Zbliżając się do wyborów prezydenckich w 1972 roku, urzędującyprezydent podjął kroki, mające zapewnić mu prawicowy elektorat[1]. Nixon sprzeciwił się m.in. desegregacji rasowej w autobusach szkolnych i możliwości przerywania ciąży, a także obniżył wymaganą granicę wiekową doczynnego prawa wyborczego[2]. Bez przeszkód uzyskał nominacjęPartii Republikańskiej, oddając szefowanie swojej kampanii,wiceprezydentowi Spiro Angew[1]. WPartii Demokratycznej nadal istniały spore podziały, podobnie jak cztery lata wcześniej[1]. Początkowo najsilniejszym kandydatem byłGeorge Wallace, ale został on postrzelony podczas wiecu wyborczego i sparaliżowany, co zmusiło go do wycofania kandydatury[1]. Ostatecznie nominację prezydencką uzyskał liberalny senatorGeorge McGovern[1]. Jego zmienne poparcie dla swojego pierwszego współkandydataThomasa Eagletona, a także sprzeczne deklaracje ws. reform społeczno-gospodarczych nie przysporzyło mu popularności[1]. Jego kampanią usiłowali jeszcze sterować bossowie demokratów, ale spotkało się to z niepowodzeniem[1]. KandydatemAmerykańskiej Partii Niezależnych zostałJohn Schmitz[3]. Pomimo wzrostu bezrobocia i kontynuacji nielubianejwojny wietnamskiej Nixon wygrał znaczącą przewagą w głosowaniu powszechnym[1]. Zdaniem historyków, sukces kandydata republikanów był bardziej wyrazem wotum nieufności wobec McGoverna niż zaufaniem dla Nixona[4].
Głosowanie powszechne odbyło się 7 listopada 1972[3]. Nixon uzyskał 60,7% poparcia, wobec 37,5% dla McGoverna i 1,4% dla Johna Schmitza[3]. Ponadto, niecałe 290 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[3].Frekwencja wyniosła 55,1%[5]. W głosowaniuKolegium Elektorów Nixon uzyskał 520 głosów, przy wymaganej większości 270 głosów[6]. Na McGoverna zagłosowało 17 elektorów, a naJohna Hospersa – 1[6]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Agnew, uzyskując 520 głosów, wobec 17 dlaSargenta Shrivera i 1 dlaTheodory Nathan[6].
.jpg)
.jpg)
