William Howard Taft urodził się 15 września 1857 w Cincinnati[1]. Był synemAlphonsa Tafta,sekretarza wojny iprokuratora generalnego w gabinecieUlyssesa Granta i jego drugiej żony Loiuse Marii Torrey[1]. Taft miał czworo rodzonego i pięcioro przyrodniego rodzeństwa[1]. Uczęszczał do szkoły podstawowej w rodzinnym mieście, a następnie ukończył szkołę średnią Woodward High School[2]. W 1874 rozpoczął studia naUniwersytecie Yale, które ukończył po czterech latach[2]. Następnie powrócił do Cincinnati, gdzie pracował w zakładzie prawniczym ojca, a wkrótce potem rozpocząłstudia prawnicze na lokalnej uczelni[2]. Dyplom i licencję prawnika uzyskał w maju 1880[2].
W latach osiemdziesiątych XIX stulecia działał wPartii Republikańskiej, m.in. wspierając ojca, gdy kandydował nagubernatora Ohio[2]. Pracował jako prokurator okręgowy, poborca podatkowy i adwokat[2]. W latach 1887–1890 pełnił funkcję sędziego Sądu Najwyższego stanuOhio[3]. W lutym 1890, z rekomendacjiBenjamina Harrisona, został głównym prawnikiem rządu federalnego przedSądem Najwyższym i pełnił tę funkcję do 1892[3]. Od 1892 do 1900 był sędzią szóstego okręgu, obejmującego Ohio,Kentucky,Michigan iTennessee[3].
W 1900 roku prezydentWilliam McKinley złożył Taftowi propozycję objęcia przewodnictwa komisji nadzorującejFilipiny[3]. Licząc na nominację na sędziego Sądu Najwyższego, Taft początkowo rozważał odrzucenie oferty, lecz ostatecznie ją przyjął i wiosną 1900 wyjechał na Filipiny[3]. Rok później został oficjalnie mianowanycywilnym gubernatorem tego kraju i pozostał nim do 1904[3]. W ramach zarządzania, zreformował system sądownictwa i dbał o rozwój handlu poprzez budowę dróg i portów[4].
Za prezydenturyTheodore’a Roosevelta, Taft dwukrotnie odrzucił nominację do Sądu Najwyższego, lecz w 1904 przyjął ofertę objęcia stanowiska sekretarza wojny[4]. Jako członek rządu, nadal nadzorował politykę na Filipinach[4]. Ponadto pełnił rolę specjalnego ambasadora – kontrolował prace nad budowąKanału Panamskiego, pertraktował zawieszenie broni między Japonią a Rosją i negocjował pokój naKubie[4]. Marząc o stanowiskuprezesa Sądu Najwyższego, Taft planował ubiegać się o nie, gdy tylko będzie wakat, jednak dotychczasowy prezesMelville Weston Fuller nie planował przejść na emeryturę[4]. Pod naciskiem rodziny i przyjaciół Taft zdecydował sięstarać się o prezydenturę w 1908[5]. Dzięki wpływom i gorącemu poparciu Roosevelta Taft uzyskał nominację, na konwencji Partii Republikańskiej w czerwcu 1908 w Chicago[5]. Kandydatem nawiceprezydenta zostałJames Sherman[5]. W głosowaniu powszechnym Taft uzyskał ponad 7,5 miliona głosów, wobec niecałych 6,5 miliona dlaWilliama Bryana[5]. W głosowaniuKolegium Elektorów republikanin zdobył 321 głosów, a demokrata – 162 głosy[5].
Taft został zaprzysiężony 4 marca 1909[5]. Zaraz po objęciu urzędu usiłował przeciwdziałać, istniejącej od około dwóch dekad, polityceprotekcjonistycznej[6]. Udało mu się nieco obniżyćstawki celne, jednak społeczeństwo, zwłaszcza farmerzy, byli rozczarowani, bowiem oczekiwano dalej idących zmian[6]. Prezydent pilnował także przestrzegania antymonopolowejustawy Shermana, dzięki czemu rozpraw sądowych o jej naruszenie było dwukrotnie więcej, niż za prezydentury Roosevelta[6]. W 1910 powołała agencję Interstate Commerce Commission, której zadaniem było kontrolowanie i nadzór nad firmami transportowymi i komunikacyjnymi[6]. Kapitaliści uznali tę propozycję, podobnie jak ustanowienie 2-procentowej stawki podatku od korporacji, za nieuzasadnioną ingerencję rządu w sektor prywatny[6]. Jednakże prezydent powołał także Komisję ds. Skuteczności i Gospodarki, opowiadał się za redukcją wydatków rządowych, zmniejszeniem ilości pracowników w centralnej administracji i ograniczeniem wydatków na cele społeczne, co zapewniło mu poparcie konserwatystów i niektórych reprezentantów biznesu[6]. Wprowadził także program ochrony środowiska naturalnego, który jednak był mocno blokowany przezKongres[7].
Polityka Tafta jest określana mianem „dyplomacji dolara”, co oznacza wykorzystanie instrumentów finansowych do realizacji polityki za granicą USA[7].Sekretarz stanuPhilander C. Knox, realizując założeniarooseveltowskiego uzupełnieniadoktryny Monroego, skorzystał z dyplomacji dolarowej by ściągnąć należności od rząduNikaragui[8]. Zaproponował by banki amerykańskie spłaciły długi, w zamian za wpływy w postaciceł[8].PrezydentAdolfo Díaz zgodził się wstępnie na te warunki, lecz wywołało to rebelię w kraju[8]. Wówczas Díaz poprosił USA o pomoc militarną, a po jej otrzymaniu stłumił protest[8]. Stanom Zjednoczonym zależało na kontroli tego rejonu, gdyż Nikaragua była potencjalnym miejscem na budowę kanału międzyoceanicznego[8]. Znacznie bardziej zdecydowanie Taft ingerował w sprawy wewnętrzneMeksyku, gdzie dokonał interwencji zbrojnej podczas wyborów prezydenckich i walki pomiędzyPorfirio Díazem aFranciscem Madero[9].
Prezydent jednak realizował założenia dyplomacji dolarowej zwłaszcza na Dalekim Wschodzie, głównie wChinach[9]. Ponieważ kapitaliści byli zainteresowani rynkami w Chinach, w lipcu 1909 Taft zaproponował by konsorcjum banków amerykańskich uczestniczyło w budowie chińskich kolei[9]. Później Philander Knox usiłował wykupić koleje wMandżurii, lecz mu się to nie udało (przeciwne temu były zwłaszcza Rosja i Japonia)[9]. Taft zdawał sobie także sprawę, że konieczne jest uregulowanie relacji handlowych z Kanadą[10]. Kongres, opanowany przez republikanów, chciał utrzymać protekcjonistyczne stawki celne, natomiast wprowadzona w 1909 ustawa Payne’a–Aldricha dodatkowo uderzała w handel z Kanadą[10]. Wobec tego 26 stycznia 1911 Taft, wraz zpremieremWilfridem Laurierem podpisał porozumienie celne, które zakładało możliwość sprowadzania do USA produktów (głównie rolniczych) bez nakładania ceł lub z minimalnymi stawkami[10].Izba Reprezentantów zatwierdziła układ, natomiastSenat opóźniał głosowanie[10]. Ostatecznie senatorzy także poparli porozumienie, dzięki głosom demokratów[10].
W 1912 Taft starał się o ponowną nominację swojej partii wwyborach prezydenckich[11]. Jednak wyzwanie rzucił mu jego dawny mentor, Theodore Roosevelt, zawiedziony prowadzoną przez Tafta polityką[11]. Urzędujący prezydent uzyskał nominację w pierwszym głosowaniu, natomiast Roosevelt wystartował w wyborach z ramienia własnego ugrupowania –Partii Postępowej[11]. W efekcie elektorat republikański został podzielony – Roosevelt uzyskał ok. 600 tysięcy głosów więcej od Tafta, ale zwycięzcą wyborów został kandydatPartii Demokratycznej, Woodrow Wilson[11].
Po opuszczeniuBiałego Domu, na początku kwietnia 1913 Taft objął katedręprawa konstytucyjnego na Uniwersytecie Yale[11]. Funkcję tę sprawował do czerwca 1921[11]. W czasie I wojny światowej, z inicjatywy prezydenta Wilsona, został członkiem National War Labor Board, a w czerwcu 1915 przewodniczącym Ligi na rzecz Umocnienia Pokoju[12]. Organizacja ta opowiadała się za pokojowymi rozwiązaniami i przedłożyła projekt powstaniaLigi Narodów[12].
W 1921 nowy prezydent,Warren Harding, mianował Tafta prezesem Sądu Najwyższego, spełniając tym samym marzenie byłej głowy państwa[12]. Taft zreorganizował system sądowniczy Stanów Zjednoczonych, opracował wniosek podtrzymujący tezę, że prezydent może usunąć członkagabinetu bez zasięgania zgodySenatu, a także zwiększył zakres władzy federalnej w dziedzinie handlu[12]. Z uwagi na stan zdrowia ustąpił ze stanowiska w lutym 1930[12].
.svg)
