su danas u upotrebi nastali su u doba baroka. Barokne forme ovih instrumenata se po zvuku razlikuju od svojih nasljednika. U to doba je ideal bio da instrumenti podsjećaju na ljudski glas. Gudački instrumenti (recimobarokna violina), ali idrveni puhački instrumenti su zvučali tiše i manje zvonko, ali sa mekšombojom tona.
U doba baroka je nestala velika raznovrsnost muzičkih instrumenata koja je postojala u renesansi.Blok flauta se koristi kao solo instrument i istiskujepoprečnu flautu. Trščani renesansni instrumenti su potpuno nestali. Odšalmaja se razvio tiši instrument, današnjaoboa.Dulcijan iranket, koji su još korišteni u doba ranog baroka, zamijenio jefagot. Međulimenim puhačkim instrumentima, pojavili su setrombon irog. Rog je kasnije potisnulabarokna truba i violina. Kod gudača, nestale sulire,rebeci i instrumenti „da gamba“, a zamijenila ih je porodica violinskih instrumenata.Harfa ilauta su zadržane, ali su unapređenje. U Italiji se odmandore razvilamandolina. Od udaraljki iz doba renesanse zadržali su se jedinotimpani.Cimbala su se pojavila uSaksoniji iItaliji (pod imenomSalterio), i dijelom proširili po Evropi. Za francusku baroknu muziku je karakteristična upotreba nekih starih instrumenata, poputorguljica iligajdi.
U baroku se standardizirajuorkestri, zasnovani na gudačkim instrumentima pojačanimduvačima, i time istiskuju proizvoljne muzičke sastave karakteristične za renesansu. Prvi značajni barokni orkestri formirali su se uDrezdenu iVaršavi.
Instrumenti sa klavijaturama, poputčembala iorgulja, doživjeli su ekspanziju, jer su mehanička unapređenja značajno uvećala njihovregistar.
U evropskoj muzici razdoblje polifone (instrumentalne i vokalne) muzike obilježene kićenošću, uresima i kontrastima te razvojem harmonijskog sloga. Može se govoriti o sjevernom (germanskom) i južnom (mediteranskom) muzičkombaroku. U sjevernom je težište bilo na instrumentalnim (preludij,tokata,fuga, šakona,suita) i vokalno-instrumentalnim vrstama (motet,kantata, misa,pasija,oratorij), a u južnom na vokalno-instrumentalnima (opera) i koncertantnima (koncerti, sonate). Zajednička obilježja su im motoričnost ritamsko-metričke strukture, generalbas (continuo), nagli dinamički prijelazi (terasasta dinamika), imitacijsko načelo oblikovanja, koncertantni i varijacijski postupak tematske obrade, pretežna monotematičnost, a posebna obilježja prevlast kromatskog sloga u sjevernom, nasuprot dijatonskom uz znatno ornamentiranje melodije u južnom krilu.
Početkom17. vijeka muzički je barok bio potaknut živim kontaktima s Italijom te valom isusovačke katoličke obnove. U domaću muzičku tradiciju, duhovnu i svjetovnu, brzo su se uklopile nove tendencije ranobarokne monodije. Za prihvaćanje monodije i drugih baroknih inovacija osobito su bila zaslužna dvojica Italijana, VeronežaninTomaso Cecchini, koji je sav svoj radni vijek (1603. –1644.) proveo kao kapelnik, orguljaš i kompozitor (27 opusa i više kompozicija objavljenih u antologijama) uSplitu iHvaru, teGabriello Puliti iz Montepulciana, U 17. vijeku dolazi do prijeloma nota. koji je svestranu kompozitorsku (36 opusa) i muzičku djelatnost proveo uIstri1604. –1643. (Trstu,Kopru,Labinu), te naPagu. Objavljujući kompozicije kod uglednih nakladnika, uglavnom uVeneciji, stekli su već za života evropsku reputaciju. Cecchinijeva zbirka madrigalaArmonici concetti, libro primo (1612.) najranija je barokna zbirka napisana za hrvatsku sredinu, a u knjigama misa (1617.,1623.,1627.,1628.) ostvario je osobitu sintezu modernoga izričajaseconda prattica i ponešto skromnijih izvođačkih zahtjeva.
ZbirkaSacrae cantiones (Venecija,1620.)Ivana Lukačića Šibenčanina vrijedno je svjedočanstvo duhovne muzike, kakva se izvodila u Splitu, i uopće jedan od najznačajnijih spomenika cjelokupne starije hrvatske muzike. Pjesmarica »Pisni za najpoglavitije… dni« (Beč,1635.) učena SplićaninaAtanazija Jurjevića primjer su utilitarne duhovne monodije nevelikih umjetničkih ambicija, jednostavnih protureformacijom inspiriranihKirchenlied namijenjenih pjevanju puka u crkvi. I dok subasso continuo i monodija bili razmjerno brzo uklopljeni u domaću glazbenu praksu, ranobarokna opera bila je prihvaćena reduktivno, ponajprije kao poticaj što ga je italijanska libretistika pružala razvoju domaće tragikomedije i melodrame (Ivan Gundulić, Arijadna,1615./1632.;Paskoje Primović, Euridice,1617.).
Vokalno višeglasje imalo je uporišta u domaćoj kasnorenesansnoj tradiciji (teorijski ne naročito inventivno obrađeno u traktatuDialogo per imparare con brevita a cantar canto figurato (Venecija,1619.) SplićaninaJurja Albertija), dok je instrumentalno stvaralaštvo bilo skromnijih razmjera.
Za vrijeme nepovoljnih prilika tokom 17. i 18. vijeka čitav niz kompozitora djeluje izvan Hrvatske (RiječaninVinko Jelić u Alzasu, Porečani Francesco i Gabriel Usper, HvaraninDamjan Nembri u Veneciji,Ivan Šibenčanin u Cividaleu, Torinu i Londonu), a njihov opus kvalitetom gotovo nadmašuje stvaralaštvo u Hrvatskoj. Među tim "emigrantima" istaknuo se graditelj orguljaPetar Nakić, utemeljitelj slavne mletačko-dalmatinske orguljarske škole.
Od sredine 17. vijeka situacija se mijenja, svjetovno muziciranje posustaje, a crkva preuzima vodeću ulogu u konstituiranju muzičkog života. Tri su reda bila zaslužna za razvoj hrvatske barokne muzike:isusovci,pavlini ifranjevci. Isusovci su uveli dotad nezabilježenu monumentalnost (orkestar) u liturgiju, a brinuli su se i oko unificiranja gregorijanskih napjeva (»Ritual rimski«, Rim, 1640. Bartola Kašića) te unošenja narodnih napjeva u bogoslužje, očišćenih od "poganih" tekstova (Nikola Krajačević,Juraj Habdelić,Juraj Mulih). Franjevci i pavlini njegovali su duhovne popijevke, uglavnom jednoglasne i bez pratnje orgulja (rkp.kantualiFrane Divnića,Bone Razmilovića,Filipa Vlahovića-Kapušvarca,Franje Vukovarca,Petra Kneževića, , Pavlinski zbornik 1644; Cithara octochorda, 3 izd. 1701., 1723., 1757.).
I makar da su crkveni pisci već u 17. vijeku pisali o muzici -Juraj Križanić,Asserta musicalia, Rim, 1656;Nova inventa musica, poglavljede Musica u »Razgovori ob vladatelystvu« i dr., teIvan Paštrić (više rkp. pohranjenih u Biblioteci Vaticani) - istom sredinom 18. vijeka dolazi do organizirane brige crkve oko muzičkog školstva. Jezikom muzičke teorije sve više postaje hrvatski, o čemu svjedoče rukopisne skripte s predavanja, pohranjene u samostanskim knjižnicama, te liturgijske drame (pasijeKristofora Peršića iTome Zakarije Pervizovića). Na zagrebačkom Kaptolu poučavalo se muziku na i latinskome (Mihajlo Šilobold-Bolšić,Fundamentum cantus gregoriani, Zagreb, 1760.).
U baroknoj muzičkoj djelatnosti crkvenih redova, nerijetko skromnih umjetničkih dosega, položeni su temelji svem kasnijem umjetničkom i kulturnom razvitku. Barokni stil sačuvao se u pojedinim oblicima i ponajviše u sjevernim krajevima sve do početka 19. vijeka, supostojeći istodobno s novim stilom, klasikom.
