 | |||
 | |||
| głowa Domu Hohenzollernów | |||
| Okres | |||
|---|---|---|---|
| Poprzednik | |||
| Następca | Ludwik Ferdynand (II) Hohenzollern | ||
| Dane biograficzne | |||
| Dynastia | |||
| Data urodzenia | |||
| Data śmierci | |||
| Ojciec | |||
| Matka | Augusta Wiktoria von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg | ||
| Żona | |||
| Odznaczenia | |||
                                        .jpg)                     | |||
| |||
Wilhelm von Preußen,niem.Friedrich Wilhelm Victor August Ernst von Hohenzollern (ur.6 maja1882 wPoczdamie, zm.20 lipca1951 wHechingen) – ostatni następca tronu (Kronprinz)Prus i Niemiec, syn cesarzaWilhelma II iAugusty Wiktorii ze Szlezwika-Holsztynu-Augustenburga.
Książę Wilhelm urodził się 6 maja 1882 roku w Poczdamie. Lata szkolne spędził wDomu Książęcym w Plön(inne języki). W wieku dziesięciu lat został, zwyczajem przyjętym w domu panującym, wcielony do pułku gwardyjskiego. Była to kwestia formalna, ale mały książę musiał uczestniczyć w paradach i ćwiczeniach[1]. Następnie studiował naUniwersytecie w Bonn. W czasie studiów, podobnie jak ojciec, należał do korporacji akademickiejCorps Borussia Bonn. Nie mieszkał wraz z innymi studentami, lecz wynajmował specjalnie dla niego przygotowaną willę. Już w trakcie nauki rozpoczął „dorosłą” karierę wojskową. W wieku osiemnastu lat został podporucznikiem służby czynnej w1. Pułku Piechoty Gwardii[2]. W 1911 roku trafił do Gdańska w związku z objęciem dowództwa1. Regimentu Brygady Przybocznej Huzarów. W Gdańsku stacjonował przez dwa lata od 1911 do 1913 roku. W tym czasie zamieszkiwał w willi przy Hauptstrasse 98 (dziśAl. Grunwaldzka 114; ówczesny budynek nie zachował się)[3]. Uczestniczył wI wojnie światowej jako oficer. Objął formalne dowództwo nad 5. armią. Brał udział wbitwie pod Verdun. Faktycznym dowódcą do 21 sierpnia 1916 roku był generał Konstantin Schmidt von Knobelsdorf, a następnie generał baronWalther von Lüttwitz. Podporządkowanie Wilhelma obu generałom było zgodne z życzeniem cesarza[4].
Po wojnie iabdykacji ojca, za namowąPaula von Hindenburga zrzekł się praw do tronu i wyjechał doHolandii. Zrobił to, aby uniknąć wojny domowej (ku wielkiemu rozczarowaniu grupy zwolenników utrzymania monarchii z hrabiąFryderykiem von der Schulenburgiem na czele)[5]. Na wygnaniu skazany był przez królową holenderskąWilhelminę na areszt domowy w probostwie na opustoszałej wyspieWieringen(inne języki), na północy kraju. W 1923 powrócił do Niemiec i doBerlina, gdzie zaczął wieść bardzo swobodne życie, spędzając czas na koktajlach i szalonych przyjęciach, z dala od żony, przekonany, iż Hohenzollernowie nigdy już nie wrócą na tron. W 1932 był wymieniany jako jeden z kandydatów na prezydentaRepubliki Weimarskiej, jednakże cesarz Wilhelm II nie wyraził zgody na jego kandydowanie. Syna i ojca dzieliła głęboka przepaść, ponieważ syn od wczesnej młodości cieszył się sławą niezmordowanego uwodziciela, co nie podobało się ojcu. Był znany również jako miłośnik sportu (w 1908 ufundowałPuchar Kronprinza w piłce nożnej, obecniePuchar Niemiec).
Wilhelm odmówił wstąpienia dopartii nazistowskiej. Choć spotykał się z Hitlerem, nie prosił o żadne godności i zaszczyty. Sceptycznie wypowiadał się też o zapewnieniach nazistów, którzy deklarowali chęć odtworzenia monarchii. Po zamordowaniu jego przyjaciela, byłego kanclerzaKurta von Schleichera w czasienocy długich noży w 1934, całkowicie wycofał się z życia politycznego. W latach międzywojennych rezydował głównie w swych prywatnych posiadłościachpałacu Cecilienhof wPoczdamie i wzamku oleśnickim naDolnym Śląsku. Po śmierci ojca w 1941 został głową domu Hohenzollernów. W końcówceII wojny światowej został pojmany przez Francuzów w austriackimVorarlbergu i uwięziony przez trzy tygodnie na rozkaz gen.Jeana de Lattre de Tassigny wLindau, a następnie umieszczony w areszcie domowym wzamku Hohenzollern. Umarł na atak serca niemal dokładnie dziesięć lat po ojcu, 20 lipca 1951, i został pochowany w zamku Hohenzollern.
Odznaczenia niemieckie do 1918[6], a zagraniczne do 1911[7]:
6 czerwca 1905 wBerlinie Wilhelm ożenił się zCecylią Augustą Marią, księżniczką Meklemburgii-Schwerinu (1886–1954), córką księciaFryderyka Franciszka III i wielkiej księżnejAnastazji Michajłownej Romanowej. Para doczekała się sześciorga dzieci:
Wilhelm prowadził życie arystokratycznego bon vivanta. Był typowymdandysem – typem przesadnie dbającego o wykwintne maniery i zgodny z ostatnimi wymogami modny strój, arystokratycznym elegantem[10]. Miał upodobanie do koni wyścigowych, szybkich samochodów i pięknych kobiet, co nie zjednywało mu wyłącznie przyjaciół[11]. Zarzucano mu brak zainteresowania sprawami państwowymi na rzecz dbania o własne wygody i przyjemności[11]. Książę paradował często w otoczeniu pięknych kobiet. Ostatnią z nich była wówczas berlińska tancerka kabaretowaGerda Puhlmann[12].
