Wybory parlamentarne w Kolumbii w 2010 roku –wybory parlamentarne wKolumbii przeprowadzone14 marca2010. Zwycięstwo odniosła w nich rządząca koalicja prezydenta Uribe.
Scena polityczna Kolumbii od poprzednichwyborów w 2006 zdominowana była przez rządzącą koalicję trzech centroprawicowych partii popierającychprezydentaÁlvaro Uribe: prezydenckąSpołeczną Partię Jedności Narodowej (tzw. Partię "U"),Kolumbijską Partię Konserwatywną orazRadykalną Zmianę. Partie te kontrolowały większość miejsc w parlamencie. Do głównych sił opozycyjnych należały, mająca najwięcej miejsc w parlamencie, centrolewicowaKolumbijska Partia Liberalna oraz lewicowyAlternatywny Biegun Demokratyczny[1][2].
Do udziału w wyborach zarejestrowało się 29,8 mln Kolumbijczyków, którzy wybierali 166 deputowanych doIzby Reprezentantów oraz 102senatorów. W wyborach startowało 2,5 tys. kandydatów[3].
W celu zabezpieczenia głosowania, w całym kraju rozlokowanych zostało 150 tys. sił bezpieczeństwa i wojska, które strzegły porządku w 77 tys. punktach wyborczych. Ustępujący z urzędu prezydent Uribe zaapelował do rodaków o udział w wyborach pomimo potencjalnego zagrożenia ze stronyFARC i karteli narkotykowych, wyrażając przy tym nadzieję, że głosowanie przebiegnie w sposób pokojowy w całym kraju[3].
W czasie głosowania obywatele wybierali również 5 deputowanych doParlamentu Andyjskiego, konsultacyjnego organuWspólnoty Andyjskiej. Wybory były ważnym wskaźnikiem poparcia społecznego przedwyborami prezydenckimi w maju 2010, w których każda z głównych sił politycznych ma zamiar wystawić własnego kandydata[4][5].
Wybory do parlamentu przebiegły w spokojnej atmosferze. Minister obrony nazwał je "najspokojniejszymi wyborami w ciągu 30 lat". W kraju doszło do 9 nieudanych prób podłożenia ładunków wybuchowych oraz walk z rebeliantami w południowej częścidepartamentu Cauca, w wyniku których zginął jeden oficer, a pięciu żołnierzy zostało rannych - co jak na kolumbijskie warunki oznaczało sukces organizacyjny administracji prezydenta Uribe[2].
Według wstępnych wyników, zwycięstwo w wyborach, zarówno do Senatu, jak i Izby Reprezentantów, odniosła prezydencka Partia U. Jej kandydat w wyborach na prezydenta i faworyt sondaży przedwyborczych,Juan Manuel Santos, powiedział, że celem jego partii jest "obrona, kontynuowanie i umacnianie dorobku prezydenta Uribe"[2]. Drugie miejsce zajęła wchodząca w skład koalicji rządzącej Kolumbijska Partia Konserwatywna, a trzecie opozycyjna Kolumbijska Partia Liberalna[6][7].
Międzynarodowi obserwatorzy w czasie wyborów dopatrzyli się poważnych nieprawidłowości. Obserwatorzy zOPA potwierdzili przypadki kupowania głosów w sześciu departamentach kraju: Atlantico, Bolivar, Magdalena, Cundinamarca, Narino iNorte de Santander. Według ich raportu, wyborcom oferowano za głosy gotówkę lub inne dobra materialne, a nawet stypendia szkolne. Przewodniczący misji obserwacyjnej stwierdził, że proces kupowania głosów był "dominującym zjawiskiem", "który wypaczył normy finansowania kampanii". OPA poskarżyła się także na niezapewnienie w wielu lokalach odpowiednich warunków do tajnego oddania głosu, niedostateczne przeszkolenie członków komisji wyborczych oraz przeciągający się proces zbierania wyników wyborów z poszczególnych komisji[8]. Z podobnymi wnioskami wystąpiłamiędzynarodowa organizacja pozarządowa, Misja Obserwacji Wyborczej, która oprócz procederu kupowania głosów, poinformowała również o przypadkach zastraszania wyborców przez organizacje paramilitarne, które groziły obywatelom m.in. odcięciem ich od opieki zdrowotnej[9][10].
Jednym z głównych problemów i obaw związanych z procesem wyborczym w Kolumbii było zjawisko tzw. "parapolityki", czyli powiązań polityków z organizacjami paramilitarnymi. O miejsca w parlamencie, zdaniem obserwatorów, ubiegały się bowiem osoby powiązanie z politykami oskarżonymi i skazanymi za współpracę z grupami przestępczymi. Do parlamentu dostała się nowo powołana Partia Integracji Narodowej, z list której startowali kandydaci związani z politykami aresztowanymi pod zarzutem współpracy w przemycie narkotyków[10][11].
| Kandydat - Partia polityczna | Wybory do Senatu | Wybory do Izby Reprezentantów | |||||||
| Liczba głosów | % | Liczba mandatów | +/– | Liczba głosów | % | Liczba mandatów | +/– | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Społeczna Partia Jedności Narodowej (Partido Social de Unidad Nacional) | 2 804 123 | 25,8% | 28 | +7 | 2 486 824 | 25,9% | 47 | +18 | |
| Kolumbijska Partia Konserwatywna (Partido Conservador Colombiano) | 2 298 748 | 21,2% | 22 | +4 | 2 057 849 | 21,4% | 38 | +8 | |
| Kolumbijska Partia Liberalna (Partido Liberal Colombiano) | 1 763 908 | 16,3% | 17 | 0 | 1 856 068 | 19,3% | 37 | +1 | |
| Partia Integracji Narodowej (Partido de Integración Nacional) | 907 468 | 8,4% | 9 | +9 | 714 476 | 7,4% | 12 | +12 | |
| Radykalna Zmiana (Partido Cambio Radical) | 888 851 | 8,2% | 8 | -7 | 743 758 | 7,7% | 15 | -5 | |
| Alternatywny Biegun Demokratyczny (Polo Democrático Alternativo) | 848 905 | 7,8% | 8 | -3 | 563 555 | 5,9% | 4 | -5 | |
| Partia Zielonych (Partido Verde) | 531 293 | 4,9% | 5 | +5 | 283 293 | 3,0% | 3 | +3 | |
| Movimiento Independiente de Renovación Absoluta | 298 862 | 2,8% | 2 | 0 | 284 244 | 3,0% | 3 | +2 | |
| Compromiso Ciudadano por Colombia | 182 726 | 1,7% | 1 | ||||||
| Alianza Social Indigena | 182 515 | 1,9% | 1 | +1 | |||||
| Alternativa Liberal de Avanzada Social | 171 090 | 1,8% | 1 | -6 | |||||
| Movimiento Apertura Liberal | 117 871 | 1,2% | 2 | -3 | |||||
| Integracion Regional | 5 045 | 0,1% | 1 | -3 | |||||
| Inne partie | 326 763 | 3,0% | 0 | 0 | 143 883 | 1,5% | 0 | -23 | |
| Społeczność autochtoniczna | 2 | - | - | - | - | - | |||
| Głosy nieważne | 2 352 555 | - | - | 3 451 264 | - | - | |||
| Razem | 13 203 762 (44,2%) | 100% | 102 | - | 13 061 735 (43,8%) | 100% | 166 | - | |
| Źródło:[12][13] | |||||||||