 Zbigniew Pacelt (2013) | |||
| Data i miejsce urodzenia | 26 sierpnia 1951 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 października 2021 | ||
| Zawód, zajęcie | polityk, sportowiec | ||
| Alma Mater | |||
| Stanowisko | poseł naSejm V, VI i VII kadencji (2005–2015), wiceminister sportu i turystyki (2007–2008) | ||
| Partia | |||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
_01.jpg)
Zbigniew Pacelt (ur.26 sierpnia1951 wOstrowcu Świętokrzyskim, zm.4 października2021 wŁodzi[1][2]) –polskipływak ipięcioboista,olimpijczyk, trener, działacz sportowy oraz polityk, poseł naSejmV,VI iVII kadencji, w latach 2007–2008sekretarz stanu wMinisterstwie Sportu i Turystyki.
Syn Jana i Zofii[1]. AbsolwentXXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Ludowego Lotnictwa Polskiego w Warszawie (1970)[3]. W 1975 ukończył studia naAkademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, uzyskując tytuł zawodowy magistra wychowania fizycznego.
Karierę sportową rozpoczynał w sekcji pływackiejKSZO Ostrowiec Świętokrzyski. W latach 1970–1972 był zawodnikiemAZS Warszawa, zaś w latach 1972–1980Lotnika Warszawa iCWKS Legia Warszawa. Mistrz Polski w pływaniu (200 mstylem zmiennym: 1967, 1968, 1970, 1971, 1972; 400 m stylem zmiennym: 1971), dwunastokrotnyrekordzista Polski na basenie 25 m i osiemnastokrotny na basenie 50 m. Jako pływak brał udział naME w Barcelonie w 1970 oraz na Letnich Igrzyskach Olimpijskich wMeksyku w 1968 i wMonachium w 1972. Jako pięcioboista nowoczesny wywalczył tytułwicemistrza Polski, dwukrotnie drużynowe mistrzostwo świata (1977 i 1978), a także wystąpił naLetnich Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu w 1976.
Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener i działacz sportowy. W latach 1980–1988 był trenerem Legii Warszawa, a następnie szkoleniowcem reprezentacji narodowej w pięcioboju nowoczesnym, m.in. podczasLIO w Barcelonie w 1992 (na których reprezentacja wywalczyła dwa złote medale – drużynowy i indywidualnyArkadiusza Skrzypaszka). W 1992 uznany za „Trenera Roku” wPlebiscycie „Przeglądu Sportowego”.
W 1994 objął kierownictwo Departamentu Sportu Wyczynowego wUrzędzie Kultury Fizycznej i Turystyki, funkcję tę pełnił do 2000. W latach 2001–2002 był wiceprezesemUrzędu Kultury Fizycznej i Sportu, od 2002 do 2005 zajmował stanowisko wiceprezesaPolskiej Konfederacji Sportu[4]. Wieloletni wiceprezesPolskiego Związku Pięcioboju Nowoczesnego, członek zarząduPolskiego Komitetu Olimpijskiego, członek Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie, członek zarządu głównegoAkademickiego Związku Sportowego. W latach 1996–2004 pełnił funkcje zastępcy szefa misji, szefa misji i zastępcy szefa delegacji, szefa sztabu przygotowań olimpijskich na kolejnych igrzyskach olimpijskich. W 2006 był szefem misji olimpijskiej naZimowych Igrzyskach Olimpijskich w Turynie.
Wwyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany do Sejmu zokręgu kieleckiego z listyPlatformy Obywatelskiej, w październiku tego samego roku wstąpił do tej partii. W przedterminowychwyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 8455 głosów. Od 26 listopada 2007 do 21 listopada 2008 zajmował stanowisko sekretarza stanu wMinisterstwie Sportu i Turystyki[5]. Wwyborach w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, dostał 8842 głosy[6]. Bezskutecznie kandydował wwyborach uzupełniających do Senatu w 2014, zajmując 3. miejsce spośród 6 kandydatów[7]. W 2015 został członkiem honorowego komitetu poparciaBronisława Komorowskiego przedwyborami prezydenckimi[8]. W tym samym roku nie kandydował w kolejnych wyborach do Sejmu.
Był autorem książkiMoje olimpiady czyli Szczęśliwa „13” (Estrella, Warszawa 2011).
Został pochowany nacmentarzu Wojskowym na Powązkach[9].
Odznaczony ZłotymMedalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (dwukrotnie), ZłotymKrzyżem Zasługi i Krzyżem OficerskimOrderu Odrodzenia Polski (1996)[10]. Wyróżniony tytułemhonorowego obywatelaOstrowca Świętokrzyskiego (2009). W 2017 nagrodzony medalemKalos Kagathos[11].
