Krzew do 9m wysokości, albodrzewo dorastające do 22m[5]. Pokrój kulisty[5]. Młodepędy są grube,barwy oliwkowej do brunatnoczerwonawej, z początku krótko owłosione, później łysiejące.
Na pniu i na grubszych gałęziach obserwuje się ciemne romboidalne pęknięcia w rzędach. Stanowią one dobrą cechę rozpoznawczą tejwierzby.Kora ma kolor szary i jest spękana[5].
Szerokoeliptyczne, do dwu razy tak długie jak szerokie, krótko, skośnie zaostrzone[5]. Brzeg liścia nieregularnie słabo pikowany[5] lub całobrzegi, na krótkich pędach przeważnie gładki i falisty. Górna powierzchnia liściażywozielona dooliwkowej[5], naga, lekko lśniąca do matowej; tylko głównynerw jest lekko wystający i przylegająco owłosiony. Dolna strona liścia, z mocno wystającą siecią nerwów, trwale gęsto białawo owłosiona i miękka w dotyku[5]. Ogonek liściowy około 1 cm długości, owłosiony,przylistki zwykle obecne, 1 cm długości, sercowate do nerkowatych, ząbkowane.
Roślina dwupienna. Wielkiekotki (bazie) ukazują się przedliśćmi[5], przed rozkwitnięciem otoczone sąbiałym futerkiem włosków, pochodzącym od długobrodychprzysadek i chroniącym młode kwiaty przed mrozem. Kotki mają bardzo krótkieszypuły,męskie są jajowate, 2–3 cm długie, gęsto kwiatowe,żeńskie są podłużno-jajowate, do 4 cm długości.Zalążnia na długim trzonku, gęsto owłosiona; przysadka dwubarwna, u nasady jasna, wierzchołek ciemnobrunatny doczarnego, gęsto i długo owłosiony, brodaty.Szyjka bardzo krótka, rozgałęzieniaznamion wyprostowane, skłaniające się ku sobie. U nasady kwiatu jest osadzony krótkigruczoł miodnikowy.
↑Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006.ISBN 83-01-14439-4. Brak numerów stron w książce
↑Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006.ISBN 83-01-14342-8. Brak numerów stron w książce
