6. vijek je razdoblje koje je trajalo od501. do600. godine. U Evropi se tradicionalno smatra dijelomranogsrednjeg vijeka, a ponekad i završnim periodomkasne antike.
Za istočnu hemisferu u 5. vijeku je karakteristični pokušaji da se ukloni politički vakuum nastao raspadom velikih carstava u prethodnim vijekovima, i to njihovom obnovom; u tome su različite države na različitim dijelovima kontinenta imale različitog uspjeha. Na krajnjem zapadu Eurazije se nedavna propastZapadnog Rimskog Carstva je stvorila politički, a sa njime i religijski i kulturni jazZapadne Evrope kojom su vladali heterogeni i uglavnomarijanskigermanski vladari saIstočnim Rimskim Carstvom čiji su vladari nastojali svoj autoritet očuvati i kroz nametanje stroge kršćanskeortodoksije; pod caremJustinijanom su ti procesi za posljedicu imali zatvaranje posljednjih školaantičke filozofije te se 5. vijek zbog toga ponekad smatra pravim završetkomantike. Justinijanovo nastojanje da se taj jaz prebrodi kroz obnovu Rimskog Carstva se pretvorio u niz ambicioznih vojnih pohoda s ciljem da se nekadašnje zapadne teritorije pripoje njegovom carstvu; oni su imali različite rezultate -Vandalsko iOstrogotsko Kraljevstvo su tako uništeni i pripojeni Carstvu; potonje je međutim pružalo žestok otpor u ratu koji je temeljito opustošioItaliju i uništio mnoge elemente tamošnje civilizacije. IzbijanjeJustinijanove kuge kao i oportunistički napadiSasanidskog Carstva na istočnorimske granice su potpuno iscrpili Carstvo; ono se zbog toga u drugoj polovici 6. vijeka više nije moglo opirati drugom valuVelike seobe naroda, odnosno invazijiLangobarda koji su zauzeli najveći dio Italije te prodorimaAvara iSlavena naBalkan. Istočnorimska slabost, kao i zauzetost susjednihFranaka u bratoubilačkom dinastijskom ratuMerovinga je omogućilaVizigotskom Kraljevstvu da postigne mir, stabilnost i relativni prosperitet.
Na Dalekom istoku je relativna stabilnost podijeljeneKine u perioduJužnih i Sjevernih dinastija okončana kada su sredinom vijeka niz seljačkih ustanaka, vojničkih pobuna i dinastijskih sukoba doveli do padaJužne dinastijedinastije Liang, odnosno cijepanja sjeverne Kine pod dinastijomSjeverni Wei na dvije države -Zapadni Wei iIstočni Wei. Razdoblje razdvojenosti Kine na tri velika entiteta, međutim, nije dugo potrajalo; sjeverozapadna kineska država, kojom je zavladala dinastijaSjeverni Zhou je već nakon jedne generacije ponovno ujedinila sjevernu Kinu. Nju je ubrzo nakon toga svrgnula novadinastija Sui čiji je vladar isto tako brzo pokrenuo pohod kojim je pokorenadinastija Chen, posljednja od Južnih dinastija, i ponovno uspostavljeno političko jedinstvocarske Kine nakon gotovo četiri vijeka. Tim je procesima prilično pomoglo dalje jačanjebudizma u Kini koga su vladari nastojali iskoristiti kao ideološko opravdanje procesa centralizacije vlasti. Iz Kine se budizam nastavljao širiti na druga područja; tu se posebno ističeKoreja gdje je u državiBaekje proglašen državnom religijom, ali iJapan gdje je uAsuka periodu došlo do stvaranja japanske države u modernom smislu.
529 - Justinijan zabranjujepaganima da drže bilo kakve obrazovne funkcije te naređuje zatvaranje Platonove akademije uAteni, što su događaji koji tradicionalno označavaju konačni završetakantičke filozofije iantičke kulture uopće.
