Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Saltar para o conteúdo
Wikipédia
Busca

Albace Maior

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.

Albace (emgrego:Αλβακη;romaniz.:Albakē; emarmênio:Աղբակ;romaniz.:Ałbak),Aluaca (Αλουάκα,Alouáka),Albal (Աղբաղ,Ałbał) ouAlbaque (emárabe:البق;romaniz.:Albāq), referido em alguns documentos comoAlbace Maior (Աղբակ Մեծ,Ałbak Metz) para distingui-lo de seuhomônimo emGordiena,[1] segundo aGeografia deAnanias de Siracena (século VII), foi um cantão (gavar) da província (ascar) deVaspuracânia, noReino da Armênia.

História

[editar |editar código-fonte]
Expansão do território dos Arzerúnios (séculos V-XI)

Albace Maior tinha como sede a cidade deAdamacerta.[2] Possuía 1655 quilômetros quadrados e se estendia ao redor do curso superior doGrande Zabe, um tributário do sul doTigre, numa zona cercada por todos os lados por montanhas. O relevo é principalmente montanhoso, mas plano em alguns lugares, cujo clima é bastante frio. Ali há terras férteis e pastagens.[3] Segundo aGeografia deAnanias de Siracena (século VII), Albace Maior foi um cantão (gavar) da província (ascar) deVaspuracânia, noReino da Armênia.[4]

Albace Maior era um dos cantões que compunham o principado homônimo de Albace Maior, um dos domínios originais dosArzerúnios.[5][6] Em 387, quando o Reino da Armênia foi dividido entre oImpério Romano e oImpério Sassânida pelos termos daPaz de Acilisena, permaneceu como um dos territórios remanescentes dos armênios.[7] Noséculo X,Tomás Arzerúnio atestou que o distrito ainda existia como um dos domínios arzerúnidas.[8] Nos tempos modernos, sobrevivem ruínas de vários mosteiros, fortalezas e palácios construídos durante o reinado dos príncipes arzerúnidas (séculos V-XI).[3]

Albace Maior foi particularmente afetado pelas invasões dogeneral abássidaBuga, o Velho em meados doséculo IX e nas primeiras campanhas doImpério Seljúcida noCáucaso nos anos 1020-40. Na segunda metade doséculo XIX, a região contava com 81 aldeias, 24 das quais eram armênias. Em números totais, havia cerca de 10 mil armênios, oito mil curdos e assírios e dois mil judeus que se dedicavam à fabricação de casna (χašna) e à agricultura. Havia 5-6 escolas armênias. As aldeias armênias foram destruídas pelos turcos durante aguerra russo-turca de 1877–1878 e nos anos daPrimeira Guerra Mundial quase completamente abandonadas e reconstruídas. A maioria dos habitantes armênios morreu nogenocídio armênio de 1915 e os sobreviventes migraram para outros países.[3]

Referências

  1. Hewsen 1992, p. 176-177, 251, 420.
  2. Toumanoff 1963, p. 199-200.
  3. abcHakobyan, Melik-Baxšyan & Barsełyan 1988–2001, p. 161.
  4. Hewsen 1992, p. 63-63A, 182-183, 252, 310.
  5. Hewsen 1992, p. 299.
  6. Toumanoff 1963, p. 181, 199.
  7. Hewsen 1992, p. 299, 316, nota 48.
  8. Hewsen 1992, p. 184.

Bibliografia

[editar |editar código-fonte]
  • Hakobyan, Tadevos X.; Melik-Baxšyan, Stepan T.; Barsełyan, Hovhannes X. (1988–2001). «Բերկրի».Hayastani ev harakitsʻ šrjanneri tełanunneri baṛaran [Հայաստանի և հարակից շրջանների տեղանունների բառարան] [Dicionário de Toponímia da Armênia e Territórios Adjacentes].1–5. Erevã: Yerevan State University Publishing House 
  • Hewsen, Robert H. (1992).The Geography of Ananias of Širak. The Long and Short Recensions. Introduction, Translation and Commentary. Wiesbaden: Dr. Ludwig Reichert Verlag 
  • Toumanoff, Cyril (1963).Studies in Christian Caucasian History. Washington: Georgetown University Press 
Obtida de "https://pt.wikipedia.org/w/index.php?title=Albace_Maior&oldid=69764326"
Categoria:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp