4.1.Προτάσειςif¶

Ίσως ο πιο γνωστός τύπος statement είναι η πρότασηif. Για παράδειγμα:

>>>x=int(input("Please enter an integer: "))Please enter an integer: 42>>>ifx<0:...x=0...print('Negative changed to zero')...elifx==0:...print('Zero')...elifx==1:...print('Single')...else:...print('More')...More

Μπορεί να υπάρχουν μηδέν ή περισσότερα μέρηelif και το τμήμαelse είναι προαιρετικό. To keyword “elif” είναι συντομογραφία του “else if”, και είναι χρήσιμη για να αποφύγετε την υπερβολική εσοχή. Μια ακολουθία keyword:!if …elif …elif … είναι υποκατάστατο των δηλώσεωνswitch ήcase που υπάρχουν σε άλλες γλώσσες.

Εάν συγκρίνετε την ίδια τιμή με πολλές σταθερές ή ελέγχετε για συγκεκριμένους τύπους ή χαρακτηριστικά, μπορεί επίσης να βρείτε χρήσιμη τη δήλωσηmatch Για περισσότερες λεπτομέρειες, ανατρέξτε στοΠροτάσεις match.

4.2.Προτάσειςfor¶

Η δήλωσηfor στην Python διαφέρει λίγο από αυτό που μπορεί να έχετε συνηθίσει στη C ή στην Pascal. Αντί να επαναλαμβάνετε πάντα μια αριθμητική πρόοδο αριθμών (όπως στη Pascal) ή να δίνετε στον χρήστη τη δυνατότητα να ορίσει τόσο το βήμα επανάληψης όσο και τη συνθήκη διακοπής (όπως C),η δήλωση της Pythonfor επαναλαμβάνεται πάνω από τα στοιχεία οποιασδήποτε ακολουθίας (λίστας ή συμβολοσειράς), με τη σειρά που εμφανίζονται στην ακολουθία. Για παράδειγμα (χωρίς λογοπαίγνιο):

>>># Measure some strings:>>>words=['cat','window','defenestrate']>>>forwinwords:...print(w,len(w))...cat 3window 6defenestrate 12

Ο κώδικας που τροποποιεί μια συλλογή ενώ επαναλαμβάνεται πάνω από την ίδια συλλογή μπορεί να είναι δύσκολος για να γίνει σωστός. Αντίθετα, είναι συνήθως πιο απλό να κάνετε loop πάνω από ένα αντίγραφο συλλογής ή να δημιουργήσετε μια νέα συλλογή:

# Create a sample collectionusers={'Hans':'active','Éléonore':'inactive','景太郎':'active'}# Strategy:  Iterate over a copyforuser,statusinusers.copy().items():ifstatus=='inactive':delusers[user]# Strategy:  Create a new collectionactive_users={}foruser,statusinusers.items():ifstatus=='active':active_users[user]=status

4.3.Η συνάρτησηrange()¶

Εάν χρειάζεται να κάνετε επανάληψη σε μια ακολουθία αριθμών, η ενσωματωμένη (built-in) συνάρτησηrange() είναι χρήσιμη. Δημιουργεί αριθμητικές προόδους:

>>>foriinrange(5):...print(i)...01234

Το δεδομένο τελικό σημείο δεν αποτελεί ποτέ μέρος της παραγόμενης ακολουθίας· τοrange(10) δημιουργεί 10 τιμές, τους δείκτες για στοιχεία μιας ακολουθίας μήκους 10. Είναι δυνατόν να αφήσουμε το εύρος να ξεκινά από άλλο αριθμό ή για να καθορίσετε μια διαφορετική προσαύξηση (ακόμη και αρνητική, μερικές φορές αυτό ονομάζεται “βήμα”):

>>>list(range(5,10))[5, 6, 7, 8, 9]>>>list(range(0,10,3))[0, 3, 6, 9]>>>list(range(-10,-100,-30))[-10, -40, -70]

Για να γίνουν iterate οι δείκτες μια ακολουθίας, μπορείτε να συνδυάσετε τιςrange() καιlen() ως εξής:

>>>a=['Mary','had','a','little','lamb']>>>foriinrange(len(a)):...print(i,a[i])...0 Mary1 had2 a3 little4 lamb

Στις περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις, ωστόσο, είναι βολικό να χρησιμοποιήσετε τη συνάρτησηenumerate(), δείτεΤεχνικές Looping.

Ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει αν απλώς εκτυπώσετε ένα range:

>>>range(10)range(0, 10)

Με πολλούς τρόπους το αντικείμενο που επιστρέφεται από τοrange() συμπεριφέρεται σαν να είναι μια λίστα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι ένα αντικείμενο που επιστρέφει τα διαδοχικά στοιχεία της επιθυμητής ακολουθίας όταν κάνετε επανάληψη πάνω του, αλλά δεν μπαίνει πραγματικά στη λίστα, εξοικονομώντας έτσι χώρο.

Λέμε ότι ένα τέτοιο αντικείμενο είναιiterable, δηλαδή, κατάλληλο ως στόχος για συναρτήσεις και κατασκευές που περιμένουν κάτι από το οποίο μπορούν να λάβουν διαδοχικά στοιχεία μέχρι να εξαντληθεί η προσφορά. Είδαμε ότι η δήλωσηfor είναι μια τέτοια κατασκευή, ενώ ένα παράδειγμα συνάρτησης που παίρνει ένα iterable είναι ηsum():

>>>sum(range(4))# 0 + 1 + 2 + 36

Αργότερα θα δούμε περισσότερες συναρτήσεις που επιστρέφουν iterables και λαμβάνουν τους iterables ως ορίσματα. Στο κεφάλαιοΔομές Δεδομένων, θα συζητήσουμε λεπτομερέστερα για τοlist().

4.4.break καιcontinue Προτάσεις¶

Η δήλωσηbreak ξεφεύγει από τον πιο εσωτερικό βρόχοfor ήwhile:

>>>forninrange(2,10):...forxinrange(2,n):...ifn%x==0:...print(f"{n} equals{x} *{n//x}")...break...4 equals 2 * 26 equals 2 * 38 equals 2 * 49 equals 3 * 3

Η δήλωσηcontinue συνεχίζεται με την επόμενη επανάληψη του βρόχου:

>>>fornuminrange(2,10):...ifnum%2==0:...print(f"Found an even number{num}")...continue...print(f"Found an odd number{num}")...Found an even number 2Found an odd number 3Found an even number 4Found an odd number 5Found an even number 6Found an odd number 7Found an even number 8Found an odd number 9

4.5.else Ρήτρες στους βρόχους¶

Σε έναν βρόχοfor ήwhile η πρότασηbreak μπορεί να συνδυαστεί με μια πρότασηelse. Εάν ο βρόχος τελειώσει χωρίς να εκτελεστεί ηbreak, εκτελείται ο όροςelse.

Σε έναν βρόχοfor, η πρότασηelse εκτελείται αφού ο βρόχος ολοκληρώσει στην τελική του επανάληψη, δηλαδή αν δεν σημειωθεί διάλειμμα.

Σε έναν βρόχοwhile, εκτελείται αφού η συνθήκη του βρόχου είναι ψευδής.

Σε οποιοδήποτε είδος βρόχου, η πρότασηelseδεν εκτελείται εάν ο βρόχος τερματίστηκε με μια λέξηbreak. Φυσικά, άλλοι τρόποι για να τερματίσετε νωρίς τον βρόχο, όπως έναreturn ή μια αυξημένη εξαίρεση, θα παρακάμψουν επίσης την εκτέλεση της πρότασηςelse.

Αυτό αποδεικνύεται στον ακόλουθο βρόχοfor, που αναζητά πρώτους αριθμούς:

>>>forninrange(2,10):...forxinrange(2,n):...ifn%x==0:...print(n,'equals',x,'*',n//x)...break...else:...# loop fell through without finding a factor...print(n,'is a prime number')...2 is a prime number3 is a prime number4 equals 2 * 25 is a prime number6 equals 2 * 37 is a prime number8 equals 2 * 49 equals 3 * 3

(Ναι, αυτός είναι ο σωστός κώδικας. Κοιτάξτε προσεκτικά: η πρότασηelse ανήκει στον βρόχοfor,όχι στη δήλωσηif.)

Ένας τρόπος για να σκεφτούμε την ρήτρα else είναι να τη φανταστούμε σε σύζευξη με τοif μέσα στον βρόχο. Καθώς εκτελείται ο βρόχος, θα εκτελέσει μια ακολουθία όπως if/if/if/else. Τοif βρίσκεται μέσα στον βρόχο, συναντάται πολλές φορές. Εάν η συνθήκη είναι ποτέ αληθής, θα συμβείbreak. Εάν η συνθήκη δεν είναι ποτέ αληθής, θα εκτελεστεί ο όροςelse εκτός του βρόχου.

Όταν χρησιμοποιείται με έναν βρόχο, η πρότασηelse έχει περισσότερα κοινά με την πρότασηelse μιας πρότασηςtry παρά με αυτήν των statementsif η πρότασηelse μιαςtry εκτελείται όταν δεν υπάρχει εξαίρεση, και η πρότασηelse ενός βρόχου εκτελείται όταν δεν υπάρχειbreak. Για περισσότερα με τη δήλωσηtry και τις εξαιρέσεις, δείτεΔιαχείριση Εξαιρέσεων.

4.6.Προτάσειςpass¶

Η δήλωσηpass δεν κάνει τίποτα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί όταν απαιτείται συντακτικά μια πρόταση, αλλά το πρόγραμμα δεν απαιτεί καμία ενέργεια. Για παράδειγμα:

>>>whileTrue:...pass# Busy-wait for keyboard interrupt (Ctrl+C)...

Αυτό χρησιμοποιείται συνήθως για τη δημιουργία ελάχιστων κλάσεων:

>>>classMyEmptyClass:...pass...

Ένα άλλο μέροςpass που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είναι ως place-holder για μια συνάρτηση ή το σώμα υπό όρους όταν εργάζεστε σε νέο κώδικα, επιτρέποντας σας να συνεχίσετε να σκέφτεστε σε ένα πιο αφηρημένο επίπεδο. Τοpass αγνοείται σιωπηλά:

>>>definitlog(*args):...pass# Remember to implement this!...

4.7.Προτάσειςmatch¶

Μια δήλωσηmatch παίρνει μια έκφραση και συγκρίνει την τιμή της με διαδοχικά μοτίβα που δίνονται ως ένα ή περισσότερα μπλοκ πεζών-κεφαλαίων. Αυτή είναι επιφανειακά παρόμοια με μια πρόταση switch στην C, Java ή JavaScript (και πολλές άλλες γλώσσες), αλλά είναι πιο παρόμοια με την αντιστοίχιση προτύπων σε γλώσσες όπως η Rust ή η Haskell. Εκτελείται μόνο το πρώτο μοτίβο που ταιριάζει και μπορεί επίσης να εξαγάγει στοιχεία (στοιχεία ακολουθίας ή ιδιότητες αντικειμένου) από την τιμή σε μεταβλητές. Εάν καμία περίπτωση δεν ταιριάζει, κανένας από τους κλάδους δεν εκτελείται.

Η απλούστερη φόρμα συγκρίνει μια τιμή θέματος με ένα ή περισσότερα literals:

defhttp_error(status):matchstatus:case400:return"Bad request"case404:return"Not found"case418:return"I'm a teapot"case_:return"Something's wrong with the internet"

Σημειώστε το τελευταίο μπλοκ: το «variable name»_ λειτουργεί ωςμπαλαντέρ και δεν αποτυγχάνει ποτέ να ταιριάζει.

Μπορείτε να συνδυάσετε πολλά γράμματα σε ένα μόνο μοτίβο χρησιμοποιώντας το| («ή»):

case401|403|404:return"Not allowed"

Τα μοτίβα μπορεί να μοιάζουν με αναθέσεις unpacking, και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη σύνδεση μεταβλητών:

# point is an (x, y) tuplematchpoint:case(0,0):print("Origin")case(0,y):print(f"Y={y}")case(x,0):print(f"X={x}")case(x,y):print(f"X={x}, Y={y}")case_:raiseValueError("Not a point")

Μελετήστε το ένα προσεκτικά! Το πρώτο μοτίβο έχει δύο literals, και μπορεί να θεωρηθεί ως επέκταση του literal μοτίβου που φαίνεται παραπάνω. Αλλά τα επόμενα δύο μοτίβα συνδυάζουν ένα literal σε μια μεταβλητή, και η μεταβλητήδεσμεύει μια τιμή από το θέμα (point). Το τέταρτο μοτίβο συλλαμβάνει δύο τιμές, γεγονός που το κάνει εννοιολογικά παρόμοιο με την ανάθεση unpacking(x,y)=point.

Εάν χρησιμοποιείτε κλάσεις για τη δομή των δεδομένων σας, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το όνομα της κλάσης ακολουθούμενο από μια λίστα ορισμάτων που μοιάζει με έναν κατασκευαστή, αλλά με τη δυνατότητα να συλλαμβάνει χαρακτηριστικά σε μεταβλητές:

classPoint:def__init__(self,x,y):self.x=xself.y=ydefwhere_is(point):matchpoint:casePoint(x=0,y=0):print("Origin")casePoint(x=0,y=y):print(f"Y={y}")casePoint(x=x,y=0):print(f"X={x}")casePoint():print("Somewhere else")case_:print("Not a point")

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε παραμέτρους θέσης με ορισμένες ενσωματωμένες κλάσεις που παρέχουν μια σειρά για τα χαρακτηριστικά τους (π.χ. κλάσεις δεδομένων). Μπορείτε επίσης να ορίσετε μια συγκεκριμένη θέση για χαρακτηριστικά σε μοτίβα, ορίζοντας το ειδικό χαρακτηριστικό__match_args__ στις κλάσεις σας. Εάν έχει οριστεί σε («x», «y»), τα ακόλουθα μοτίβα είναι όλα ισοδύναμα (και όλα δεσμεύουν το χαρακτηριστικόy στη μεταβλητήvar):

Point(1,var)Point(1,y=var)Point(x=1,y=var)Point(y=var,x=1)

Ένας συνιστώμενος τρόπος για να διαβάσετε τα μοτίβα είναι να τα δείτε ως μια εκτεταμένη μορφή αυτού που θα βάλετε στα αριστερά μιας ανάθεσης, για να κατανοήσετε ποιες μεταβλητές θα οριστούν σε τι. Μόνο τα ανεξάρτητα ονόματα (όπωςvar παραπάνω) εκχωρούνται από μια δήλωση αντιστοίχισης. Ονόματα με κουκκίδες (όπωςfoo.bar), ονόματα χαρακτηριστικών (ταx= καιy= παραπάνω) ή ονόματα κλάσεων (αναγνωρίζονται από το «(…)» που βρίσκεται δίπλα όπως τοPoint παραπάνω) δεν ανατίθενται ποτέ.

Τα μοτίβα μπορούν να είναι αυθαίρετα ένθετα. Για παράδειγμα, εάν έχουμε μια σύντομη λίστα με πόντους, με προσθήκη__match_args__, θα μπορούσαμε να την αντιστοιχίσουμε ως εξής:

classPoint:__match_args__=('x','y')def__init__(self,x,y):self.x=xself.y=ymatchpoints:case[]:print("No points")case[Point(0,0)]:print("The origin")case[Point(x,y)]:print(f"Single point{x},{y}")case[Point(0,y1),Point(0,y2)]:print(f"Two on the Y axis at{y1},{y2}")case_:print("Something else")

Μπορούμε να προσθέσουμε μια πρότασηif σε ένα μοτίβο, γνωστό ως «guard». Εάν το guard είναι false, τοmatch συνεχίζει για να δοκιμάσει το επόμενο μπλοκ πεζών-κεφαλαίων. Λάβετε υπόψη ότι η σύλληψη της τιμής γίνεται πριν ο guard αξιολογηθεί:

matchpoint:casePoint(x,y)ifx==y:print(f"Y=X at{x}")casePoint(x,y):print(f"Not on the diagonal")

Πολλά άλλα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της δήλωσης:

• Όπως το unpacking αναθέσεων, τα μοτίβα πλειάδας (tuple) και λίστας έχουν ακριβώς την ίδια σημασία και ταιριάζουν πραγματικά με αυθαίρετες ακολουθίες. Μια σημαντική εξαίρεση είναι ότι δεν ταιριάζουν με iterators ή συμβολοσειρές.

• Τα μοτίβα ακολουθίας υποστηρίζουν εκτεταμένο unpacking:[x,y,*rest] και(x,y,*rest) λειτουργεί παρόμοια με το unpacking αναθέσεων. Το όνομα μετά το* μπορεί επίσης να είναι_, οπότε το(x,y,*_) αντιστοιχεί σε μια ακολουθία τουλάχιστον δύο στοιχείων χωρίς να δεσμεύει τα υπόλοιπα στοιχεία.

• Μοτίβα αντιστοίχισης:{"bandwidth":b,"latency":l} καταγράφει τις τιμές"bandwidth" και"latency" από ένα λεξικό. Σε αντίθεση με τα μοτίβα ακολουθίας, επιπλέον κλειδιά αγνοούνται. Υποστηρίζεται επίσης το unpacking όπως το**rest. (Αλλά το**_ θα ήταν περιττό, επομένως δεν επιτρέπεται.)

• Τα δευτερεύοντα μοτίβα μπορούν να αποτυπωθούν χρησιμοποιώντας το keywordas:

  case(Point(x1,y1),Point(x2,y2)asp2):...

  θα καταγράψει το δεύτερο στοιχείο της εισόδου ωςp2 (εφόσον η είσοδος είναι μια ακολουθία δύο σημείων)

• Τα περισσότερα literals συγκρίνονται με ισότητα, ωστόσο τα singletonsTrue,False καιNone συγκρίνονται με ταυτότητα.

• Τα μοτίβα μπορούν να χρησιμοποιούν ονομασμένες σταθερές. Αυτά πρέπει να είναι ονόματα με κουκκίδες για να μην ερμηνεύονται ως capture μεταβλητή:

  fromenumimportEnumclassColor(Enum):RED='red'GREEN='green'BLUE='blue'color=Color(input("Enter your choice of 'red', 'blue' or 'green': "))matchcolor:caseColor.RED:print("I see red!")caseColor.GREEN:print("Grass is green")caseColor.BLUE:print("I'm feeling the blues :(")

Για πιο λεπτομερή επεξήγηση και πρόσθετα παραδείγματα, μπορείτε να δείτε τοPEP 636 το οποίο είναι γραμμένο σε μορφή εκμάθησης.

4.8.Καθορισμός Συναρτήσεων¶

Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια συνάρτηση που γράφει τη σειρά Fibonacci σε ένα αυθαίρετο όριο:

>>>deffib(n):# write Fibonacci series less than n..."""Print a Fibonacci series less than n."""...a,b=0,1...whilea<n:...print(a,end=' ')...a,b=b,a+b...print()...>>># Now call the function we just defined:>>>fib(2000)0 1 1 2 3 5 8 13 21 34 55 89 144 233 377 610 987 1597

Το keyworddef εισάγει μια συνάρτησηορισμός. Πρέπει να ακολουθείται από το όνομα της συνάρτησης και τη λίστα των τυπικών παραμέτρων σε παρένθεση. Οι δηλώσεις που σχηματίζουν το σώμα της συνάρτησης ξεκινούν από την επόμενη γραμμή και πρέπει να είναι εσοχές.

Η πρώτη δήλωση του σώματος της συνάρτησης μπορεί προαιρετικά να είναι ένα literal συμβολοσειράς· αυτό το literal συμβολοσειράς είναι η συμβολοσειρά τεκμηρίωσης της συνάρτησης ήdocstring. (Περισσότερα για τα docstring μπορείτε να βρείτε στην ενότηταΣυμβολοσειρές Τεκμηρίωσης.) Υπάρχουν εργαλεία που χρησιμοποιούν docstrings για την αυτόματη παραγωγή διαδικτυακής ή έντυπης τεκμηρίωσης ή για να αφήσουν τον χρήστη να περιηγηθεί διαδραστικά στον κώδικα· είναι καλή πρακτική να συμπεριλαμβάνονται docstrings στον κώδικα που γράφετε, για αυτό κάντε το συνήθεια.

Ηεκτέλεση μιας συνάρτησης εισάγει έναν νέο πίνακα συμβόλων που χρησιμοποιείται για τις τοπικές μεταβλητές της συνάρτησης. Πιο συγκεκριμένα, όλες οι εκχωρήσεις μεταβλητών σε μια συνάρτηση αποθηκεύουν την τιμή στον πίνακα τοπικών συμβόλων∙ ενώ οι αναφορές μεταβλητών κοιτάζονται πρώτα στον πίνακα τοπικών συμβόλων, στη συνέχεια στους πίνακες τοπικών συμβόλων των συναρτήσεων που περικλείουν, μετά στον πίνακα καθολικών συμβόλων και, τέλος, στον πίνακα ενσωματωμένων ονομάτων. Έτσι, οι καθολικές μεταβλητές και οι μεταβλητές των συναρτήσεων που περικλείουν δεν μπορούν να εκχωρηθούν ως μια τιμή μέσα σε μια συνάρτηση (εκτός εάν, για καθολικές μεταβλητές, που ονομάζονται σε μια δήλωσηglobal ή, για μεταβλητές συναρτήσεων που περικλείουν, ονομάζονται ως μια δήλωσηnonlocal), αν και μπορεί να αναφέρονται.

Οι πραγματικές παράμετροι (ορίσματα) σε μια κλήση συνάρτησης εισάγονται στον τοπικό πίνακα συμβόλων της καλούμενης συνάρτησης όταν αυτή καλείται· έτσι, τα ορίσματα μεταβιβάζονται χρησιμοποιώνταςcall by value (όπου ηvalue είναι πάντα ένα αντικείμενοreference, όχι την τιμή του αντικειμένου).[1] Όταν μια συνάρτηση καλεί μια άλλη συνάρτηση ή καλεί τον εαυτό της αναδρομικά, δημιουργείται ένας νέος πίνακας τοπικών συμβόλων για αυτήν την κλήση.

Ένας ορισμός συνάρτησης συσχετίζει το όνομα της συνάρτησης με το αντικείμενο συνάρτησης στον τρέχοντα πίνακα συμβόλων. Ο διερμηνέας αναγνωρίζει το αντικείμενο στο οποίο επισημαίνεται αυτό το όνομα ως συνάρτηση που ορίζεται από τον χρήστη. Άλλα ονόματα μπορούν επίσης να δείχνουν το ίδιο αντικείμενο συνάρτησης και μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για πρόσβαση στη συνάρτηση:

>>>fib<function fib at 10042ed0>>>>f=fib>>>f(100)0 1 1 2 3 5 8 13 21 34 55 89

Προερχόμενοι από άλλες γλώσσες, μπορεί να αντιταχθείτε ότι τοfib δεν είναι μια συνάρτηση αλλά μια διαδικασία, καθώς δεν επιστρέφει μια τιμή. Στην πραγματικότητα, ακόμη και συναρτήσεις χωρίς δήλωσηreturn επιστρέφουν μια τιμή, αν και μάλλον βαρετή. Αυτή η τιμή ονομάζεταιNone. Η εγγραφή της τιμήςNone από τον διερμηνέα, εάν θα ήταν η μόνη τιμή που γράφεται. Μπορείτε να το δείτε αν το θέλετε πραγματικά χρησιμοποιώντας τηprint():

>>>fib(0)>>>print(fib(0))None

Είναι απλό να γράψετε μια συνάρτηση που επιστρέφει μια λίστα με τους αριθμούς της σειράς Fibonacci, αντί να την εκτυπώσετε:

>>>deffib2(n):# return Fibonacci series up to n..."""Return a list containing the Fibonacci series up to n."""...result=[]...a,b=0,1...whilea<n:...result.append(a)# see below...a,b=b,a+b...returnresult...>>>f100=fib2(100)# call it>>>f100# write the result[0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89]

Αυτό το παράδειγμα, ως συνήθως, δείχνει μερικά νέα χαρακτηριστικά Python:

• Η δήλωσηreturn επιστρέφει με μια τιμή από μια συνάρτηση. Τοreturn χωρίς όρισμα έκφρασης, επιστρέφει τοNone. Η πτώση του τέλους μιας συνάρτησης επιστρέφει επίσηςNone.

• Η δήλωσηresult.append(a) καλεί μιαμέθοδο του αντικειμένου της λίσταςresult. Μια μέθοδος είναι μια συνάρτηση που “ανήκει” σε ένα αντικείμενο και ονομάζεταιobj.methodname, όπουobj είναι κάποιο αντικείμενο (αυτό μπορεί να είναι μια έκφραση), και τοmethodname είναι το όνομα μιας μεθόδου που ορίζεται από τον τύπο του αντικειμένου. Διαφορετικοί τύποι ορίζουν διαφορετικές μεθόδους. Μέθοδοι διαφορετικών τύπων μπορεί να έχουν το ίδιο όνομα χωρίς να προκαλούν ασάφεια. (Είναι δυνατό να ορίσετε τους δικούς σας τύπους αντικειμένων και μεθόδους, χρησιμοποιώνταςclasses, δείτεΚλάσεις) Η μέθοδοςappend() που εμφανίζεται στο παράδειγμα ορίζεται για αντικείμενα λίστας· προσθέτει ένα νέο στοιχείο στο τέλος της λίστας. Σε αυτό το παράδειγμα είναι ισοδύναμο μεresult=result+[a], αλλά πιο αποτελεσματικό.

4.9.Περισσότερο για τον Καθορισμό Συναρτήσεων¶

Είναι επίσης δυνατός ο ορισμός συναρτήσεων με μεταβλητό αριθμό ορισμάτων. Υπάρχουν τρεις μορφές, που μπορούν να συνδυαστούν.

defask_ok(prompt,retries=4,reminder='Please try again!'):whileTrue:reply=input(prompt)ifreplyin{'y','ye','yes'}:returnTrueifreplyin{'n','no','nop','nope'}:returnFalseretries=retries-1ifretries<0:raiseValueError('invalid user response')print(reminder)

i=5deff(arg=i):print(arg)i=6f()

deff(a,L=[]):L.append(a)returnLprint(f(1))print(f(2))print(f(3))

[1][1,2][1,2,3]

deff(a,L=None):ifLisNone:L=[]L.append(a)returnL

defparrot(voltage,state='a stiff',action='voom',type='Norwegian Blue'):print("-- This parrot wouldn't",action,end=' ')print("if you put",voltage,"volts through it.")print("-- Lovely plumage, the",type)print("-- It's",state,"!")

parrot(1000)# 1 positional argumentparrot(voltage=1000)# 1 keyword argumentparrot(voltage=1000000,action='VOOOOOM')# 2 keyword argumentsparrot(action='VOOOOOM',voltage=1000000)# 2 keyword argumentsparrot('a million','bereft of life','jump')# 3 positional argumentsparrot('a thousand',state='pushing up the daisies')# 1 positional, 1 keyword

parrot()# required argument missingparrot(voltage=5.0,'dead')# non-keyword argument after a keyword argumentparrot(110,voltage=220)# duplicate value for the same argumentparrot(actor='John Cleese')# unknown keyword argument

>>>deffunction(a):...pass...>>>function(0,a=0)Traceback (most recent call last):  File"<stdin>", line1, in<module>TypeError:function() got multiple values for argument 'a'

defcheeseshop(kind,*arguments,**keywords):print("-- Do you have any",kind,"?")print("-- I'm sorry, we're all out of",kind)forarginarguments:print(arg)print("-"*40)forkwinkeywords:print(kw,":",keywords[kw])

cheeseshop("Limburger","It's very runny, sir.","It's really very, VERY runny, sir.",shopkeeper="Michael Palin",client="John Cleese",sketch="Cheese Shop Sketch")

-- Do you have any Limburger ?-- I'm sorry, we're all out of LimburgerIt's very runny, sir.It's really very, VERY runny, sir.----------------------------------------shopkeeper : Michael Palinclient : John Cleesesketch : Cheese Shop Sketch

def f(pos1, pos2, /, pos_or_kwd, *, kwd1, kwd2):      -----------    ----------     ----------        |             |                  |        |        Positional or keyword   |        |                                - Keyword only         -- Positional only

>>>defstandard_arg(arg):...print(arg)...>>>defpos_only_arg(arg,/):...print(arg)...>>>defkwd_only_arg(*,arg):...print(arg)...>>>defcombined_example(pos_only,/,standard,*,kwd_only):...print(pos_only,standard,kwd_only)

>>>standard_arg(2)2>>>standard_arg(arg=2)2

>>>pos_only_arg(1)1>>>pos_only_arg(arg=1)Traceback (most recent call last):  File"<stdin>", line1, in<module>TypeError:pos_only_arg() got some positional-only arguments passed as keyword arguments: 'arg'

>>>kwd_only_arg(3)Traceback (most recent call last):  File"<stdin>", line1, in<module>TypeError:kwd_only_arg() takes 0 positional arguments but 1 was given>>>kwd_only_arg(arg=3)3

>>>combined_example(1,2,3)Traceback (most recent call last):  File"<stdin>", line1, in<module>TypeError:combined_example() takes 2 positional arguments but 3 were given>>>combined_example(1,2,kwd_only=3)1 2 3>>>combined_example(1,standard=2,kwd_only=3)1 2 3>>>combined_example(pos_only=1,standard=2,kwd_only=3)Traceback (most recent call last):  File"<stdin>", line1, in<module>TypeError:combined_example() got some positional-only arguments passed as keyword arguments: 'pos_only'

deffoo(name,**kwds):return'name'inkwds

>>>foo(1,**{'name':2})Traceback (most recent call last):  File"<stdin>", line1, in<module>TypeError:foo() got multiple values for argument 'name'>>>

>>>deffoo(name,/,**kwds):...return'name'inkwds...>>>foo(1,**{'name':2})True

deff(pos1,pos2,/,pos_or_kwd,*,kwd1,kwd2):

defwrite_multiple_items(file,separator,*args):file.write(separator.join(args))

>>>defconcat(*args,sep="/"):...returnsep.join(args)...>>>concat("earth","mars","venus")'earth/mars/venus'>>>concat("earth","mars","venus",sep=".")'earth.mars.venus'

>>>list(range(3,6))# normal call with separate arguments[3, 4, 5]>>>args=[3,6]>>>list(range(*args))# call with arguments unpacked from a list[3, 4, 5]

>>>defparrot(voltage,state='a stiff',action='voom'):...print("-- This parrot wouldn't",action,end=' ')...print("if you put",voltage,"volts through it.",end=' ')...print("E's",state,"!")...>>>d={"voltage":"four million","state":"bleedin' demised","action":"VOOM"}>>>parrot(**d)-- This parrot wouldn't VOOM if you put four million volts through it. E's bleedin' demised !

>>>defmake_incrementor(n):...returnlambdax:x+n...>>>f=make_incrementor(42)>>>f(0)42>>>f(1)43

>>>pairs=[(1,'one'),(2,'two'),(3,'three'),(4,'four')]>>>pairs.sort(key=lambdapair:pair[1])>>>pairs[(4, 'four'), (1, 'one'), (3, 'three'), (2, 'two')]

>>>defmy_function():..."""Do nothing, but document it.......    No, really, it doesn't do anything....    """...pass...>>>print(my_function.__doc__)Do nothing, but document it.    No, really, it doesn't do anything.

>>>deff(ham:str,eggs:str='eggs')->str:...print("Annotations:",f.__annotations__)...print("Arguments:",ham,eggs)...returnham+' and '+eggs...>>>f('spam')Annotations: {'ham': <class 'str'>, 'return': <class 'str'>, 'eggs': <class 'str'>}Arguments: spam eggs'spam and eggs'

4.10.Intermezzo: Στυλ Κώδικα¶

Τώρα που πρόκειται να γράψετε μεγαλύτερα, και πιο σύνθετα κομμάτια της Python, είναι η κατάλληλη στιγμή να μιλήσετε γιαστυλ κώδικα. Οι περισσότερες γλώσσες μπορούν να γραφτούν (ή πιο συνοπτικές,μοροφοποιημένες) σε διαφορετικά στυλ· μερικές είναι πιο ευανάγνωστες από άλλες. Το να διευκολύνετε τους άλλους να διαβάσουν τον κώδικα σας είναι πάντα μια καλή ιδέα και η υιοθέτηση ενός ωραίου στυλ κώδικα βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό.

Για την Python, τοPEP 8 έχει αναδειχθεί ως οδηγός στυλ στον οποίο τηρούν τα περισσότερα έργα· προωθεί ένα πολύ ευανάγνωστο και ευχάριστο στυλ κώδικα. Κάθε προγραμματιστής Python θα πρέπει να το διαβάσει κάποια στιγμή· εδώ είναι τα πιο σημαντικό σημεία που εξάγονται για εσάς:

• Χρησιμοποιήστε εσοχή 4 διαστημάτων και όχι tabs.

  Τα 4 κενά είναι ένας καλός συμβιβασμός μεταξύ της μικρής εσοχής (επιτρέπει μεγαλύτερο βάθος εμφώλευσης) και της μεγάλης εσοχής (ευκολότερη στην ανάγνωση). Τα tabs δημιουργούν σύγχυση, και είναι καλύτερο να παραμείνουν απέξω.

• Τυλίξτε τις γραμμές έτσι ώστε να μην υπερβαίνουν τους 79 χαρακτήρες.

  Αυτό βοηθά του χρήστες με μικρές οθόνες και καθιστά δυνατή την ύπαρξη πολλών αρχείων κώδικα δίπλα-δίπλα σε μεγαλύτερες οθόνες.

• Χρησιμοποιείστε κενές γραμμές για να διαχωρίσετε συναρτήσεις και κλάσεις και μεγαλύτερα μπλοκ κώδικα μέσα συναρτήσεις.

• Όταν είναι δυνατόν, βάλτε σχόλια σε μια δική τους γραμμή.

• Χρησιμοποιήστε docstrings.

• Χρησιμοποιήστε κενά γύρω από τελεστές και μετά από κόμματα, αλλά όχι απευθείας μέσα δε δομές αγκύλων:a=f(1,2)+g(3,4).

• Ονομάστε τις κλάσεις και τις συναρτήσεις σας με συνέπεια· η σύμβαση είναι να χρησιμοποιείτεUpperCamelCase για τις κλάσεις καιlowercase_with_underscores για τις συναρτήσεις και τις μεθόδους. Χρησιμοποιείτε πάντα τοself ως όνομα για το πρώτο όρισμα μεθόδου (δείτεΜια πρώτη ματιά στις Κλάσεις για περισσότερα σχετικά με τις κλάσεις και τις μεθόδους).

• Μην χρησιμοποιείτε φανταχτερές κωδικοποιήσεις εάν ο κώδικας σας προορίζεται να χρησιμοποιηθεί σε διεθνή περιβάλλοντα. Η προεπιλογή της Python, UTF-8, ή ακόμα και το απλό ASCII λειτουργούν καλύτερα σε κάθε περίπτωση.

• Ομοίως, μη χρησιμοποιείτε χαρακτήρες που δεν είναι ASCII σε αναγνωριστικά εάν υπάρχει μόνο η παραμικρή πιθανότητα οι άνθρωποι που μιλούν διαφορετική γλώσσα να διαβάσουν ή να διατηρήσουν τον κώδικα.

Υποσημειώσεις

Στην πραγματικότητα, ηκλήση με αναφορά αντικειμένου θα ήταν μια καλύτερη περιγραφή, καθώς εάν μεταβιβαστεί ένα μεταβλητό αντικείμενο, ο καλών θα δει τυχόν αλλαγές που κάνει ο καλών σε αυτό (στοιχεία που εισάγονται σε μια λίστα).