Wiosna astronomiczna rozpoczyna się w momencierównonocy wiosennej i trwa do momentuprzesilenia letniego, co w przybliżeniu oznacza napółkuli północnej okres pomiędzy 21 marca a 22 czerwca (napółkuli południowej między 23 września a 22 grudnia); czasami daty te wypadają dzień wcześniej lub dzień później, a wroku przestępnym mogą być dodatkowo cofnięte o jeden dzień. Podczas wiosny astronomicznejdzienna pora dnia jest dłuższa od porynocnej, a ponadto z każdą kolejnądobą dzień jest dłuższy, noc krótsza, aż do przesilenia letniego, od tego dnia dni stają się krótsze, a noce dłuższe. Temperatura powietrza wiosną rzadko spada poniżej 0°C.
Za wiosnę klimatyczną przyjmuje się okresroku, w którym średnie dobowetemperatury powietrza wahają się pomiędzy 5 a 15°C. Zasadniczo wiosnę poprzedzazima, jednak pomiędzy tymi okresami znajduje się klimatyczny etap przejściowy −przedwiośnie. Za początek wiosny fenologicznej przyjmuje się początekwegetacji oraz kwitnienieprzebiśniegów ikrokusów. W zależności odkontynentu i strefy klimatycznej, pory roku zmieniają się wcześniej, bądź później i trwają dłużej, bądź krócej.
Dlapółkuli południowej wszystkie opisanedaty i zjawiska są przesunięte o pół roku. Za miesiące wiosenne na półkuli północnej uznaje się marzec, kwiecień i maj, a na południowej wrzesień, październik i listopad.
Pierwszy dzień wiosny obchodzony jest w dniu równonocy wiosennej, który najczęściej przypada w dniu 21 marca, dnia poprzedniego lub następnego, w zależności, gdzie jest obserwowany.W XX wieku wiosna w strefie czasowej Polski rozpoczynała się zwykle 21 marca, zaś w miarę przybliżania się końca stulecia coraz częściej 20 marca. W 2011 roku pierwszy dzień wiosny przypadł na 21 marca (godz. 00:21), zaś wszystkie kolejne do roku 2043 będą przypadać wyłącznie 20 marca, a od 2044 roku – 19 albo 20 marca. Kolejny początek wiosny w dniu 21 marca nastąpi dopiero w roku 2102[1]. Przyczyną zjawiska jest różnica czasu trwania roku kalendarzowego i zwrotnikowego, wyrównywana poprzez stosowaniekalendarza gregoriańskiego. Rok 2000 był rokiem przestępnym (w przeciwieństwie do lat 1700, 1800, 1900) i przez to datarównonocy wiosennej (jak i datyrównonocy jesiennej iprzesileń) przesunęły się w kierunku początku roku (efekt „spóźniania się kalendarza”). W roku 2100, w wyniku pominięcia jednego roku przestępnego, daty znów przesuną się o 1 dzień dalej, „powracając” na swoje miejsce.
W starożytnej Mezopotamii obchodzono uroczystości związane ze zbiorem zbóż. Święto to nosiło nazwę Akitu. Uroczystości noworoczne obchodzono w większości miast starożytnej Mezopotamii. Gdy pomiędzy sobą stanęliMarduk iAszurakitu zyskało nowe znaczenie jako święto narodowe, obchodzone na początku roku w stolicy z udziałem króla, oraz elit dworskich i kapłańskich.
Nouruz to tradycyjne irańskie święto nowego roku, obchodzone w dniu równonocy wiosennej, od 2010 obchodzone na arenie międzynarodowej. Nazwa święta pochodzi z języka staroperskiego od słównava (nowy) irəzaŋh (dzień), i zachowuje swoje znaczenie również we współczesnymjęzyku perskim.
Z obchodami świąt wielkanocnych związanych jest wiele zwyczajów ludowych. Przetrwały one do współczesności w formie szczątkowej, jak na przykład pożegnanie zimy polegające na rytualnym spaleniu bądź utopieniu kukły symbolizującejMarzannę – boginię zimy i śmierci[3]. Wspólne spożywanie malowanych jajek (pisanek), również pochodzące jeszcze z tego okresu, z czasem stało się częścią obchodów wielkanocnych[4]. Wrodzimowierstwie słowiańskim nadejście wiosny celebrujeświęto Jarych Godów, przypadające na wiosenną równonoc. W wierzeniach rodzimowierców jest to czas, gdy bógJaryło pokonuje bogaWelesa, a wyznawcy wykonują zabiegi mające zapewnić płodność ziemi[5].
Wiosną wszystkie organizmy zwiększają swoją aktywność po zimowym uśpieniu.Zwierzęta rozpoczynająrozmnażanie. W każdym środowiskusieć pokarmowa jest bardziej skomplikowana niżzimą. Świat zwierząt przechodzi okres budzenia się do życia, a następnie rozpoczyna się pierwsza faza okresu rozmnażania, czyli dobieranie się w pary i zapłodnienie u zwierząt. Niektóre ptaki powracają z cieplejszych stref klimatycznych.
Gdy dni stają się coraz dłuższe, a odczuwalna temperatura powietrza wzrasta,rośliny budzą się, wypuszczają liście bądź zakwitają. Na drzewach pojawiają się liście, np. na Mazowszu najwcześniej około 24 marca, a najpóźniej w ostatniej dekadzie kwietnia[9].
.jpg)
