Pochodził z książęcej rodziny w Benewencie; nachrzcie otrzymał imię Laufer (Dauferiusz)[1]. Pragnął zostać zakonnikiem, ale jego rodzice nie wyrazili na to zgody. Posłuszny ich woli, ożenił się, jednak po śmierci ojca porzucił rodzinę i rozpoczął życiepustelnika. Krewni żony odnaleźli go i siłą sprowadzili z powrotem. Widząc jednak jego cierpienie, zgodzili się, by wstąpił do benedyktynów. Wstąpił do klasztoru kontemplacyjnego niedalekoSalerno i przyjął imięDezyderiusz (wł.Desiderio di Montecassino)[1]. Później przeniósł się do klasztoru benedyktyńskiego naMonte Cassino, a trzy lata potem, zostałopatem[1].
Dezyderiusz, w rok po śmierciGrzegorza VII, zostałwybrany na papieża 24 maja 1086, dzięki poparciu księciaNormanów, Jordana i przyjął imię Wiktor[2]. Imię to nawiązywało doWiktora II, opiekuna królaHenryka IV – papież, wybierając to imię, chciał porozumieć się z dworem cesarskim w Niemczech[1].
Zanim zostałkonsekrowany, zmuszono go do opuszczeniaRzymu i powrotu na Monte Casino[2]. W marcu 1087 roku odbył się synod wKapui, który potwierdził ważność wyboru Wiktora III[1]. Biskupi ustalili, że papież elekt powinien wrócić i objąć urząd, mimo opozycji, której przewodziłarcybiskup Lyonu, Hugon[1]. W tym czasie, w Rzymie rządził antypapieżKlemens III, którego Normanowie usunęli z urzędu[2]. Wiktor III został konsekrowany 9 maja 1087 roku wbazylice św. Piotra[2]. W Rzymie pozostały wojska Klemensa III i, mimo poparcia księcia Jordana z Kapui oraz Matyldy Toskańskiej, Wiktor III nie był w stanie utrzymać władzy – po tygodniu papież wrócił na Monte Cassino[1].Matylda Toskańska usilnie namawiała go do powrotu i w rezultacie, z jej pomocą, papież wrócił do Rzymu przez morze, a potem usunął żołnierzy Klemensa III[1].
Kiedy do Italii przybył cesarzHenryk IV, rozpoczęły się nowe rozruchy i papież schronił się w klasztorze benedyktyńskim. Pod koniec sierpnia 1087 roku zwołał do Benewentusynod, na którym potwierdził dekret Grzegorza VII, skierowany przeciw inwestyturze oraz unieważnił święcenia symoniackie[1]. Nałożył takżeanatemę na Klemensa III[2]. Skrajni zwolennicy reformy gregoriańskiej zostali przez niego potępieni. W trakcie synodu wBenewenciepapież zachorował i wrócił na Monte Cassino, gdzie zmarł 16 września[2].
W czasie pontyfikatu Wiktora III, zPizy iGenui wyruszyła morska ekspedycja przeciwSaracenom[1]. Zakończyła się ona w sierpniu 1087 roku zdobyciemAl-Mahdijji, a część łupów przekazano bazylice św. Piotra[1].
