Almoravidi su bili presudna snagamaurske invazije naAndaluziju, koja je omogućila pobjedu nad snagamakršćanske koalicijeKastilje iAragona uBitci kod Sagrajasa. Nakon tog su kratkotrajno vladali nadimperijem koji se protezao 3 000 km od sjevera do juga. VladavinuAlmoravida dokrajčila je pobuna plemena Masmuda, koju je pokrenuoAbu Muhamed ibn Tumart. Njihovog posljednjeg vladaraIsaka ibn Alija ubili su uMarakešu uaprilu1147.Almohadi koji su postali vladajuća dinastija uMagrebu iAndaluziji.[1]
TerminAlmoravid dolazi odarapskogal-Murabitun (المرابطون) a to je plural odal-Murabit a to doslovno značionaj koji se veže, ali to figurativno značionaj koji je spreman za borbu kod utvrde (od glagola raabat / ربرابط vezati, utaboriti.[2]
Kad suAlmoravidi započeli svoj uspon na vlast,Maroko je bio podjeljen na niz malihemirata (uglavnom na sjeveru zemlje) kojim su vladali članovi dinastijeIdrisida. Pofrancuskomhistoričaru Bernardu Luganu i ostalim ekspertima za historiju tog dijela svijeta, područje okoMarakeša postalo je kao raskrsnica, tgovačkih puteva prekoSahare iSahela doGvinejskog zaljeva - centar moći u tom vremenu, zbog tog su se sva plemena u široj okolici borila da ovladaju tim krajem.
NukleusAlmoravida i njihova vjersko - ratničkog pokreta bilo jeplemeLamtuna, koji su se tad prostirali na juguSahare pored gornjeg toka rijekeSenegal. Oni su obratili na islam tek u9. vijeku, jedan od njihovih lidera -Jahja ibn Ibrahim, otišao je nahadž uMeku1040. Pri povratku se zadržao umedresi uKairuanu uTunisu, koji je bio prviarapsko-islamski grad uSjevernoj Africi da se više upozna sa islamom. Vjerski učitelji te medrese, bili su zainteresirani za daljnje širenje islama na zapad, zato su dali kao pomoć jednogmisionaraAbdulaha ibn Jasina,ortodoksnog pripadnikamalikijskog mezheba (jedna odsunitskih škola), koji je već ranije bezuspješno pokušao djelovati u njegovu plemenu.[3]
Almoravidi su počeli širiti svoj uticaj na okolna saharska berberska plemena od1053., kombinacijom sile i širenjemislama. Nakon pobjede nadberberskim plemenomSanhadža oni su brzo preuzeli kontrolu nad svim saharskim trgovačkim putevima, zauzevšioazuSidžilmasa na sjeveru1054, i oazuAoudaghost na jugu1055.[3] Pritom je njihov lider -Jahja ibn Ibrahim, pao u bitci u1057.[3] ali se njegov sudrug, vjerski lider Abdulah ibn Jasin, koji je imao veliki utjicaj, brzo se snašao i imenovao njegova brataAbu Bakra ibn Umara, kao novog vođu -Almoravida, tako da ta smrt nije imala nikakav uticaj na njihovo daljnje napredovanje. Vrlo brzo proširili su svoju moć izvan pustinje, i pokorili plemena izMasiva Atlas. Tad su se sukobili sa plemenomBarguta (jednog ogranka plemenaMasmuda iz centralnog Maroka), koji su slijedili svoju heretičku verziju islama koju ju osnovaoSalih ibn Tarif, tri vijeka ranije. Barguti su pružili snažan otpor, tako da je iAbdulah ibn Jasin poginuo u borbi sa njima1059. To nije spriječilo novog vođuAbu Bakr ibn Umara da ih porazi, a udovicu ubijenog vođeZejnabu uzme sebi za ženu.
Abu Bakr ibn Umar, napravio je novu podjelu vlasti1061. i postavio svog bratićaJusuf ibn Tašfina, za svog zamjenika (podkralja). Sebi je ostavio zadatak nadgledanja reda i gušenja pobuna po pustinji, ali kad se vratio na sjever shvatio je da se njegov bratić previše osilio da bi ga mogao smjeniti. Ibn Umar vratio se svom poslu, nadgledanju pustinje, ali je ubrzo poginuo u novembru1087., u borbi protiv paganskih plemena uSudanu.[4]
Jusuf ibn Tašfin je u međuvremenu osvojio teritorije na sjeverozapadu; - današnjiMaroko,Zapadnu Saharu iMauritaniju, te1062. osnovao je grad Marakeš, -1080., pokorio jeKraljevstvo Tlemcen (u današnjemAlžiru), i osnovao istoimeni grad -Tlemcen, svoju vlast uspio je proširiti na istok doOrana.
Almoravidi su osvojiliCarevinu Gana negdje oko1075.[5] Prema arapskim predanjima u tome ratuGana je ekonomski toliko stradala, da se više nije mogla oporaviti, i raspala se u gomiluplemenskih zajednica, od kojih su neke asimiliraliAlmoravidi, a dio je osnovao Carevinu Mali. Neki historičari ipak misle, da je moć i uticajAlmoravida u Gani rastao vremenom, te da oni nikad nisu Ganu vojnički okupirali, već su svoj uticaj širili ženidbama sa vladarskim porodicama u Gani.[6]
Jusuf ibn Tašfin se vratio naIberijski poluotok1090., ali ovaj put sa namjerom da razvlasti lokalneemire i sam preuzme vlast. Većina stanovnika bila je na njegovoj strani, jer su stari vladari živjeli rastrošno i nametnuli nepodnošljivo visoke poreze. Uz njega je stala i vjerskaulema, među njima iAl-Gazali izBagdada iAl-Tartuši izEgipta, jer su smatrali da suiberijski emiri postali vjerski ravnodušni, i usvojili mnogo loših kršćanskih običaja, zbog tog su izdalifetvu (pravno mišljenje), po kojoj mu daju pravo da svrgne nemoralne vladare. Do1094.Jusuf ibn Tašfin je uklonio sveiberijske emire, osim onih izZaragoze. Osim preuzimanja vlastiAlmoravidi nisu uspjeli napraviti neki značajni preokret u odnosu snaga naIberijskom poluotoku, - uspjeli su proširiti svoju vlast samo doValencije, i tu bili zaustavljeni. Ali su ipak ujediniliislamske snage i spriječili kršćanskurekonkvistu.
Nakon svih tih događaja, i srdačne prepiske sabagdadskimkalifom,Jusuf ibn Tašfin je prozvanAmir al-Mu'minin ("zapovjednik pravovjernih"), a1097. dobio jetituluAmir al Muslimin ("Zapovjednik muslimana"), visoko slavljen umro je1106. u svojoj 100. godini. To je bio zenitAlmoravida jer im se imperij protezao po cijeloj zapadnoj Africi doAlžira, a na Iberijskom poluotoku južno od rijekeTajo do ušćaEbra, uključujućiBaleare.
Nakon smrtiAli ibn Jusufa1143., njegov nasljednik sinTašfin ibn Ali gubio je bitku za bitkom odAlmohada, sve dok nije poginuo1146. pavši u provaliju, pri pokušaju bijega nakon poraza kodOrana.
Njegovi nasljednici bili suIbrahim ibn Tašfin iIsak ibn Ali, ali njihova vladavina bila je kratka. PadMarakeša u rukeAlmohada1147. označio je krajDinastije Almoravida, iako su neki dijelovi almoravidske porodice, kao - Beni Gania, i dalje borili naBalearima iTunisu, da se održe na vlasti.
