 Wiktor Trościanko (ok. 1970) | |
 podporucznik czasu wojny | |
| Data i miejsce urodzenia | 24 października 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 26 listopada 1983 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | oficer informacyjno-wychowawczy |
| Główne wojny i bitwy | |
Wiktor Trościanko ps.Wiktor,Olgierd[1] (ur.24 października1911 wWilnie, zm.26 listopada1983 wDénii) – polskidziennikarz ipisarz.
AbsolwentGimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie (1930), a następnie Wydziału Prawa i Nauk SpołecznychUniwersytetu Stefana Batorego (1934). W trakcie studiów należał między innymi doAkademickiego Klubu Włóczęgów Wileńskich, gdzie jego kolegami byliCzesław Miłosz iPaweł Jasienica[2]. Jeszcze jako student podjął współpracę z rozgłośnią wileńskąPolskiego Radia, w której od 1931 prowadził audycję dla studentówKwadrans akademicki. Po ukończeniu studiów został stałym pracownikiem Polskiego Radia. Opracowywał m.in.słuchowiska literackie oraz szopki radiowe. W 1937 przeniósł się doWarszawy, gdzie pracował do wybuchuII wojny światowej.
W okresieokupacji hitlerowskiej działał wStronnictwie Narodowym iNarodowej Organizacji Wojskowej. Był pracownikiem referatu reportażowego Sekcji Polskiego RadiaDelegatury Rządu na Kraj[3]. Był redaktorem naczelnym organu NOW „Walki”. Jako żołnierz Batalionu „Gustaw” brał udział wpowstaniu warszawskim. Po upadku powstania został więźniem obozów jenieckich, m.in.oflagu II D Gross Born (Borne Sulinowo-Kłomino) istalagu X B wSandbostel.
Po II wojnie światowej zdecydował się na emigrację doLondynu, gdzie publikował swoje artykuły w „Myśli Polskiej”, „Orle Białym” i in. W 1952 został publicystą radiowym w Rozgłośni PolskiejRadia Wolna Europa, gdzie prowadził audycjęOdwrotna strona medalu, w której polemizował z komunistyczną propagandą. Podpisał list pisarzy polskich na Obczyźnie, solidaryzujących się z sygnatariuszamiprotestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)[4]. Był przeciwnikiem linii politycznej i redakcyjnejJana Nowaka-Jeziorańskiego orazJadwigi Mieczkowskiej, czemu dał wyraz m.in. w rozmowach przeprowadzanych wMonachium z oficerami Wojskowej Służby WewnętrznejPRL[5][6].
Ostatnie lata życia mieszkał wHiszpanii. Zmarł w miejscowości Dénia 26 listopada 1983[7][8].
