W 2011 roku na stanowisku archeologicznymJebel Faya odkryto prymitywne narzędzia, których wiek oszacowano na około 100–125 tys. lat (datowanie termoluminescencyjne). W momencie odkrycia był to najdawniejszy ślad bytności człowieka odnaleziony pozaAfryką[3]. Od około VII wieku p.n.e. neolit i liczna hodowla dromaderów i osłów, także koczownicze ludy pustynne. Już w III tysiącleciu p.n.e. sięgały tutaj wpływy cywilizacji z Mezopotamii:Sumeru,Akadu,Babilonii,Asyrii. Od VI w. p.n.e. wpływy kultury perskiej, późniejkultury hellenistycznej i państwSeleucydów, a późniejPartów.
Około 240 n.e. tereny te zostały podbite przezsasanidzkąPersję[4]. Kilkanaście lat później na te ziemie przybywali także chrześcijanie, o czym świadczą pozostałości kościoła na wyspieSir Bani Jas[4]. W VII w. obszar został zajęty przezmuzułmanów z dużymi wpływamibahrajńskichcharydżytów iomańskichibadytów[4]. W XVI wieku Portugalczycy założyli kilka fortów, m.in. wKalbie. Od XVII w. podział wpływów na terenach Emiratów pomiędzy Turków Osmańskich a Portugalczyków. W drugiej połowie XVIII wiekuArabowie nawiązali kontakty zBrytyjską Kompanią Wschodnioindyjską. W 1892 Brytyjczycy, zaniepokojeni wzrostem zainteresowania innych mocarstwZatoką Perską, zawarli z każdym z emiratów (Abu Zabi,Adżman,Dubaj,Fudżajra,Ras al-Chajma,Szardża iUmm al-Kajwajn) układy protekcyjne, według których polityka zagraniczna tych państw (zwanych następnieOmanem Traktatowym) leżała w gestii Korony brytyjskiej. Ustanowiono Radę Traktatową, składającą się z siedmiu władców. W perspektywie miało dojść do utworzenia federacji. W latach 60. XX wieku Oman Traktatowy stał się zamożny dzięki eksploatacji złóż ropy naftowej.
W 1968 roku rząd brytyjski ogłosił zamiar wycofania swoich wojsk z regionu w ciągu najbliższych 3 lat. Już wcześniej pod brytyjskim patronatem zaczęła się tworzyć federacja emiratów (szejkanatów) arabskich, położonych na południowym brzegu Zatoki Perskiej. Miała ona objąć 7 emiratów Omanu Traktatowego oraz sąsiednie księstwaKatar iBahrajn. Uchwała o utworzeniu federacji zapadła na zjeździe zainteresowanychszejków w lutym 1968. Jednak ambicje poszczególnych szejków oraz nierozwiązanie wielu kwestii formalno-prawnych nawet w tak istotnych dziedzinach, jak ustrój nowego organizmu państwowego spowodowały, że federacja pozostała głównie „na papierze”. W 1971 Bahrajn i Katar zrezygnowały z uczestnictwa w federacji i utworzyły niezależne państwa[4]. W toku obrad, które w lipcu 1971 toczyły się w pałacu szejka Dubaju, salę opuścił także szejk Ras al-Chajmy. 18 lipca pozostałych sześciu władców podpisało umowę o utworzeniu federacji Zjednoczonych Emiratów Arabskich, która 2 grudnia 1971 oficjalnie ogłosiła niepodległość. Nowe państwo zostało 6 grudnia przyjęte doLigi Arabskiej, a 8 grudnia na podstawieRezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 304[5] – jako 132 członek – doONZ. Jeszcze 23 grudnia tego roku w Abu Zabi ogłoszono, że do federacji w przyszłym roku przystąpi również emiratRas al-Chajma. Zjednoczone Emiraty Arabskie są jedynym skutkiem ideipanarabizmu, który przetrwał próbę czasu.
Centrum Abu Zabi
Pierwszym prezydentem Zjednoczonych Emiratów Arabskich został wybrany na 5 latZajid ibn Sultan Al Nahajjan, władcaAbu Zabi, a wiceprezydentem szejk Dubaju. Władcy poszczególnych emiratów utworzyli Radę Najwyższą, do kompetencji której należały sprawy polityki zagranicznej, obrony, kluczowe decyzje gospodarcze. Każdy emirat zachował przy tym własną administrację i samodzielne kierowanie sprawami wewnętrznymi, często jeszcze uwarunkowane lokalnymi tradycjami plemiennymi. Ustalono, że budżet federacji będzie tworzony ze składek wynoszących po 10% dochodów każdego z emiratów. Organem ustawodawczym zostało Zgromadzenie Doradcze, złożone z 34 delegatów wybieranych przez poszczególne emiraty w ilości proporcjonalnej do liczby ludności. Tymczasową stolicą państwa została rezydencja szejka Abu Zabi – el-Ain w oazie Burajmi.
W 1979 r. zerwano stosunki dyplomatyczne zEgiptem za podpisanie układu wojskowego z Izraelem. W 1985 zostały nawiązane stosunki dyplomatyczne i handlowe zZSRR iChinami, a w 1987 wznowiono stosunki dyplomatyczne z Egiptem. W 1990 ZEA poparły interwencję wIraku i zgodziły się na rozlokowanie na swoim terytorium wojsk francuskich i brytyjskich. W 1994 ZEA podpisały układ obronny zeStanami Zjednoczonymi. W 2004 po śmierci prezydenta jego miejsce zająłChalifa ibn Zajid Al Nahajjan. W 2006 po śmierci premieraMaktuma ibn Raszida al-Maktuma jego urząd przejąłMuhammad ibn Raszid al-Maktum.
Zjednoczone Emiraty Arabskie położone są w strefie klimatu zwrotnikowego kontynentalnego suchego, który w głębi kraju staje się skrajnie suchy. Powierzchnia kraju jest w większości nizinna (100-150 metrów) i pustynna (około 97% powierzchni państwa zajmuje pustyniaAr-Rub al-Chali). Na wschodzie kraju wznoszą się niewielkie góryAl-Hadżar al-Gharbi[6]. Najwyższym szczytem państwa jest góraDżabal Jibir (1517 m n.p.m.), jednakże nie jest to najwyższy punkt kraju, ten bowiem leży na zboczu góryDżabal al-Dżajs (1910 m n.p.m.), której szczyt wznosi się już na terytoriumOmanu[7].
Średnie temperatury w styczniu wynoszą około 20 °C, w lipcu 32–40 °C (maksymalnie wynoszą ponad 50 °C). Opady deszczu występują głównie w zimie (grudzień-luty), a ich roczna suma to 80–140 mm. Latem na wybrzeżu utrzymuje się wysoka wilgotność. W emiratach nie znajdują się żadne rzeki stałe, nielicznie występująwadi, zaś nawody artezyjskie można trafić w oazachAl-Ajn iAl-Burajmi. Wśród licznychsolnisk największym jestSabchat Matti. Roślinność jest skąpa, głównie są tohalofity[6]. Na niskim, częściowo zabagnionym wybrzeżu Zatoki Perskiej, zlokalizowane są rafy koralowe i przybrzeżne wysepki, wybrzeże Zatoki Omańskiej jest z kolei górzyste. Linia brzegowa kraju jest dobrze rozwinięta (jej długość wynosi około 700 kilometrów)[6].
W chwili powołania do życia Zjednoczonych Emiratów Arabskich w końcu 1971 r. szacunkowa liczba ludności nowego państwa niewiele przekraczała 180 tys., przy czym w Dubaju żyło ok. 60 tys. mieszkańców, ale w najmniejszym emiracie Adżman – jedynie 4,25 tys. Była to prawie wyłącznie ludność arabska. Obecnie Arabowie i Persowie stanowią jedynie 42% populacji kraju, z czego jedynie 19% to obywatele Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Osoby pochodzące z krajów subkontynentu indyjskiego to 50% społeczeństwa. Resztę ludności stanowią imigranci z Azji południowo-wschodniej, głównie zFilipin. 65% wszystkich mieszkańców wyznaje islam. W kraju oprócz oficjalnego języka arabskiego używany jest też angielski,perski,urdu ihindi[8]. Poziom analfabetyzmu sięga 22%. W latach osiemdziesiątych XX wieku liczba ludności mocno się zwiększyła, z 1 mln do 2 mln. Średnia długość życia to dla mężczyzn 70 lat, a kobiet 74.
Imigracja do Zjednoczonych Emiratów Arabskich jest bardzo duża. Świadczy o tym fakt, że w wielu miastach jest teraz więcej robotników z Indii, Bangladeszu, Pakistanu i Chin niż rdzennych mieszkańców kraju.
Kraj ma unikatowy ustrój polityczny – federację emiratów. Głową państwa jestprezydent szejk, a szefem rządupremier szejk. Emiratami rządzą natomiast emirowie. Władza w emiratach przekazywana jest z ojca na syna.
Zjednoczone Emiraty Arabskie uznająIzrael. Przez pewien czas zawieszone byłystosunki dyplomatyczne zEgiptem. W latach 80. XX wieku widać było związki ZEA z krajami komunistycznymi, głównie z ZSRR i z Chinami. W latach 90. nastąpiła zmiana kursu polityki zagranicznej i od tego czasu silne stały się związki dyplomatyczne z krajamiEuropy Zachodniej oraz Stanami Zjednoczonymi.
Wojska Zjednoczonych Emiratów Arabskich w 2014 roku liczyły 65 tysięcy żołnierzy zawodowych (rezerwistów brak z racji pełnego uzawodowienia armii). Według rankinguGlobal Firepower (2014) siły zbrojne ZEA stanowią 42. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 14,4 mld dolarów[11].
Wojska ZEA biorą udział w misji pokojowej w Kosowie (KFOR).
Wojska ZEA intensywnie współpracują z Francją, w 2019 roku ZEA i Francja podpisały umowę, której celem była współpraca wojskowa, a także obrona Emiratów w sytuacji agresji przez Francję.
W grudniu 2021 roku podpisano kolejną umowę z Francją, która obejmowała zakup przez ZEA 80 myśliwcówRafale i 12 śmigłowców Caracal. Ponadto ZEA zobowiązała się do powiększania francuskich baz na swoim terytorium[12].
Kraj należy do szybko rozwijających się i najbogatszych państwAzji Zachodniej. Od powstania kraju przez dłuższy czas najwięcej dochodów przynosiłaropa naftowa. Jej wydobycie na szerszą skalę i eksport rozpoczęły się w Abu Zabi w 1962 roku i w roku powołania federacji (1971) osiągnęły 44,5 mln ton. Dubaj rozpoczął wydobycie ropy naftowej w 1970, a w 1971 wyprodukował już 6,5 mln ton ropy.
Cztery czynniki wpływające na szybki rozwój gospodarki to:
Produkt krajowy brutto na jednego mieszkańca to 56 667USD (dane z 2008, z uwzględnieniemparytetu siły nabywczej). Ważną rolę w gospodarce kraju odgrywa turystyka. Zjednoczone Emiraty Arabskie posiadają dużą liczbę luksusowych hoteli. W kraju nie ma podatków i ceł. Za ok. 10 lat skończą się złoża ropy naftowej, jednego z podstawowych sektorów gospodarki kraju. Dlatego też coraz większe sumy pieniężne są przeznaczane na inwestycje w zakresie sportu, turystyki i bankowości. Istnieje tu wiele nowoczesnych i luksusowych hoteli, a wolny rynek sprawił, że w kraju działa wiele banków, w których posiadaczami kont jest wielu znanych ludzi na świecie. W przyszłości turystyka i bankowość mają być głównymi źródłami utrzymania obywateli i państwa. Wielki handel (największy port kontenerowy na świecie, w szybkim tempie rozwijająca się giełda) i banki sprawiły, że kraj stał się usługowym zapleczem Bliskiego Wschodu.
Przemysł Zjednoczonych Emiratów Arabskich opiera się głównie na wydobyciu ropy naftowej. Przetwórstwo „czarnego złota” to wciąż główny dział przemysłu. Dużo inwestuje się w turystykę, a dzięki wolnemu rynkowi i braku podatków i ceł również sektor finansowy. Bardzo szybko rozwija się budownictwo. W kraju panujeboom inwestycyjny. Budowanych jest wiele dróg, autostrad, hoteli, wieżowców i apartamentów.
Rolnictwo w Zjednoczonych Emiratach Arabskich jest słabo rozwinięte, bo użytki rolne zajmują tylko 2,9% powierzchni kraju. Na wybrzeżu i przyoazach uprawia się najczęściej pomidory, ogórki i kapustę oraz drzewa owocowe (najczęściejpalmę daktylową) i niewiele zbóż.
Zjednoczone Emiraty Arabskie mają dobrą sieć dróg i autostrad. Długość autostrad wynosi 1088 km. ZEA posiadają dwa porty morskie i trzy lotnicze. Największy port morski znajduje się w Dubaju, gdzie również zlokalizowany jestnajwiększy port lotniczy, przyjmujący 47 milionów pasażerów rocznie. W przyszłości ma być on rozbudowany i ma przyjmować 150 milionów pasażerów rocznie.
Transport szynowy w ZEA jest na etapie rozwoju. Linie kolejowe są w budowie i wykorzystywane jedynie w transporcie towarowym. Ich długość wynosi 266 km, a docelowo 1200 km.Metro w Dubaju jest jedynąkoleją aglomeracyjną w ZEA. Długość jego linii wynosi 70 km.
Zjednoczone Emiraty Arabskie, jak większość państw regionu Zatoki Perskiej, czerpią ogromne zyski z wydobycia ropy naftowej. Większość zasobów tego cennego surowca znajduje się w największym emiracieAbu Zabi, a pozostałe części kraju nie posiadają wcale złóż ropy albo utrzymują jedynie znikome wydobycie. Z tego faktu wynika duże zróżnicowanie w rozwoju gospodarczym poszczególnych emiratów i, co za tym idzie, ich strategii rozwoju. Dobrze to widać na przykładzie Dubaju. Złoża ropy tego emiratu znalazły się na wyczerpaniu już w latach 90. XX wieku. Oznaczało to, iż szans na dalszy rozwój Dubaj musi poszukiwać w rozwoju nowoczesnej gospodarki, której wyznacznikami są inwestycje w technologię, silny sektor usług oraz dążenie do poprawy standardów edukacji. Dzięki swojemu strategicznemu położeniu, Dubaj szybko zyskał miano pretendenta do miana jednego ze światowych centrów handlu i finansów. Gorący klimat, atrakcyjne krajobrazy i duże inwestycje spowodowały napływ turystów, napędzając boom w branży budowlanej. Sektor ten należy do najbardziej zaawansowanych technologicznie w skali świata. Nowinki technologiczne pozwalają nie tylko na budowanie dotąd niespotykanych obiektów, jak pierwszy podwodny hotel, ale umożliwiają również (choć na razie wciąż w niewielkim stopniu) wykorzystanie techniki dla ochrony środowiska, czego przykładem jest budowany właśnie pierwszy 400-metrowy ekologiczny wieżowiec.
Niskie ceny towarów (w Zjednoczonych Emiratach Arabskich brak podatków i cła[a]) oraz nowoczesna infrastruktura hotelowa i sportowa przyciągają turystów zagranicznych i handlowców (1993 – 10 mln osób) z krajów arabskich, Japonii, Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, a w ostatnich latach również z Rosji. Zjednoczone Emiraty Arabskie (w szczególności Dubaj) posiadają bardzo dużo luksusowych hoteli. Turystyka przynosi coraz większe dochody także mieszkańcom. Inwestycje w tym sektorze gospodarki są warte kilkadziesiąt miliardów dolarów.
Jedną z największych atrakcji turystycznych ostatnich lat stały się tzw.wyspy Palmowe. Usypywanie pierwszej sztucznej wyspy Jumeirah rozpoczęto w 2001 roku. Największa z nich ma 18 km długości i 400 km linii brzegowej. Wszystkie wyspy otaczają łukifalochronów, które chronią je przed niszczycielskim wpływem morza.
Po zakończeniu prac na Jumeirah powstał ogromny kompleks hotelowy Atlantis, którego otwarcie, w listopadzie 2008, uświetniło wielu celebrytów i najdroższy w historii pokaz sztucznych ogni, transmitowany przez telewizje z całego świata[13].
↑Aleksander Olech Zagraniczna aktywność militarna Republiki Francuskiej, s. 136. https://www.researchgate.net/publication/362992219_Zagraniczna_aktywnosc_militarna_Republiki_Francuskiej.
↑Państwoin statu nascendi;Palestyńskie Władze Narodowe to tymczasowa struktura zarządzająca obszarem Strefy Gazy i częścią Zachodniego Brzegu do czasu uzyskania niepodległości przez Palestynę
.svg)
.jpg)
.jpg)
