Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Przejdź do zawartości
Wikipediawolna encyklopedia
Szukaj

William Ramsay

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
William Ramsay
Ilustracja
Państwo działania

Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

2 października1852
Glasgow

Data i miejsce śmierci

23 lipca1916
High Wycombe

Specjalność:chemia,fizyka
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Łaźni (Wielka Brytania)Order „Pour le Mérite” za Naukę i SztukęKomandor Orderu Korony WłochOficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Nagrody

Nagroda Nobla w dziedzinie chemii

Multimedia w Wikimedia Commons

William Ramsay (ur.2 października1852 wGlasgow wSzkocji, zm.23 lipca1916 wHigh Wycombe, w hrabstwieBuckinghamshire wAnglii) –brytyjskichemik ifizyk, członekRoyal Society od roku 1888, laureatNagrody Nobla w dziedzinie chemii w roku 1904 za odkryciegazów szlachetnych wpowietrzu i ustalenie miejsca tychpierwiastków wukładzie okresowym[1].

Życiorys

[edytuj |edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość

[edytuj |edytuj kod]

William Ramsay był synem Catheriny z domu Robertson iinżyniera budownictwa, Williama Ramsaya seniora, oraz bratankiemgeologa,sirAndrew Ramsay(inne języki) (Medal Wollastona w roku 1871). Uczył się i studiował do roku 1870 w Glasgow – miejscu urodzenia. OtrzymałBS w dziedziniechemii organicznej wUniversity of Glasgow[2][3].

Kwas o-toluilowy (o-metylobenzoesowy)[4]

W latach 1870–1872 studiował wNiemczech, wUniwersytecie w Heidelbergu uRoberta Bunsena i wUniwersytecie w Tubindze uRudolfa Fittiga(inne języki) (zob.reakcja Wurtza-Fittiga).Doktorat z chemii otrzymał w roku 1872[2][3].

Praca zawodowa

[edytuj |edytuj kod]
University College, Bristol w roku 1876

Po doktoracie Ramsay wrócił do Glasgow. Początkowo został zatrudniony na stanowiskuasystenta wAnderson College (od roku 1964 częśćUniversity of Strathclyde), gdzie w latach 1872–1880 uczyłchemii stosowanej(inne języki) (zob.nauki stosowane), a następnie od roku[2][3][5]:

Zakres badań

[edytuj |edytuj kod]

Stopień doktora W. Ramsay otrzymał na podstawie pracy na temat kwasu o-toluenowego[4] i jego pochodnych (1872). W kilku następnych latach prowadził również inne badania z zakresu chemii organicznej, np. właściwości (m.in.fizjologicznego oddziaływania) produktów rozkładualkaloidówchininy (wspólnie zJ.J. Dobbie(inne języki), 1878/1879),pikoliny i innych pochodnychpirydyny (którązsyntetyzował w roku 1876)[6][3][5].

W latach 80. interesował się przede wszystkimchemią fizyczną, w tym m.in. właściwościami gazów i cieczy, np.napięciem powierzchniowym (głównie wstanie krytycznym),przemianami fazowymi (np.parowanie idysocjacja termicznapropanolu (wspólnie zS. Youngiem(inne języki)[7], 1886–1889),stechiometrią,termodynamiką chemiczną, strukturamiminerałówbizmutowych[6][3][5].

Najbardziej znane prace dotyczyłygazów szlachetnych.

W roku 1894, wspólnie zLordem Rayleighem, odkrył wpowietrzu pierwszy z nich –argon, a w roku 1895, wspólnie zF. Soddym, stwierdził występowaniehelu w jednej z odmianuraninitu (kleweit(inne języki)[8][9]). Doświadczalnie potwierdził hipotezęMarii iPierre'a Curie, dotyczącą przyczynpromieniotwórczości, wykazując obecność helu w produktach rozpadu preparaturadu. Wraz zM. Traversem doprowadził do wyodrębnienia z powietrza w roku 1898neonu,kryptonu iksenonu. Za odkrycie gazów szlachetnych w powietrzu i ustalenie miejsca tych pierwiastków w układzie okresowym otrzymałNagrodę Nobla w dziedzinie chemii w roku 1904[6][3][10].

William Ramsay wniósł również wkład w opracowanie procesu podziemnegozgazowaniawęgla kamiennego („gazyfikacja węgla”)[11], kontynuując badania, których inicjatorami byli bracia Siemens (1868). Po dwudziestu latach podjął je znajomy Ramsaya,rosyjski chemikDmitrij Mendelejew, znany przede wszystkim jako twórcaprawa okresowościpierwiastków). Mendelejew, który opracowywał teoretyczne podstawy tego procesu, pisał w tym czasie[11]:

…nastąpi z czasem nawet taka epoka, że węgla nie będzie się wydobywać z ziemi, a tam w ziemi będzie przekształcany w gazy palne, które rurociągami będą przesyłane na dalekie odległości.

William Ramsay zajmował się tym problemem w latach 1910−1915, przygotowując pierwszy eksperyment podziemnego zgazowania węgla wzłożu, do którego prowadziły pojedynczeodwierty (zob.kopalnia otworowa). Realizację eksperymentu uniemożliwił wybuchI wojny światowej[11].

Publikacje (wybór)

[edytuj |edytuj kod]

Jest autorem licznych książek[12], m.in.[2]:

  • A System of Inorganic Chemistry (1891)
  • The Gases of the Atmosphere (1896)
  • Modern Chemistry (1900, 2 tomy)
  • Introduction to the Study of Physical Chemistry (1904)
  • Elements and Electrons (1913)
1
2
William Ramsay,Les Mesures de quantités infinitésimales de matières (1911)

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj |edytuj kod]

Został członkiemRoyal Society w roku 1888. Otrzymał m.in.[2][3]

a takżeLongstaff Medal odRoyal Society of Chemistry,Barnardo Medal odSmithsonian Institution, złotyMedalA.W. Hoffmanna.Był członkiem honorowym kilkunastu narodowych Akademii Nauk i wielu stowarzyszeń naukowych,Doktorem HCUniversity of Dublin[3].

Życie osobiste

[edytuj |edytuj kod]

William Ramsay lubił podróże i naukę języków obcych. Był uzdolnionym pianistą, kompozytorem i poetą. W roku 1881 poślubił Margaret Buchanan, córkę Georga Stevensona Buchanana. Mieli jednego syna i jedną córkę[3].

Przypisy

[edytuj |edytuj kod]
  1. Sir William Ramsay – Facts. [w:]The Nobel Prize in Chemistry 1904 [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-06-17]. (ang.).
  2. abcdeSir William Ramsay, Jr.. [w:]Notable Names Database (NNDB) [on-line]. [dostęp 2014-05-15]. (ang.).
  3. abcdefghiThe Life of Sir William Ramsay. [w:]Strona internetowa 'Ramsay Memorial Fellowships Trust' [on-line]. www.ucl.ac.uk. [dostęp 2014-06-17]. (ang.).
  4. ab2-Methylbenzoic acid. [w:]ChemSpider [on-line]. Royal Society of Chemistry. [dostęp 2016-09-30]. [zarchiwizowane ztego adresu (2010-01-06)]. (ang.).
  5. abcRamsay, sir William. W: Wielka Encyklopedia Powszechna PWN. T. 9: Polska–Robe. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1966, s. 700.
  6. abcBiographical. [w:]The Nobel Prize in Chemistry 1904 [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-06-17]. (ang.).
  7. William Ramsay, Sydney Young: Evaporation and Dissociation: Part VIII. A study of the thermal properties of propyl alcohol, Część 8. Harrison and Sons, 1888. [dostęp 2014-06-17]. (ang.).
  8. C. Wadsworth. Density of Radio-Lead from Pure Norwegian Cleveite (Volume 2). „Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America”. 2, s. 505–506. National Academy of Sciences (Internet Archive). ISSN 0027-8424. (ang.). 
  9. Cleveite. [w:]mindat.org – the mineral and locality database [on-line]. Jolyon Ralph and Ida Chau. [dostęp 2014-06-16]. (ang.).
  10. Nobel Lecture 'The Rare Gases of the Atmosphere'. [w:]The Nobel Prize in Chemistry 1904 [on-line]. Nobel Media AB, 12 grudnia 1904. [dostęp 2014-06-17].
  11. abcStanisław Hajdo, Jerzy Klich, Krzysztof Polak. Uwarunkowania podziemnego zgazowania węgla ⎯ 100 lat rozwoju metody. „Górnictwo i Geoinżynieria”. 34 (4), s. 224–236, 2010. (pol.). 
  12. Wyszukiwanie inauthor:"William Ramsay". [w:]Wyszukiwarka www.google.pl [on-line]. [dostęp 2014-06-17].

Linki zewnętrzne

[edytuj |edytuj kod]
Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie chemii
XX wiek
XXI wiek

Nobel

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=William_Ramsay&oldid=77849712
Kategorie:
Ukryta kategoria:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp