Urodził się wOsace w bogatej i wykształconej rodzinie. Jego rodzice zmarli, kiedy miał 3 lata, parę lat później zmarła jego babcia, a tuż po niej jedyna siostra, co wywarło wielkie piętno na jego życiu i twórczości.W latach 1920–1924 studiował literaturę japońską naTokijskim Uniwersytecie Cesarskim. Poznał tamKana Kikuchiego (dziennikarz, dramaturg, pisarz), który zaprosił go do pracy w redakcjiBungei Shunjū, a po studiach w 1924 r. wraz z pisarzemRiichi Yokomitsu (1898–1947) założył pismoBungei Jidai. Stało się ono ośrodkiem nowej orientacji literackiej, nazwanejneosensualizmem. W swoim eseju programowymKankaku katsudō – kaikyū bungakusha shokui (Działalność zmysłów – klasowi panowie literaci, 1925) Yokomitsu zaliczył do niego:futuryzm,ekspresjonizm,kubizm,dadaizm,symbolizm, a przede wszystkim te ich aspekty, które służyły odnowie widzenia świata i zmianie środków artystycznych[3].
Yasunari Kawabata w 1930 roku z przyszłą żoną Hideko (z jego lewej strony) i jej młodszą siostrą Kimiko
Pierwszy sukces pisarski odniósł w 1925 r. autobiograficznym opowiadaniemIzu no odoriko (jap.伊豆の踊子Tancerka z Izu).
W 1931 r. ożenił się z Hideko Matsubayashi i zamieszkał wTokio.W czasieII wojny światowej zajmował się pracą naukową i podróżował po Mandżurii.
Kawabata Yasunari w 1968 roku
W latach 1948–1965 był prezesemjapońskiegoPEN Clubu. Wtedy też opublikował swoje najsłynniejsze powieści –Tysiąc żurawi (jap.千羽鶴Senba-zuru) iGłos góry (jap.山の音Yama no oto), które przyniosły mu w 1959 r. prestiżowy Medal Goethego weFrankfurcie, a w 1968 r.Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.Pod koniec życia był bardzo schorowany. W 1972 r. – dwa lata po samobójstwie swojego przyjaciela,Yukio Mishimy – również odebrał sobie życie.
